จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 2

บทที่ 2 การนอนหลับ

ผู้หญิงดีใจมาก “จริงเหรอ?”

เซี่ยหยู่เวยรีบเอ่ยหว่านล้อมอย่างรวดเร็ว “พี่สาว อย่าไปฟังคำพูดเพ้อเจ้อของเขา เขาไม่รู้ทักษะทางการแพทย์เลยสักนิด!"

พูดจบ เธอก็ใช้สีหน้ารังเกียจและโกรธเกรี้ยวมองหลินหยุน “นายจะก่อเรื่องพอรึยัง!”

หลินหยุนไม่ได้สนใจเธอ แต่เดินไปหาเด็กทีละก้าว

ใบหน้าของหลินหยุนสงบนิ่ง ดวงตาของเขาล้ำลึกราวกับดวงดาว เขาสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวที่ส่งมาจากตัวเด็ก

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ไม่สะอาดนั้นกำลังรู้สึกได้ถึงอันตราย

“หลินหยุน นายจะทำอะไร?” เซี่ยหยู่เวยกล่าวด้วยความโกรธ

ผู้หญิงคนนั้นเองก็กังวลอยู่บ้างเช่นกัน

แต่ฝีเท้าของหลินหยุนยังไม่หยุดลง เขาตะโกนใส่เด็กอย่างโมโห “ยังไม่ไสหัวไปอีก!”

แม้ว่าเสียงของหลินหยุนจะไม่ดังนัก แต่เซี่ยหยู่เวยกลับรู้สึกราวกับฟ้าผ่าตอนกลางวันแสกๆ น้ำเสียงนั้นดังก้องอยู่ในใจของเธอทันที

จู่ๆเธอก็รู้สึกว่า ตัวตนของหลินหยุนในขณะนี้ช่างยิ่งใหญ่สูงส่ง จนเธอไม่กล้าแม้จะมองโดยตรง!

กลุ่มมวลสีดำบนศีรษะของเด็กตกใจจนหนีไปทันที

แม้ว่าพลังบำเพ็ญเพียรของหลินหยุนจะสูญเสียไป แต่กลิ่นอายของมหากษัตริย์ชางฉองนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่ภูตผีปีศาจจะสามารถต้านทานได้

“นี่คุณทำอะไรน่ะ? ถ้าเด็กตกใจขึ้นมาจะทำยังไง!” ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยตำหนิ

“แม่...”

อย่างไรก็ตาม เด็กที่แต่เดิมกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย จู่ๆกลับส่งเสียงเรียกอย่างอ่อนแรงขึ้น

“ลูก ลูกตื่นแล้ว!” หญิงสาวดีใจจนแทบร้องไห้

“แม่ ผมอยู่ที่ไหน?” เด็กคนนั้นแต่เดิมไม่ได้ล้มป่วย แต่ถูกผีเข้าครอบงำ ตอนนี้ผีร้ายไปแล้ว ย่อมต้องฟื้นได้สติมาเป็นธรรมดา

“ลูกไม่สบาย แม่พาลูกมาโรงพยาบาลเพื่อพบแพทย์” ผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงนุ่ม

“แม่ ผมรู้สึกดีมากนี่ แค่หิวนิดหน่อย!” เด็กน้อยพูดด้วยเสียงใสซื่อ

หลินหยุนเอ่ย “ถึงแม้ว่าผมจะไล่สิ่งไม่สะอาดบนตัวเขาออกไปแล้ว แต่เขาก็ยังเด็กเกินไป ยังต้องพักฟื้นอีกสองสามวัน”

หญิงสาวรีบหันมาขอบคุณหลินหยุนอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณอาจารย์มากค่ะ อาจารย์เป็นหมอเทพจริงๆ!”

“ลูกแม่ แม่จะพาไปกินข้าว!” ผู้หญิงคนนั้นอุ้มเด็กไว้ในอ้อมแขนและจากไป

เซี่ยหยู่เวยจ้องมองไปที่หลินหยุน ใบหน้าของเธอเย็นชา “ถือว่านายโชคดีไป แต่ถ้านายยังกล้ามายุ่งกับการรักษาคนไข้ของฉันอีก อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกัน!”

หลินหยุนเหลือบมองไปที่เธออย่างเฉยเมย “บางทีฉันอาจช่วยเธอกำจัดอุบัติเหตุทางการแพทย์ที่ร้ายแรงไปแล้วก็ได้นี่?”

เซี่ยหยู่เวยหัวเราะเยาะ “หมายความของนายก็คือฉันควรจะขอบคุณนายงั้นหรือ?”

“ไม่เป็นไร!” สีหน้าของหลินหยุนไร้ความรู้สึก

ใบหน้าของเซี่ยหยู่เวยเปลี่ยนเป็นดูยาก เธอก็ไม่มีอารมณ์ที่จะนั่งต่อไปอีก และปิดประตูลงทันที

“กลับบ้าน!”

ตามความทรงจำในชาติก่อนของหลินหยุน ตระกูลเซี่ยอาศัยอยู่ที่ชุมชนฝูย่วน เป็นบ้านที่มีสี่ห้องนอนและหนึ่งห้องนั่งเล่น

เซี่ยเจี้ยนโก๋อาศัยการสืบทอดวิชามาจากตระกูล เปิดคลินิกตระกูลเซี่ยขึ้น ถึงจะไม่ได้ร่ำรวยสูงส่ง แต่ก็ถือว่ามีกินมีใช้ไม่ติดขัด

“พ่อ แม่ ฉันกลับมาแล้ว!”

เซี่ยหยู่เวยแขวนกระเป๋าของเธอไว้ที่ไม้แขวนเสื้อตรงประตู จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นสวมรองเท้าแตะสีเบจแล้วเดินเข้าไป ราวกับว่าหลินหยุนไม่ได้มีตัวตนอยู่ด้านหลัง

“เสี่ยวเวยกลับมาแล้ว รีบมาพักผ่อนกันเร็วเข้า!” เซี่ยเจี้ยนโก๋ที่นั่งอยู่บนโซฟากำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ กล่าวด้วยรอยยิ้ม

เซี่ยหยู่เวยเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาและหยิบส้มมาปอกเปลือก

สำหรับหลินหยุน เซี่ยเจี้ยนโก๋ทำราวกับมองไม่เห็น

จิตใจของหลินหยุนสงบนิ่ง 800 ปีเพื่อบำเพ็ญเซียนอมตะของเขา ยังโหดร้ายยิ่งกว่านี้มากนัก

ชาติก่อนเขาเคยกังวลเกี่ยวกับทัศนคติของเซี่ยเจี้ยนโก๋ แต่ชาตินี้สำหรับเขาแล้ว ช่างไม่สำคัญเลยสักนิด

“เสี่ยวหยุนกลับมาแล้ว ลำบากแล้ว รีบมานั่งลง!” โจวเฟินออกมาจากห้องครัวและเอ่ยทักทายอย่างอบอุ่น

“ไม่ลำบาก!” หลินหยุนยิ้มน้อยๆ ชาติก่อนโจวเฟินปฏิบัติต่อเขาอย่างจริงใจ ราบกับมารดาที่เปี่ยมด้วยความรัก

เพื่อเขา ถึงกับไม่แคร์ที่จะต้องเลิกรากับเซี่ยเจี๋ยนโก๋ ในใจของหลินหยุน โจวเฟินยังอยู่สูงกว่าบิดามารดาที่แท้จริงของตนเสียอีก เป็นหนึ่งในคนที่เขาเคารพนับถือมากที่สุด

หลินหยุนเดินเข้าไป และนั่งลงข้างโจวเฟิน เขามองบุคคลที่ชาติก่อนเคารพนับถือมากที่สุดอย่างระมัดระวัง

ในชาติก่อนเขาทำให้หัวใจของโจวเฟินแตกสลาย ในช่วงเวลาก่อนที่จะฆ่าตัวตาย ก็ยังคงต้องให้โจวเฟินมาเป็นห่วงเขา