จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1889

งั้น ถ้าจะสอดคล้องสมมติฐานนี้ละก็ ก็จะต้องมีเงื่อนไขที่เพียงพอตามที่ต้องการ นั่นก็คือเดิมทีโลกฉองหลงก็มียอดฝีมือที่ระดับจ้าวแห่งเต๋าหนึ่งท่านอยู่แล้ว！

และการมีอยู่คนผู้นั้น หลังจากที่เยว่เอ๋อเข้าสู่โลกฉองหลงจากโลกคุนชาง ก็พบเยว่เอ๋อทันทีแล้ว

ดังนั้นจึงสามารถควบคุมเยว่เอ๋อได้ และภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีร่องรอยใดๆ พาตัวเยว่เอ๋อ กลับสู่โลกธรรมแล้ว！

อีกอย่าง คนผู้นี้จะต้องเป็นยอดฝีมือโลกธรรมแน่นอน！

ตามความคิดนี้

ก่อนอื่นจะต้องเพียงพอตามที่ต้องการสักหน่อย ยอดฝีมือโลกธรรม！

แน่นอน แม้ว่าไม่ใช่ยอดฝีมือโลกธรรม ก็เกี่ยวข้องกับยอดฝีมือโลกธรรมแน่นอน！

อย่างน้อยผลฝึกตนของคนๆนั้นจะต้องอยู่ในระดับจ้าวแห่งเต๋าแน่นอน

นี่ก็เป็นการลดเป้าหมายให้แคบลงในทันที

นี่ก็ง่ายกว่าเล็กน้อยแล้ว

เพียงแค่ต้องสืบหาว่าเมื่อหลายพันปีที่ผ่านมามียอดฝีมือระดับจ้าวแห่งเต๋าเท่าไหร่ ไทม์ไลน์ของยอดฝีมือแต่ละคนก็พอ！

นี่เป็นสิ่งที่ไม่สามารถปิดบังได้！

หลินหยุนจับทางได้แล้ว！

อีกอย่าง คนๆนี้ปรากฏตัวอยู่ที่โลกฉองหลง！

งั้นทำไมคนๆนี้ถึงปรากฏตัวที่โลกฉองหลงได้？

อีกฝ่ายไม่มีทางที่จะไปรอที่นั่นล่วงหน้า เพราะว่ารู้ว่าเยว่เอ๋อจะออกไปจากโลกคุนชางไปถึงที่นั่นล่วงหน้าอย่างแน่นอน

นี่ก็เป็นไปไม่ได้เลย！

ก็พูดได้ว่า คนผู้นี้ปรากฏตัวที่โลกฉองหลง เป็นความบังเอิญแน่นอน！

หรือว่าเขามีเป้าหมายอะไรที่โลกฉองหลง！

งั้นจะมีเป้าหมายอะไรได้ล่ะ？

โลกฉองหลงสถานที่ที่ห่างไกลและรกร้างนั่น โลกไม่ใหญ่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมายแล้ว

ชี่ทิพย์ก็ไม่ได้เข้มข้นขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่มีจำพวกสายแร่อะไรเลย

ยิ่งไปกว่านั้นเป็นผู้ฝึกทั่วไปแม้แต่ดั่งเทพก็ไม่มี

เมื่อเป็นเช่นนี้แดนที่พละกำลังน้อยเช่นนี้ ทำไมถึงได้ดึงดูดให้ยอดฝีมือจ้าวแห่งเต๋ามาอยู่ที่นั่นได้？

หรือพูดว่า……ระหว่างจ้าวแห่งเต๋าท่านนั้นและโลกฉองหลง มีความสัมพันธ์อะไรกันงั้นเหรอ？

เรื่องนี้ ถ้าหากอีกฝ่ายเป็นผู้บำเพ็ญเซียนแห่งโลกธรรมจริงๆ คิดอยากจะตรวจสอบก็ไม่ใช่เรื่องยากลำบาก

คิดมาถึงตรงนี้ ในที่สุดหลินหยุนจัดเรียงความคิดอย่างชัดเจนแล้ว

ยังคงต้องกลับไปยังที่ของเจ้าครองธรรมชิงฮุยใหม่อีกครั้ง เรื่องนี้ สอบถามคนนี้ก็เหมาะสมพอดี

มองไปยังฝ่ากง หลินหยุนลุกขึ้นยืนพูดว่า “ขอบคุณสหายฝ่ากงมากที่ช่วยคลายความสับสน ขอตัวลาก่อน！”

เมื่อฝ่ากงได้ฟัง โบกมืออย่างต่อเนื่องพร้อมพูดว่า “ผู้อาวุโสเกรงใจกันเกินไปแล้ว สามารถช่วยเหลือผู้อาวุโสได้ เป็นเกียรติของฉันอย่างมาก！”

หลินหยุนพยักหน้า ไม่พูดอะไรมากมายอีก

พาตัวหลีซิง แสดงยันต์ธรรม ไปถึงโลกธรรมชิงฮุยอีกครั้งแล้ว

เจ้าครองธรรมชิงฮุยที่สบายใจไม่คาดคิดว่าจู่ๆหลินหยุนไปแล้วกลับมาอีก แต่ว่าก็ต้อนรับหลินหยุนอย่างกระตือรือร้นมากแล้ว

หลังจากที่ทั้งสองคนนั่งลง เจ้าครองธรรมชิงฮุยเสิร์ฟชาให้หลินหยุน หลังจากนั้นก็พูดเอ่ยปากเบาๆว่า “คุณชายไปแล้วกลับมาอีก ก่อนหน้านี้ต้องมีเรื่องที่ลืมสอบถามแน่เลยสินะ？คุณชายถามมาได้ตามสะดวกเลย！”

หลินหยุนพยักหน้าแล้วพูดว่า “เจ้าครองธรรมพูดถูกทั้งหมด รบกวนเจ้าครองธรรมครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันต้องขอโทษด้วย แต่ว่าเรื่องนี้เกี่ยวโยงกันมากเกินไป ฉันก็ทำได้เพียงมาหาถึงที่อีกครั้งแล้ว！”

เจ้าครองธรรมชิงฮุยพูดว่า “คุณชายกล่าวเกินจริงแล้ว ！เชิญคุณชายถามมาก็พอแล้ว！”