จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 186

พอได้ยินสิ่งที่พ่อบ้านหลี่บรรยายออกมาแล้ว เดิมทีคนที่ยังสงสัย ก็ต้องเชื่ออย่างช่วยไม่ได้

นี่มันไม่ต่างอะไรจากการจับได้คาหนังคาเขาเลย

“ในเมื่อพ่อบ้านคนนี้กล้าพูดเรื่องนี้ออกมา ก็แสดงว่าต้องมีหลักฐานแน่ๆ ไม่อย่างนั้น แค่พ่อบ้านคนหนึ่ง จะกล้าทำผิดต่อคุณหนูใหญ่คนนี้ได้ยังไง !”

“เมื่อกี้ฉันยังรู้สึกว่าเธอน่าสงสารอยู่เลย สงสัยคงเข้าใจผิดไป คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นคนเนรคุณจริงๆ”

“คนแบบนี้ สมควรถูกขับไล่ออกไป น่าขยะแขยงเสียจริง !”

“คุณชายหาน คุณอย่าใจอ่อนเด็ดขาดเลยนะ คนแบบนี้ถ้ายังอยู่ในตระกูลหานต่อไป ต่อไปไม่มีคุณหานคอยปราบปรามแล้ว พวกเธอจะต้องยิ่งทำตัวเหิมเกริมกว่านี้แน่ ! ต้องไล่พวกเขาออกไปเท่านั้น !”

เหล่าบริวารของตระกูลหานบางคนเอง ก็เริ่มส่งเสียงดังตาม ทำท่าทางเหมือนพวกรักความยุติธรรม ราวกับว่าหากอีหลิงสองแม่ลูกไม่ออกไป ตระกูลหานก็จะต้องล่มสลายโดยน้ำมือของพวกเธอเสียเดี๋ยวนี้

แน่นอนว่า ภายในนั้นมีแกนนำอยู่ และเป็นคนที่หานเซี่ยนหัวจัดเตรียมไว้ก่อนแล้ว

หานเซี่ยนหัวรู้สึกย่ามใจ แต่ก็ยังทำการแสดงต่อไป เขาจะต้องแสดงเป็นเจ้าบ้านที่ใจดีและชอบธรรม

หานเซี่ยนหัวแสร้งทำเป็นมองไปทางอีหลิงด้วยสีหน้าตื่นตกใจ แล้วถามด้วยท่าทางปวดร้าวใจว่า “น้องอีหลิง เธอเป็นคนเอาไปจริงๆเหรอ ?”

ขณะนี้อีหลิงทำเพียงแค่หัวเราะเสียงเย็น ตอนนี้ก็เหมือนจับได้คาหนังคาเขาแล้ว ถึงแม้เธอจะอธิบายแล้วยังจะมีคนเชื่ออยู่อีกหรือ ?

“พี่คะ พี่คิดว่าฉันจะเป็นคนเอาไปไหมล่ะคะ ?” อีหลิงสีหน้าหม่นหมอง แววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

หานเซี่ยนหัวยังแสดงต่อไป “น้องอีหลิง เธอพูดความจริงมาเถอะ ถ้าเธอไม่ได้เป็นคนเอาไป พี่จะต้องตรวจสอบให้ชัดเจนแน่ เพื่อคืนความยุติธรรมให้เธอ”

อีหลิงหัวเราะเสียงเย็น “ฉันไม่ได้เอา ฉันจะดูสิว่าคุณพี่จะคืนความยุติธรรมให้ฉันยังไง”

แววตาของหานเซี่ยนหัวเย็นชาเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเข้าใกล้ความตายขนาดนี้แล้ว น้องสาวลูกพี่ลูกน้องของเขาคนนี้ก็ยังแข็งกร้าวขนาดนี้

พ่อบ้านหลี่แอบมองไปทางฝูงชนทีหนึ่งแบบไม่เป็นที่สังเกต ทันใดนั้น ก็มีคนเยาะเย้ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ช่างหน้าไม่อายเสียจริง ขโมยของแล้ว ตอนนี้ถูกจับได้คาหนังคาเขา ยังกล้าไม่ยอมรับผิดอีก !”

“คนชั้นต่ำแบบนี้ ถ้ายังอยู่ในตระกูลหานต่อไป ไม่รู้ว่าเธอจะทำเรื่องน่ากลัวแบบไหนออกมาได้อีก !”

“คุณชาย จะต้องไล่หัวขโมยแบบนี้ออกไปจากตระกูลหานนะครับ !”

“ใช่ครับ คุณชาย ต้องไล่หัวขโมยไร้ยางอายแบบนี้ออกไปซะ !”

บนใบหน้าของแขกเหรื่อเหล่านั้น ก็ยิ่งฉายแววดูถูกดูแคลนมากกว่าเดิม ขโมยของแล้วถูกคนอื่นจับได้คาหนังคาเขา ยังจะกล้าปฏิเสธอีก ช่างไม่รู้จักอายเลยจริงๆ

หานเซี่ยนหัวเห็นว่าเริ่มพอประมาณแล้ว เลยเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา

“น้องอีหลิง ตอนมีชีวิตคุณพ่อดีกับเธอไม่น้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะกล้าทำเรื่องลักเล็กขโมยน้อยที่หยามเกียรติวงศ์ตระกูลแบบนี้ออกมา !”

“เห็นแก่ความเป็นญาติ ฉันจะไม่เรียกร้องความรับผิดชอบอะไรจากเธอ”

“เธอไปเถอะ !”

“ต่อจากนี้พวกเธอกับตระกูลหานของฉัน จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก !”

หานเซี่ยนหัวทำสีหน้าเจ็บปวดและเด็ดขาด ราวกับเจ็บปวดรวดร้าวมากกับการตัดสินใจนี้ แท้จริงแล้วตอนนี้ภายในใจรู้สึกดีใจจนเบิกบาน

หลี่ซูซินที่อยู่ข้างๆเองก็เผยสีหน้าแค้นเคืองออกมา “ในที่สุดก็ไล่นังคนเลวนี่ออกไปได้เสียที ตอนนั้นก็เป็นเพราะพวกเธอ ทำให้ฉันต้องพบเจอกับความอัปยศต่อหน้าหานกั๋วเฉียง ในที่สุดวันนี้ก็ได้เอาคืนแล้ว !”

“ไสหัวไป ไสหัวออกไปจากตระกูลหาน !”

“ตระกูลหานไม่ต้อนรับพวกลักเล็กขโมยน้อยแบบนี้ ! ไสหัวไป !”

ฝูงชนกำลังคุกรุ่น แน่นอนว่า คนส่วนมากก็แค่คล้อยตามไปตามจังหวะ

อีหลิงหันไปมองหานหรูอย่างสิ้นหวัง รู้สึกหดหู่จนร้องไห้ออกมา “คุณแม่คะ พวกเราจะทำยังไงดี ?”

หานหรูหันไปมองหานเซี่ยนหัวที่ยืนอยู่อีกข้างด้วยสีหน้าเจ็บปวดใจ แล้วพูดเสียงขรึมว่า “ไม่ต้องให้พวกเธอมาไล่ฉันหรอก รอให้งานส่งศพของพ่อเธอเสร็จเมื่อไหร่พวกเราก็จะไปเอง”

ข่งอู่ที่อยู่อีกข้างทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ยืนออกมาแล้วพูดว่า “คุณชาย ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้ยังไม่ควรตั้งข้อสรุปเร็วเกินไป ยังไงก็ไม่มีใครเห็นกับตาว่าคุณอีหลิงหยิบของออกมาจากห้องหนังสือของคุณท่านหาน !”

“ผมรู้สึกว่า มีความเป็นไปได้ที่จะมีคนใส่ร้ายป้ายสีคุณอีหลิง !”

ดวงตาของหานเซี่ยนหัวมีแววอาฆาตวาบผ่าน ลูกน้องคนอื่นของหานกั๋วเฉียง ส่วนใหญ่ต่างก็เข้ามาประจบเขา กล่าวคำสาบานว่าจะจงรักภักดี แต่ ข่งอู่คนนี้กลับทำตัวไม่ทุกข์ไม่ร้อนต่อเขา

หากไม่ใช่เพราะข่งอู่เป็นลูกน้องคนสนิทที่สุดของหานกั๋วเฉียง มีอำนาจมากเกินไป หานเซี่ยนหัวคงไล่เขาไปตั้งนานแล้ว

พ่อบ้านหลี่ที่อยู่ข้างๆหัวเราะเสียงเย็นออกมาทีหนึ่ง “ข่งอู่ ความหมายของนายคือฉันจงใจใส่ร้ายคุณอีหลิงอย่างนั้นเหรอ ?”

ข่งอู่หันไปมองพ่อบ้านหลี่ทีหนึ่ง สีหน้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แล้วพูดเสียงดังว่า “ดูจากที่คุณท่านหานรักใคร่เอ็นดูคุณอีหลิงมาก ถ้าหากเธออยากได้อะไร แค่หยิบไปก็ได้แล้ว จำเป็นต้องขโมยด้วยเหรอ ?”

“เห็นได้ชัดเลยว่ามีคนฉวยโอกาสที่คุณท่านหานเสียชีวิตไป จงใจใส่ร้ายป้ายสีคุณอีหลิง”

อีหลิงหันไปมองข่งอู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความขอบคุณ คิดไม่ถึงเลยว่าในตระกูลหานยังมีคนที่กล้าเข้าข้างพวกเธอสองแม่ลูกด้วย

ในตอนนั้นเอง พวกของเซี่ยหยู่เวยทั้งหลายก็เริ่มเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาแล้ว

พอหวางเสี่ยวซีได้ยินว่ามีคนใส่ร้ายหาว่าอีหลิงขโมยของ ก็โหโหขึ้นมาทันที ฉวยโอกาสที่ข่งอู่ตอบโต้ เริ่มตะโกนเสียงดังตามไปด้วย “ใช่ จะต้องมีคนใส่ร้ายป้ายสีแน่ คนที่หยิ่งทะนงอย่างเสี่ยวหลิงหลิงของพวกเรา ไม่มีทางไปขโมยของได้หรอก !”

“พวกคุณพูดจาไร้สาระกันไปใหญ่แล้ว !”

เซี่ยหยู่เวยเองก็ก้าวออกมาแสดงท่าทีด้วย “พวกเราเชื่อใจอีหลิง เธอไม่มีทางขโมยของแน่ จะต้องมีคนจงใจใส่ร้ายเธอแน่ !”

หานเซี่ยนหัวเริ่มอยากจะด่ามารดาในใจแล้ว ข่งอู่แค่คนเดียวก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ยังมีพวกหน้าโง่โผล่มาจากไหนอีกเยอะแยะ ?

หานเซี่ยนหัวเองก็ขี้เกียจแสดงละครต่อไปแล้ว วันนี้เขาจะต้องไล่อีหลิงสองแม่ลูกนี่ออกไปจากตระกูลหานให้ได้

หานเซี่ยนหัวจ้องข่งอู่ด้วยแววตามืดมน “ข่งอู่ ความหมายของนายคือฉันจงใจใส่ร้ายพวกเขาสองแม่ลูกเหรอ ?”

พอพูดจบ หานเซี่ยนหัวก็หันไปถลึงตาใส่พวกเซี่ยหยู่เวย แสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม แล้วพูดเสียงเย็นว่า “พวกเธอเป็นใคร ? เรื่องในตระกูลหานของฉัน คนนอกไม่กี่คนมีสิทธิ์สอดปากเข้ามายุ่งด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ !”