จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1763

จูอวิ๋นซานพูด "ถึงแม้พวกเขาไม่สังหารฉัน พวกเขาก็ต้องโยนฉันเข้าไปขุดเหล็กเมฆอยู่แล้ว!"

หลินหยุนหัวเราะเบาๆและพูด "ใช่แล้ว ดูเหมือนคุณน่าจะคิดออกแล้ว นี่คือผลลัพธ์ที่สาม และเป็นผลลัพธ์ที่ฉันต้องการที่สุด!"

"ไม่ว่าจะพูดยังไง การมาคุกเข่าขอโทษครั้งนี้ จุดประสงค์ของเขาก็คือให้ตระกูลอู๋ส่งเขาเข้าไปขุดเหล็กเมฆ ถ้าเขาสามารถเข้าไปในเขาเหล็กได้ เขาก็สำเร็จไปหนึ่งก้าวแล้ว!"

จูอวิ๋นซานหายใจเร็วด้วยความตกใจ "เข้าไปขุดเหล็กเมฆเหรอ? ผู้มีพระคุณ ทำไมถึงต้องทำแบบนี้?"

หลินหยุนพูด "เพราะเขาเหล็กของตระกูลอู๋นั้น ด้านในหุบเขาไม่ได้มีแค่เหล็กเมฆอย่างเดียวเท่านั้น!"

เมื่อจูอวิ๋นซานได้ยิน สายตาของเขาเปล่งประกาย "ผู้มีพระคุณ ด้านใน……เขาเหล็กมีอะไรอยู่กันแน่?"

สำหรับคำพูดของหลินหยุน จูอวิ๋นซานรู้สึกเหลือเชื่อมากๆ

เพราะเมื่อสักครู่หลินหยุนพึ่งพูดว่าตัวเองไม่ใช่นักบำเพ็ญเซียนของที่นี่ แต่เขากลับรู้เรื่องที่ตระกูลอู๋ครอบครองเขาเหล็กมาหลายพันปีด้วย

ในเวลานี้ จูอวิ๋นซานรู้สึกสงสัยมากๆเกี่ยวกับฐานะที่แท้จริงของหลินหยุน!

หลินหยุนพูด "ด้านล่างเขาเหล็ก มีค่ายกลอยู่อันหนึ่ง ถ้าใช้ค่ายกลอันนี้ปิดผนึกโลกเล็กๆแห่งหนึ่งเอาไว้!"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน จูอวิ๋นซานรู้สึกว่าสมองของตัวเองว่างเปล่าทันที เขานึกว่าตัวเองหูฝาดด้วยซ้ำ!

หลินหยุนพูดด้วยสีหน้านิ่งสงบ "คุณไม่ได้หูฝาด ด้านล่างเขาเหล็กได้ปิดผนึกโลกเล็กๆใบหนึ่งเอาไว้ แต่โลกใบนั้นเล็กมากๆ และไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่!"

"จุดประสงค์ที่ฉันให้คุณเข้าไปในเขาเหล็ก เพื่อหาค่ายกลอันนั้นให้เจอ หลังจากหาเจอแล้ว ให้เอาแท่นค่ายกลอันนี้วางไว้ด้านใน! ภารกิจของคุณก็ถือว่าสำเร็จแล้ว!"

"ถ้าคุณทำสำเร็จ ฉันจะช่วยคุณแก้แค้น! และช่วยเพิ่มพลังให้คุณ!"

จูอวิ๋นซานหายใจเข้าลึกๆ หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก เขาก็พยักหน้าและพูด "ได้! ผู้มีพระคุณ ฉันรับปากทำเรื่องนี้!"

หลินหยุนพูด "โอเค ตอนนี้คุณก็ลบข้อมูลเกี่ยวกับโลกใบเล็กๆในความทรงจำของตัวเองได้เลย!"

จูอวิ๋นซานอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็พยักหน้า เขาลงมือลบข้อมูลเกี่ยวกับโลกใบเล็กๆออกจากความทรงจำของตัวเองทันที!

เมื่อหลินหยุนมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็พยักหน้าเบาๆและพูด "โอเค พวกเราพูดถึงแค่นี้ก็พอ สำหรับเรื่องที่เหลือนั้น คุณก็ไปจัดการเองละกัน!"

เมื่อพูดจบ หลินหยุนก็หันหลังและบินจากไป เมื่อมองเห็นหลินหยุนจากไป ในเวลานี้ จูอวิ๋นซานยืนอึ้งอยู่กับที่

ตอนนี้เขาอยากจะรู้มากๆ หลินหยุนเป็นใครมาจากไหนกันแน่!

อย่างไรก็ตาม เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาสามารถรับรู้ได้ในเวลานี้

หลังจากเขาเก็บตัวฝึกฝนในวิมานสองวัน จูอวิ๋นซานเดินออกมาจากวิมานและตรงไปยังตะวันออกเฉียงเหนือ

เขาบินผ่านเมืองหงเย่และมาถึงเมืองอู๋เทียนอย่างรวดเร็ว!

เมืองอู๋เทียนนั้น ใช้ชื่อของบรรพบุรุษตระกูลอู๋ตั้งขึ้น ด้านหลังเป็นเขาเหล็กที่เป็นทรัพยากรหลักของตระกูลอู๋

เมื่อจูอวิ๋นซานมาถึงเมืองอู๋เทียน มีคนจำนวนมากมองเห็นเขา ทำให้ทุกคนเบิกตากว้าง และรู้สึกเหลือเชื่อมากๆ

ถึงแม้จูอวิ๋นซานจะถูกหลินหยุนช่วยชีวิตเอาไว้ แต่เขาล่วงเกินผิดใจกับคนของตระกูลอู๋

ตอนนี้เขามาถึงเมืองอู๋เทียนอย่างเปิดเผย เขามาหาเรื่องตายชัดๆ

ตอนที่อยู่เมืองหงเย่ ชายหนุ่มคนนั้นสามารถช่วยชีวิตจูอวิ๋นซานไวได้ แต่ตอนนี้เขาอยู่เมืองอู๋เทียน ถึงแม้ชายหนุ่มคนนั้นจะปรากฏตัวที่นี่อีกครั้ง ก็ช่วยชีวิตจูอวิ๋นซานไว้ไม่ได้อย่างแน่นอน!

จูอวิ๋นซานเป็นผู้ฝึกอิสระที่มีชื่อเสียงมากๆในยานเป่ยและบริเวณรอบๆ

เพราะเขาเป็นยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะตอนกลาง ดังนั้นคนที่ไม่รู้จักเขามีน้อยมากๆ

ในเวลานี้ เมื่อทุกคนมองเห็นจูอวิ๋นซานบินมา มีคนจำนวนไม่น้อยเบิกตากว้างและสนทนากัน

"จูอวิ๋นซานคนนี้บ้าไปแล้วใช่ไหม?"

"อุตส่าห์หนีรอดไปได้ แต่ก็ยังกล้ากลับมาที่เมืองอู๋เทียนเพื่อแก้แค้นตระกูลอู๋เพียงคนเดียวอีกเหรอ?"

"เขาน่าจะบ้าไปแล้วจริงๆ! ไม่งั้นคงไม่ทำเรื่องโง่ๆแบบนี้อยู่แล้ว!"

"ตระกูลอู๋เป็นตระกูลอันดับหนึ่งของยานเป่ย สืบทอดตระกูลมาหลายพันปี ตระกูลอู๋แข็งแกร่งและมีอิทธิพลมากๆ!"

"ไม่ใช่ตระกูลที่ยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะตอนกลางอย่างฉันสามารถต่อกรได้! ฉันไม่มีความสามารถและความกล้าพอที่จะเป็นศัตรูกับตระกูลอู๋"

"อย่างไรก็ตาม ฉันไม่สามารถออกจากยานเป่ยได้อยู่แล้ว!"

"ทุกสิ่งทุกอย่างของฉันจูอวิ๋นซานสร้างขึ้น ล้วนแล้วแต่อยู่ที่ยานเป่ย!"

"ถ้าฉันจากไปจริง ฉันก็คงหมดอนาคตอย่างแน่นอน!"

"ดังนั้น ฉันก็เลยคิดทบทวนมาอย่างดีแล้ว!"

"การมาที่นี่ในครั้งนี้ ฉันมาเพื่อคุกเข่าขอโทษท่านสามกับคุณชายอู๋ฮวน และหวังว่าตระกูลอู๋จะยอมรับคำขอโทษจากฉัน!"

"ไม่ว่าจะลงโทษฉันยังไง ขอแค่ไว้ชีวิตฉัน แค่นี้ฉันก็พอใจมากๆแล้ว!"

"ท่านสาม หวังว่าคุณจะให้โอกาสฉันสักครั้ง!"

อู๋อานอึ้งไปเลย สายตาของเขามองไปที่จูอวิ๋นซาน

สายตาของจูอวิ๋นซานแน่วแน่มากๆ เขาตั้งใจมากๆเช่นกัน มองไม่ออกเลยว่าเขากำลังพูดโกหกอยู่

อย่างไรก็ตาม เขาไม่อยากจะเชื่ออยู่แล้ว

อู๋อานหายใจเข้าลึกๆและมองหน้าจูอวิ๋นซานแล้วถาม "คุณคิดอย่างนี้จริงๆเหรอ?"

เมื่อจูอวิ๋นซานได้ยิน เขาก็พยักหน้าและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ท่านสาม อย่างสงสัยในตัวของฉันเลย! ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ! และฉันก็คิดทบทวนมาอย่างดีแล้ว การเป็นศัตรูกับตระกูลอู๋ มันไม่ต่างอะไรกับการหาเรื่องตายเลย!"

อู๋อานหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง สายตาของเขาเปล่งประกายและพูด "ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ตระกูลอู๋ของเราก็อาจจะยอมรับคำขอโทษจากคุณก็ได้ แต่มีเงื่อนไขอยู่หนึ่งข้อ!"

จูอวิ๋นซานพูด "ท่านสาม ไม่ว่าจะเป็นเงื่อนไขอะไร ฉันก็รับปากได้ เพียงแต่……"