จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1892

เถ่หนิวพยักหน้า แสงสว่างกระพริบในมืออีกครั้ง เช่นเดียวกับหอกยาวสีดำสนิทที่ปรากฏออกมาในมือ

เงาหอกกระพริบ จู่ ๆก็บินพุ่งเข้าหาตาข่ายขนาดใหญ่

ทันใดนั้น ตาข่ายขนาดใหญ่ก็ฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ หอกยาวแท่งนั้นที่ติดอยู่ก็ถูกปล่อยออกมา

หอกยาวสองแท่งดังสนั่น สั่นไหวไปทั่วทั้งแผ่นดิน

และในเวลานี้ หอกยาวทั้งสองแท่งก็รวมกันเป็นหนึ่งเดียว

ต้าเต๋าแห่งปืนยิ่งโหมซัดสาด!

ทันใดนั้นก็ยิงไปทางเต้าเฉิง

เต้าเฉิงเห็นดังนี้ ทันใดนั้นก็ตื่นกลัวจนถอดสีหน้า เพราะเขารู้สึกถึงชี่แห่งความตาย

ขณะนี้มองขึ้นไปที่เหนือนภาและตะโกนว่า “ในเวลานี้ยังไม่ลงมือ แล้วจะรอถึงเมื่อไหร่?”

หลังจากที่ได้ยินเสียงของเขา หลินหยุนก็เปลี่ยนสีหน้า

แต่ต่อมากลับไม่มีใครลงมือใดๆเลย

หอกยาวของเถ่หนิวทะลุผ่านเข้าไปในอวัยวะภายในของเต้าเฉิง

มีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนตัวของเต้าเฉิง

ทั้งตัวของเต้าเฉิงแก่ขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้ เขาได้กลายเป็นคนแก่ชราคนหนึ่ง

และไม้บรรทัดธรรมะในมือก็หายไป

เถ่หนิวก้าวออกมาอีกครั้ง เมื่อมาถึงตรงหน้าเต้าเฉิง ก็คว้าเอาไว้ในมือ

หลินหยุนยื่นมือออกไปตวัด ร่างกายของเต้าเฉิงแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ จิตวิญญาณหนึ่งดวงที่ถูกกักขัง โดนหลิงหยุนคว้าไว้อยู่ในมือ

แม้ว่าร่างกายของเต้าเฉิงจะแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ แต่ต้าเต๋าของเขายังไม่พังทลาย ดังนั้นจิตวิญญาณก็ยังไม่ถูกทำลาย

หลินหยุนมองไปที่จิตวิญญาณกฎเกณฑ์ในมือ เอ่ยปากพูดเสียงเรียบ ๆ ว่า “เต้าเฉิง หวังว่าคุณจะไม่เสียใจทีหลังกับการตัดสินใจก่อนหน้านี้ของคุณนะ!”

พูดจบ ก็ใส่จิตวิญญาณของเต้าเฉิงไว้ในขวดชนะทุกข์

หลินหยุนอ้าปาก เสียงดังก้องกังวลไปทั่วทั้งโลกธรรม “จ้าวครองเต๋าทั้งแปดแห่งโลกธรรม ฉันให้เวลาคุณ 3 ลมหายใจ รีบมาตรงนี้ มิฉะนั้น ทุกสรรพสิ่งจะถูกทำลาย!”

เมื่อเสียงของเขาจบลง ทันใดนั้นชี่อันทรงพลัง ทั้งแปดทิศทางก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า

พุ่งมายังทางนี้อย่างรวดเร็ว

จากนั้นไม่นาน ชิงฮุยและเจ้าครองธรรมทั้งแปดก็รีบมาถึง

หลินหยุนทำเสียงเย็นชา จากนั้นบอกกับเถ่หนิวว่า “ทำให้ร่างกายของพวกเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ พังทลายต้าเต๋า ให้เหลือเพียงต้าเต๋าเดียว คงจิตวิญญาณไว้! ฉันจะให้พวกเขาเห็นเองกับตา ว่าฉันจะทำลายโลกธรรมอย่างไร!”

ได้ยินคำพูดของหลินหยุน เจ้าครองธรรมทั้งแปดต่างก็ตื่นตระหนกกันมาก

แต่กลับจนปัญญาทำอะไรไม่ได้เลย

เพราะพวกเขาเห็นแล้วว่า อริยปราชญ์ธรรมจิตวิญญาณของเต้าเฉิง อยู่ในมือของหลินหยุน

เจ้าครองธรรมชิงฮุยรีบโค้งคำนับ กล่าวกับหลินหยุนว่า “คุณชาย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย ในเมื่อเป็นฝีมือของอริยปราชญ์ธรรม และหวังว่าคุณชายกับอริยปราชญ์ธรรมจะมีทางออก อย่าถือโทษโกรธเคืองทั้งโลกธรรมเลย!”

หลินหยุนแสยะยิ้มและหัวเราะ “เจ้าครองธรรมชิงฮุย ฉันรู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว แต่ว่า เต้าเฉิงคืออริยปราชญ์ธรรมที่ยอมรับโดยทั่วกันในโลกธรรมของคุณ! ในเมื่อเขายอมแลกทุกอย่างให้โลกธรรม งั้นฉันก็ต้องตอบสนองเขาสิ! ไม่อย่างนั้น เขาจะคิดว่าฉัน คิดว่าโลกชางฉองของฉัน รังแกกันได้ง่ายๆ!”

เมื่อพูดจบ เถ่หนิวก็ลงมือ ภายใต้การวาดหอกยาว เจ้าครองธรรมทั้งแปดไม่สามารถทนพลังหอกได้เลย ร่างกายแตกสลายในทันที

ต้าเต๋าก็แตกหักทั้งหมด บนตัวของทุกคนเก็บต้าเต๋าที่ยังไม่แตกหักไว้พอดี มันทำให้พวกเขารักษาวิญญาณต่อไปได้!

หลินหยุน ยื่นมือออกไปตวัด จิตวิญญาณแปดดวงต่างก็เข้าไปในขวดชนะทุกข์

สีหน้าหลินหยุนไม่พอใจอย่างมาก มองไปที่จิตวิญญาณแปดดวงขวดชนะทุกข์ที่นำโดยเต้าเฉิง หลินหยุนกล่าว “เต้าเฉิง คุณลืมตาขึ้นจะดีเสียกว่า ฉันให้คุณเห็น! โลกธรรมแห่งนี้ การถ่ายทอดของโลกธรรมนี้ จะพังทลายในมือของคุณได้อย่างไร!”

“แต่คุณวางใจได้ ฉันจะทำให้ใครตายก็ได้ แต่ไม่มีทางให้คุณตายได้ง่ายๆหรอก ฉันจะให้คุณได้มีชีวิตต่อไปอีกนานๆ! ในปีต่อๆ ไป ทุกนาที ทุกวินาที ทุกขณะ ให้คุณได้สัมผัสถึงสิ่งที่เรียกว่าอยากอยู่ก็อยู่ไม่ได้ อยากจะตายก็ไม่ได้มันเป็นยังไง!”

“เต้าเฉิง ฉันจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย!”

“สรุปว่าคุณจะพูดหรือไม่พูด?”