จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 217

เซี่ยเจี้ยนโก๋หัวเราะแล้วพูดว่า “น้องอู๋ ไม่เฉพาะแต่พวกเราวงการแพทย์เมืองหลินโจว ได้ข่าวว่าแม้แต่รองประธานถังของสมาคมการแพทย์แห่งประเทศจีนเอง ก็ยังเอ่ยปากชมว่าหมอเทพหลินเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของวงการแพทย์ทั่วทั้งประเทศจีนเลยทีเดียว!”

“จริงหรือเปล่า? รองประธานถังเป็นบุคคลสำคัญอันดับ2ของวงการแพทย์ทั่วทั้งประเทศจีนของพวกเราเลยนะ! แม้แต่เขายังพูดเช่นนี้ งั้นหมอเทพหลินคนนี้คงเก่งกาจจริงๆนะ!” ผู้เฒ่าหยางสีหน้าตกตะลึง

“นั่นน่ะสิ? ฉันก็ยังได้ข่าวว่า ตอนนั้นรองประธานถังก็ยังใช้ตำแหน่งรองประธาน เพื่อดึงตัวหมอเทพหลินให้เข้าไปอยู่ในสมาคมการแพทย์แห่งประเทศจีนอีกด้วย แต่ผลปรากฏว่าหมอเทพหลินเขาปฏิเสธอย่างไม่ลังเลเลย!”

“ฮ่าๆๆ นั่นก็คือ ผู้วิเศษของพวกเราวงการแพทย์เมืองหลินโจว จะให้สมาคมการแพทย์แห่งประเทศจีนดึงตัวไปง่ายดายได้อย่างไรกัน” เซี่ยเจี้ยนโก๋สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สาแก่ใจ ราวกับว่าหมอเทพหลินถ้ายังอยู่เมืองหลินโจว แล้วทำให้ตัวเขามีเกียรติศักดิ์ศรีที่ยิ่งใหญ่

“เฮ้ย แต่เสียดายพวกเราตอนนั้นถูกคณะผู้เชี่ยวชาญพวกนั้นเบียดออกไปแล้ว ไม่เช่นนั้นก็จะได้เห็นความสง่าราศีของหมอเทพหลินแล้ว!” เซี่ยเจี้ยนโก๋พูดอย่างน่าเสียดาย

“ใช่แล้ว ได้ข่าวว่าหมอเทพหลินคนนั้น อายุยังน้อยอยู่เลย? คาดเดาว่าคงเป็นผู้สืบทอดของผู้อาวุโสระดับสูงคนหนึ่ง อาจไม่แน่จะเป็นทายาทของตระกูลใหญ่แพทย์แผนจีนในตำนานพวกนั้นก็ได้นะ” ผู้เฒ่าหูพูดอย่างมีลับลมคมใน

เมื่อได้ยินคำว่าตระกูลใหญ่แพทย์แผนจีนแล้ว ใบหน้าของเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็นิ่งเฉย แต่นัยน์ตาดูเหมือนไม่ค่อยปกติเท่าไหร่นัก

พวกเขาได้นั่งคุยกันสักพักใหญ่ แขกเหรื่อที่มาอวยพรเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ยิ่งมากขึ้น

พวกผู้เฒ่าหยางจึงย้ายไปหาที่นั่งใหม่ ส่วนเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็กลับไปนั่งที่ประจำตำแหน่งเจ้าภาพ งานเลี้ยงก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว

ฐานะที่แท้จริงของเซี่ยเจี้ยนโก๋นั้นคือลูกกำพร้าที่ถูกทอดทิ้งจากตระกูลใหญ่แพทย์แผนจีน ดังนั้น จึงไม่ค่อยมีญาติทางฝ่ายนี้มาร่วมงานด้วย มีเพียงแต่เพื่อนในวงการแพทย์จำนวนหนึ่งเท่านั้น

ญาติที่มาส่วนใหญ่นั้นล้วนเป็นญาติทางฝ่ายของโจวเฟินทั้งนั้น

โจวเถียนเถียนวิ่งเข้ามาเร็วที่สุด ตั้งแต่หลินหยุนช่วยฝากโจวฝู พ่อของเธอเข้าไปทำงานในบริษัทชิรงกรุ๊ปแล้ว ชีวิตความเป็นอยู่ของเธอก็ดีขึ้นมาก อุปนิสัยก็เปลี่ยนเป็นร่าเริงมากขึ้น

แน่นอนที่ว่า ตอนนี้โจวเถียนเถียนก็ไม่กล้าดูแคลนหลินหยุนอีกแล้ว มีจุดนี้ที่เธอรู้จักวางตัวดีกว่าเซี่ยหยู่เวยมากทีเดียว

“คุณลุงคะ หลานขอให้คุณลุงร่างกายแข็งแรง สมหวังดังปรารถนาทุกอย่างค่ะ!”

“นี่คือของขวัญที่หลานเตรียมให้กับคุณลุงค่ะ” โจวเถียนเถียนแต่งกายด้วยชุดสูทสั้นสีชมพู กระโปรงยาวสีครีม แลดูสดใสร่าเริง

“ฮ่าๆ ขอบใจเถียนเถียน!” เซี่ยเจี้ยนโก๋พูดด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

โจวเฟินที่นั่งอยู่ด้านข้าง ก็จับมือของโจวเถียนเถียนอย่างเป็นกันเองแล้วพูดว่า “เถียนเถียนยิ่งโตยิ่งสวยนะ แถมยังปากหวานขึ้นมากเลย”

“คุณป้าคะ พี่สาวและพี่เขยของหลานยังไม่มาเหรอ? วันนี้เป็นวันเกิดของคุณลุง ทำไมพวกเขายังมาไม่ถึงอีกล่ะ!” โจวเถียนเถียนสายตาสอดส่ายไปยังผู้คน แต่ก็ไม่ชอบเงาของหลินหยุนเลย

โจวเฟินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องหาหรอก พวกเขาสองคนยังมาไม่ถึงเลย! หลานออกไปนั่งเล่นก่อน ถ้าเขามาถึงแล้วป้าจะเรียกหลานเอง!”

“ได้ค่ะ!” โจวเถียนเถียนยิ้มอย่างสดใส เห็นลักยิ้มเล็กๆ 2 ข้างบนใบหน้า

พ่อแม่ของโจวเถียนเถียนก็มาแล้ว แต่ว่าพวกเขาทั้งสองคนอายุมากกว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋ จึงไม่จำเป็นที่จะต้องมากราบอวยพรวันเกิดเซี่ยเจี้ยนโก๋

“พี่เขย ผมมาแล้วครับ!”

น้องชายของโจวเฟินโจวจิ้งพร้อมด้วยครอบครัวก็มาถึงแล้ว ตั้งแต่เมื่อครั้งก่อนที่ร้านไห่หลานทำผิดต่อหลินหยุนไว้ โจวจิ้งจึงถูกกดดันจากบริษัทชิรงกรุ๊ป แต่ว่าเพื่อเห็นแก่หน้าหลินหยุนแล้ว จึงไม่ติดใจเอาความแล้วปล่อยเขาไป เพียงแต่ว่าให้เขาเป็นพนักงานธรรมดาคนหนึ่งในบริษัทชิรงกรุ๊ปเท่านั้น

แต่ว่า ในเวลาอันใกล้นี้ โจวจิ้งก็มีวี่แววที่จะผงาดหัวขึ้นมาอีกครั้ง

“ดีๆ น้องจิ้งก็มาแล้ว รีบเชิญนั่ง!” เซี่ยเจี้ยนโก๋พูดด้วยรอยยิ้ม

“ของขวัญเล็กๆน้อยๆ โปรดอย่ารังเกียจ!” โจวจิ้งส่งยิ้มแล้ววางกล่องของขวัญสวยงามลงบนโต๊ะตรงหน้าของเซี่ยเจี้ยนโก๋ จากนั้นก็พาครอบครัวเดินออกไป

โจวเฟินมองไปยังเซี่ยเจี้ยนโก๋ ยิ้มด้วยความสบายใจแล้วพูดว่า “น้องจิ้งตอนนี้ทำอะไรก็รู้สึกสุขุมรอบคอบมากขึ้น คงโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแล้วล่ะ”

เซี่ยเจี้ยนโก๋พยักหน้า “ใช่แล้ว คนเราถ้าพบอุปสรรคบ้างเป็นครั้งคราว ก็ไม่ใช่เป็นเรื่องเลวเลยนะ”

ทันใดนั้น โจวเถียนเถียนที่กำลังคุยกับหนุ่มสาวตระกูลโจว มองไปยังประตูแล้วตะโกนขึ้นว่า “พี่หยู่เวยมาแล้ว!”

เซี่ยหยู่เวยในชุดกระโปรงยาวสีขาว เกล้าผมที่ยาวขึ้นมา รูปร่างที่สูงเพรียวก็ก้าวย่างด้วยจังหวะช้าๆ คอที่ยาวระหงขาวใสสง่าราวกับ หงส์ ชูตั้งสูงขึ้น ราวกับเทพธิดาที่เดินออกมาจากรูปภาพ

“ว้าว พี่หยู่เวยสวยจังเลย!” เด็กชายวัยขบเผาะนายหนึ่งตะโกนออกมา จากนั้นใบหน้าก็แดงไปหมด

“แต่ว่า ชายหนุ่มที่เธอควงแขนคนนั้น ดูเหมือนไม่ใช่พี่เขยนะ!” หนุ่มน้อยคนนั้นพูดอย่างสงสัย