จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 203

“ใช่สิ กิจกรรมอะไรเหรอ! คุณอย่ามาพูดอ้อมค้อมอีกเลย! ” พวกเพื่อนนักเรียนต่างตะโกนร้องถามขึ้น

หวางหยู่หันเห็นสายตาของกู้ซิวหรั่นที่มองไปยังอีหลิงแล้ว ทันใดนั้น จิตใจก็เกิดความหึงหวงขึ้นอย่างรุนแรง

แต่ว่า เธอทราบดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหึงหวงอะไรกัน

หวางหยู่หันมองไปยังผู้ชมด้านล่างเวทีที่มีอารมณ์ร่วมกันอย่างครึกครื้น ยิ้มหวานและพูดขึ้นว่า “เมื่อครู่การแสดงร่วมกันระหว่างคุณชายกู้กับอีหลิง ช่วงสวยสดงดงามเสียจริง ฉันเองก็ยังชมอย่างไม่เพียงพอ ไม่ทราบว่าทุกคนรับชมกันเพียงพอแล้วหรือยัง? ”

“ยังต้องถามกันอีกเหรอ? การเต้นรำที่สวยงามเช่นนี้ ดูชมทั้งชีวิตก็ยังคงไม่เพียงพอหรอก! ”

“ถ้าหากสามารถชมการเต้นรำของอีหลิงได้ทุกวัน แม้จะไม่ให้ฉันทานข้าวฉันก็เต็มใจ”

เพื่อนนักเรียนด้านล่างเวทีทั้งที่ไม่มีคนมาเตรียมการ ก็ตอบคำถามกันได้อย่างพร้อมเพรียง

อีหลิงเขินอายบ้าง ใบหน้าที่งดงามเกิดแดงก่ำขึ้น แล้วก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย

กู้ซิวหรั่นที่อยู่ด้านหลังขยับเดินมาอยู่ด้านหน้า ยืนอยู่ในระนาบเดียวกันกับอีหลิง แต่ว่า สายตาของเขาก็ยังคงอยู่ที่เรือนร่างของอีหลิงโดยตลอด ราวกับว่าบริเวณโดยรอบไม่มีอะไรสักอย่าง

หญิงสาวสวยงามหยาดเยิ้ม ชายหนุ่มหล่อเหลาสูงใหญ่ ราวกับกิ่งทองใบหยก

หวางหยู่หันจิตใจท้อแท้หดหู่มากขึ้น แต่ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มที่สดใส “ในเมื่อทุกคนต่างก็ชอบการแสดงร่วมกันของคุณชายกู้กับอีหลิง ถ้าอย่างนั้นต้องการจะให้พวกเขาแสดงการเต้นรำให้พวกเราดูชมกันอีกสักชุดไหม? ”

ได้ยินดังนั้น อีหลิงรีบเงยหน้าหันมองไปยังหวางหยู่หัน มีความตื่นตระหนกเล็กน้อย

ทุกชุดการแสดง จะต้องได้รับการซ้อมฝึกฝนเป็นเวลานาน การแสดงเต้นรำของเธอนั้นมีเพียงชุดเดียว ตอนนี้หวางหยู่หันต้องการจะเพิ่มชุดการแสดงขึ้นโดยพลัน อีหลิงไม่ได้เตรียมความพร้อมอะไรมาก่อน กังวลว่าจะเสียหน้า

เพื่อนนักเรียนด้านล่างเวทีกำลังระลึกถึงท่วงท่าการเต้นรำที่งดงามของอีหลิงเมื่อครู่ รวมถึงการบรรเลงเปียโนร่วมที่สง่างามของกู้ซิวหรั่น ถ้าหากพวกเขาทั้งสองจะแสดงการเต้นรำอีกสักหนึ่งชุด พวกนักเรียนคงต่างพากันชูมือเห็นด้วยอย่างแน่นอน

“ดีเลย ดีเลย เต้นรำอีกชุด เต้นรำอีกชุด! ”

“ดีมากเลย เมื่อครู่ฉันตะลึงอยู่กับความงดงามของนางฟ้า จึงลืมชมการเต้นรำของนางฟ้าเลย ครั้งนี้ฉันจะตั้งหน้าตั้งตาดูชมอย่างแน่นอน”

“ฉันก็เหมือนกัน ครั้งนี้ฉันรับรองว่าจะไม่กะพริบตาเลยทีเดียว! ”

เพื่อนนักเรียนหลายคนต่างก็ตะลึงกับรูปลักษณ์อันงดงามหยาดเยิ้มของอีหลิงที่ราวกับนางฟ้าลงมาจุติ เมื่อได้สติกลับคืนมา อีหลิงก็เต้นรำจบไปเป็นที่เรียบร้อย

ถ้าหากสามารถได้ชมอีกสักรอบ ก็จะเป็นการชดเชยความเสียใจเมื่อครู่นี้

จางซือจู่จับท่อนแขนของหลินหยุน แล้วเขย่าอย่างรุนแรง “หลินหยุน ได้ยินไหม นางฟ้าจะแสดงการเต้นรำอีกรอบแล้ว! ดีมากเลย! ”

หยางเทียนโย่วมีอาการท่าทีเดียวกันกับจางซือจู่ แต่จางซือจู่จับแขนของหลินหยุน ส่วนหยางเทียนโย่วนั้นกอดอยู่กับไอ้หิน

มือข้างหนึ่งเกือบที่จะบีบไอ้หินจนแตกสลายแล้ว

ดวงตาของหลินหยุนแสดงออกว่ากำลังครุ่นคิด ในความทรงจำของเขาแล้ว อีหลิงไม่เคยมีการเต้นรำในเพลงที่สอง

ดูเหมือนว่า เรื่องราวในชาติปัจจุบันนี้ จะเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นแล้ว

“นางฟ้า เต้นรำอีกสักเพลง เต้นรำอีกสักเพลงเถอะ......”

ด้านล่างเวที ถูกกลบเกลื่อนด้วยเสียงโห่ร้องหื่นกระหายของพวกนักเรียนชาย ส่วนเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่มีต่อกู้ซิวหรั่น แทบจะไม่ได้ยินเลย

ด้านหลังเวที คณะอาจารย์และผู้นำของมหาวิทยาลัย เห็นเหตุการณ์นี้แล้ว ดุด่าด้วยรอยยิ้มว่า “ไอ้เด็กน้อยพวกนี้ หน้าด้านไร้ยางอายกันเสียจริง! ”

ใบหน้าของท่านม่ายผู้นำที่สูงสุด แสดงท่าทางคนึงนึกคิด “แต่ที่เห็นพวกเขาเป็นแบบนี้ ก็ทำให้ฉันนึกถึงสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัย โดยเสี่ยวชุ่ยเป็นดาวประจำมหาวิทยาลัยของพวกเรา”

“เสี่ยวชุ่ย......” คณะอาจารย์ที่อยู่ด้านข้างผู้นำสูงสุดรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นทันที

ด้านบนเวที หวางหยู่หันมองดูผู้คนด้านล่างเวทีที่ถูกเธอกระตุ้นอารมณ์จนฮึกเหิมคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง จึงแอบยิ้มเล็กน้อย แสดงออกถึงท่าทางความภาคภูมิใจต่อสภาพการณ์ที่ตนเองสามารถควบคุมไว้ได้ทั้งหมด

“สงบเงียบ ทุกคนอยู่ในความสงบเงียบกันได้แล้ว! ” หวางหยู่หันพูดตะโกนใส่ไมโครโฟนที่ถืออยู่ในมือ

ผ่านไปชั่วครู่ สถานที่จัดงานจึงได้เงียบสงบลง

หวางหยู่หันพูดต่อว่า “เมื่อครู่ฉันเพียงแค่ล้อเล่นกับทุกคนเท่านั้น หากจะให้เต้นรำอีกสักเพลงคงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว เวลาไม่เอื้ออำนวย ไม่สามารถที่จะปรับเลื่อนการแสดงชุดต่อไปได้”