จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1817

ผู้อาวุโสบัณฑิตนั้น ก็มองออกว่าสีหน้าท่าทางของทั้งห้าคนลำบากใจ สายตาสั่นไหวในทันที มองไปทางทั้งห้าคนด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วถามขึ้นมาว่า “ทำไม? ไม่อยากทำตามคำสั่งของกุนซือเหรอ?”

เมื่อชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำได้ยินเช่นนี้รีบพูดขึ้นมาว่า “กุนซือ ผมไม่กล้าหรอกครับ! แต่ว่า ขอให้กุนซือได้โปรดดูบอลบันทึกภาพนั้นด้วย……”

ผู้อาวุโสขมวดคิ้วในทันที “มีอะไรน่าดู? ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ติดค้างหนี้ชดใช้เงิน เป็นเรื่องที่สมควร!”

จากนั้น ในมือของผู้อาวุโสก็ส่องแสง บอลบันทึกภาพในมือก็แตกสลายไปอย่างหมดจดในทันที ไม่เหลือแม่แต่เศษเสี้ยว

ผู้อาวุโสพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าพูดอีกครั้ง ลากตัวฆาตกรคนนี้ออกไปตัดหัวซะ!”

ทั้งห้าคนนั้นหันกลับมามองไปทางหลินหยุน หลินหยุนก็หัวเราะเยาะ มองไปทางผู้อาวุโสคนนั้นแล้วพูดขึ้นมาว่า “เย่อหยิ่งจริงๆ เผด็จการจริงๆ!”

ทันทีที่เสียงลดลง หลินหยุนยื่นมือมาอย่างกะทันหัน และพลังที่มองไม่เห็นก็คว้าไปที่ผู้อาวุโสนั้น

ผู้อาวุโสเป็นผู้บำเพ็ญเซียนเหนือแดนสู่ธรรมะ

แต่เห็นได้ชัดว่ายังเปิดต้าเต๋าไม่สำเร็จ อยู่ตรงหน้าของหลินหยุนก็ย่อมไม่มีทางเรี่ยวแรงตอบโต้กลับ

สีหน้าเปลี่ยนแปลงไปในทันที ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ยอมให้เขาทำการตอบโต้สิ่งใด ก็ถูกหลินหยุนจับอยู่ในมือไว้แน่นๆ

“แก……”

“แกจะทำอะไร?”

“แกเป็นใครกันแน่? กล้าลงมือกับข้า? แกรนหาที่ตายชัดๆ!”

“ข้าเป็นกุนซืออันดับที่หนึ่งใต้บัญชาการของนายพลหูเทียน ถ้าหากแกกล้าทำอะไรข้า งั้นแกต้องตาย!”

“แกอย่าลืมนะ ที่นี่คือเขตน้ำของฉัน!”

“แกกล้าฆ่าฉันที่นี่เหรอ?”

หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฉันยืนอยู่ที่นี่ในเวลานี้ ไม่ใช่ให้แกมาสอบสวนฉัน! เพราะว่าแกไม่คู่ควร!”

ทันทีที่เสียงลดลง หลินหยุนโยนอีกฝ่ายออกไปอย่างรุนแรง และกระแทกเข้ากับเสาหินของห้องโถงใหญ่ กระแทกจนเสาหินแตกหักเสียงดังสนั่น และพังทลายลงมา

หลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น หลังจากที่มองทั้งห้าคนนั้นแวบหนึ่ง และเดินออกจากห้องโถงอย่างไม่เร่งรีบ

และขณะที่หลินหยุนออกไป ผู้อาวุโสบัณฑิตที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ลุกขึ้นจากพื้น และตะโกนด้วยเลือดที่เต็มปากว่า “ไอ้เศษสวะทั้งห้าคนอย่างพวกแกมองอะไรกัน? ระดมกองกำลัง จับตัวคนคนนี้กลับมาให้ฉัน! วันนี้ต้องฆ่าคนคนนี้ให้ได้!”

“ต่อต้านแล้ว กล้าอยู่ในเขตน้ำของฉัน บุกรุกเข้าไปในคฤหาสน์นายพลหูเทียน มีอย่างนี้ที่ไหนกัน!”

“ถ้าหากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงของคฤหาสน์นายพลหูเทียนจะเป็นอย่างไร? ชื่อเสียงทั่วทั้งเขตน้ำของฉันจะอยู่อย่างไร?”

เมื่อทั้งห้าคนนั้นได้ยินเช่นนี้ ก็รับรู้ว่าเรื่องนี้คงจะไม่ดีในวันนี้ พยักหน้าอย่างรวดเร็ว และหายตัวออกไป

ในไม่ช้า กองทัพผู้บำเพ็ญเซียนหลายร้อยคนฝ่ายหนึ่ง ท่าทางเอาจริงเอาจัง และเข้ามาอย่างน่าเกรงขาม

เดิมทีหลินหยุนก็ออกไปได้ไม่เร็วนัก ดังนั้นจึงถูกรายล้อมไปด้วยกองกำลังแทบจะในพริบตา

กองทัพนี้ ผลการฝึกตนอ่อนแอที่สุดก็คือจิตปฐม

ดั่งเทพมีถึงจำนวนสามสิบคน

ภายใต้การนำพาของผู้บำเพ็ญแดนสู่ธรรมะทั้งห้าคนนั้น และล้อมรอบหลินหยุนไว้

หลินหยุนทรงตัวไว้ มองไปทางผู้บำเพ็ญแดนสู่ธรรมะทั้งห้าคนนั้น อดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้ม “ทั้งห้าคน ก่อนหน้านี้ฉันเชื่อฟังคำพูดของพวกแก ตามพวกแกมาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าผลไม่ได้เป็นอย่างที่ทั้งห้าคนบอก ทำไม ตอนนี้ทั้งห้าคนต้องการที่จะรั้งฉันไว้เหรอ?”

ชายวัยกลางที่เป็นผู้นำนั้น สายตาสั่นไหว สีหน้าในเวลานี้ก็เกิดความแตกต่างไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง

เพราะว่าบอลบันทึกภาพนั้นไม่มีแล้ว

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้านั้นทรงพลังอย่างยิ่ง ขนาดกุนซือก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ แต่ยังไงซะที่นี่ก็คือเขตน้ำ

ไม่มีใครสามารถที่จะฆ่าคนแล้วออกไปอย่างปลอดภัยได้ ดังนั้นแม้ว่าเรื่องนี้จะแพร่กระจายออกไป ในสถานการณ์ที่ไม่มีบอลบันทึกภาพก็ไม่มีทางส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของเขตน้ำได้