จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1796

หลินหยุนหัวเราะ จากนั้นก็หมุนตัวกลับมา และยื่นมือออกมาลูบไปบนใบหน้า ซึ่งก็เปลี่ยนการแต่งกายในทันที แม้แต่รูปลักษณ์หน้าตาก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน พร้อมกับพูดว่า “ตอนนี้เจ้าหอดูหน่อยว่า ได้ไหม? ”

หวูเหวยพลันพูดขึ้นอย่างตกใจว่า “คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า นายยังจะมีวิชาการแปลงโฉมนี้ด้วย! แม้แต่ฉันเอง ถ้าหากไม่ได้มองดูอย่างละเอียด ก็ยากที่จะมองออกถึงข้อบกพร่องได้! ”

หลินหยุนพูดว่า “เจ้าหอชมเกินไปแล้ว! ก็แค่วิชาที่ใช้เพื่อการอยู่รอดเท่านั้น! ถ้าหากไม่มีวิชาที่ใช้สำหรับปกป้องชีวิตแล้ว ที่ด้านนอกเมื่อครู่นี้ฉันเองก็คงจะไม่กล้ากำเริบเสิบสานอย่างนั้นแน่นอน! ”

ขณะที่พูด หลินหยุนก็ได้กล่าวลาหวูเหวย และเดินออกจากหอไป แล้วก็เดินตรงออกมาจากใจกลางของหอซิวซิน

เมื่อเห็นหลินหยุนเดินออกมาจากด้านใน เซี่ยซิงนั้นถึงกับตกใจ หลังจากที่มองไปดูด้วยความโมโหแล้ว ก็บ่ายหน้ากลับมา

แต่ว่า ขณะที่หลินหยุนเดินเข้าไปในกลุ่มคน ใกล้ที่จะพ้นออกไปแล้ว เซี่ยซิงก็พลันหันมองมาที่เขา และตะโกนเสียงแข็งขึ้นว่า “หยุดก่อน! ”

หลินหยุนหยุดฝีเท้าลง แล้วก็หันมองไปที่เซี่ยซิงและยอดฝีมือสองคนที่อยู่ด้านหลังของเขา พร้อมกับพูดขึ้นว่า “คุณชายเซี่ยซิงมีธุระอะไรเหรอ? ”

เซี่ยซิงพูดขึ้นว่า “นายคือคนที่เข้าไปด้านในก่อนหน้านี้ ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหม? ”

หลินหยุนพูดขึ้นด้วยความแปลกใจว่า “คุณชายเซี่ยซิงพูดอะไร? ฉันไม่ค่อยเข้าใจ! ”

เซี่ยซิงหัวเราะเยาะ และพูดว่า “ตอนนี้ยังกล้าที่จะบิดเบือนอีก? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นฉันจะทำลายร่างปลอมของนายลงเดี๋ยวนี้! ”

เมื่อคำพูดของเซี่ยซิงสิ้นสุดลง ก็ไม่ได้อธิบายอะไรต่ออีก ร่างกายกะพริบหายวับไปในทันที แล้วก็มาถึงที่เบื้องหน้าของหลินหยุน

หลินหยุนเห็นดังนั้น ก็กระโดดขึ้นไปอากาศ แล้วเหาะเหินออกจากเมืองศักดิ์สิทธิ์ไปทันที

เซี่ยซิงเห็นดังนั้นก็หัวเราะเยาะ “คิดจะหนีเหรอ? ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก! ”

ขณะที่พูด ก็ได้ไล่ตามไปในทันที

พร้อมกับได้ตะโกนพูดกับสองคนที่อยู่หน้าประตูของหอซิวซินว่า “พวกนายสองคน เฝ้าดูสถานการณ์อยู่ที่นี่ โดยที่ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าไปด้านใน! ”

พริบตาเดียวทั้งสองคนก็มาถึงยังด้านนอกของเมืองศักดิ์สิทธิ์

กลางอากาศ หลินหยุนหันกลับไปมอง พบว่าไม่มียอดฝีมือที่เหนือกว่าแดนสู่ธรรมะสองคนนั้นไล่ตามมาด้วย ก็พลันยิ้มเยาะในใจ

หลังจากที่เหาะเหินไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ทั้งสองคนก็ได้ออกห่างจากเมืองศักดิ์สิทธิ์มังกรฟ้าในระยะไกลแล้ว

เวลานี้ หลินหยุนจึงได้หยุดลงอย่างกะทันหัน

เห็นว่าหลินหยุนหยุด เซี่ยซิงก็ขยับเข้ามาใกล้

เขาเองก็คิดไม่ถึงว่า ไอ้หนุ่มที่มีพลังบำเพ็ญแค่แดนดั่งเทพตอนปลายธรรมดาที่อยู่เบื้องหน้านี้ กลับถึงได้มีความรวดเร็วขนาดนี้

เมื่อเปรียบเทียบกับเขาที่อยู่ในแดนสู่ธรรมะระยะกลางแล้ว ก็ไม่ได้มีความแตกต่างอะไรกันเลย

เวลากว่าครึ่งชั่วโมง ก็ถือว่าไม่น้อยแล้วแน่นอน

กลับยังไม่สามารถที่จะไล่ตามได้ทัน!

แต่เวลานี้เห็นว่าหลินหยุนได้หยุดลงแล้ว เซี่ยซิงเองก็ทราบดีว่า ไอ้หนุ่มนี้ก็คงจะยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้ว!

จึงได้มองไปที่หลินหยุนและพูดขึ้นว่า “ไอ้หนุ่ม ทำไมไม่หนีต่อล่ะ? ”

หลินหยุนพูดว่า “ไม่มีความจำเป็นแล้ว! ”

เซี่ยซิงพลันหัวเราะเยาะขึ้น “ฉันว่านายไม่มีความสามารถที่จะหนีต่อไปได้แล้วใช่ไหมล่ะ? ”

หลินหยุนพูดว่า “ฉันยังคงแปลกใจอยู่ว่า ทำไมนายถึงยืนยันว่า ฉันคือคนที่เข้าไปด้านในก่อนหน้านี้? ”

เซี่ยซิงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “คือนายจริง ๆ ด้วย? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ”

ที่จริงแล้ว......

เขาไม่ได้มองออกว่านั่นคือหลินหยุนเลย

เพียงแค่ว่าเขารออยู่ที่หน้าประตูหอซิวซิน มาเป็นเวลานานมากแล้ว แต่กลับไม่เกิดผลลัพธ์อะไรเลย

ดังนั้น ความโกรธแค้นในจิตใจของเขา ไม่สามารถที่จะยับยั้งได้อีกต่อไปแล้ว

ขณะนั้น เมื่อเห็นหลินหยุนออกมา เขาจึงได้ถือว่าหลินหยุนเป็นที่ระบายอารมณ์ความโกรธของเขาเท่านั้นเอง!

สำหรับที่ว่าจะใช่คนที่เข้าไปด้านในก่อนหน้านี้นั้นหรือไม่ สำหรับเขาแล้ว ไม่มีความสำคัญอะไรเลย!

เซี่ยซิงหัวเราะเสียงดัง และมองไปที่หลินหยุน “คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า วิชาบดบังอำพรางกายของนายจะสามารถรอดพ้นสายตาของฉันไปได้ แต่น่าเสียดาย! ที่วันนี้นายจะต้องมาตายลงด้วยน้ำมือของฉัน! แม้แต่สวรรค์ก็ไม่อาจช่วยเหลือนายได้! ”

เมื่อพูดจบ ในมือของเซี่ยซิงก็เกิดประกายแสงขึ้น พัดสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นบนมือของเขา

ในขณะเดียวกัน พลังแห่งกฎเกณฑ์ก็ปรากฏออกมาด้วย

กฎเกณฑ์ได้เข้าไปสู่ในตัวพัด แล้วทันใดนั้นเซี่ยซิงก็ได้โบกพัดไปทางหลินหยุน

พริบตาเดียว กฎเกณฑ์แห่งน้ำจำนวนนับไม่ถ้วนก็ได้โหมกระหน่ำพุ่งเข้าใส่หลินหยุนอย่างบ้าคลั่ง

หลินหยุนหัวเราะเยาะ ดาบเฮ่าเทียนปรากฏขึ้นในมือ และกฎเกณฑ์แห่งกระบี่ก็ปรากฏออกมา พร้อมกับฟาดฟันเข้าใส่ฝ่ายตรงข้ามในทันที