จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1845

จี้ฝานซิงถามต่อว่า “สามารถที่จะทำให้ผู้บำเพ็ญเซียนในหมื่นจักรวาลต้องการเข้าไปได้ ทางช้างเผือกนั้นมีอะไรเป็นพิเศษเหรอ?”

หลินหยุนพยักหน้า “ที่นั่นเป็นสถานที่ที่ใครๆก็อยากเข้าไป มีอันตรายมากมาย และก็มีโชคดีมากมายอยู่! เคยมีคนเข้าไปในนั้น หลังจากที่ออกมา ก็จากแดนสู่ธรรมะกลายเป็นจ้าวแห่งเต๋า และก็มีจากจ้าวแห่งเต๋ากลายเป็นมหากษัตริย์!”

“เรียกได้ว่า ของล้ำค่าสุดยอดที่หมื่นจักรวาลของพวกคุณสามารถที่จะตั้งชื่อออกมาได้ มีเก้าสิบเปอร์เซ็นต์มาจากทางช้างเผือกนั้น!”

เมื่อหลายคนได้ยินเช่นนี้ ทั้งหมดสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก จูอวิ๋นซานหายใจหอบพูดขึ้นมาว่า “คุณชาย ทางช้างเผือกนั้นเป็นสถานที่น่าเหลือเชื่ออะไรกันแน่? กลับได้รับความโชคดีเช่นนี้?”

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “หลังจากที่ทางช้างเผือก เป็นซากปรักหักพังแห่งหนึ่ง ตามตำนาน นั่นเป็นที่อยู่ของพระราชวงศ์โบราณกาล!”

เมื่อหลายคนได้ยินเช่นนี้ ก็อุทานออกมาพร้อมกันว่า “พระราชวงศ์โบราณกาล? นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?”

เพราะในความคิดของคนส่วนใหญ่ มีเพียงบรรพกาล ถึงมีพระราชวงศ์อยู่

แต่ว่าบรรพกาล นั่นไกลเกินไป!

เพราะว่าหลังจากบรรพกาล ยังมีโบราณ หลังจากโบราณกาลเป็นนิศากาล จบสิ้นนิศากาล ถึงเป็นยุคปัจจุบัน

และตามข่าวลือในจักรวาล บรรพกาลเป็นเผ่ามนุษย์ปกครองหมื่นจักรวาลทั้งหมด และสร้างการดำรงอยู่ของพระราชวงศ์โบราณกาล!

แต่ตั้งแต่ที่บรรพกาลจบสิ้น เผ่ามนุษย์ก็ไม่ได้ปกครองหมื่นจักรวาลอีก!

ถึงกับอยู่ยุคโบราณกาล กำลังยังอ่อนแอ และผ่านช่วงเวลาที่มืดมนมาก และเกือบที่จะถึงขั้นฆ่าล้างเผ่าพันธุ์

แต่หมื่นจักรวาลในปัจจุบัน อย่าว่าแต่ยุคบรรพกาล ขนาดยุคนิศากาลครั้งก่อนของช่วงนี้ ร่องรอยนั้นหายากมาก

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซากปรักหักพังของพระราชวงศ์บรรพกาล!

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “แน่นอนอยู่แล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นพระราชวงศ์บรรพกาลอย่างแท้จริง วิธีพูดนี้ ก็มีผู้คนมากมายคัดค้าน!”

“เพียงแต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ที่ทางนั้นเป็นซากปรักหักพังราชวงศ์แห่งหนึ่งจริงๆ ข้างในมีความโชคดีอยู่มากเกินไป!”

“สำหรับพวกนี้ พวกคุณไม่จำเป็นต้องรู้มากเกินไป รู้แค่เพียงเล็กน้อยก็พอ!”

เมื่อเสียงของหลินหยุนลดลง จูอวิ๋นซานมองดูภรรยาของตัวเองก่อนแวบหนึ่ง ต่อจากนั้นก็มองไปทางหลินหยุน และพูดขึ้นมาว่า “คุณชาย งั้นฉัน พวกเราสามารถไปกับคุณชายได้ไหม?”

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “ต่อให้จะต้องเสียชีวิต ก็ไม่ลังเลเลยเหรอ?”

เมื่อจูอวิ๋นซานได้ยินเช่นนี้ก็นิ่งไปในทันที “เอ่อ……”

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “พวกคุณไม่เหมาะที่จะไป! ถ้าหากอยากไปจริงๆ ฉันสามารถพาพวกคุณไปได้ แต่ว่ามีชีวิตเข้าไปก็อาจจะไม่มาก และมีชีวิตรอดออกมาก็อาจจะไม่มากเหมือนกัน!”

จูอวิ๋นซานสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก แล้วก็มองไปทางภรรยาแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “คุณชาย งั้นพวกเราก็คิดดูหน่อย!”

หลินหยุนพยักหน้า และพูดขึ้นมาว่า “ก็ได้ ยังมีเวลาช่วงหนึ่ง ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆคิดก็พอ!”

ฉินหลันรับพูดว่า “เสี่ยวหยุน ในเมื่ออันตรายเช่นนี้ งั้นนายยังจะไปอีกเหรอ?”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย และพูดขึ้นมาว่า “พี่ฉินหลันสบายใจได้ ถ้าพวกคุณไป อันตรายจริงๆ แต่ว่าสำหรับฉัน ยังพอทนรับได้!”

ฉินหลันก็รู้ว่า เธอไม่สามารถโน้มน้าวหลินหยุนได้

ดังนั้น แม้ว่าจะเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

……

โลกชางฉอง ในหุบเขา เถ่หนิวยืนอยู่ข้างหลังหลินหยุนอย่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “เถ่หนิว ฉันให้กลุ่มโจรดวงดาว และหอซิวซิน ร่วมกันตามหาที่อยู่ของเย่เยว่แล้ว ดังนั้น ถ้าเกิดช่วงที่ฉันจากไป มีข่าวของเย่เยว่ นายก็แค่ต้องรอฉันกลับมา รู้ไหม?”

เถ่หนิวพยักหน้า และพูดขึ้นมาว่า “รู้แล้ว!”

หลินหยุนถอนหายใจ และพูดขึ้นมาว่า “หลายปีมานี้ ลำบากนายแล้ว ถ้าหากไม่ใช่นายเฝ้าอยู่ที่นี่ บางทีแม้ว่าฉันจะกลับมาในครั้งนี้ ก็ไม่มีที่อยู่อาศัย!”

เถ่หนิวพูดขึ้นมาว่า “นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำ!”

หลินหยุนหันกลับมา มองไปทางเถ่หนิว อดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย และพูดขึ้นมาว่า “นายไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังเป็นเหมือนกับเมื่อก่อน!”

เถ่หนิวพูดขึ้นมาว่า “นายกลับเปลี่ยนไปมากเกินไป!”