จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1786

หลังจากที่หลินหยุนได้ลงมือในครั้งนี้ เมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์สีแดงบนท้องฟ้า ก็ได้รวมตัวกันอย่างรวดเร็วมากขึ้น

เมื่อเห็นสถานการณ์ดังกล่าว จื่อหวนก็ยิ่งตื่นตระหนก ด้วยความร้อนใจ จึงได้รีบมองไปทางหลินหยุนและพูดขึ้นว่า “คุณชายหลิน รีบตามฉันมาหลบภายในเขตนี้โดยเร็วดีกว่า บางทีอาจจะช่วยบดบังการลงโทษจากกฎเกณฑ์แห่งเต๋าสวรรค์ได้! ”

หลินหยุนได้ยินดังนั้น ก็ส่ายศีรษะ และพูดว่า “เขตในหอปราบทะเลของคุณนั้น เป็นเพียงแค่พื้นที่ว่างส่วนหนึ่งที่ตัดแบ่งออกมา ซึ่งไม่ใช่โลกที่แท้จริงสักหน่อย ซึ่งไม่สามารถบดบังกฎเกณฑ์แห่งเต๋าสวรรค์ได้อยู่แล้ว! ”

จื่อหวนสีหน้าย่ำแย่อย่างที่สุดและพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “อย่างนั้น......แล้วจะทำอย่างไรกันดี? ใช่แล้ว คุณชายหลิน สามารถเลือกที่จะเข้าไปยังโลกเล็กได้อย่างรวดเร็ว! ที่นี่คือสุดหล้าทะเล สามารถที่จะเข้าไปโลกเล็กใดก็ได้! ”

หลินหยุนส่ายศีรษะ และพูดว่า “เข้าสู่โลกเล็กอาจจะหลบหลีกได้ช่วงเวลาหนึ่ง แต่เมื่อออกมาจากโลกเล็กแล้ว กฎเกณฑ์แห่งเต๋าสวรรค์นั้นก็ยังผ่าลงมาใส่อยู่ดี นอกจากว่า ฉันจะไม่ออกมาจากโลกเล็กไปตลอดทั้งชีวิตแล้ว! ”

จื่อหวนรีบพูดขึ้นว่า “นี่.....คุณชายหลิน เพียงแค่รักษาชีวิตเอาไว้ก่อน ก็จะมีโอกาสอีกมากมายนะ! ถ้าหากตอนนี้คุณต้องจบชีวิตลง อย่างนั้นก็จะไม่มีอะไรเหลือแล้ว! ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น ก็แค่กฎเกณฑ์แห่งเต๋าสวรรค์เท่านั้นเอง ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก! ”

ขณะที่พูด กฎเกณฑ์แห่งเต๋าสวรรค์สีแดงที่อยู่เหนือศีรษะ ก็ได้มาถึงระดับขั้นที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมากแล้ว

เมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์สีแดงพัดกระพือขึ้น

จากนั้น ร่างลางคนสีแดงเพลิงก็ปรากฏออกมาจากเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์ จากนั้นเสียงของคำพิพากษาก็ดังสนั่นกึกก้องขึ้น

“ฝ่าฝืนกฎเกณฑ์แห่งโลก พิพากษา----ให้ตายลงภายใต้ทัณฑ์ฟ้าผ่า! ”

เมื่อเสียงคำพิพากษาที่ดังสนั่นได้สิ้นสุดลง เมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์สีแดงก็พัดกระพือหือโหมขึ้นอย่างรุนแรง

จากนั้น ลำแสงหนึ่งก็เปล่งประกายขึ้น ส่องสว่างเจิดจ้าไปทั่วทั้งจักรวาล

และในขณะนั้นเอง ในที่สุดหลินหยุนก็ได้เคลื่อนไหวแล้ว

ขณะนั้นเขาได้ชี้นิ้วไปที่ระหว่างคิ้วของตนเอง จากนั้นก็กระอักเลือดออกมาทันที

หลินหยุนพลันใช้มือสองข้างแสดงท่าทางตราประทับคาถาที่ซับซ้อนและแปลกประหลาดออกมา

เมื่อตราประทับคาถาสีแดงเลือดปรากฏขึ้นอย่างสมบูรณ์ สีหน้าของหลินหยุนก็ขาวซีดลงอย่างที่สุด ร่างกายก็สั่นไหวอย่างรุนแรงขึ้น

เม็ดเหงื่อขนาดใหญ่เท่าเม็ดถั่วก็ไหลย้อยลงมาอย่างรวดเร็ว

ตราประทับคาถาสีแดงเลือดได้ถูกเขาผลักดันขึ้นสู่อากาศ ไม่นานนักก็ได้ผสานรวมเข้ากับเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์

หลังจากที่ตราประทับคาถาได้ผสานรวมเข้าไปแล้ว เดิมทีเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์ที่น่ากลัวที่กำลังเคลื่อนตัวอย่างรุนแรงนั้น ราวกับว่าเป็นเมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์ที่กำลังรวมพลังแห่งการทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัว ซึ่งหลังจากที่พัดกระพือไปมาชั่วครู่ ก็กลับกลายเป็นค่อย ๆ สงบนิ่งลงบ้างแล้ว

อีกทั้ง ร่างลางคนสีแดงเพลิงนั้น ขณะที่ตราประทับคาถากำลังผสานรวมเข้าเป็นหนึ่ง ก็เหมือนจะตกใจขึ้นอย่างเหลือเชื่อ

จากนั้นก็เหมือนจะลืมตาขึ้น มองไปที่หลินหยุน แล้วเสียงที่ดังสนั่นกึกก้องนั้นก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง “ผสมผสานสายเลือด และตราประทับของมหากษัตริย์ได้ ครั้งนี้ไม่ต้องรับโทษจากคำพิพากษา! ตระหนักในตัวเองให้ดีแล้วกัน! ”

เมื่อเสียงสิ้นสุดลง เมฆแห่งทัณฑ์เคราะห์ก็ค่อย ๆ สูญหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ท้องฟ้า ก็กลับมาสว่างสดใสอีกครั้ง

มองเห็นสถานการณ์การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนี้ ทุกคนถึงกับตะลึงกันอีกครั้ง

นี่มันจบสิ้นแล้วเหรอ?

ไม่นานนัก สายตาของทุกคน ต่างก็จับจ้องไปที่หลินหยุน

นี่มันน่าเหลือเชื่ออย่างมาก!

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน

ยังไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาก่อนเลย

คิดไม่ถึงว่าจะมีผู้ที่สามารถเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์ได้ด้วย!

แต่นี่เป็นถึงกฎเกณฑ์แห่งเต๋าสวรรค์เลยนะ!

นั่นเป็นสิ่งที่มหากษัตริย์หลายองค์ในยุคจักรพรรดิโบราณกาลกำหนดขึ้น!

และเป็นถึงบรรพบุรุษของมหากษัตริย์ห้าทิศในปัจจุบันนี้

มหากษัตริย์ห้าทิศในปัจจุบันนี้ ทำไมถึงกล้าตั้งชื่อว่าทิศตะวันออก ทิศใต้ ทิศตะวันตก ทิศเหนือและฟ้าเฮ่าเทียน?

นี่ไม่ใช่ชื่อที่ธรรมดาทั่วไปอย่างเด็ดขาด

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ผ่านประสบการณ์เรื่องราวมามากมาย แต่อิทธิพลของมหากษัตริย์ห้าทิศนี้ กลับยังสามารถสืบทอดต่อกันมาได้

นั่นเป็นเพราะกฎเกณฑ์แห่งโลกนั่นเอง

และเป็นการกระทำของบรรพบุรษของพวกเขา

แน่นอนว่า ทั่วทั้งจักรวาลนี้ ยังมีกฎเกณฑ์ที่ยิ่งใหญ่มากกว่านี้อีก นั่นก็คือกฎเกณฑ์พระราชวงศ์โบราณกาล