จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1785

จื่อหวนไม่เข้าใจในตัวของหลินหยุนสักเท่าไร

ดังนั้นเวลานี้ แม้ว่าในใจจะเข้าใจถึงสถานการณ์เบื้องหน้านี้อย่างชัดเจน แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรมั่วซั่วออกไป ทำได้เพียงพูดเกลี้ยกล่อมเท่านั้น

แต่ว่า คำพูดเกลี้ยกล่อมของเธอนี้เมื่อได้ยินไปถึงหูของคุณชายวูหยางแล้ว กลับยิ่งทำให้คุณชายวูหยางนั้นเกิดความเข้าใจผิดมากขึ้นไปอีก

เข้าใจผิดอะไร?

จื่อหวนเข้าใจในตัวของคุณชายวูหยาง ซึ่งก็เข้าใจอย่างมากด้วย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตอนนี้ที่พูดเกลี้ยกล่อมออกไปนั้นหมายความว่าอย่างไร? เหมือนจะเป็นการบอกว่าเบื้องหลังของไอ้หนุ่มคนนี้นั้นไม่อาจเทียบเคียงตนเองได้อย่างนั้นเหรอ?

ดังนั้นเขาจึงยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก

ไอ้หนุ่มที่ไม่มีชื่อเสียงและไม่เป็นที่รู้จักคนนี้ รูปลักษณ์หน้าตาก็ไม่ได้ดีไปกว่าตนเอง เบื้องหลังก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่ไปกว่าตนเอง พลังบำเพ็ญก็ยังจะอ่อนด้อยกว่าตนเองอีกด้วย แต่คิดไม่ถึงว่า จื่อหวนยังคิดที่จะปกป้องเขาอีก?

มีอย่างที่ไหนกันล่ะ!

คิดถึงตรงนี้แล้ว เขาจะไม่โมโหได้อย่างไรล่ะ?

หลินหยุนหัวเราะเหยียดหยาม และพูดว่า “ในเมื่อนายเก่งกาจมากขนาดนี้ ยังจะต้องเคารพในกฎระเบียบของสุดหล้าทะเลที่ไร้สาระนี้อยู่อีกเหรอ? ควรที่จะลงมือตรงนี้เลยไม่ใช่เหรอ? ถ้าหากไม่ลงมือ ฉันก็ยิ่งจะดูถูกนายมากขึ้นไปอีก! ”

วูหยางได้ยินดังนั้น ก็อดแสยะยิ้มไม่ได้ “ช่างเป็นกบในกะลาเสียจริง! กฎระเบียบของสุดหล้าทะเล ได้กำหนดตั้งขึ้นมาจากความร่วมมือของมหากษัตริย์หลายองค์ แต่ในสายตาของนายแล้วกลับกลายเป็นกฎระเบียบที่ไร้สาระ? ช่างโอ้อวดไร้ยางอายเสียจริง! ”

“ในเมื่อนายไม่สนใจขนาดนี้ อย่างนั้นนายก็ลองลงมือให้ฉันดูสักหน่อยสิ? ฉันเองก็อยากที่จะรู้เหมือนกันว่า นายจะกล้าหรือไม่! ”

หลินหยุนเงยหน้าขึ้นมองไปยังท้องฟ้า จากนั้น ก็พูดพึมพำขึ้นว่า “ที่จริงแล้ว ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้......”

ได้ยินหลินหยุนพูดแบบนี้ วูหยางก็พลันหัวเราะยกใหญ่ จากนั้นก็พูดเหยียดหยามเสียงดังว่า “ดีเลย! คิดไม่ถึงว่านายจะพูดว่ากล้าลงมือในสุดทะเลแห่งนี้ด้วย? อย่างนั้นตอนนี้ก็ลงมือเลยสิ! ฮ่าฮ่าฮ่า! นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินใครกล้าพูดแบบนี้ด้วย! ”

“ลงมือเลย! ”

“ทำให้ฉัน และทุกคนดูกันว่า นายจะมีความกล้าหาญจริง ๆ หรือไม่! ”

“นายอย่าพูดแล้วกลับคำเด็ดขาดล่ะ! ”

น้ำเสียงของคุณชายวูหยางดึงดูดให้คนรอบข้างเข้ามาโอบล้อมดูกันจำนวนไม่น้อย และมีหลายคนก็หยุดฝีเท้าลง อดใจไม่ไหวจึงหันมองกันมาทางนี้

รวมไปถึงพวกหลิ่วไป๋ก็เช่นเดียวกัน

ที่จริงแล้วพวกเขาก็อยู่ไม่ไกลกันมากนัก ซึ่งต่างก็ได้ยินคำพูดของหลินหยุน

เวลานี้ จื่อหวนกลับมีสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไป และรีบพูดขึ้นว่า “คุณชาย อย่าได้บุ่มบ่ามไป ที่เขาพูดนั้นไม่ผิด สุดหล้าทะเลแห่งนี้ไม่มีผู้ใดที่จะสามารถลงมือได้อย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นจะมีทัณฑ์ฟ้าผ่าลงมา! นี่เป็นกฎเกณฑ์แห่งโลกที่มหากษัตริย์หลายองค์ได้ร่วมกันกำหนดขึ้นเอาไว้! ไม่มีผู้ใดสามารถหลีกเลี่ยงได้! ”

หลินหยุนเบนสายตากลับมา ยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “อย่างนั้นเหรอ? แต่ฉันอยากที่จะลองดูสักหน่อย! ”

ขณะที่พูด เขาก็มองไปที่วูหยาง และพูดเหยียดหยามขึ้นว่า “นายอยากดูว่าฉันจะกล้าลงมือไหมไม่ใช่เหรอ? ดีเลย ฉันจะให้นายดูเดี๋ยวนี้ นายต้องเปิดตาของนายให้กว้างเอาไว้ เพื่อจะได้ดูให้เห็นอย่างชัดเจนด้วย! ”

เมื่อพูดจบ ภาพเหตุการณ์ที่ทุกคนต่างคาดคิดไม่ถึง และน่าเหลือเชื่อนั้นก็ได้ปรากฏขึ้นแล้ว

ในมือของหลินหยุนได้เกิดประกายแสงขึ้น ดายเฮ่าเทียนก็ปรากฏขึ้นในมือทันที

พลังแห่งกฎเกณฑ์พลันปรากฏออกมา และเข้าไปสู่ภายในตัวกระบี่ จากนั้นกระบี่ที่ไร้เทียมทานก็พุ่งเข้าฟาดฟันไปยังคุณชายวูหยางทันที

คุณชายวูหยางเองก็มีพลังบำเพ็ญแดนสู่ธรรมะตอนปลาย ไม่ได้เหนือกว่าแดนสู่ธรรมะ

ต่อให้เขาจะตื่นตัวและระมัดระวังต่อการลงมือของหลินหยุนอย่างมากก็ตาม แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะสามารถต้านทานพลังการโจมตีของหลินหยุนได้อยู่หมัด

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่คิดว่าหลินหยุนจะกล้าลงมือเลยด้วยซ้ำ

สมมุติอย่างแย่ที่สุดแล้ว ต่อให้หลินหยุนจะไม่กลัวตาย แต่ก็มีพลังบำเพ็ญเพียงแค่แดนดั่งเทพตอนปลายก็เท่านั้น

แม้แต่แดนสู่ธรรมมะก็ยังไม่ใช่ ถึงแม้เขาจะใช้พลังความสามารถอย่างสุดกำลัง ต่อให้จะเผาผลาญสารจิงและเลือด ก็คงจะไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลยอย่างแน่นอน!

แต่ขณะที่พลังแห่งกฎเกณฑ์ของหลินหยุนปรากฏขึ้นนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที!

นี่ใช่พลังของแดนดั่งเทพตอนปลายที่ไหนกันล่ะ?

พลังแห่งกฎเกณฑ์ระดับนี้ ยังจะมีความแข็งแกร่งเหนือกว่าแดนสู่ธรรมะตอนปลายอย่างเขาอีก!

แต่ในตอนนี้ เขาก็ยังคงไม่เลือกที่จะลงมือ!

เพราะว่านี่คือกฎเกณฑ์ของสุดหล้าทะเล!

คือกฎของเขตดาวบริเวณนี้!

คือกฎแห่งโลกที่มหากษัตริย์หลายองค์ได้ร่วมกันปรับปรุงแก้ไขขึ้น

ไม่ว่าผู้ใดลงมือ ก็จะต้องถูกลงโทษโดยภัยอัสนี