จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1878

จ้าวครองหนึ่งเต๋าที่ได้ดอกบัวดำนั้น ไม่ทันได้หลบหนีด้วยซ้ำ ถึงกับไม่ทันได้ส่งดอกบัวดำเข้าไปในถุงเก็บของ ก็หมุนเวียนผลการฝึกตนอย่างรวดเร็ว และต่อต้านการโจมตีของทุกคน

เขาเป็นจ้าวครองหนึ่งเต๋าที่แท้จริง

เป็นหนึ่งในหลายคนที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างแท้จริง

แต่ทว่า ก็เป็นเพียงจ้าวครองหนึ่งเต๋าเท่านั้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้สถานการณ์ที่ยังมีจ้าวครองหนึ่งเต๋าทั้งห้าคนลงไม้ลงมืออย่างบ้าคลั่ง เขาไม่สามารถต้านทานได้ด้วยซ้ำ

แทบจะในชั่วพริบตา พลังแห่งต้าเต๋าของเขาก็ถูกทำลายลงจนหมดสิ้น

ร่างกายยังถูกโจมตีด้วยอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อันทรงพลังไร้ขอบเขตมากมาย ไม่มีที่ว่างให้ต่อสู้กลับ และเสียชีวิตไปอย่างสมบูรณ์

ดอกบัวดำหล่นลง อยู่ในมือของผู้แข็งแกร่งเหนือยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะ

แต่ว่า คนคนนี้ยังไม่ทันได้ดีใจ ก็ถูกอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ฆ่าในทันที

ดอกบัวดำเปลี่ยนมืออีกครั้ง

ครั้งนี้เพราะว่าจ้าวแห่งเต๋าหลายคนลงไม้ลงมือพร้อมกัน หลังจากที่ยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะคนนั้นถูกฆ่า ตกไปอยู่ในมือของยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะคนหนึ่งอีกครั้ง

เมื่อจ้าวแห่งเต๋าหลายคนเห็นเช่นนี้ ลงมือฆ่ายอดฝีมือแดนสู่ธรรมะคนนั้นอีกครั้ง

แทบจะในชั่วพริบตา ดอกบัวดำก็เปลี่ยนมือไปหลายสิบครั้งแล้ว

ในระหว่างกระบวนการนี้ หลินหยุนไม่ได้เคลื่อนไหวตั้งแต่ต้นจนจบ และสังเกตการณ์อย่างเงียบๆ!

ในเวลานี้ การแย่งชิงของผู้บำเพ็ญแดนสู่ธรรมะกลับรุนแรงเป็นอย่างมาก

แต่จ้าวครองหนึ่งเต๋าทั้งห้าคนนั้น ก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว

เพราะว่าผู้แข็งแกร่งที่สุดอย่างหลินหยุนคนนี้ ก็ไม่ได้เลือกที่จะลงไม้ลงมือตั้งแต่ต้นจนจบ

เป้าหมายไม่ต้องพูดก็เข้าใจแล้ว!

เขาต้องการที่รอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์

นี่เป็นสิ่งที่พวกเขายอมรับไม่ได้

ดังนั้นพวกเขาก็ไม่ได้แย่งชิงอย่างบ้าคลั่งอีก!

แต่เมื่อเห็นดอกบัวดำตกอยู่ในมือของใคร ก็โจมตีอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ไปครั้งหนึ่ง และฆ่าทิ้ง

เมื่อผู้แข็งแกร่งยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะยี่สิบสามสิบคนที่เหลือเห็นเช่นนี้ ก็ไม่กล้าที่ลงมือแย่งชิง และทยอยหลบหนีไป

ในเวลานี้ ดอกบัวดำกลายเป็นมันเทศลวกมือ

ไม่มีใครกล้ารับไว้

ในเวลานี้ ในจ้าวแห่งเต๋าทั้งห้าคน อายุมากที่สุดคนหนึ่ง ก้าวออกมา และคว้าดอกบัวสีดำไว้ในมือ แล้วพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็วว่า “สหายทุกท่าน ฉันว่าดอกบัวดำนี้จะเป็นของใครกันแน่ ยังต้องเจรจากันหน่อย ถ้าหากลงมือกันต่อไป ทำได้เพียงเสียเปรียบให้กับคนอื่น!”

สายตาของเขามองไปทางหลินหยุน ต่อจากนั้นก็พูดขึ้นมาอย่างรวดเร็วอีกครั้ง “ท่านคิดว่าอย่างไร?”

หลินหยุนไม่ได้เข้าร่วมในนั้นตั้งแต่ต้นจบ แต่ทว่า พวกเขาไม่มีใครกล้าละเลยการที่มีหลินหยุนอยู่

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “หลายท่านแย่งชิงกันเองก็พอ!”

เมื่อได้ยินหลินหยุนพูดเช่นนี้ และชายวัยกลางคนพูดขึ้นมาว่า “หรือว่าท่านไม่แย่งชิงงั้นเหรอ?”

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “ตอนที่ควรลงมือ ก็จะลงมือเอง!”

ก็เข้าใจกันแล้ว พวกแกต่อสู้กันก่อน ต่อสู้ตายไปหลายคนฉันค่อยลงมือก็ไม่สายไป ถึงยังไงพวกแกก็หนีไม่พ้นอยู่ดี!

ในขณะนั้น สีหน้าของจ้าวแห่งเต๋าทั้งห้าคนก็ดูไม่ค่อยสู้ดีขึ้นมา

ชายชราขมวดคิ้วนั้นพูดขึ้นมาว่า “ท่าน พวกเราก็รู้ดีว่า โอกาสที่จะแย่งชิงสมบัตินี้ต่อหน้าของท่านน้อยมาก! ท่านให้โอกาสที่เท่าเทียมกับพวกเราบ้าง พวกเราก็ล้มเลิกการแย่งชิงโดยความสมัครใจ ว่าอย่างไร?”

แรงกดดันที่หลินหยุนให้พวกเขายังคงมหาศาล!

จะต่อสู้ได้ไหม?

ต่อสู้ได้จริงๆ!

จ้าวครองหนึ่งเต๋าทั้งห้าคน ถ้าหากร่วมไม้ร่วมมือกัน สามารถที่จะต่อสู้ได้จริงๆ!

แต่ทว่า ยากก็ตรงที่ว่าร่วมไม้ร่วมมือกันสี่คำนี้!

หากต่อสู้กันจริงๆ ก็มีอันตรายจากการเสียชีวิต!

ดังนั้นชายชราจึงพยายามคิดวิธีแบบนี้ออกมา

นี่เป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด

ไม่มีอะไรจะเสียหาย และยังได้รับผลประโยชน์มากมายอีกด้วย!

แต่ทว่า ขณะที่หลินหยุนยังไม่ได้ตอบ ดอกบัวดำในมือของชายชรา ก็เริ่มค่อยๆสลายไป

กระจายแสงสีดำออกมา

และในเวลานี้ แสงสีดำก็ห่อหุ้มทั่วร่างกายของชายชราไว้ และชายชราเองก็เริ่มสลายไปพร้อมกับดอกบัวสีดำ

หลินหยุนในเวลานี้ แผ่นหลังเต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก

โชคดีที่ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้กระทำการบุ่มบ่าม!

เขาต้องการที่จะรอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จริงๆ!

ถ้าหากในการแย่งชิง มีจ้าวครองหนึ่งเต๋าคนหนึ่งเสียชีวิตอีก เขาก็จะลงมือโดยไม่ลังเล!

ไม่ทันได้คิดอะไรมาก

ดอกบัวดำดอกที่สอง กำลังเติบโตด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ใบหน้าใบแรก ใบไม้ใบที่สอง ใบไม้ใบที่สาม……

ก็เหมือนกับก่อนหน้านี้ทุกประการ

นอกเหนือจากไม่มีพลังทำลายล้างของเทพปีศาจ ก็ไม่มีสิ่งใดที่แตกต่างกัน!

หลินหยุนก็ตกตะลึงอย่างกะทันหันอีกครั้ง

“หรือว่านี่ต่างหากที่เป็นดอกบัวดำสูงศักดิ์อย่างแท้จริงงั้นเหรอ?”

“แต่ว่าดอกเมื่อกี้นี้……จะอธิบายอย่างไรล่ะ?”

หลินหยุนไม่เข้าใจเลย ทำไมจะต้องเกิดเหตุการที่เหมือนกันแบบนี้สองครั้ง

ในขณะนี้ ทะเลทรายทั้งหมดพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง

จุดแสงสีน้ำเงินจำนวนนับไม่ถ้วน มารวมกันทางฝั่งนี้อย่างรวดเร็ว

ไม่นาน เจดีย์โปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

หลินหยุนขมวดคิ้ว เจดีย์กำลังใกล้เข้ามาแล้ว

“เจ้าหนู นายโชคดีมาก ดอกบัวดำสูงศักดิ์ได้ถือกำเนิดที่นี่ ดูเหมือนว่านายจะเป็นคนโชคดีมาก!”

“ข้าต้องแสดงความยินดีกับนาย!”

หลินหยุนสีหน้าไม่พอใจ ยิ่งภูติเจดีย์พูดแบบนี้ เขาก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น

ในขณะนี้ ภูติเจดีย์หัวเราะฮ่าฮ่า และพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ดูเหมือนว่านายจะค่อนข้างลังเลเหรอ? นิสัยเช่นนี้ กลับไม่คู่ควรกับดอกบัวดำนี้เลยน่ะ!”

สูดหายใจเข้าลึกๆ หลินหยุนพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณก็รู้ว่านี่เป็นดอกบัวดำสูงศักดิ์งั้นเหรอ?”