จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1773

จูอวิ๋นซานรู้สึกอึ้งไปเลย นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดว่าพรสวรรค์ของเขายังไม่พอ

ตอนนี้เขาอายุยังไม่เกินห้าร้อยปีเลย

แต่เขาสามารถฝึกฝนถึงแดนสู่ธรรมะตอนปลายแล้ว

แน่นอนว่าเขาได้รับการช่วยเหลือจากหลินหยุนถึงทำได้

มิฉะนั้น ถ้าเขาอยากจะฝึกฝนถึงแดนสู่ธรรมะตอนปลาย มันคงเป็นเรื่องที่ยากมากๆ บางทีอาจจะต้องใช้เวลายาวนานมากๆก็ได้

บางทีเขาอาจจะต้องเจอเรื่องที่โชคดีมากๆถึงจะทำได้ บางทีชั่วชีวิตของเขา อาจจะเป็นแค่ยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะเท่านั้น

แต่ตอนนี้ เขามั่นใจในตัวเองมากๆ เขาสามารถฝึกฝนถึงแดนที่อยู่สูงกว่าแดนสู่ธรรมะ

ถึงแม้ชั่วชีวิตของเขาจะเป็นแค่ยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะ แต่ด้วยอายุของเขาในตอนนี้ ก็ไม่ควรพูดว่าพรสวรรค์ของเขาธรรมดามากๆ

แต่หลินหยุนกลับพูดคำเหล่านี้ออกมา เรื่องที่เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ

หลินหยุนเห็นสีหน้าท่าทางของเขา เขาอดไม่ได้ก็เลยพูดเบาๆ "พรสวรรค์ของคุณ ถ้าเอาไปเทียบกับนักบำเพ็ญเซียนทั่วไป พรสวรรค์ของคุณก็ไม่เลวเลย แต่ถ้าคุณอยากติดตามและอยู่ใกล้ๆฉัน พรสวรรค์แค่นี้มันยังไม่พอจริงๆ!"

"ดังนั้น ฉันหวังว่าต่อจากนี้คุณจะฝึกฝนอย่างหนัก!"

"ถ้าคุณติดตามอยู่ข้างกายฉัน คุณจะเจอเรื่องโชคดีไม่น้อยเลย ฉันก็สามารถชี้แนะคุณได้ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับความขยันของคุณเอง!"

"เส้นทางของนักบำเพ็ญเซียนนั้น มันคือการแย่งชิงกับฟ้าดิน สิ่งสำคัญที่สุด ไม่ใช่พรสวรรค์ของคนๆนั้น แต่เป็นความมุ่งมานะและความขยัน จิตใจที่แน่วแน่และฝักใฝ่ในพลังต้าเต๋าต่างหาก!"

"ถ้าคุณกล้าทะยานไปข้างหน้า คุณอาจจะเดินไปถึงจุดสูงสุดได้!"

"โอเค เรื่องนี้ฉันจะพูดเพียงแค่นี้ก่อน"

"ส่วนคู่ฝึกฝนของคุณ หลังจากนี้คุณคิดจะทำยังไง?"

"ฉันมองออกว่าจิตใจของคุณไม่ได้แล้งน้ำใจขนาดนั้น!"

"ถ้าคุณจัดการเรื่องนี้ไม่ดี อนาคตข้างหน้าเรื่องนี้ก็จะกลายเป็นอุปสรรคต่อจิตใจของคุณ มันจะส่งผลไม่ดีต่อการบำเพ็ญเซียนของคุณได้!"

"ดังนั้น คุณต้องตัดสินใจตามที่จิตใจของคุณเรียกร้อง!"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน ทำให้จิตใจของจูอวิ๋นซานสั่นสะท้าน เขาพยักหน้าด้วยความจริงจังและพูด "ผู้มีพระคุณ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะตัดสินใจตามที่จิตใจของฉันต้องการ!"

หลินหยุนพยักหน้าและพูด "ถ้าทำได้ก็ดีมากๆ! มีอีกเรื่องหนึ่ง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ต้องเรียกฉันว่าผู้มีพระคุณ ฉันชื่อหลินหยุน มีอีกชื่อคือชางฉอง! คุณเรียกฉันว่าคุณชายก็พอ!"

จูอวิ๋นซานรีบพยักหน้า เขาโค้งคำนับและพูดอย่างเคารพ "ได้ครับ คุณชาย!"

หลินหยุนพยักหน้าเบาๆและพูด "ฉันให้เวลาคุณสามวัน รีบไปจัดการเรื่องคู่ฝึกฝนของคุณให้เสร็จ และจัดการปัญหาที่อยู่ตรงนี้ให้หมด เพราะพวกเราจะออกจากยานเป่ยแล้ว!"

จูอวิ๋นซานรับปากทันที จากนั้นเขาก็ออกจากวิมาน และตรงไปยังคฤหาสน์ของตัวเอง

มองเห็นจูอวิ๋นซานจากไป ฉินหลันกับจี้ฝานซิงก็เดินเข้ามาในวิมาน

ฉินหลันถามด้วยความสงสัย "คุณพูดอะไรกับเขาบ้าง?"

หลินหยุนส่ายหัวและพูด "ไม่ได้พูดอะไรเลย ฉันแค่ให้เขาคิดดูให้ดีๆ และตัดสินใจตามความต้องการของจิตใจตัวเองเท่านั้น!"

ฉินหลันพูด "ฉันรู้สึกว่าเขาคงตัดใจจากภรรยาคนนั้นไม่ได้หรอก!"

หลินหยุนหัวเราะเบาๆและพูด "ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน!"

เวลาผ่านไปสามวัน

เป็นอย่างที่พวกเขาคาดเดาไว้เลย มันไม่ได้แตกต่างจากความคิดของพวกเขาเลย

จูอวิ๋นซานกลับมาแล้ว ไม่เพียงแค่เขากลับมาเพียงคนเดียว เขายังพาคู่ฝึกฝนที่ชื่อเนี่ยหยิ่นเหนียงกลับมาด้วย

เมื่อพวกเขาเดินมาถึงด้านหน้าของหลินหยุน เนี่ยหยิ่นเหนียงคุกเข่าให้หลินหยุนทันที

เธอคุกเข่าคำนับหลินหยุนตลอด

หลินหยุนพูดเบาๆ "ลุกขึ้นมาเถอะ ไม่ต้องทำความเคารพฉันขนาดนี้ก็ได้!"

จูอวิ๋นซานพูด "คุณชาย ฉันอยากพาเนี่ยหยิ่นเหนียงติดตามข้างกายคุณชายไปด้วย ไม่ทราบว่าคุณจะโอเคไหม?"

หลินหยุนพูด "หลังจากนี้ พวกเราจะไปที่สุดหล้าทะเลที่อยู่ส่วนลึกของหมื่นจักรวาล ดังนั้นพวกเราต้องใช้ทรัพยากรจำนวนมหาศาล!"

"แต่ตอนนี้บนตัวของฉัน มีหินทิพย์ชั้นสูงแค่สิบล้านก้อนเท่านั้น"

"มันอาจจะไม่พอใช้สำหรับการเดินทางครั้งนี้!"

เวลาผ่านไปสองวัน

หลินหยุนพาฉินหลันกับจี้ฝานซิงและคนอื่นๆออกจากยานเป่ย

และออกจากดาวบำเพ็ญเซียนดวงนี้

เมื่อเวลาผ่านไปห้าปี ทุกคนใช้หินทิพย์ที่มีอยู่จนหมดแล้ว

เพียงแต่ครั้งนี้ ห่างจากส่วนลึกของหมื่นจักรวาล มีเพียงดาวดวงหนึ่งเท่านั้นแล้ว

ทุกคนไม่ได้ออกไปหาทรัพยากรอื่นๆอีก พวกเขาเลือกที่จะใช้ของวิเศษที่ใช้ในการเหาะเหินเดินทางต่อ

นี่เป็นเพราะหลินหยุนอยากจะค้นหาร่องรอยของเย่เยว่ให้เจอ และดูสิว่าจะหาเบาะแสอะไรได้บ้างไหม

ถึงแม้ไม่ใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายมิติ ใช้เพียงแค่ของวิเศษที่ใช้ในการเหาะเหิน ถ้าเดินทางอีกหลายสิบปี พวกเขาก็สามารถเดินทางถึงสุดหล้าทะเลแล้ว

ในวันนี้ ด้านหน้าของทุกคนมีดาวรกร้างที่ไม่ค่อยใหญ่มากนักปรากฏตัว

ทุกคนบินลงไปยังดาวรกร้างแห่งนั้น และพักผ่อนสักพัก

หลินหยุนเอ่ยปากพูดเบาๆ "เดินทางอีกหน่อย ด้านหน้าก็จะถึงเขตเศษดาวแล้ว!"

จูอวิ๋นซานเอ่ยปากถาม "คุณชาย อะไรคือเขตเศษดาว?"

หลินหยุนอธิบายเบาๆ "ตามตำนาน หลายทศวรรษที่ผ่านมา ในช่วงสุดท้ายของทศวรรษนั้น ได้เกิดสงครามขนาดใหญ่ขึ้น"

"และสถานที่แห่งนั้น เป็นหนึ่งในสนามรบที่ดุเดือดมากๆ"

"ตามตำนานมีระบุไว้ว่า มีสำนักมากว่าหมื่นสำนักสู้รบกันในสนามรบแห่งนี้"

"ทำให้ดาวบำเพ็ญเซียนขนาดใหญ่จำนวนมากแตกสลายในสนามรบแห่งนี้!"

"สุดท้ายแล้วมันก็กลายเป็นเขตวุ่นวาย!"

"มันก็เลยกลายเป็นเขตเศษดาว!"

"สนามรบแห่งนี้ จะใหญ่ก็ไม่ใหญ่ จะเล็กก็ไม่เล็ก แต่มันเป็นสถานที่อันตรายมากๆ!"