จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1771

หลินหยุนมองไปข้างหน้าและพยักหน้าเบาๆ "ถ้ามีความกล้าพอ ก็ลงมือได้เลย!"

หลินหยุนในตอนนี้ไม่ได้หวาดกลัวตระกูลอู๋อยู่แล้ว!

เมื่อมองจากสถานการณ์ในตอนนี้ ข้างกายของเขายังมีจูอวิ๋นซานและจี้ฝานซิงอยู่

สิบปีที่ผ่านมา ถึงแม้พลังของจี้ฝานซิงไม่ได้เพิ่มสูงมากนั้น แต่เธอก็น่าจะต่อสู้กับอู๋อานได้!

ถ้าผู้นำตระกูลอู๋กับอู๋อานต่อสู้กับจูอวิ๋นซานและจี้ฝานซิง หลินหยุนก็ต้องต่อสู้กับผู้อาวุโสของตระกูลอู๋คนนั้น ถ้าหลินหยุนใช้พลังทั้งหมดที่มีออกมา เขาก็มีโอกาสอยู่แล้ว!

นี่คือการคาดเดาผลเลวร้ายที่สุดที่อาจจะเกิดขึ้น!

ถ้าให้โอกาสหลินหยุนได้จัดการคนๆหนึ่งก่อน ตระกูลอู๋ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้อีกแล้ว

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการกลับไปหาฉินหลันกับจี้ฝานซิง

เวลาสิบปี จะว่านานก็ไม่นาน แต่สำหรับฉินหลันแล้ว เวลาสิบปีถือได้ว่ายาวเหมือนกัน

หลังจากนี้ การหารากทิพย์ให้ฉินหลัน มันกลายเป็นเรื่องที่เร่งด่วนมากๆ และต้องทำให้ได้โดยเร็ว!

มิฉะนั้น ฉินหลันคงไม่มีเวลารอนานขนาดนั้นอยู่แล้ว

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองคนมาถึงเมืองหงเย่ พวกเขามาถึงวิมานแห่งหนึ่ง เมื่อสัมผัสพลังของทั้งสองคนได้ ทำให้จี้ฝานซิงบินออกมาจากวิมานทันที

เมื่อมองเห็นหลินหยุน จี้ฝานซิงดีใจมากๆและพูด "หลินหยุน ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว!"

หลินหยุนพยักหน้า "พี่ฉินหลันยังสบายดีอยู่ไหม?"

ขณะพูด ทั้งสามคนบินลงมาจากท้องฟ้า

ในเวลานี้ ฉินหลันกับหยูเอ๋อร์ก็วิ่งออกมาจากวิมาน เมื่อมองเห็นหลินหยุนบินลงมา ผู้หญิงสองคนนี้ดีใจมากๆและรีบวิ่งเข้ามาหา

หลินหยุนกอดฉินหลันเอาไว้กลางอก เขาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความดีใจของเธอ จากนั้นทุกคนก็เดินเข้าไปในวิมาน

จี้ฝานซิงขมวดคิ้วและถาม "ดูเหมือนว่าด้านหลังคุณจะมียอดฝีมือตามมาด้วย!"

หลินหยุนไม่ได้ใส่ใจเลยและพูด "ไม่มีอะไร ไม่ต้องไปสนใจคนพวกนั้น!"

หลินหยุนดึงมือของฉินหลันและนั่งลง จากนั้นก็มองหยูเอ๋อร์และพูด "ไม่เลวเลย ในระยะเวลาสิบปีที่ผ่านมา เธอโตขึ้นเยอะเลย พลังก็เพิ่มขึ้นสูงมากๆ ตอนนี้สร้างรากฐานยาทองสี่ชั้นแล้ว!"

จี้ฝานซิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ขนาดฉันไม่ได้ให้เธอฝึกฝนอย่างเคร่งขัดเลย มิฉะนั้น เธอคงสร้างรากฐานยาทองเจ็ดชั้นหรือไม่ก็ยาทองแปดชั้นแล้ว อย่างไรก็ตาม ฉันไม่มีของวิเศษที่เหมาะให้เธอสร้างรากฐานแดนยาทองเลย ฉันก็เลยไม่ได้ให้เธอสร้างรากฐานแดนยาทองเพิ่ม"

หลินหยุนพยักหน้าและพูด "ดีแล้ว ถือได้ว่าดีมากๆแล้ว การฝึกฝนบำเพ็ญเซียนนั้น ไม่ควรเพิ่มพลังรวดเร็วจนเกินไป สิ่งสำคัญที่สุดคือสร้างรากฐานที่มั่นคงต่างหาก!"

หลินหยุนนิ่งไปชั่วครู่และพูด "หยูเอ๋อร์ เธอใช้วิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่อาจารย์เคยสอนออกมา ให้อาจารย์ดูหน่อยสิ!"

เมื่อหยูเอ๋อร์ได้ยินก็พยักหน้า ผ่านไปไม่นาน ในวิมานเต็มไปด้วยความมืด จากนั้นก็มีพลังเยือกเย็นปกคลุมไปทั่ววิมาน หลังจากนั้นก็มีพระจันทร์ดวงหนึ่งค่อยๆปรากฏตัว

แสงจันทร์สาดส่องลงมา มองดูแล้วสวยมากๆ

แต่ในเวลานี้ จู่ๆวิชานี้ก็สลายหายไปทันที

สีหน้าอันสวยงามของหยูเอ๋อร์ก็เริ่มขาวซีดขึ้นมา

เมื่อหยูเอ๋อร์มองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เธอก้มหัวลงเหมือนเด็กน้อยที่ทำความผิดแล้วพูด "อาจารย์ ฉันยังไม่สามารถใช้วิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นี้ออกมาได้!"

หลินหยุนอดไม่ได้ก็เลยหัวเราะออกมาและพูด "เธอทำได้ไม่เลวแล้ว วิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏฺิหาริย์แบบนี้ เธอใช้มันออกมาได้ดีมากๆแล้ว พลังของมันก็น่าเกรงขามเหมือนกัน เพียงแต่ตอนนี้เธอยังไม่สามารถควบคุมมันได้เท่านั้น!"

"หยูเอ๋อร์ วิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นี้ ถูกสร้างขึ้นด้วยเย่เยว่ที่เป็นอาจารย์แม่ของเธอ อาจารย์ออกเดินทางไปทั่วหมื่นจักรวาลก็เพื่อตามหาอาจารย์แม่ ถ้าอาจารย์หาเย่เยว่เจอแล้ว ก็ให้อาจารย์แม่สอนเธออีกครั้ง!"

หยูเอ๋อร์ไม่เคยรู้เลย อาจารย์ของตัวเองจะมีภรรยาอีกคนด้วย เธออดไม่ได้ก็เลยหันหน้ากลับไปมองฉินหลัน

เธอเรียกฉินหลันว่าพี่สาวมาโดยตลอด

ถึงแม้เธอจะอายุน้อยมากๆ แต่เธอก็ไม่กล้าเสียมารยาท สำหรับฉินหลันนั้น ถึงแม้จะเรียกว่าพี่สาว แต่เธอให้ความเคารพฉินหลันเหมือนฉินหลันเป็นภรรยาของอาจารย์

"ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าพวกเราลงมือจริงๆ ตระกูลอู๋ของเราต้องถูกฆ่าล้างอย่างแน่นอน!"

"ไม่ต้องนึกถึงเรื่องที่พวกเราปกปิดฐานะของตัวเองและลงมือสังหารอีกฝ่าย"

"คนที่มีฐานะไม่ธรรมดาอย่างเขา สุดยอดฝีมือคนนั้นต้องให้อะไรไว้ป้องกันตัวอยู่แล้ว! พวกเราสังหารเขาไม่ได้อยู่แล้ว!"

"ถ้าพวกเราสังหารเขาได้จริงๆ ตระกูลอู๋ของเราจะหลบซ่อนได้เหรอ?"

"ทั่วทั้งหมื่นจักรวาล ไม่มีที่ไหนที่สามารถหลบพ้นจากการไล่ตามล่าของสุดยอดฝีมือคนนั้นได้! บางทีอีกฝ่ายไม่ต้องลงมือเองด้วยซ้ำ แค่พูดคำเดียวก็คงมีคนมาทำให้อยู่แล้ว!"

"ดังนั้น……"

"ความหมายของฉันก็คือ มันได้ไม่คุ้มเสีย!"

สีหน้าของผู้นำตระกูลอู๋แย่มากๆ เขาหายใจลึกๆและพยักหน้าทันที จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่นและพูด "น้องสาม เรื่องที่แกพูด พี่ใหญ่รู้ดีแกใจ! เพียงแต่……เพียงแต่พี่ใหญ่มองเห็นเสี่ยวฮวนโดนสังหารกับตาตัวเอง พี่ใหญ่รู้สึกปวดใจมากๆ!"

อู๋อานรีบเอ่ยปากถาม "พี่ใหญ่ เสี่ยวฮวนเป็นลูกหลานผู้ชายเพียงคนเดียวของตระกูลในรุ่นนี้ ความเจ็บปวดของพี่ ฉันเข้าใจดี ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน!"

"พูดกันตามตรง หลายปีที่ผ่านมา พี่ใหญ่เอาแต่ฝึกฝนและจัดการปัญหาในตระกูล จนลืมเอาเวลามาสั่งสอนเสี่ยวฮวน และเสี่ยวฮวนก็เติบโตอยู่ข้างๆฉัน!"

"ถ้าเขามีเรื่องอะไร คนที่เขาคิดถึงคนแรก ไม่ใช่พี่ใหญ่ที่เป็นพ่อของตัวเอง แต่เป็นฉันที่เป็นอาสามต่างหาก!"

"เสี่ยวฮวนเหมือนลูกของฉันมากๆ!"

"ตอนที่เสี่ยวฮวนตายต่อหน้าฉัน พี่คิดว่าฉันไม่รู้สึกปวดใจเหรอ?"

"แต่ว่าพี่ใหญ่ ตอนนี้เสี่ยวฮวนได้ตายไปแล้ว! พวกเราไม่ควรให้การตายของเสี่ยวฮวนเปล่าประโยชน์ ถ้าก่อนที่เสี่ยวฮวนยังไม่เสียชีวิต ถ้าพี่ใหญ่พูดว่าจะสังหารคนๆนั้น ฉันคงไม่พูดอะไรเลย!"

"แต่ในเวลานี้ ถ้าพวกเราลงมือจริงๆ ถ้างั้นการตายของเสี่ยวฮวน มันจะไม่มีค่าอะไรเลย"

"เสี่ยวฮวนต้องตายโดยเปล่าประโยชน์เหรอ?"