จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1893

ทำลายโลกธรรมทั้งหมดแล้ว

โลกธรรมสูญสิ้นโดยสิ้นเชิง

หลินหยุนพาหลีซิง และเถ่หนิว ไปจากเขตดาวผืนนี้

สุดหล้าทะเล

ทะลุมิติอีกครั้ง กลับไปยังโลกชางฉอง

หลินหยุนถามเถ่หนิวว่า “สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของยอดฝีมือผู้อื่นๆเหรอ?”

เถ่หนิวพยักหน้า และพูดว่า “ใช่ มีทั้งหมด 2 คน!”

ดวงตาของหลินหยุนกระพริบทันที “ใครกัน?”

เถ่หนิวบอกว่า “คนหนึ่งคือติงเสวียนแห่งเผ่าเต่ามังกร! ส่วนอีกคน ต้าเต๋าแห่งน้ำ ต้าเต๋าแห่งทอง ต้าเต๋าแห่งไม้ ต้าเต๋าแห่งซ่อน ไม่รู้ตัวตนอย่างชัดเจน!”

หลินหยุนพยักหน้า “ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันเหรอ?”

เถ่หนิวส่ายหน้าและกล่าว “ไม่ใช่ ต่างคนต่างซ่อน ดูทรงแล้ว พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำถึงการมีอยู่ของอีกฝ่าย เพียงแต่ว่าในขณะที่โลกธรรมถูกทำลาย พวกเขาน่าจะพบการมีอยู่ของอีกฝ่ายแล้ว!”

หลินหยุนกล่าว “ก่อนหน้านี้เต้าเฉิงเคยเรียกมาก่อน ดูเหมือนว่าเรียกสองคนนี้แหละ!”

เถ่หนิวกล่าว “น่าจะใช่! แต่แม้ว่าทั้งสองจะลงมือ ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ได้! อย่างมากก็วุ่นวายนิดหน่อยก็เท่านั้น!”

หลินหยุนพยักหน้า “เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนนี้ไม่รู้ถึงการมีอยู่ของอีกฝ่าย จึงเข้าใจ แม้ว่าตนจะปรากฏตัว ก็ไม่อาจช่วยเต้าเฉิงได้!”

เถ่หนิวกล่าว “เต้าเฉิงคนนี้ทำไมถึงสามารถมองเห็นความล่มสลายของโลกธรรม และต้องเก็บเป็นความลับด้วย?”

หลินหยุนหัวเราะเย็นชา “ในเมื่อเขาอยากเก็บมันไว้ งั้นก็ให้เขาเก็บไว้เถอะ เก็บไว้เผื่อวันที่ฉันทำลายต้าเต๋าแห่งธรรมด้วยมือตัวเอง!”

เมื่อเสียงจบลง หลินหยุนชี้ไปที่ตรงกลางคิ้ว

พลังของศพฟ้ากลุ่มหนึ่งก็ปรากฏออกมาจากซากของราชวงศ์

หลินหยุนโบกมืออยู่ที่เหนือนภา ตะปูขึ้นสนิมสีดำปี๋หนึ่งอัน ปรากฏขึ้นบนมือของเขา

บนร่างของเสวี้ยเหอโดนตะปูตอนที่เขาอยู่โลกคุนชาง!

เมื่อเสวี้ยเหอยังมีชีวิตอยู่ มันถูกวางไว้ในจักรวาล และมันเป็นสิ่งที่มีอยู่ที่แข็งแกร่ง

แต่หลังจากถูกตะปูตัวนี้ผนึกไว้ ความทุกข์ทรมานของจิตญาณ ไม่อาจอธิบายได้เลย

หลินหยุนก็พยายามยื้อเวลาให้เสวี้ยเหอ และเพื่อที่จะสามารถให้เขาได้ยืนหยัดไปต่อ จึงฝืนตอกตะปูอันหนึ่งลงไป

ตะปูอันนี้ ไม่ใช่สมบัติที่จะเอามาต่อกรกับศัตรูได้

แต่จิตญาณที่ถูกผนึก ผนึกจิตวิญญาณ แม้ว่าหลินหยุนในชาติที่แล้ว ก็ไม่เห็นอะไรที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน

ในมือของเขามีแสงส่องวิบวับ ขวดชนะทุกข์ก็ปรากฏขึ้น

หลินหยุนคว้าจิตวิญญาณของเต้าเฉิงออกมา

ตะปูโดนตอกไปที่ตรงกลางคิ้วของจิตวิญญาณของเต้าเฉิงโดยไม่ลังเล

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้ทำให้เต้าเฉิงกรีดร้องออกมา

แต่นี่ยังไม่ถือว่าจบ

พลังเต๋าศพฟ้าที่ห่อหุ้มอยู่กลุ่มหนึ่งในมือของหลินหยุน ก็ถูกเขาบังคับให้ไหลเข้าสู่จิตวิญญาณของเต้าเฉิง

เสียงกรีดร้องของเต้าเฉิงยิ่งแย่ลงไปอีก

เมื่อได้ยินเสียง ต่างก็ทำให้ผู้คนกลัวจนตัวสั่น ขนลุกขนพอง

หลินหยุนมองจิตวิญญาณที่บิดเบี้ยวโดยสมบูรณ์ เต้าเฉิงที่เจ็บปวดจนถึงสุดขีด เอ่ยปากพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “เต้าเฉิง คุณเป็นคนเลือกทั้งหมดนี้เอง!”

“ตั้งแต่นี้ไป คุณจะรับความทรมานตลอดเวลา!”

“จนกระทั่งวินาทีที่ฉันทำลายจักรวาลโลกธรรมโดยสมบูรณ์!”

“ไม่ต้องสงสัยว่าฉันทำได้หรือไม่!”

“ยิ่งไม่ต้องร้องขอความเมตตา!”

“เพราะว่า ฉันไม่สนใจแล้ว!”

พูดจบ หลินหยุนโบกมือ และวางมันลงในขวดชนะทุกข์แยกต่างหากอีกครั้ง

โหดร้ายไหม?

ก็อาจจะใช่!

แต่อีกฝ่ายมีส่วนเกี่ยวข้องกับร่องรอยของเย่เยว่!

แต่สุดท้ายก็ไม่ยอมบอก!

งั้นก็ไม่ต้องโทษเขาแล้ว!

เพื่อเย่เยว่!

อย่าพูดว่าเป็นแค่โลกธรรมที่จิ๊บจ๊อย!

ถึงแม้ว่าเป็นหมื่นจักรวาลแห่งนี้ หลินหยุนก็กล้าลงมือฆ่าล้างบาง!