จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 218

ในใจเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็รู้สึกตกใจ เขาคาดเดาว่าเว่ยเทียนหมิงอาจจะเป็นคุณชายของตระกูลร่ำรวยใครสักคน นึกไม่ถึงว่าเขาเป็นถึงลูกชายของรองนายกเว่ย!

อีกทั้งเมื่อเร็วๆนี้เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ยังได้ข่าวมาว่า รองนายกเว่ยก็ได้เลื่อนขั้นสูงขึ้นอย่างแน่นอนแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็ยิ่งยอดเยี่ยมขึ้นไปอีก

ก็เท่ากับว่าเว่ยเทียนหมิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ต่อไปอนาคตข้างหน้าก็ต้องก้าวไกลอย่างไร้ขีดจำกัด

“ที่แท้เป็นคุณชายของรองนายกเว่ยนี่เอง เสียมารยาทแล้ว!” ท่าทางของเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็เริ่มอ่อนโยนมากขึ้นกว่าเดิม

ทันใดนั้นโจวเฟินก็จ้องหน้าเซี่ยหยู่เวยแล้วพูดว่า “หยู่เวย สามีแกล่ะ?”

ขณะที่พูดประโยคนี้ สายตาของโจวเฟินจ้องไปยังมือของเซี่ยหยู่เวยที่ยังคงควงแขนของเว่ยเทียนหมิงอยู่

เซี่ยหยู่เวยและเว่ยเทียนหมิงทั้งคู่ก็ก้มหน้าลงพร้อมกัน ส่งสายตาให้แก่กัน ใบหน้าแสดงออกถึงความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว

แต่ว่า โจวเฟินคิดว่าพวกเขาคงจะละอายแก่ใจ จึงก้มหน้าลง

ขณะนั้นเอง ก็มีเสียงดังแว่วขึ้นมาทันใด

“เป็นพี่เขยนี่เอง!” โจวเถียนเถียนตาไว มองเห็นหลินหยุนก่อน

หลินหยุนในชุดดำทั้งตัว มือทั้งสองไขว้หลัง ค่อยๆเดินเข้ามาอย่างเรียบง่ายสบายๆ

ทันใดนั้นในห้องโถงก็เงียบสงบลงอย่างน่ากลัว ดูเหมือนในเวลาเดียวกันนั้น สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังตัวหลินหยุนแต่เพียงผู้เดียว

ถ้าหากหลินหยุนได้เห็นภรรยาตัวเองจับมือถือแขนกับผู้ชายคนอื่น ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ทุกคนต่างก็กลั้นลมหายใจไว้ สายตามองไปตามจังวะก้าวย่างของหลินหยุนอย่างไม่กะพริบตา

หลินหยุนมองแวบเดียวก็เห็นมือของเซี่ยหยู่เวยควงแขนเว่ยเทียนหมิงไว้ แต่ว่า เขากลับดูเหมือนว่าไม่เห็นอะไรเลย เพียงแค่กวาดสายตาผ่านไปเท่านั้น

หลินหยุนเดินมาถึงข้างกายของเซี่ยเจี้ยนโก๋ ยืนตัวตรง ไม่หันไปมองเซี่ยหยู่เวยที่อยู่ข้างๆเลยแม้แต่นิดเดียว ยกมือทั้งสองคารวะเซี่ยเจี้ยนโก๋แล้วพูดว่า “ขอให้คุณอาเซี่ยร่างกายแข็งแรง สมหวังตามความปรารถนาทุกสิ่งครับ”

พูดจบ หลินหยุนก็เอาหนังสือในมือเล่มนั้นส่งมอบให้ “นี่คือของขวัญวันเกิดที่ผมเตรียมให้ท่านครับ!”

เซี่ยเจี้ยนโก๋มองไปยังหนังสือเก่าๆยับยู่ยี่ในมือของหลินหยุนเล่มนั้น แล้วก็หมวดคิ้ว สายตาแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างแรง

แม้แต่ของขวัญวันเกิดของเขาไอ้หมอนี่ยังไม่ใส่ใจถึงเพียงนี้เลย

เป็นเพราะว่าสาเหตุมาจากเซี่ยหยู่เวย เดิมทีเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ยังรู้สึกละอายใจต่อหลินหยุนบ้าง แต่ตอนนี้ก็ได้จางหายไปหมดแล้ว

“วางไว้บนโต๊ะแล้วกัน!” เซี่ยเจี้ยนโก๋พูดอย่างไร้อารมณ์

โจวเฟินที่อยู่ด้านข้างมองหน้าเซี่ยเจี้ยนโก๋อย่างไม่พอใจ กิริยาท่าทางแบบนี้ไม่จริงใจเลย

จากนั้น โจวเฟินก็ไม่สนใจเซี่ยหยู่เวยทั้งสองคนนั้น รีบลุกขึ้นมา รับหนังสือจากมือของหลินหยุนด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น แล้วพูดว่า “เสียวหยุน เร่งรีบกลับมาจากโรงเรียน ยังต้องเตรียมหาของขวัญให้อีก ลำบากแย่แล้ว!”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย “ไม่ลำบากหรอกครับ”

โจวเฟินมองไปยังเซี่ยหยู่เวยที่อยู่ด้านข้าง มือของเธอก็ยังคงเกาะแขนของเว่ยเทียนหมิงอยู่

โจวเฟินโกรธจัดจ้องเซี่ยหยู่เวยตาขมัง

“เสียวหยุน แกนั่งรถมานานคงเหนื่อยมากแล้วสิ รีบมานั่งพักก่อน!” โจวเฟินลากตัวหลินหยุนไปนั่งอีกด้าน พยายามให้หลินหยุนนั่งห่างจากเซี่ยหยู่เวยมากที่สุด จะได้ไม่ตะขิดตะขวงใจ

เมื่อเห็นโจวเฟินถึงกับลากตัวหลินหยุนออกไป สิ่งที่ทุกคนคาดเดาไว้ว่าหลินหยุนจะต้องอาละวาดในงานเลี้ยงวันเกิดนั้นก็คงจะยังไม่เกิดขึ้นแน่นอน

สีหน้าของทุกคนในห้องโถงดูแปลกประหลาดมาก มีบางคนก็ออกความคิดเห็นด้วยเสียงกระซิบแผ่วเบา

“ไม่ใช่หรือเปล่า ไอ้หมอนี่ทำไมทนได้ถึงเพียงนี้เชียวเหรอ? ต่อให้เขาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลเซี่ยก็ตาม เมื่อเห็นเมียตัวเองจับมือถือแขนกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าสาธารณชน เขาจะไม่พูดอะไรออกมาสักคำบ้างเชียวเหรอ!”

“ถุยๆ ไอ้หมอนี่ไม่เอาไหนจริงๆ! มิน่าคนอื่นถึงเรียกเขาว่าไอ้ขี้ขลาด เรื่องนี้ถ้าลองเปลี่ยนเป็นฉันนะ ต่อให้ฉันต้องแลกด้วยชีวิต ก็จะต้องจัดการชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้ให้ตายคามือไปเลย!”

“ก็อาจจะเป็นเพราะว่าไอ้หมอนี่ขี้ขลาด ดังนั้นยัยลูกสาวตระกูลเซี่ยคนนี้จึงกล้าหาญชาญชัยที่ไปคบหาผู้ชายอื่นไง!”

“ฮาๆ พวกแกสังเกตดูยัยลูกสาวตระกูลเซี่ยนั่นสิ เธอดูเหมือนผู้หญิงที่เคยผ่านการแต่งงานมาเมื่อไรกันล่ะ? ยังเป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์อยู่เลย!”

“ไม่ใช่มั้ง พี่ชาย นี่พี่สามารถดูออกได้เลยเหรอ? พี่สอนเทคนิคนี้ให้ฉันด้วยสิ!”