จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1814

ต้องบอกว่า เริ่มตั้งแต่การแสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่สร้างขึ้นมาเอง ยังมีฉากที่ทำให้หลายคนพูดไม่ออก

มีคนมากมายที่สร้างอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของตัวเองอย่างอย่างแท้จริง

แต่มันก็ไม่อาจทนดูได้จริงๆ

ถึงกับมีแค่พลังแห่งกฎเกณฑ์ธรรมดาเพียงบางส่วนเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ค่อนข้างแปลกประหลาดเช่นกัน

แต่ว่าในนั้นก็มีดีมากจริงๆ

และพลังนั้นช่างน่าอัศจรรย์ก็มี

เพียงแต่ว่าคนแบบนี้ ไม่เกินห้าคน

หลินหยุนก็สังเกตเห็นชายหนุ่มทั้งห้าคนนั้น

เห็นได้ชัดว่ามีภูมิหลังไม่ธรรมดาอยู่

และเมื่อถึงตาหลินหยุน หลินหยุนก็แสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ธรรมดาที่ตัวเองสร้างขึ้นกับเย่เยว่ในชาติก่อน

ก็ผ่านการประเมินไปอย่างราบรื่น

และหลังจากที่แสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่สร้างขึ้นมาเองเสร็จ ประกอบกับทางหลินหยุนนี้ ยังเหลือสิบคน

สิบคนนี้ ถูกหญิงวัยกลางคนในกลางอากาศพาตัวเข้าไปในพื้นที่ภูเขา

หลังจากที่เข้ามา หญิงวัยกลางคนนั้นก็จัดที่พักอาศัยของแต่ละคนให้พวกเขาทั้งสิบคน และอธิบาย ด่านสุดท้ายนี้ต้องให้เจ้าหญิงจะเป็นคนตั้งกฎด้วยตัวเอง

หลินหยุนก็ถูกแบ่งให้อยู่ยอดเขาแห่งหนึ่ง

เนื่องจากว่าเป็นแกนกลางของพื้นที่เขตน้ำ สภาพแวดล้อมก็ย่อมไม่ได้เลวร้าย

หลินหยุนก้าวเข้าไปในถ้ำ ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมเขตน้ำต้องทำเรื่องแบบนี้ด้วย

แต่ว่าในเวลานี้ ชายหนุ่มที่อยู่ยอดเขาติดกันเป็นคนมาหาถึงที่เอง

หลินหยุนก็ย่อมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ และปล่อยให้คนเข้ามาในถ้ำ

ชายผู้นี้แต่งกายด้วยชุดคลุมสีขาว ท่าทางสง่างาม สีหน้าแฝงไปด้วยความได้ใจ เพิ่งจะนั่งลง ก็มองไปทางหลินหยุนแล้วพูดขึ้นมาว่า “สหาย ไม่ทราบว่าเป็นผู้บำเพ็ญเซียนที่ไหน?”

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “มู่ฉอง ผู้ฝึกอิสระ!”

เมื่อได้ยินผู้ฝึกอิสระ ชายหนุ่มก็สายตาเปล่งประกายในทันที จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ “ที่แท้เป็นสหายมู่ฉองนี่เอง ข้าหูเหยียน เป็นลูกชายนายพลใหญ่หนึ่งในสิบของนายพลหูเทียน!”

เมื่อหลินหยุนได้ยินเช่นนี้ พยักหน้าเล็กน้อย “ที่แท้คือสหายหูนี่เอง เสียมารยาทแล้ว! ไม่ทราบว่าสหายหูมาหาผมมีเรื่องอะไรเหรอ?”

หลังจากที่หลินหยุนได้ยินเขาเปิดเผยตัวตน ก็ไม่ได้แสดงให้เห็นท่าทีตกใจมากนัก ในใจของหูเหยียนก็ไม่พอใจในทันที แต่ว่าบนใบหน้ากลับไม่ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน

พูดเบาๆว่า “มีเรื่องหนึ่งอยากจะเจรจากับสหายจริงๆ ไม่ปิดบังสหายเลย อันที่จริงฉันและเจ้าหญิงที่รับสมัครลูกเขยองค์นี้ เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้กลับถูกจัดให้เป็นรับสมัครลูกเขย ซึ่งนี่ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน!”

“นี่เป็นเพียงข้อตกลงที่โกรธกันระหว่างเจ้าหญิงและฉันแค่นั้นเอง! ดังนั้น สิ่งที่ฉันต้องการจะเจรจากับสหายก็คือ ดูว่าสหายสามารถที่จะถอนตัวออกจากการรับสมัครลูกเขยนี้ได้หรือไม่!”

“แน่นอนว่า ฉันย่อมไม่มีทางปล่อยให้สหายเสียเปรียบ ถ้าหากสหายรับปากว่าจะถอนตัว ไม่เพียงแต่จะได้รับอาวุธเต๋าเล่มหนึ่ง ยังจะได้รับมิตรภาพจากฉันด้วย!”

“ถ้าหากตรงกันข้าม แม้ว่าสหายจะเข้าร่วมต่อไป อันที่จริงไม่มีทางมีผลลัพธ์อะไร ท้ายที่สุดคนที่เจ้าหญิงเลือกก็ไม่มีทางเป็นสหายอย่างแน่นอน!”

“อะไรก็ไม่ได้ สู้อาวุธเต๋าเล่มนั้นก็ไม่ได้ ยังได้รับมิตรภาพจากฉันด้วย สหายคิดว่าอย่างไร?”

เมื่อหลินหยุนได้ยินเช่นนี้ อดไม่ได้ทีหัวเราะเบาๆ และพูดขึ้นมาว่า “สหายหูเหยียน ทำไมฉันได้ยินมาว่า เขตน้ำไม่เคยมีเจ้าหญิงสิบสามมาก่อน มีเพียงเจ้าหญิงสิบสององค์ สหายเล่นกับเจ้าหญิงองค์นี้มาตั้งแต่เด็กเลยเหรอ?”