จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1790

หลินหยุนได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง จากนั้นก็ถอนหายใจยาว ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดขึ้นว่า “ดูเหมือนว่าก็ยังคงเป็นหลักเหตุผลที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตลอดกาล หากว่าไม่มีพลังบำเพ็ญที่แข็งแกร่ง ต่อให้จะคิดคำนวณได้อย่างชัดเจนขนาดไหน สุดท้ายก็ยังคงเปล่าประโยชน์อยู่ดี! ”

หวูเหวยยิ้มและพูดว่า “ไม่ถึงกับว่าเปล่าประโยชน์ ครั้งนี้ ไม่ใช่ว่าจะได้รับผลตอบแทนที่มหาศาลอย่างนั้นเหรอ? ”

หลินหยุนพูดขึ้นด้วยความผิดหวัง “นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าผู้อาวุโสหวูเหวยนั้นจะมีใจที่ละโมบหรือเปล่า เพราะว่าหอซิวซินรักในเกียรติและชื่อเสียงของตนเองมาก ไม่อย่างนั้น บางทีอาจะกลายเป็นเปล่าประโยชน์ไปจริง ๆ เลยก็ได้! ”

หวูเหวยพูดว่า “พูดอย่างนี้ไม่ได้ นายสามารถที่จะเลือกฉัน และเลือกหอซิวซิน มาจากกลุ่มอิทธิพลจำนวนมากมาย นี่คือความเก่งกาจยอดเยี่ยมของนาย! ”

“ถ้านายเลือกกลุ่มอื่น ก็คงจะเปล่าประโยชน์เป็นแน่ แต่เมื่อได้เลือกหอซิวซินแล้ว ไม่มีทาง! นี่คือความแตกต่าง! ”

“ตามจริงแล้ว ก็เป็นเพราะตัวนายเองที่ได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตนเอง! นี่คือความสามารถของนาย! ”

“พอเถอะ นี่คือหนังสือสัญญาที่ฉันจะมอบให้กับนายไว้! ”

“นายจะต้องเก็บรักษาเอาไว้ให้ดี! ”

หลินหยุนรีบยื่นมือออกมารับ เมื่ออ่านดูแล้ว ก็เก็บเอาไว้ในถุงเก็บของ

หวูเหวยก็ได้มองไปที่เขาอีกครั้ง จากนั้นก็หันหลังและกระโดดย่ำขึ้นไปในอากาศ

มองหวูเหวยที่กำลังจากไป ใบหน้าของหลินหยุนก็เผยรอยยิ้มออกมา

ถือว่าราบรื่นเป็นอย่างมาก!

การสร้างโอกาสในครั้งนี้นั้น เขายอมที่จะลงทุนอย่างมาก!

หลินหยุนสูดหายใจลึก และพูดพึมพำกับตนเองว่า “ถ้าหากยึดตามตรรกะทั่วไปแล้ว เขาก็คงจะมาหาฉันอีกครั้ง และนำฉันเข้าไปร่วมอยู่กับสมาพันธ์โจรดวงดาวด้วย! ”

หลินหยุนเคลื่อนสายตา และพูดต่อว่า “ถ้าหากไม่มาล่ะก็ ต้องดำเนินการตามแผนที่สองแล้ว! ”

หลังจากที่พักอยู่บนดาวเคราะห์ที่ทรุดโทรมนั้นครึ่งวัน หลินหยุนก็กระโดดย่ำขึ้นไปในอากาศแล้วก็จากไป

โดยมุ่งหน้าไปยังสุดหล้าทะเลอีกครั้ง

แต่ว่า ในขณะที่กำลังจะออกเดินทางจากเขตดาวนั้น เงาร่างดำตนหนึ่งก็ได้ปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้าของหลินหยุน

หลินหยุนสีหน้าเปลี่ยนไปทันที พร้อมกับตะโกนขึ้นว่า “ใครกัน? ”

แต่ว่า ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบลง อีกฝ่ายหนึ่งก็กวัดแกว่งแขน เกิดเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ ลงมาครอบปกคลุมตัวเขาเอาไว้

หลินหยุนคิดที่จะหลบหนี แต่กลับไม่มีโอกาสอะไรแล้ว

เมื่อตาข่ายยักษ์ครอบคลุมลงมา ทำให้เขาถูกห่อหุ้มตัวเอาไว้อย่างสิ้นเชิง

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร จนมาถึงสถานที่ที่ทั้งหนาวเย็นและแห้งแล้งเป็นอย่างมาก หลินหยุนจึงได้ถูกปลดปล่อยตัวออกมา

เมื่อเปิดตาขึ้นและมองไปนั้น หลินหยุนพลันพบว่า ที่แห่งนี้มีเด็กหนุ่มจำนวนนับร้อยนับพันคน!

โดยที่เบื้องหน้าของเขา มีเจดีย์สูงสีฟ้าหลังหนึ่งตั้งอยู่

บนยอดเจดีย์มีชายที่สวมงอบสีดำคนหนึ่งยืนอยู่

โดยที่มองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของอีกฝ่ายหนึ่ง

มองไปโดยรอบ ทุกคนต่างก็ไม่พูดอะไร โดยทุกสายตาล้วนจับจ้องไปที่ชายด้านบนยอดเจดีย์คนนั้น

ในขณะนี้เอง ชายผู้นั้นก็ได้เอ่ยปากขึ้นแล้ว

“พวกนาย! ล้วนเป็นอนาคตของลัทธิเทพยมของเรา! ”

“ในร่างกายของพวกนาย ต่างก็แฝงไปด้วยความคาดหวังของการเกิดขึ้นใหม่ของลัทธิเทพยม! ”

“หวังว่าพวกนายทุกคน จะนำตัวของพวกนายทั้งหมด มอบให้กับเทพยม มอบให้กับลัทธิเทพยม วันหนึ่งในอนาคต กลุ่มของพวกนาย จะต้องมีผู้ที่สามารถนำพาให้ลัทธิเทพยม ของพวกเราคืนชีพกลับมาเกิดใหม่ในจักรวาลนี้อย่างแน่นอน! ”

หลินหยุนได้ยินดังนั้น ก็ได้หรี่ตาลง

อะไรกันเนี่ย?

ไม่ใช่หวูเหวย?

ไม่ใช่สมาพันธ์โจรดวงดาว?

ลัทธิเทพยม?

ชื่อนี้ เหมือนว่าเขาจะเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน!

นี่คือกลุ่มอิทธิพลที่พอจะมีชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่เหมือนจะไม่มีตัวตนอะไรเท่าไร

ผู้บำเพ็ญเซียนแห่งลัทธิเทพยม เรียกได้ว่ามีปรัชญาความคิดอย่างสุดขีด

หากว่าสถานที่ใดในจักรวาลปรากฏสมบัติล้ำค่าขึ้น ก็จะมีคนของลัทธิเทพยมเข้ามาแย่งชิง ต่อให้รู้ว่าจะต้องตาย ก็ยังไม่ยอมที่จะละทิ้งโอกาสนั้นไป!

คนของลัทธิเทพยมมีวิธีการที่ชอบทำมากที่สุดคือการพลีชีพทำลายตนเอง

ทำลายกฎเกณฑ์ ทำลายร่างกาย ทำลายต้าเต๋า

ทำลายอาวุธ!

อะไรที่สามารถทำลายสละทิ้งได้ ก็ไม่มีสิ่งใดที่พวกเขาไม่กล้า!

สิ่งนี้ทำให้หลินหยุนถึงกับตื่นตกใจ และรีบปิดหูของตนเองในทันที

แต่ก็ยังคงไม่ได้ผล!

เสียงระฆังที่ดังแผ่วเบาแต่ละครั้งแต่ละครั้ง เหมือนกับว่าดังขึ้นมาจากส่วนลึกในจิตใจของเขาอย่างไรอย่างนั้น ต่อให้ปิดประสาทการได้ยินแล้วก็ไม่เกิดผลอะไร!

ในมือของหลินหยุนเกิดประกายแสงขึ้น ดาบเฮ่าเทียนก็ปรากฏออกมา

แล้วก็แทงเข้าไปที่ร่างกายของตนเอง

ความเจ็บปวดที่รุนแรง ทำให้ความรู้สึกที่อ่อนระโหยโรยแรงนั้น ผ่อนคลายลงไปได้บ้าง

แต่อีกไม่นานก็กลับมีขึ้นมาอีกครั้ง

หลินหยุนจึงต้องใช้ดาบเฮ่าเทียนทิ่มแทงเข้าไปที่ร่างกายอีก จากนั้นก็มีอาการดีขึ้นบ้าง

แต่หลังจากที่ได้ทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง ก็กลับกลายเป็นว่าไม่เกิดผลอะไรแล้ว

หลินหยุนรีบเก็บดาวเฮ่าเทียน แล้วเข็มทองก็ปรากฏขึ้นในมือ แล้วเขาก็ใช้เข็มทองทิ่มไปยังบริเวณระหว่างคิ้วของตน

เพื่อกระตุ้นทะเลจิต!

หลังจากที่เข็มทองได้ทิ่มเข้าไปแล้ว ทั่วทั้งทะเลจิตก็เริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรงขึ้น

ทำให้หลินหยุนมีสีหน้าที่ขาวซีดอย่างที่สุดในทันที

แต่ว่า การสั่นไหวที่รุนแรงนี้ ก็เป็นการช่วยให้เขามีสติที่มั่นคงชัดเจน

ขับไล่อาการอ่อนแรงนั้นออกไป!

เสียงระฆังก็ยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง

ส่วนทุกคนที่อยู่บริเวณโดยรอบ ต่างก็อยู่ในสภาพที่เคลิบเคลิ้มหลับใหลกันทั้งหมด

เหมือนกับกลุ่มลูกศิษย์ที่มีความศรัทธาเลื่อมใสอย่างที่สุด

หลินหยุนเชื่อว่า ถ้าตนเองตกอยู่ในสภาพที่อ่อนระโหยโรยแรงแบบนั้น ก็จะต้องเป็นเหมือนกับพวกคนเหล่านี้ ที่สูญสิ้นความเป็นตัวของตัวเองไปโดยสิ้นเชิง!

โชคดีที่ว่า หลังจากที่ได้กระตุ้นจิตทะเลของเขาแล้ว ความรู้สึกที่อ่อนระโหยโรยแรงนั้น สุดท้ายก็ได้หมดไป

แต่ ตอนที่เขากำลังคิดว่าวิธีการนี้สามารถต้านทานเสียงระฆังที่ดังได้อย่างต่อเนื่องนั้น เมื่อเวลาค่อย ๆ ผ่านพ้นไป ความรู้สึกอ่อนระโหยโรยแรงก็กลับมีขึ้นมาอีกครั้ง

สิ่งนี้ทำให้จิตใจของหลินหยุนหม่นหมองลงไปอีกครั้ง