จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 20

บทที่ 20 ราชินีที่อยู่ท่ามกลางหมู่คน

หยุนเยว่ไม่เชื่อว่าหลินหยุนที่อายุแค่นี้ จะสามารถไปถึงระดับการบรรลุที่เธอใฝ่ฝันเอาไว้ได้

แต่ว่า เธอก็ไม่กล้าสงสัยในสายตาของคุณท่านจิน

“เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นปรมาจารย์บู๊จริงเหรอคะ?”

คุณท่านจินเอ่ยว่า “ในเมื่อเขาบอกแล้วว่าเขารักษาโรคของฉันได้ เขาก็ต้องไม่ได้โกหกแน่ ปรมาจารย์คนหนึ่งไม่จำเป็นต้องหลอกเรา ฉันกลัวแค่ว่าสิ่งที่เขาต้องการเป็นค่าตอบแทนนั่น เราจะให้เขาไม่ได้!”

“สรุปคือจำคำของฉันเอาไว้ เขาคนนี้จะเป็นศัตรูด้วยไม่ได้เด็ดขาด!”

“ค่ะ!” หยุนเยว่พยักหน้า

หลินหยุนและโจวชิงเหอนั่งรถจากมา

ตอนอยู่บนรถ หลินหยุนคิดเรื่องฐานะที่แท้จริงของคุณท่านจินอยู่ตลอดเวลา

ดูจากระดับความนอบน้อมของโจวชิงเหอที่มีต่อคุณท่านจินแล้ว คุณท่านจินคนนี้ต้องไม่ใช่บุคคลนิรนามธรรมดาๆแน่

ชาติที่แล้ว เขาอาศัยอยู่ในมณฑลหลิงหนานนานถึงยี่สิบปี รู้จักคนใหญ่คนโตในมณฑลหลิงหนานแทบทุกคน นอกจากจินซื่อหรงแล้ว เขาไม่เคยได้ยินชื่อคุณท่านจินคนนี้มาก่อนเลย

“ผู้อำนวยการโจว คุณท่านจินคนนี้เป็นใครกันเหรอครับ? ผมเห็นคุณนอบน้อมต่อเธอมากทีเดียว” หลินหยุนถามแบบหยั่งเชิง

โจวชิงเหอยิ้มพร้อมพูดว่า “หมอเทพหลิน ถ้าคุณสนใจในฐานะที่แท้จริงของคุณท่านจินล่ะก็ ผมจะบอกคุณก็ได้ครับ คุณท่านจินเองก็ไม่ได้ตั้งใจปิดบังฐานะที่แท้จริงของเธอหรอกนะครับ”

“อ่อ ถ้าอย่างนั้นรบกวนผู้อำนวยการโจวด้วยนะครับ”

โจวชิงเหอแสดงสีหน้าลึกลับ ก่อนจะถามว่า “ผมไม่ทราบว่าหมอเทพหลินเคยได้ยินชื่อควีนจินแห่งหนานหลิงบ้างไหมครับ”

“ควีนจินเหรอครับ?” ในตอนนั้นเองหัวใจของหลินหยุนถึงกับกระตุก ชื่อนี้เขาเคยได้ยินมาก่อนจริงๆ

หลินหยุนแปลกใจเล็กน้อย “อย่าบอกนะครับว่าคุณท่านจินคนนี้...ก็คือควีนจินแห่งหนานหลิงผู้โด่งดัง!”

โจวชิงเหอพยักหน้า “ถูกต้องครับ เธอก็คือควีนจิน”

สายตาของโจวชิงเหอแสดงถึงความเคารพยำเกรง เขาถอนหายใจ “ควีนจินเป็นผู้ปกครองมณฑลหลิงหนาน เธอครอบครองจินไซทั้งหกและผู้รับใช้ทั้งสิบสอง ซึ่งทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นระดับมาเฟียของเมืองครับ”

“ทุกแวดวงการเมืองและธุรกิจล้วนแล้วแต่มีคนของควีนจิน ว่ากันว่าควีนจินออกคำสั่งได้แม้กระทั่งกับพวกคนชนชั้นสูง!”

หลินหยุนนิ่งเงียบไป เขารู้ว่าคำพูดของโจวชิงเหอเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ควีนจินน่ะเป็นคนใหญ่คนโตของมณฑลหลิงหนานแน่นอน

ต่อให้พูดว่าเธอคือกษัตริย์ที่ไม่มีวันล้มแห่งมณฑลหลิงหนาน ก็คงจะไม่เกินไป

“คาดไม่ถึงว่าที่แท้แล้วคนใหญ่คนโตและมีชื่อเสียงแบบเธอ จะทนรับอาการเจ็บป่วยมาโดยตลอด ไม่แปลกใจเลยที่ชาติก่อนถึงเคยเพียงแค่ได้ยินชื่อควีนจิน แต่ยังไม่เคยเห็นหน้าของเธอเลยสักครั้ง” หลินหยุนแอบเสียดาย

แต่ว่า ดวงของควีนจินดีไม่น้อยเลยที่มาเจอเขา ไม่อย่างนั้นชาตินี้เธอก็อย่าคิดว่าจะได้หลุดพ้นจากความทรมานของอาการเจ็บป่วยนั่น

โจวชิงเหอเอ่ยขึ้นว่า “หมอเทพหลิน ถ้าหากท่านรักษาอาการป่วยของควีนจินได้ล่ะก็ ต่อไปมันก็จะเป็นผลดีกับตัวท่านมากครับ!”

หลินหยุนยิ้มน้อยๆ “ผู้อำนวยการโจววางใจเถอะครับ ในเมื่อผมรับปากเธอแล้ว ยังไงผมก็รักษาโรคของเธอให้หายดีได้แน่”

“ผมต้องขอบคุณหมอเทพหลินแทนควีนจินด้วยครับ!” โจวชิงเหอพูด

หลินหยุนไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่มองโจวชิงเหอด้วยสายตาเรียบเฉย ถ้าโจวชิงเหอรู้ว่าตัวเขารักษาโรคให้ควีนจิน ที่จริงเป็นเพราะเห็นแก่หน้าเขา แต่ไม่รู้ว่าโจวชิงเหอคิดยังไง?

ในสายตาของหลินหยุน ควีนจินเธอเป็นเพียงแค่ส่วนธรรมดาส่วนหนึ่งของสิ่งมีชีวิต ฐานะและอำนาจเล็กน้อยพวกนั้นของเธอ ไม่ได้มีความสำคัญต่อหลินหยุนเลยแม้แต่น้อย

แต่ไม่ว่าจะยังไงหลินหยุนก็ต้องใช้ชีวิตไปตามประเพณีปกติ ถ้าหากเขาได้ผูกมิตรกับคนใหญ่คนโตบ้าง ก็ไม่ได้มีผลเสียอะไร

โจวชิงเหอพาหลินหยุนมาส่งที่คลินิกตระกูลเซี่ย แล้วตัวเขาก็กลับไป

เมื่อหลินหยุนกลับมาดูคลินิกก็เข้าไปดูเล็กน้อย เขาเห็นเซี่ยหยู่เวยกำลังตรวจคนไข้เด็กรายหนึ่งอยู่

หลินหยุนกำชับกับเซี่ยหยู่เวยว่า “ผมจะออกไปเดินเล่น บางทีคืนนี้คงไม่กลับมาแล้ว บอกให้น้าเฟินไม่ต้องเป็นห่วง”

เซี่ยหยู่เวยตอบอย่างไม่ประสบอารมณ์ว่า “รู้แล้วล่ะน่า”

หลินหยุนเดินจากมา เขาเรียกรถเพื่อนั่งไปถึงด้านบนภูเขาเขตชานเมืองหลินโจวด้วยตัวคนเดียว

คืนนี้ค่าการบำเพ็ญของเขาอีกนิดเดียวก็จะถึงระยะปฐมภูมิแล้ว เขากลัวว่าตัวเขาจะไปเกิดมีการเคลื่อนไหวอะไรที่บ้านตระกูลเซี่ย ดังนั้นเขาตั้งใจจะไม่กลับบ้านแล้วในคืนนี้

ชาติที่แล้วหลินหยุนเป็นกษัตริย์เซียนที่ถูกลงทัณฑ์ ชาตินี้เขาจึงทำได้เพียงเดินอยู่บนทางแห่งการบำเพ็ญเซียนอีกครั้ง สำหรับระยะปฐมภูมินั้น ไม่มีความยากสำหรับเขาเลยสักนิด

หลินหยุนหาหินมาก้อนหนึ่ง ก่อนจะขึ้นไปนั่งขัดสมาธิ จากนั้นเขาก็เอาขนมปังกับนมที่ซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตวางลงข้างๆ ตัวเขาในตอนนี้ยังบรรลุไม่ถึงระดับปี้กู่ เขายังต้องทานอาหารเหมือนกับมนุษย์ทั่วไป

วงเวทย์ป้องกันง่ายๆก็ถูกวางไว้รอบตัวเขา จากนั้นเขาจึงเริ่มฝึก