จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1858

ทั้งสองคนพุ่งไปยังทิศเหนือ ตลอดเส้นทางเป็นพื้นที่กันดารทั้งหมด ถ้าจะพูดว่าเป็นพื้นที่รกร้างก็ได้

ถ้าเป็นอย่างที่หมังเซิงพูดเอาไว้จริงๆ พวกเขาเจอศพของนักบำเพ็ญเซียนจำนวนมากๆ มีหมื่นชนเผ่าและเผ่ามนุษย์ด้วย ส่วนใหญ่เป็นยอดฝีมือจ้าวแห่งเต๋า

มียอดฝีมือบางส่วน ร่างกายของพวกเขาไม่ได้เน่าเสียเลย

แดนสู่ธรรมะ หรือแดนที่สูงกว่าแดนสู่ธรรมะ ถ้าตายโดนธรรมชาติหรือสิ้นอายุขัย โดยปกติแล้วร่างกายของพวกเขานั้นผ่านไปหลายร้อยปีก็ไม่เน่าเสีย

แต่สถานที่แห่งนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น

เพราะมีลมกางที่รุนแรงมากๆ

ไม่สามารถรักษาสภาพของศพได้นานอยู่แล้ว

อย่าพูดถึงคนที่เสียชีวิตแล้ว แม้แต่คนที่ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าอยู่สถานที่แห่งนี้ไปนานๆก็คงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ยอดฝีมือจ้าวแห่งเต๋านั้นสามารถรักษาสภาพศพได้นานหน่อย เมื่อเสียชีวิตไปแล้ว ร่างกายสามารถรักษาสภาพเดิมและไม่เน่าเสียได้ประมาณหนึ่งพันปี

ทั้งสองคนบินลงมา และตรงไปยังศพที่ยังไม่เน่าเสีย

นี่เป็นศพของยอดฝีมือจากหมื่นชนเผ่า

ศพนี้ไม่มีพลังชีวิตเหลืออยู่เลย ร่างกายของเขาก็สะอาดมากๆ

หมังเซิงพูด "อันที่จริงศพที่ไม่เน่าเสียแบบนี้ก็เห็นได้บ่อยอยู่ แต่บนศพพวกนี้ก็ไม่มีสิ่งของอะไรแล้ว เพราะมีคนอื่นๆเก็บไปก่อนแล้ว!"

หลินหยุนพยักหน้า หมังเซิงเอ่ยปากพูดต่อ "คนๆนี้ไม่ค่อยแข็งแกร่งมากนัก น่าจะแข็งแกร่งพอๆกับพวกเราสองคน เขาถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือทั่วไป ยังมียอดฝีมือจ้าวแห่งเต๋าระดับสูงบางส่วนอยู่ ถึงแม้พวกเขาจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่ศพของพวกเขาคงไม่ได้โดนทิ้งไว้ด้านนอกแบบนี้!"

"พวกเขาจะหาวิมานแห่งหนึ่ง จากนั้นก็เหลือวิชาของตัวเองเอาไว้ อย่างไรก็ตาม ร่างกายของยอดฝีมือพวกนั้นก็จะเข้าสู่การดับจิต เสียชีวิตและเน่าเสีย!"

หลินหยุนพยักหน้าเบาๆและพูด "ทิศเหนือคือด้านหลังของราชวงศ์ มันเป็นสถานที่แบบไหนกันแน่?"

หมังเซิงพูด "น่าจะเป็นด้านหลังของราชวงศ์ พื้นที่ตรงนี้กว้างใหญ่มากๆ โดยปกติสำนักต่างๆจะมาถึงสถานที่แห่งนี้ ถ้าโชคดีหน่อย อาจจะเจอสมบัติล้ำค่าที่ยังไม่ได้ถูกทำลายก็ได้"

"ดังนั้น เมื่อสักครู่สหายหลินน่าจะมองเห็น มีนักบำเพ็ญเซียนจำนวนมากพุ่งไปทะเลทรายจากตรงนี้!"

"ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาจะมาหาสมบัติล้ำค่าต่างๆที่อยู่ตรงนี้!"

หลินหยุนเข้าใจทันทีและพูด "เป็นอย่างนี้นี่เอง!"

หมังเซิงพูดด้วยรอยยิ้ม "สหายหลิน ทิศเหนือแห่งนี้กว้างใหญ่มากๆ ถึงแม้มันจะโดนทำลายไปแล้ว แต่มันก็ยังโอกาสที่สามารถหาสมบัติล้ำค่าเจอ"

"ด้านหน้ายังมีกำแพงเมืองที่เป็นซากปรักหักพังอยู่ เมื่อถึงกำแพงเมืองแล้ว ก็ถือได้ว่ามาถึงเขตเหนือแล้ว เมื่อถึงตรงนี้ พวกเราค่อยแยกทางกัน สหายมีความคิดเห็นยังไง?"

หลินหยุนพูด "โอเค! ทำตามที่สหายหมังเซิงพูดเลย!"

หลังจากทั้งสองคนบินไปข้างหน้าได้ครึ่งวัน ด้านหน้าของพวกเขาก็มีกำแพงเมืองที่ใหญ่มากๆอยู่

กำแพงเมืองพวกนี้ถูกสร้างขึ้นบนเทือกเขาจากตะวันออกไปยังตะวันตก

แต่ตอนนี้ ภูเขายังมีอยู่ แต่กำแพงเมืองพวกนี้ มันได้พังทลายไปหมดแล้ว

หมังเซิงชี้ไปที่กำแพงเมืองพวกนั้นและพูด "สหายหลิน คือตรงนั้นแหละ!"

หลินหยุนพูด "ถ้างั้นพวกเราก็แยกทางกันตรงนี้เลย ตลอดทางที่ผ่านมา สหายได้อธิบายเรื่องต่างๆให้ฉันฟัง ฉันต้องขอบคุณสหายมากๆ!"

เมื่อหมังเซิงได้ยิน เขารีบโบกมือและพูด "สหายหลินไม่ต้องเกรงใจ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย ถ้าสหายตรวจสอบและค้นหาข้อมูลสักพัก ถึงแม้ฉันไม่ได้อธิบาย สหายก็จะรู้เรื่องพวกนี้เอง!"

"สหายหลิน ฉันขอตัวก่อน!"

ขณะพูด เขาก็บินไปยังกำแพงเมืองที่เป็นซากปรักหักพัง หลินหยุนรอสักพักแล้ว เขาก็บินตรงไปเหมือนกัน

ลมกางที่อยู่ด้านในกำแพงเมือง มันอ่อนแอกว่านอกกำแพงเมืองมากๆ

แต่มันก็ยังเป็นสถานที่เต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง

หลังจากหลินหยุนตรวจดูสักพักแล้ว เขาก็ตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ผ่านไปไม่นาน เขาก็มาถึงยอดเขาแห่งหนึ่ง

ตรงนี้น่าจะเคยมีสำนักแห่งหนึ่งอยู่

แต่ตอนนี้มันเหลือแค่ร่องรอยและซากปรักหักพังเท่านั้น แม้แต่มันเคยเป็นสำนักอะไรก็ดูไม่ออกแล้ว

หลินหยุนเดินอยู่บนยอดเขา และเขาสัมผัสได้ถึงพลังต้าเต๋าแห่งหอกด้วย