จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1

บทที่ 1 ภรรยาผู้งดงาม

สายฟ้าแลบสว่างวาบไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน ในคลินิกข้างถนนแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มที่กำลังสะลึมสะลืออยู่บนเก้าอี้มุมห้องตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมา

“ฉันยังไม่ตาย!”

“ถูกภัยอัสนีจนวิญญาณแตกสลายไปแล้วชัดๆ เหตุใดจึงยังไม่ตาย?”​

“หรือนี่จะเป็นแดนมิติ?”

“ไม่ แดนมิติไม่มีทางเสมือนจริงได้เช่นนี้!”

“หรือว่าเราจะกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง?”

เมื่อรีบกวาดตามองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว และเมื่อเห็นสาวสวยในชุดสีขาวที่อยู่หลังโต๊ะประชาสัมพันธ์ ดวงตาของชายหนุ่มก็มีท่าทีตื่นตะลึง!

“เซี่ยหยู่เวย!”

“ภรรยาของเราในชาติที่แล้ว!”

“หรือว่าที่นี่จะเป็น....คลินิกตระกูลเซี่ย!”

“ดูเหมือนว่าฉันจะมาเกิดใหม่อีกครั้งจริงๆ!”

เมื่อแน่ใจว่าตนไม่ได้ฝันไป ความตระหนกในดวงตาของหลินหยุนก็หายไป และถูกแทนที่ด้วยความเฉยเมยที่ไม่สอดคล้องกับอายุของเขาอย่างยิ่ง

“นี่ ถือว่าเป็นความเมตตาของสวรรค์ที่มีต่อเราใช่หรือไม่?”

เขารับรู้ได้ว่าพลังทิพย์ที่เคยพลุ่งพล่านราวกับมหาสมุทรในร่างกายของตน ตอนนี้ว่างเปล่า อีกทั้งวิญญาณอมตะก็ได้สูญหายไปแล้วเช่นกัน

“พลังบำเพ็ญเพียรดับสูญ ไม่ต่างจากมนุษย์ทั่วไป เห็นทีคงต้องก้าวผ่านโลกใบนี้ไปอีกครั้งแล้ว!”

“ดีเช่นกัน ชาติที่แล้วมีเรื่องน่าเสียดายมากมายเกินไป ชาตินี้ เราจะต้องชดเชยมันให้ได้”

หลินหยุนไม่รู้สึกว่าการสูญเสียพลังบำเพ็ญเพียรไปเป็นเรื่องน่าปวดใจ อีกทั้งยังมีความรู้สึกคาดหวังเพิ่มขึ้นมาแทน“พ่อ แม่ คราวนี้ใครก็อย่าได้คิดจะรังแกพวกท่าน!”

“พี่ฉินหลัน ชาติที่แล้วท่านปกป้องฉัน พี่ยอมแต่งงานกับศัตรู ถูกพวกเขาทำให้ต้องอับอายจนตัวตาย"

“ชาตินี้ ให้ฉันเป็นคนปกป้องพี่เอง!”

หลินหยุนมองไปที่สาวสวยที่อยู่ด้านหลังโต๊ะประชาสัมพันธ์อีกครั้ง เธอเป็นท่าทีเป็นผู้ใหญ่ ทั้งสวยฉลาดสง่างาม

แต่ หลินหยุนกลับไม่ได้ตื่นเต้นไปกับความงามนั้น นัยน์ตาของเขาแฝงด้วยความเย็นชา

“เซี่ยหยู่เวย ชาติที่แล้วฉันแต่งเข้าบ้านเธอ ราวกับสุนัขตัวหนึ่งที่คอยประจบต่อหน้าเธอ เอาใจเธอ แต่เธอกลับไม่เคยเหลือบมองฉันเลยสักครั้ง”

"ตรงกันข้ามในระหว่างงานแต่งเธอกลับร่วมมือกับลูกชายของรองนายกเทศมนตรีเมืองหลินโจว เว่ยเทียนหมิงมาหลอกฉัน และสุดท้ายก็ทิ้งฉันอย่างไร้ความปราณี!”

“ถ้าไม่ใช่เพราะบังเอิญได้ท่านอาจารย์ที่กำลังผ่านโลกมาช่วยเอาไว้ จนกระทั่งตายไปก็คงไม่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ”

“แต่ในชาตินี้ ...” ดวงตาของหลินหยุนดูไม่แยแส

ทันใดนั้น ประตูของคลินิกก็ถูกผลักเปิดออกอย่างแรง

หญิงชุดแดงในวัย 30 ปี อุ้มเด็กชายอายุห้าขวบเอาไว้และเข้ามาอย่างกระวนกระวาย

“คุณหมอ คุณช่วยดูหน่อยว่าลูกชายของเป็นอะไรไป?” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน

หลินหยุนนึกขึ้นมาถึงฉากนี้ในพริบตา

“ที่แท้ฉันกลับมาเกิดในช่วงเมื่อแปดร้อยปีก่อน ตอนฉันอายุ 20 ปี”

หลังบำเพ็ญเซียนมาได้กว่า 800 ปี เขาเป็นผู้มีพรสวรรค์อันยอดเยี่ยม แค่เพียง800ปีก็กลายกษัตริย์เซียน ถูกสรรพโลกยกย่องให้เป็นมหากษัตริย์ชางฉอง

ความทรงจำของกษัตริย์เซียนยังไม่จางหายไป ขอแค่คิดเกี่ยวกับมันขึ้นมา ไม่ว่าจะรายละเอียดในเรื่องใดก็ล้วนหาได้ในความทรงจำ

“ฉันจำได้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุทางการแพทย์ที่ร้ายแรง เด็กคนนี้ถูกเซี่ยหยู่เวยวินิจฉัยว่าเป็นโรคไข้หวัดทั่วๆไป แต่วันต่อมาเด็กกลับเสียชีวิต!”

“อุบัติเหตุทางการแพทย์ครั้งนี้เกือบทำลายชื่อเสียงของตระกูลเซี่ย!”

ด้านหลังโต๊ะประชาสัมพันธ์ เซี่ยหยู่เวยวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วรีบเดินมาหาเด็กคนนั้น

หลังจากซักถาม เธอก็เอ่ย “น่าจะเป็นไข้หวัดใหญ่ ฉันจะฉีดยาให้และสั่งยาสำหรับสามวัน เมื่อกลับไปให้ดื่มมากมากๆหน่อย ถ้าพรุ่งนี้ไข้ลดลงแล้วก็ไม่มีปัญหา”

“ขอบคุณคุณหมอ!” หญิงสาวพูดอย่างสุภาพ แต่ดูว่าเธอยังคงไม่สบายใจเล็กน้อยและถามขึ้น “เด็กคนนี้เริ่มพูดจาเลอะเลือนแล้ว เป็นแค่ไข้หวัดจริง ๆ หรือ?”

เซี่ยหยู่เวยปลอบอย่างอดทน “พี่สาวไม่ต้องกังวลนี่ คือคลินิกของฉัน คุณอย่ามองว่าฉันยังเด็ก แต่ฉันร่ำเรียนแพทย์กับพ่อแม่มากว่าสิบปีแล้ว ฉันไม่มีทางมองพลาดไป”

หญิงสาวดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลากว่าสองทุ่มแล้ว เวลานี้ต่อให้ไปโรงพยาบาลใหญ่ ก็ทำได้แค่ให้กุมารแพทย์ดูอาการให้เท่านั้น ไม่ได้ดีไปกว่าคลินิกตระกูลเซี่ย ยังไงเสียคลินิกแห่งนี้ก็เปิดมาหลายปีแล้ว อีกทั้งชื่อเสียงก็ดีมาโดยตลอด

“อย่างนั้น คุณฉีดยาให้เด็กก่อนเถอะ! รบกวนคุณหมอแล้ว!”

“ไม่ต้องเกรงใจ โปรดรอสักครู่!” เซี่ยหยู่เวยเริ่มจ่ายยาให้ลูกของเธอ