จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 189

หลินหยุนสีหน้าดูเฉยเมย และเพิกเฉยพ่อบ้านหลี่โดยตรง และพูดว่า “ในสายตาของฉันตระกูลหานของพวกนาย ช่างเป็นเรื่องน่าตลกจริงๆ”

หลี่ซูซินทนไม่ไหวอีกต่อไป เดิมที เห็นสองแม่ลูกกำลังจะถูกไล่ออกจากบ้านไปอย่างน่าอับอาย และได้นอนข้างถนน จู่ๆ ก็มีไอ้หนุ่มที่ไหนไม่รู้ มาขัดขวางพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เสียงที่แหลมคมของหลี่ซูซินตะโกนอย่างโกรธเคือง “ไอ้หนุ่มหยิ่งผยองมาจากไหน ข่งอู่ นายยังยืนอยู่ตรงนั้นทำไม! ไปตัดลิ้นของเขาออกมาแล้วเอาไปให้สุนัขกิน!”

ข่งอู่ขมวดคิ้ว แม้ว่าหลินหยุนจะไร้มารยาท แต่เขาไม่มีความผิดถึงตาย

เมื่อเห็นข่งอู่ไม่เคลื่อนไหว หานเซี่ยนหัวก็ตะโกน “ข่งอู่ แม้แต่คำพูดของนายหญิงนายก็ไม่เชื่อฟังแล้วเหรอ?”

ข่งอู่ทำได้เพียงหันกลับมา และมองหลินหยุนอย่างจนปัญญา “ขอล่วงเกินแล้วหล่ะ!”

ตะโกนสั่งลูกน้องของตัวเอง “จับไป!”

“อย่านะ !” อีหลิงร้องออกมาด้วยความกังวล

ในขณะนั้น จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก “ผู้มีอิทธิพลในหลินโจวเจี่ยงสงมาถึงแล้ว!”

“ผู้มีอิทธิพลในเว่ยเหอเส้เทียนหัวมาถึงแล้ว!”

“ผู้มีอิทธิพลในเหมียนหยางเจิ้งเทียนหว้ามาถึงแล้ว!”

……

ผู้มีอิทธิพลในสิบเจ็ดเมืองของมณฑลหลิงหนาน โดยรวมแล้วน่าจะมาหมดแล้ว

สถานที่นี้ตกอยู่ในภาวะเงียบสงบอีกครั้ง!

จากนั้น ผู้คนก็โกลาหล!

“แม่งเอ้ย ฉันได้ยินอะไร! ผู้มีอิทธิพลในสิบเจ็ดเมืองของมณฑลหลิงหนาน ต่างมาที่นี่กันหมด!”

“ไม่จริงมั้ง! คุณหานคงไม่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้!”

“ไร้สาระ ใครมันจะเบื่อชีวิตตัวเอง กล้าปลอมตัวเป็นผู้มีอิทธิพลเหล่านั้น!”

แขกที่มาแสดงความเสียใจ ส่วนใหญ่เป็นบุคคลที่มีหน้ามีตาในลี่ชวน สำหรับผู้มีอิทธิพลในสิบเจ็ดเมืองของมณฑลหลิงหนาน ซึ่งพวกเขาได้ยินบ่อยและคุ้นหน้าคุ้นตามาก

ต้องรู้ว่าการดำรงอยู่ของผู้มีอิทธิพลคนใดคนหนึ่ง ซึ่งเป็นสิ่งที่คนเหล่านี้ได้แต่คาดหวังเท่านั้น

ตอนนี้ มีผู้มีอิทธิพลหลายคนมาที่นี่พร้อมกัน ทำให้รู้สึกช็อคเป็นร้อยเท่า!

เหมือนกับคนกลุ่มหนึ่งเห็นเครื่องบินลำหนึ่ง หรือเห็นเครื่องบินหลายลำ ความตื่นเต้นนั้นก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง

หวางเสี่ยวซีและคนอื่น อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง

“ไม่ใช่แล้วมั้ง ผู้มีอิทธิพลมากมายมาที่นี่ในเวลาเดียวกัน พวกเขานัดกันไว้เหรอ? น้าชายของอีหลิงยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ!

หลี่เหยนและจ้าวกางตื่นเต้นจนตัวสั่น

“ผู้มีอิทธิพลในสิบเจ็ดเมืองของมณฑลหลิงหนานมาที่นี่หมด นี่มันน่าตกใจเกินไปแล้ว!”

ใบหน้าของเว่ยเทียนหมิงมีลักษณะครุ่นคิดอย่างรอบคอบ เขารู้สึกว่าผู้มีอิทธิพลจำนวนมากมาที่นี่โดยพร้อมเพรียงกัน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน

เซี่ยหยู่เวยหัวเราะเยาะ “แม้ว่าท่านเจี่ยงและคนอื่นๆจะอยู่ที่นี่ ต่อหน้าเจ้าบ้านตระกูลหานในอนาคต เขาคงไม่กล้าช่วยหลินหยุนมั้ง!”

“อีกอย่าง ศพของท่านหานยังอุ่นอยู่ แล้วจะรังแกทายาทในอนาคตของตระกูลหานในห้องโถงไว้ทุกข์ เรื่องนี้คงไม่น่าทำ”

“ยิ่งไปกว่านั้น ต่อหน้าผู้มีอิทธิพลเหล่านี้และเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตัวเอง เจ้าบ้านในอนาคตของตระกูลหาน คงจะไม่ปล่อยหลินหยุนแน่นอน”

เมื่อได้ยินผู้มีอิทธิพลจำนวนมากเข้ามา หานเซี่ยนหัวก็ตกตะลึง จากนั้นใบหน้าก็แสดงความปีติยินดี

ผู้มีอิทธิพลในสิบเจ็ดเมืองของมณฑลหลิงหนานมาแสดงความเสียใจ ให้เกียรติกันเพียงพอแล้ว!

“เพียงแต่ว่า พ่อของฉันคงไม่มีอำนาจชื่อเสียงกว้างขวางเช่นนี้!”

หลี่ซูซินก็ตกตะลึง จากนั้นก็เกิดความปีติยินดี มองไปที่หานเซี่ยนหัวและพูดว่า “หัวเอ๋อ ตามฉันออกไปต้อนรับผู้มีอิทธิพลท่านหลาย!”

“ครับ!”

หากหานเซี่ยนหัวต้องการเป็นเจ้าบ้านตระกูลหาน เขาต้องได้รับความยินยอมจากนายหญิงคนนี้ ดังนั้น หานเซี่ยนหัวจึงต้องรีบขับไล่สองแม่ลูกนี้ออกไป เพื่อต้องการเอาใจหลี่ซูซิน

ขณะที่หลี่ซูซินเดินผ่านสองแม่ลูก จ้องไปที่พวกเธอด้วยความรังเกียจ “ฮึ่ม เดี๋ยวค่อยกลับมาจัดการกับพวกเธอ!”

ดวงตาที่ปิดเล็กน้อยของหลินหยุนทันใดนั้นก็เบิกตากว้างขึ้น สายตาที่มองหลี่ซูซินนั้นมีแสงแห่งความเย็นชา