จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1890

เจ้าครองธรรมชิงฮุยก็ตะลึงอีก คิดไม่ถึงเลยว่า หลินหยุนจะถามคำถามเช่นนี้

หรือว่า หลินหยุนเอาเป้าหมายวางไว้บนตัวจ้าวแห่งเต๋าของโลกธรรมแล้วงั้นเหรอ？

ลังเลตัดสินใจไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง เจ้าครองธรรมชิงฮุยพูดว่า “คำถามนี้ของคุณชาย ฉันก็ไม่สามารถตอบคำถามที่ชัดเจนได้！”

“บางทีคุณชายถามเอง ถึงจะได้คำตอบที่ชัดเจน！”

หลินหยุนพูดว่า “งั้น เจ้าครองธรรมคงรู้ว่า ในเวลา5000ปีนี้ มีท่านไหนบ้างที่ไม่อยู่ในโลกธรรมในระยะยาว？”

เจ้าครองธรรมชิงฮุยส่ายหน้าพร้อมพูดว่า “ไม่ได้อยู่โลกธรรมในระยะยาวเป็นไปไม่ได้！ผลฝึกตนเช่นนี้ของเรา ล้วนแต่อยู่บนความเข้าใจตระหนักเกี่ยวกับต้าเต๋าด้วยจิตใจที่มุ่งมั่น ไม่มีใครออกไปจากโลกธรรมได้ในระยะยาวเลยด้วยซ้ำ！”

หลินหยุนพยักหน้าแล้ว หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง พูดว่า “งั้นฉันจะให้เจ้าครองธรรมเขียนจดหมายสักฉบับได้หรือไม่ ฉันอยากจะไปเข้าเยี่ยมคารวะ เจ้าครองธรรมอีก7ท่าน แล้วก็อริยปราชญ์ธรรมด้วย！”

เจ้าครองธรรมชิงฮุ่ยยิ้มพร้อมพูดว่า “จากฐานะของคุณชาย ไม่จำเป็นต้องให้ฉันเขียนแนะนำ เพียงแค่ต้องการให้คุณชายไปพบด้วยตัวเอง พวกเขาก็จะต้อนรับคุณชายอย่างเต็มที่ไปโดยปริยาย ไม่เพียงแค่พวกเราแปดคนนะ แม้ว่าเป็นอริยปราชญ์ธรรม ก็เป็นเช่นนี้แน่นอน！”

หลินหยุนพยักหน้าแล้ว ไม่พูดอะไรอีก ลุกขึ้นยืนพยักหน้าไปยังเจ้าครองธรรมชิงฮุย พูดว่า “งั้นฉันขอตัวลาก่อน！ขอบคุณเจ้าครองธรรมมาก！”

เจ้าครองธรรมชิงฮุยก็ลุกขึ้นพร้อมพูดว่า “คุณชายเกรงใจกันแล้ว！”

หลินหยุนหันหลังจากไป แต่ว่า เดินไปไม่ถึงสองก้าว ก็หัวหน้ามองมาที่เจ้าครองธรรมชิงฮุยพร้อมพูดว่า “จริงสิ ภายใน5000ปีนี้เจ้าครองธรรม เคยออกไปจากโลกธรรมไหม？”

เจ้าครองธรรมชิงฮุยตกตะลึงอีกครั้ง รีบส่ายหน้าพร้อมยิ้มและพูดกล่าวทันทีว่า “ไม่เคยแน่นอน！”

หลินหยุนพยักหน้า พาหลีซิงเหยียบขึ้นเหนือนภาจากไป

หลังจากที่ออกจากโลกธรรมชิงฮุย เขาก็ไปยังใจกลางของโลกธรรมเลย

เขาอยากจะไปเข้าเยี่ยมคารวะอริยปราชญ์ธรรมท่านนั้นที่มีชื่อว่าเต้าเฉิง！

นี่เป็นสถานที่ที่ไม่มีกฎเกณฑ์ต้าเต๋าแห่งธรรม

แน่นอนว่า ก็ใช่ว่าจะไม่มี

เพียงแค่อิงจากผลการฝึกตนของหลินหยุนในตอนนี้ รู้สึกว่าค่อนข้างอ่อนแอมาก

นี่ก็คือใจกลางของโลกธรรม

หลินหยุนคิดไม่ถึงเลยว่า อริยปราชญ์ธรรมแห่งสิบสามเต๋าผู้ทรงสง่า ปรากฏว่าจะเลือกฝึกตนในสถานที่เช่นนี้

และตอนที่หลินหยุนย่างก้าวเขามาในนี้ น้ำเสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นมาว่า “นายน้อยโลกชางฉองมาเยี่ยมเยือนโลกธรรม เป็นเกียรติต่อฟ้าแห่งโลกธรรมมาก！”

น้ำเสียงนี้เหมือนว่าแผ่ซ่านมาจากจุดสูงสุดของฟากฟ้า

รอจนพูดเสร็จ ก็เริ่มมีแสงทองเรืองอร่ามของหมื่นเต๋าลอยตกลงมาแล้ว

ทั่วทั้งนภาทางฝั่งนี้ ล้วนเป็นแสงสีทองตระหง่านสะท้อนแก่กันและกัน

หลินหยุนตกตะลึง ทันใดนั้นก็มองไปยังสถานที่ที่เมฆสีขาวลอยสูงในใจกลางแห่งนี้ ประสานมือระดับอก หลังจากนั้นก็บินโฉบไปยังสถานที่แห่งเมฆสีขาวต่อไป

ตอนที่หลินหยุนมาใกล้ตรงหน้า ก็เห็นเด็กน้อยใส่ชุดคลุมสีขาว บนกลุ่มก้อนเมฆนั่นทันที

เด็กคนนี้มองดูแล้วก็น่าจะอายุประมาณ10ขวบ

ในเวลานี้กำลังนั่งขัดสมาธิ หลับตาลงทั้งสองข้าง ผิวพรรณขาวผ่องดั่งหยก ผิวเนียนนุ่มน่าถนอม

เห็นชัดๆว่าหลินหยุนมองเห็น แต่ว่าพละกำลังแห่งจิตวิญญาณของเขา ไม่สามารถสัมผัสถึงการมีอยู่ของอีกฝ่ายได้

ตอนที่หลินหยุนมาใกล้ตรงหน้า เด็กคนนี้ก็ลืมตาขึ้นมาแล้ว

หลินหยุนประสานมือระดับอกอีกครั้ง พูดว่า “ผู้อาวุโสอริยปราชญ์ธรรม？หลินสวินแห่งโลกชางฉอง！มาเยี่ยมเยียน！”

เต๋าเฉิงพยักหน้าเล็กน้อย “คุณชายสามารถมาที่โลกธรรมได้ เป็นเกียรติของโลกธรรมมาก แม้ว่าโลกธรรมค่อนข้างที่จะอยู่ห่างไกล และก็ไม่ใช่ดินแดนที่แข็งแกร่งทรงพลังอะไร แต่ว่า ชื่อเสียงเรียงนามของคุณชาย เต๋าเฉิงก็ได้ยินมาตั้งนานแล้ว！”

“วันนี้ได้พบกับคุณชาย สมกับที่เป็นผู้สืบทอดของกษัตริย์จริงๆ！”

หลินหยุนได้ฟัง เกิดความคล้อยตาม

ในอดีตชาติเขาไม่เคยมาที่โลกธรรมมาก่อน

ไม่เคยเจออริยปราชญ์ธรรมเต๋าเฉิงผู้นี้