จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1816

และทางนี้หลินหยุนนี้ หลังจากเดินออกจากพื้นที่ภูเขาแล้วก็ต้องการออกจากที่นี่ก่อน

เขาไม่ได้ไปบรรลุวิชาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นั้น และด้วยผลการฝึกตนของหญิงวัยกลางคน มองออกว่าก็ยังไม่ยาก

ถ้าหากยังคงวางแผนเรื่องน้ำเทพมรรคาต่อไป เรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดได้ และบางทีจะกลายเป็นข้ออ้างบางอย่าง

แต่ทว่า หลังจากที่หลินหยุนจากไปได้ไม่นาน

ร่างของผู้แข็งแกร่งก็มาจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว ด้วยความอาฆาตแค้นอย่างแรงกล้า

หลินหยุนสายตาสั่นไหว ทรงตัวไว้ และมองไปคนที่มา

คนคนนี้ ก็คือชายวัยกลางคนที่ติดตามอยู่ข้างกายของหูเหยียนก่อนหน้านี้

ผลการฝึกตนแดนสู่ธรรมะตอนปลาย

แข็งแกร่งมาก

อย่างน้อยๆผลการฝึกตนต่ำกว่าเอียนซู่คนนั้น

เมื่อเห็นหลินหยุนหยุดลง ชายวัยกลางคนก็เข้ามาใกล้ทันที อดที่จะ

ไม่ได้หัวเราะฮ่าฮ่า และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงฟึดฟัดว่า “ไม่ไปแล้วเหรอ? นั่นนะสิ อยู่ภายในเขตน้ำ แม้ว่านายต้องการจะไป แล้วจะไปไหนได้เหรอ?”

หลินหยุนพูดขึ้นมา “ฉันต้องไป ไม่มีใครในจักรวาลรั้งไว้ได้!”

เมื่อได้ยินหลินหยุนพูดเช่นนี้ ชายวัยกลางคนก็หัวเราะเยาะเย้ยในทันที และพูดขึ้นมาว่า “พูดออกมาได้ไม่กระดากอายเลยจริงๆ ดี งั้นแกให้ฉันดูว่าวันนี้แกจะไปอย่างไร!”

“มีเรื่องกับคุณชายหูเหยียนของฉัน ไม่มีใครในจักรวาลสามารถที่จะปกป้องนายได้! ไปตายซะ!”

จากนั้น แส้ยาวก็ปรากฏขึ้นในมือของชายวัยกลางคน พลังของกฎเกณฑ์แห่งน้ำก็ปรากฏออกมาในทันที และห่อหุ้มหลินหยุนทั้งคนไว้ในนั้นทันที

กรงขังของกฎเกณฑ์แห่งน้ำปรากฏขึ้นมา

กักขังหลินหยุนไว้อย่างสมบูรณ์

ถึงกับยังตัดการรับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกภายนอกของหลินหยุน

พลังของกฎเกณฑ์ไม่มีสูญอากาศ และดูดซับพลังของหลินหยุนอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเห็นหลินหยุนถูกขังไว้ในนั้น ชายวัยกลางคนก็หัวเราะลั่นออกมา “เด็กน้อย รสชาติของกรงขังแห่งน้ำนี้ไม่เลวใช่ไหม?”

หลินหยุนสายตาจริงจัง กระบี่เฮ่าเทียนปรากฏขึ้นในมือ กฎเกณฑ์แห่งกระบี่ก็ปรากฏขึ้น นี่คือการดำรงอยู่สองระดับอย่างสมบูรณ์กับพลังแห่งกฎเกณฑ์

ต้าเต๋า ก็เป็นกฎที่แท้จริง

กฎเกณฑ์ เป็นเพียงรอยประทับของกฎเกณฑ์

ไม่ว่ารอยประทับจะแข็งแกร่งเพียงใด ความแข็งแกร่งของมันก็มีจำกัด

กฎเกณฑ์แห่งกระบี่ฟาดฟันออกไป ก็ทำลายกรงขังแห่งน้ำในทันที ยังไม่จบสิ้น และทำลายชายวัยกลางคนในทันที

ปราณชีวิตถูกตัดขาดในทันที

เสียชีวิตไปอย่างราบคาบ

จนกระทั่งสติสัมปชัญญะหมดสิ้นไปในท้ายที่สุด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า หลินหยุนจะมีผลการฝึกตนที่ทรงพลังเช่นนี้

เพราะตั้งแต่แรกเริ่ม เขารู้ว่าหลินหยุนเป็นเพียงผลการฝึกตนแดนดั่งเทพตอนปลายเท่านั้นเอง

แดนดั่งเทพตอนปลาย จะแข็งแกร่งมากเช่นนี้ได้อย่างไร?

นี่มันเหลือเชื่อมากจริง!

ฆ่าคนนี้ตาย หลินหยุนยื่นมือออกมากระบวนท่าหนึ่ง เก็บบอลบันทึกภาพดวงหนึ่ง

หลินหยุนก็ไม่ได้รีบร้อนออกไป

เพราะว่าที่นี่คือเขตน้ำ

ผู้บำเพ็ญแดนสู่ธรรมะตอนปลายที่สามารถตามอยู่ข้างกายของหูเหยียนคนนั้นได้ สถานะก็ย่อมไม่ต้อยต่ำอย่างแน่นอน ต่อให้อยากไป ก็ไม่มีทางไป

“แต่ถ้าเกิดคุณชายลงมือกับพวกเราอีกครั้ง ถึงกับฆ่าพวกเราทั้งหมดทิ้ง แม้ว่าคุณชายจะออกจากเขตน้ำ งั้นก็จะมีความแค้นกับทั่วทั้งเขตน้ำ! นี่มันเป็นเรื่องได้ไม่คุ้มเสีย!”

อันที่จริง ตราบใดที่ถ่วงเวลาเล็กน้อย ผู้แข็งแกร่งมากมายของเขตน้ำก็จะมาถึง แต่ผู้นำกลับไม่ได้ทำแบบนี้ เพราะว่าดาบนั้นในบอลบันทึกภาพของหลินหยุน แข็งแกร่งเกินไป

เมื่อหลินหยุนได้ยินเช่นนี้อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา มองไปทางอีกฝ่าย “คุณมีปากที่พูดจาเก่งมาก แม้ว่าจะพูดได้ไม่มีเหตุผลอะไร แต่ฉันก็ยอมที่จะไปกับคุณ!”

เมื่อได้ยินหลินหยุนพูดแบบนี้ อีกห้าคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูดอย่างรวดเร็วว่า “ขอบคุณคุณชายมาก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ตามพวกเราย้อนกลับไปด้วยกันเถอะ!”

หลินหยุนพยักหน้า และย้อนกลับไปที่เขตน้ำพร้อมกับหลายคน

ถ้าหากเป็นเวลาอื่น หรือว่าเหตุการณ์อื่น หลินหยุนไม่มีทางพูดง่ายเช่นนี้ ก็ยิ่งไม่มีทางใส่ใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายเรียกว่าข่มขู่ด้วย แต่ตอนนี้เขาต้องการติดต่อผู้สูงส่งในเขตน้ำ

เดิมทีเขาปล่อยวางที่จะได้น้ำเทพมรรคามาแล้ว แต่ในเวลานี้ บางทีก็อาจจะมีโอกาสอยู่บ้าง

กลับถึงเขตน้ำ ท่ามกลางยอดเขาสูงตระหง่าน ท่ามกลางหมู่เมฆ ภายใต้การนำของคนห้าคน หลินหยุนเข้าสู่ในห้องโถงขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

ในเวลานี้ ผู้อาวุโสที่มือถือพัด เหมือนกับบัณฑิตวัยกลางคนเดินออกมาจากด้านหลังห้องโถง

เมื่อเห็นทั้งห้าคนพาตัวหลินหยุนกลับมา ไม่ได้ถูกมัดหรือถูกคุมขัง และบนร่างกายก็ไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย สายตานิ่งในทันที สีหน้าไม่พอใจ

ทั้งห้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของหลินหยุนสั่นเทาไปทั้งตัวในทันที ตามด้วยผู้นำชายวัยกลางคนรีบพูดด้วยความเคารพอย่างยิ่งว่า “กุนซือ คนคนนี้ก็คือคนที่ลงมือฆ่าผู้บำเพ็ญเซียนหานฉิน แต่ว่าที่นี่มีบอลบันทึกภาพหนึ่งลูก ขอให้กุนซือตัดสินด้วย!”

ห้าคนนี้ เห็นได้ชัดว่าหวาดกลัวผู้อาวุโสกุนซือ อีกฝ่ายแค่สายตาเปลี่ยนไป ก็ทำให้ทั้งห้าคนนี้ก็เงียบกริบ

ผู้อาวุโสบัณฑิตยื่นมือออกไปคว้า บอลบันทึกภาพก็อยู่ในมือของเขา แต่ว่าเขากลับไม่ได้ไปดู สายตาจับจ้องไปบนตัวของหลินหยุน “แกเป็นคนฆ่าหานฉินเหรอ?”

หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ถูกต้อง!”

เมื่อผู้อาวุโสบัณฑิตได้ยินเช่นนี้ ก็แสยะยิ้มในทันที “ดี! ยังมีความกล้าหาญอยู่บ้าง แต่ว่าอยู่ในเขตน้ำของฉัน ฆ่าคนก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

หลังจากที่พูดจบ มองไปทางทั้งห้าคนแล้วพูดขึ้นมาว่า “กำราบซะ ฆ่าเดี๋ยวนี้”

เมื่อทั้งห้าคนนั้นเห็นเช่นนี้ ดูลำบากใจขึ้นมาในทันที