จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1800

เมื่อเหมินชิงพูดถึงตรงนี้แล้ว ก็ตั้งใจหยุดชะงักลงชั่วครู่ และทำเป็นหรี่ตาลง แล้วก็กวาดสายตามองไปที่ใบหน้าของทุกคน

แน่นอนว่า เขาไม่ไปสนใจระดับอื่นอยู่แล้ว

โดยผู้ที่ไม่ถึงขั้นแดนสู่ธรรมะไม่อยู่ในสายตาของเขาเลย

เมื่อมองเห็นสายตาของยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะคนอื่น ๆ แล้ว เขาก็หัวเราะ และพูดขึ้นว่า “ที่กำหนดกฎเกณฑ์แบบนี้เอาไว้ ก็ต้องการที่จะดูว่าสมบัติล้ำค่าชิ้นนี้ มีบุญสัมพันธ์กับใคร! ”

“เวลาสิบวินาที ที่จริงแล้วก็ไม่ได้ถือว่าเป็นเวลานานสักเท่าไร! ”

“แน่นอนว่า สำหรับผู้บำเพ็ญขั้นแดนที่แตกต่างกัน ก็จะมีมุมมองในกฎเกณฑ์ดังกล่าวที่ไม่เหมือนกัน สำหรับยอดฝีมือแดนจิตปฐมหรือแดนดั่งเทพแล้ว สิบวินาทีนั้นไม่ถือว่าสั้นเลย โดยเฉพาะในสถานการณ์ที่ยังมีพวกเราแดนสู่ธรรมะรวมอยู่ด้วย! ”

“แต่นี่คือวิธีการที่ดีที่สุดแล้ว! ”

“เพียงแค่ครอบครองสมบัติล้ำค่าไว้ให้ได้สิบวินาที อย่างนั้นแล้วไม่ว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะมพลังบำเพ็ญขั้นแดนไหน ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถที่จะไปแย่งชิงได้แล้ว! ”

“ไม่อย่างนั้นแล้ว หากทุกคนลงมือพร้อมกัน ก็จะเกิดการสังหารผู้บำเพ็ญเซียนที่เข้าร่วมแย่งชิงกันขึ้น โดยกฎเกณฑ์การแย่งชิง ก็มีอยู่ด้วยกันสองข้อ ประมาณนี้ ซึ่งฉันเองในตอนนี้สามารถที่จะคิดได้เพียงเท่านี้แล้ว! ”

“ต่อจากนี้ หากยังมีสหายคนใดที่มีความคิดที่ดีกว่า ก็สามารถพูดกันออกมาได้เลย! ”

เมื่อเหมินชิงพูดจบลง โปหลานแห่งเผ่าวอกทิพย์นั้นก็พูดขึ้นว่า “ฉันคิดว่าสายเหมินชิงพูดได้เป็นอย่างดีแล้ว! ฉันไม่มีความเห็นอะไรอีก! ”

เมื่อโปหลานพูดจบ ยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะคนอื่น ต่างก็ทยอยพากันพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเหมินชิง

เหมินชิงพยักหน้าและพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นก็ตกลงทำตามกฎเกณฑ์นี้เลย! แน่นอนว่า ยังมีเวลาเหลืออยู่อีกสองถึงสามวัน ก่อนที่สมบัติล้ำค่าจะถือกำเนิดขึ้น บางทีอาจจะยังมียอดฝีมือในจักรวาลมาถึงอีกก็เป็นได้! ”

“เมื่อถึงเวลานั้นถ้าเกิดมีการเปลี่ยนแปลงอะไร ตอนนั้นก็ค่อยมาพูดกัน ถ้าหากไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็จะยึดเอากฎเกณฑ์ดังกล่าวนี้มาใช้ในการแย่งชิงสมบัติล้ำค่า! ”

พวกยอดฝีมือแดนจิตปฐมและแดนดั่งเทพ ต่างก็มีสีหน้าที่ย่ำแย่

แต่กลับไม่มีใครที่จะกล้าพูดออกมา

พวกเขาต่างก็เข้าใจอย่างชัดเจนว่า

เมื่ออยู่ต่อหน้าของยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะ พวกเขาก็เป็นเพียงมดแมลงเท่านั้น ไม่มีสิทธิที่จะพูดอะไรออกไป หากพูดออกไปแล้วเกิดการล่วงเกินยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะคนใดเข้า ก็มีโอกาสที่จะจบสิ้นชีวิตลงในทันที!

ดังนั้น ใครก็ไม่อยากที่จะประสบกับเคราะห์ร้ายนี้แน่นอน

สำหรับทางด้านของหลินหยุนสามคนนี้ จินจิ่วถึงกับส่งเสียงฮึอย่างเย็นชาขึ้นอย่างไม่พอใจ และพูดขึ้นว่า “ไอ้คนหลอกลวง! ทำมาเป็นพูดดีว่า จะให้โอกาสกับทุกคนในการแย่งชิงสมบัติล้ำค่า! พูดตามตรงแล้วก็เพื่อตัวพวกเขาเองนั่นแหละ! ”

ฉินหมิงได้ยินดังนั้น ก็พลันตกใจ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบมองไปทางจินจิ่วและพูดว่า “สหายจินจิ่ว อย่าได้พูดสุ่มสี่สุ่มห้าไป พวกยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะต่างก็อยู่กันที่นี่ หากว่าพวกเขาได้ยินเข้า พวกเราก็จะจบสิ้นกันทันที! ”

จินจิ่วได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว

โดยได้มองไปที่พวกยอดฝีมือกี่คนนั้นอย่างระมัดระวัง เห็นว่าไม่มีใครมีการเคลื่อนไหว จึงเบาใจลงได้บ้าง

ส่วนทางหลินหยุน ก็ไม่ได้ไปสนใจพวกเขาสองคนนั้น

ตอนนี้เขากำลังครุ่นคิดปัญหาหนึ่งอยู่ในใจ นั่นก็คือจะแจ้งเรื่องไปยังหวูเหวยดีหรือไม่!

ตอนนี้เขาไม่สามารถที่จะวิเคราะห์สถานการณ์ในบริเวณนี้ได้อย่างถูกต้อง

แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่า ไม่ใช่การถือกำเนิดขึ้นของสมบัติล้ำค่าอะไรหรอก แต่ก็ยังไม่สามารถที่จะแน่ใจได้

ถ้าหากมีสมบัติล้ำค่าถือกำเนิดขึ้นมาจริง ๆ แล้วเขาไม่สามารถที่จะครอบครองมาได้ เมื่อถึงตอนนั้น ก็เกรงว่าจะไม่สามารถอธิบายชี้แจงต่อหวูเหวยได้อย่างชัดเจน