จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1897

เมื่อเห็นเถ่หนิวมาถึง เจียซินก็โผล่ออกมาจากหลิงไถของหลินหยุนแล้ว

เธอมองหลินหยุนอย่างเหลือเชื่อ และพูดว่า “คุณคงไม่คิดจะเปิดโลกจริงๆใช่ไหม?”

สิ่งที่หลินหยุนเพิ่งพูดไปนั้น เธอกลับไม่แสดงความสงสัยใดๆเลย

เพราะว่าเธอติดตามอยู่ข้างๆหลินหยุน ซึ่งเวลามันก็ไม่ได้ถือว่าสั้นเกินไป

หลินหยุนมีนิสัยหนึ่งเมื่อกำหนดเป้าหมายแล้ว ก็จะต้องทำให้สำเร็จ

แต่ว่า แม้จะเป็นเช่นนี้ งั้นก็น่าจะไม่ใช่สิ่งที่จะทำได้ในตอนนี้ บางทีสักวันหนึ่งในอนาคต หลินหยุนอาจจะไปเปิดโลกจริงๆก็ได้

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็ไม่น่าจะใช่ตอนนี้ถึงจะถูก!

เธอมองว่ามันดูบ้ามากสำหรับเธอ

หลินหยุนหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ตอนนี้ ฉันกับเถ่หนิวก็จะเข้าพื้นที่ความว่างเปล่า แม้ว่าด้วยการบำเพ็ญของเถ่หนิว ก็ไม่กล้ารับประกันว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดเลย ฉันว่าคุณอยู่ที่นี่เถอะ เพื่อหลีกเลี่ยงจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้น!”

เจียซินได้ยิน ก็รีบส่ายหัวปฏิเสธว่า “ไม่ได้ เวลาแบบนี้จะขาดฉันไปได้ยังไง? ฉันต้องเห็นกับตาว่าคุณเปิดโลกยังไง! พาฉันไปด้วย!”

หลินหยุนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และถามว่า “หรือว่าคุณไม่กลัวว่าพอเข้าไปข้างใน ก็จะไม่สามารถกลับออกมาได้อีก?”

เจียซินทำเสียงเหอะและพูดว่า “มันจะมีอะไร? แม้แต่คุณก็ยังไม่กลัว ก็คิดว่าฉันกลัวงั้นสิ? อย่างมากก็แค่ตายเท่านั้นเอง! ที่จริงฉันก็น่าจะตายไปตั้งนานแล้ว!”

หลินหยุนพยักหน้า กล่าว “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเราก็มุ่งหน้าไปด้วยกันเลย!”

พูดจบ หันหน้ามามองเถ่หนิว และพูดว่า “เถ่หนิว ครั้งนี้เข้าสู่ความว่างเปล่า ภารกิจของคุณก็คือคุ้มครองฉัน ในขณะเดียวกัน ก็ช่วยฉันดูดซับสมบัติล้ำค่าที่ระงับโลกไว้!”

เถ่หนิวพยักหน้า เห็นแค่ภายใต้การโบกมือของเขา ก็ฉีกความว่างเปล่าแยกออกจากกันแล้ว ทันใดนั้นก็ยกหลินหยุนขึ้น ทั้งสองคนก็กลายเป็นลำแสงหนึ่ง ทะลวงเข้าสู่ท่ามกลางความว่างเปล่า

วินาทีต่อมา ทั้งสองคนก็ปรากฏอยู่ในความมืด

ส่วนเจียซิน ต้องเข้าไปอยู่ในหลิงไถของหลินหยุนอีกครั้งแน่นอน

ขอเพียงแค่หลินหยุนไม่ตาย เธอก็จะไม่เกิดความเสียหายใดๆขึ้น

ในความมืดมิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด ก็ไม่มีเสียงใดๆเลย

มีเพียงแค่ลมกางที่พัดกระโชกอย่างไม่หยุดหย่อน

ชี่ของเถ่หนิวห่อหุ้มหลินหยุนไว้แน่น ถ้าหากว่าไม่มีเถ่หนิวอยู่ แค่เกรงว่าระหว่างที่หายใจ หลินหยุนถูกทำลายอย่างสมบูรณ์!

เพียงแค่ในตอนนี้ เถ่หนิวต้องต้านทานกับลมกาง และมีความกดดันสูงมาก

ในเวลานี้ ในมือของหลินหยุนก็กระพริบขึ้นอย่างกะทันหัน

แผ่นศิลาจารึกแผ่นหนึ่งก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

ศิลาจากรึกแผ่นนี้ เธอได้รับหินภูเขาก้อนนั้นของสำนักสัทธรรมแก้วเจ็ดสมบัติที่มาจากท่ามกลางซากราชวงศ์

หินนี้ไม่ธรรมดา หลินหยุนรู้ตั้งนานแล้ว

นี่จะต้องเป็นหินที่สามารถระงับสิ่งที่มีชีวิตอยู่ของโลกได้

เป็นอย่างที่คิด ขณะที่หินนี้ปรากฏขึ้น ลมกางรอบๆก็หยุดทันทีทันใด

หลินหยุนและเถ่หนิวเห็นเช่นนั้น ก็ปลื้มปริ่มทันที

หลินหยุนรีบมองเถ่หนิวและพูดว่า “เถ่หนิว พลังจิตญาณของฉัน ไม่สามารถแสดงในโลกความว่างเปล่าแห่งนี้ได้ คุณรีบทำให้ฉันเป็นศูนย์กลางมองดูว่าหินนี้ขอบเขตของการปราบปรามยิ่งใหญ่แค่ไหนกันแน่!”

เถ่หนิวพยักหน้า ค่อยๆบินออกไป

และหันหน้ามาไม่หยุดเพื่อมั่นใจว่าตัวเองได้ไปจากตรงนั้นแล้ว

เพราะว่าในโลกความว่างเปล่าที่ไม่มีที่สิ้นสุด มีอันตรายอยู่มากมาย

ไม่เพียงแค่พลังจิตญาณของหลินหยุนจะใช้ไม่ได้

แม้แต่เขาก็เป็นเหมือนกัน

อีกอย่างเมื่อเกิดกระแสลมที่ปั่นป่วน ซึ่งมันไม่มีทางที่จะควบคุมได้เลย ขอเพียงอึดใจเดียว ก็ไม่ทราบแน่ชัดว่าห่างออกไปกี่ไมล์แล้ว

ในพื้นที่ความว่างเปล่า ที่กว้างใหญ่ไพศาลไม่มีที่สิ้นสุด เต็มไปด้วยพลังต้าเต๋าที่น่าสยดสยองอย่างไม่รู้จบ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพลังแห่งพื้นที่และพลังแห่งเวลาที่สุดยอดที่สุด