จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1857

หลังจากนั้น ทุกคนก็มองเห็นร่างกายของเขาเกิดรอยร้าวเต็มไปหมด

และแสงสีเลือดก็พุ่งออกมาจากรอยร้าวที่อยู่บนร่างกายของเขา

ในที่สุด ร่างกายของเขาก็เกิดการระเบิดขึ้น!

ค้อนทองอันนั้นถูกแสงสีเลือดล้อมรอบและบินกลับไปยังตำแหน่งเดิม

ในเวลานี้ เสียงชายชราคนนั้นได้ดังขึ้นอีกครั้ง

"อืมๆ……"

"น่าเสียดายจังเลย!"

"ขาดอีกแค่นิดเดียว เขาก็จะทำสำเร็จแล้ว!"

"ถ้าสามารถได้ค้อนทองเฮ่าเทียนไปครอบครอง อนาคตข้างหน้าของเขา ต้องเป็นสุดยอดฝีมือที่อยู่อันดับต้นๆอย่างแน่นอน!"

"น่าเสียดายจริงๆ!"

"อย่างไรก็ตาม เขาแข็งแกร่งกว่าเศษสวะอย่างพวกคุณมากๆ!"

ในเวลานี้ มียอดฝีมือจากสำนักกระบี่ฟ้าพูดอย่างเคร่งขรึม "อย่าทำตัวลึกลับอีกเลย คุณเป็นใครมาจากไหนกันแน่?"

คนๆนี้เป็นยอดฝีมือจ้าวครองห้าเต๋า!

เป็นหนึ่งในยอดฝีมือจ้าวครองห้าเต๋าที่แข็งแกร่งมากๆและเข้ามาในสถานที่แห่งนี้

หลินหยุนอดไม่ได้ที่หันหน้ากลับไปมองอีกฝ่าย

หลังจากคนๆนี้พูดจบ น้ำเสียงของชายชราได้ดังขึ้นอีกครั้ง "อ้อ? บนร่างกายของคุณ ฉันสัมผัสได้ถึงพลังของกระบี่ฟ้า คุณกับเด็กหนุ่มสมัยนั้นมีความเกี่ยวข้องอะไรกันแน่?"

คำพูดของชายชรา ทำให้ทุกคนสนใจทันที

ยอดฝีมือคนนั้นยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด ชายชราก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง "พวกคุณมองเห็นชั้นที่เก้าสิบสามไหม?"

"ตอนนี้ ชั้นนั้นมีแต่ความว่างเปล่า!"

"เดิมทีชั้นนั้น เป็นตำแหน่งของกระบี่ฟ้า แต่มันกลับถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งเอาไป!"

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ทุกคนตกตะลึงอีกครั้ง

มียอดฝีมือคนหนึ่งจากเขตน้ำบูรพาเอ่ยปากพูด "ทำยังไงพวกเราถึงสามารถได้สมบัติล้ำค่ามาครอบครอง? คุณเป็นภูมิวิญญาณที่คอยปกป้องเจดีย์อันนี้เหรอ?"

น้ำเสียงของชายชราดังขึ้นอีกครั้ง "ฮ่าๆ คุณคิดแบบนี้ก็ได้ ฉันคือภูมิวิญญาณที่ค่อยปกป้องเจดีย์อันนี้และค่อยปกป้องสมบัติล้ำค่าพวกนี้!"

"อันที่จริง สมบัติล้ำค่าพวกนี้เหลือไว้ให้พวกคุณ ให้พวกคุณใช้สมบัติเหล่านี้ไปต่อสู้กับมารฟ้า!"

"อย่างไรก็ตาม พวกคุณจะสามารถได้สมบัติล้ำค่าพวกนี้ไปครอบครองไหม นี่คือการทดสอบพวกคุณอย่างหนึ่ง!"

"ถ้าไม่สามารถเอาไปได้! มันก็แสดงให้เห็นว่าพวกคุณไม่คู่ควร!"

"มีเพียงคนที่คู่ควรเท่านั้น ถึงจะสามารถได้สมบัติล้ำค่าพวกนี้ไปครอบครอง!"

ยอดฝีมือของเขตน้ำบูรพาพูด "ในเมื่อจะให้พวกเราเอามันไปต่อสู้กับมารฟ้า ทำไมไม่ให้พวกเราโดยตรง? ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง พวกเราต้องทำยังไงถึงจะสามารถเอาสมบัติล้ำค่าเหล่านี้ไปได้"

ชายชราเอ่ยปากพูด "ฉันเคยพูดแล้ว ต้องมีความกล้าหาญและเชื่อมั่น ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้!"

ยอดฝีมือจากเขตน้ำบูรพากำลังจะเอ่ยปากพูด แต่โดนคนข้างๆหยุดเอาไว้ คนๆนี้ก็เป็นยอดฝีมือจากเขตน้ำบูรพาเหมือนกัน

"ขอถามผู้อาวุโสหน่อย กระบี่ฟ้าเล่มนั้นถูกเอาออกไปได้ยังไง?"

เขาเปลี่ยนวิธีถามเป็นอีกแบบหนึ่ง

เพราะทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างมองออก ภูมิวิญญาณตัวนี้ อันที่จริงมันไม่ได้ฉลาดอะไรมากนัก

ชายชราพูดอีกครั้ง "เขากับพวกคุณไม่ได้แตกต่างกันเลย แต่เขามีความกล้าและเชื่อมัน ดังนั้นเขาก็เลยทำสำเร็จ!"

ในเวลานี้ มียอดฝีมือคนหนึ่งจากหมื่นชนเผ่าพูดอย่างเคร่งขรึม "ฉันไม่เชื่อคำพูดของคุณแล้ว ฉันจะทำลายเจดีย์อันนี้ให้ได้!"

เมื่อพูดจบ เขาก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า ในมือของเขามีแสงสว่างเกิดขึ้น มีกระบองยักษ์ปรากฏที่มือของเขา จากนั้นมันก็โจมตีใส่เจดีย์ทันที!

"ตูม——"

เพียงแต่เจดีย์อันนี้แปลกประหลาดจนเกินไป

เดิมทีมันยังดูปกติอยู่ แต่เมื่อมันดูดซับพลังของเลือดสารจิงอย่างต่อเนื่อง

จากนั้นมันก็กลายเป็นเจดีย์สีเลือด ดูเหมือนมันกลายเป็นอาวุธปีศาจเลย

หลังจากที่ทั้งสองคนออกจากทะเลทรายแล้ว หลินหยุนกับหมังเซิงไม่ได้แยกทางกัน พวกเราเดินทางด้วยกันและตรงไปยังทิศเหนือ

และในเวลานี้ มีนักบำเพ็ญเซียนจำนวนไม่น้อยพุ่งมาจากด้านหน้าของพวกเขาสองคน และตรงไปยังทะเลทรายแห่งนั้น

หลังจากมองเห็นหลินหยุนกับหมังเซิงแล้ว พวกเขาไม่ได้หยุดเลย พวกเขาหลบหลีกและตรงไปยังทะเลทรายทันที

เมื่อหมังเซิงมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึกๆและพูด "ครั้งนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าในทะเลทรายจะมีคนเสียชีวิตเท่าไหร่กันแน่!"

หลินหยุนพยักหน้า จากนั้นก็พูดกับหมังเซิง "สหาย พวกเราสองคนจะออกจากสถานที่แห่งนี้ได้ยังไง?"

เมื่อหมังเซิงได้ยิน เขาก็นิ่งเงียบไปชั่วครู่แล้วพูด "สหายหลินไม่รู้เรื่องนี้จริงๆเหรอ?"

หลินหยุนพยักหน้าและพูด "ฉันไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ!"

หมังเซิงพูด "หลังจากพลังแห่งกระแสน้ำหายไปแล้ว ในสถานที่แห่งนี้ ด้านในป่าแห่งนั้นจะมีพลังเคลื่อนย้ายอันหนึ่งปรากฏ!"

"ถ้าพวกเรามียันต์อยู่ในมือ เมื่ออยู่รัศมีของแสงสีทองนั้น พวกเราก็จะถูกส่งตัวออกจากสถานที่แห่งนี้!"

สีหน้าของหลินหยุนเปลี่ยนไป "ยันต์? คืออันนี้ใช่ไหม?"

ในมือของหลินหยุนมีแสงปรากฏ เขาหยิบแผ่นหยกชิ้นหนึ่งที่หักเล็กน้อย แต่ส่วนใหญ่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ออกมา

หมังเซิงพยักหน้าทันทีและพูด "มันคือยันต์ ในป่าผืนนี้มีอยู่มากมาย มันไม่ได้ถือเป็นความลับเลย และไม่ค่อยมีคนไปสนใจเรื่องนี้ด้วย!"

เมื่อได้ยินคำพูดของหมังเซิง จู่ๆหลินหยุนก็ครุ่นคิดทันที

จากนั้นหลินหยุนก็ถาม "สหาย ถ้าไม่มียันต์พวกนี้อยู่ ก็ไม่สามารถออกจากสถานที่แห่งนี้ใช่ไหม?"

หมังเซิงพูด "ใช่แล้ว! เดี๋ยวพวกเราตรงไปยังทิศเหนือ สหายคงจะเจอศพนับไม่ถ้วน ศพพวกนี้คือนักบำเพ็ญเซียนที่คำนวณเวลาผิดพลาด ทำให้พวกเขาไม่สามารถออกไปได้และต้องอยู่ในสถานที่แห่งนี้"