จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 187

หวางเสี่ยวซีกำลังจะออกมาโต้เถียงกับหานเซี่ยวนหัว แต่ถูกเว่ยเทียนหมิงดึงไว้ ขยิบตาให้เธอว่าอย่าหุนหันพลันแล่น

แม้ว่าเว่ยเทียนหมิงอยู่ในหลินโจวจะถือว่าเป็นบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ แต่ที่นี่คือลี่ชวน ซึ่งเป็นถิ่นของตระกูลหาน

หากมีข้อโต้แย้งกับตระกูลหานที่นี่ ตระกูลหานต้องการปราบปรามพวกเขา และพวกเขาไม่มีอำนาจที่จะต่อรอง

อีหลิงเหลือบมองพวกเขาอย่างซาบซึ้ง และพูดอย่างกังวลว่า “นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวเรา พวกคุณไม่ต้องมาวุ่นวาย!”

จากนั้น อีหลิงมองไปที่ข่งอู่ ยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “ผู้ช่วยข่ง ขอบคุณที่เชื่อใจฉัน!”

เพียงแต่ว่า ฉันกับแม่วางแผนไว้ว่าจะไปจากที่นี่แล้ว เพื่อพวกเราคุณไม่จำเป็นต้องทำให้คนอื่นขุ่นเคือง”

ข่งอู่ขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไร ในเมื่อเขาเป็นเพียงลูกน้องของหานกั๋วเฉียง แม้ว่าเขาจะทนดูพฤติกรรมทุกอย่างที่หานเซี่ยนหัวทำไม่ได้ แต่ถ้าหานเซี่ยนหัวไม่สนใจและไม่ไว้หน้าใคร เขาก็ทำได้เพียงก้มหัวและปฏิบัติตามคำสั่ง

เมื่อเห็นข่งอู่ถอยห่างออกไปอย่างเงียบๆ หานเซี่ยนหัวมองไปที่อีหลิงอย่างภาคภูมิใจ “ทั้งสองท่าน เพื่อความปลอดภัยของตระกูลหาน เชิญ!”

หานหรูยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น เหมือนกับพระชรานั่งสมาธิ เห็นได้ชัดว่าแม้ฟ้าดินจะถล่มลงมา ก็ไม่คิดที่จะจากไป

อีหลิงอยากไปจากที่นี่ แต่เธอรู้ว่านิสัยที่ดื้อรั้นของแม่ แม้ต้องตายก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง

เช่นเดียวกับตอนที่เธอตั้งครรภ์ทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงาน เลี้ยงดูลูกด้วยตัวเอง แม้ว่าครอบครัวจะคัดค้าน แต่เธอก็ยังยืนหยัดและอดทนมาได้

อีหลิงมองไปที่หานเซี่ยนหัว และพูดอย่างเย็นชา “พี่ กระดูกของน้าชายยังอุ่นอยู่เลย คุณก็รีบขับไล่พวกเราออกไป! ถ้าวิญญาณน้าชายอยู่บนสวรรค์ ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร!

ฉันกับแม่ไม่มีอะไรจะขอ แค่อยากจะรองานศพน้าชายจบลง ก็จะออกจากบ้านตระกูลหานทันที หวังว่าพี่จะทำตามคำขอร้องของพวกเรา”

หานเซี่ยนหัวยิ้มเยาะ “พูดได้น่าฟัง ใครจะไปรู้ว่าพวกคุณจะมีแผนการอะไร เพื่อความปลอดภัย พวกคุณต้องออกไปทันที มิฉะนั้น อย่าโทษที่ฉันไม่ไว้หน้า!”

อีหลิงเหลือบมองแม่ของเขาอย่างหมดหนทาง แล้วจ้องไปที่หานเซี่ยนหัวด้วยความโกรธ “นี่คืองานศพของน้าชาย ต่อให้คุณเป็นลูกของคุณน้า ก็ไม่มีสิทธิ์ขับไล่พวกเราออกไป!”

หานเซี่ยนหัวไม่อยากพูดไร้สาระ ตะโกนออกมาตรงๆ “มานี่ ไล่นางแพศยาที่ขโมยของสองคนนี้ออกไป!”

“นายกล้าเหรอ!” อีหลิงมายืนข้างหน้าแม่เพื่อปกป้องแม่ของเธอด้วยความตื่นตระหนก จ้องไปที่หานเซี่ยนหัวด้วยความโกรธ ความหวังสุดท้ายสำหรับความรักในครอบครัวได้หมดสิ้นไป

ขณะนี้ ในสายตาเธอหานเซี่ยนหัวเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

เพราะว่าต้องเผชิญกับคุณหนูใหญ่ที่หานกั๋วเฉียงเคยรักใคร่เอ็นดูเป็นอย่างมาก ลูกน้องเหล่านั้นตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง และไม่กล้าลงมือกับอีหลิงจริงๆ

เมื่อหานเซี่ยนหัวเห็นฉากนี้ ก็เกิดความอิจฉาริษยาในใจ และตะโกนอย่างโกรธเคือง “ยังนิ่งอึ้งอยู่ทำไม! ลงมือสิ!”

เมื่อเห็นว่าเจ้าบ้านโกรธเคือง ลูกน้องหลายคนไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเดินไปหาอีหลิง หัวหน้าในกลุ่มก้มหัว พูดอย่างเคร่งเครียด “คุณหนูอีหลิง คุณรีบไปเถอะ อย่าให้ลูกน้องต้องลำบากใจเลย!”

เมื่อเห็นว่าคนเหล่านี้ยังสุภาพต่ออีหลิงมาก หานเซี่ยนหัวรู้สึกเหมือนตัวเองถูกย่ำยีศักดิ์ศรี และตะโกนว่า “พ่อบ้านหลี่ มาไล่ไอ้พวกเฮงซวยที่เห็นคนนอกดีกว่านายตัวเองออกจากบ้านตระกูลหาน นายมาจัดการด้วยตัวเอง!”

พ่อบ้านหลี่รีบโค้งคำนับและพูดว่า “ครับ!”

“พวกนายสองคน ตามฉันไปไล่คน!”

พ่อบ้านหลี่พาลูกน้องสองคน ไปจับอีหลิงทันที

อีหลิง เธอรีบไปเถอะ!” หวังเสี่ยวซีทนไม่ไหวอยากที่จะเดินเข้าไปดึงอีหลิงออกไป คนอื่นไล่ขนาดนี้แล้ว ทำไมยังจะงี่เง่าอยู่ที่นี่ทำไม?

“หยู่เวย ควรทำอย่างไร? ช่วยอีหลิงหน่อย!” หวางเสี่ยวซีกังวลจนกระทืบเท้า

เซี่ยหยู่เวยมองไปที่เว่ยเทียนหมิง ดูเหมือนเว่ยเทียนหมิงจะรู้สึกได้ มองไปที่เธอ และส่ายหัว

ทันใดนั้นดวงตาเซี่ยหยู่เวยก็เย็นชา ในหมู่พวกเขา เว่ยเทียนหมิงมีภูมิหลังดีที่สุด แม้แต่เว่ยเทียนหมิงก็ช่วยอะไรไม่ได้ แม้ว่าพวกเขาจะเข้าไปช่วย ก็เป็นการทำให้ตัวเองขายหน้าเปล่าๆ

“คุณหนูอีหลิง ขอโทษที่ล่วงเกิน!” พ่อบ้านหลี่ซึ่งกำลังจะไปจับแขนของอีหลิง ในดวงตามีแสงอันชั่วร้ายปรากฏ

ใบหน้าของอีหลิงซีดเซียว และดูเหมือนว่าวันนี้คงจะต้องใช้ความตายเพื่อปกป้องแม่ของเธอ!

ในขณะที่มือของพ่อบ้านหลี่ กำลังจะจับถูกแขนของอีหลิง ในแนวเฉียงมีมือผอมบางของคนคนหนึ่งยื่นมา และจับข้อมือของพ่อบ้านหลี่ไว้