จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 22

บทที่ 22 เพื่อนสนิทของเซี่ยหยู่เวย

หลินหยุนกลับมาถึงบ้าน โจวเฟินก็รีบถามเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง： “เสียวหยุน เมื่อวานเวยเวยบอกว่านายไม่กลับบ้านแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

พอมองออก ว่าโจวเฟินไม่ได้อยากจะตรวจสอบอะไร แต่มันคือความเป็นห่วงจริงๆ

“น้าเฟินวางใจเถอะครับ ผมแค่ไปบ้านเพื่อน ไม่มีอะไรหรอกครับ” หลินหยุนพูด

เซี่ยเจี้ยนโก๋เดินออกมาจากในห้อง แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์： “นายเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว จะทำเหมือนตอนโสดไม่ได้ จากนี้พวกเพื่อนไม่ดีพวกนั้น ก็พยายามเจอให้น้อยๆ ลงหน่อย！”

หลินหยุนไม่แม้แต่จะมองเซี่ยเจี้ยนโก๋ แล้วพูดกับโจวเฟิน： “น้าเฟิน ผมล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วจะเข้าคลินิกนะครับ”

“เสียวหยุน วันนี้นายไม่ต้องเข้าคลินิกหรอก ฉันกับพ่อนายไปก็พอ เวยเวยต้องไปงานวันเกิดของเพื่อนสนิท นายไปเป็นเพื่อนเธอเถอะ！” โจวเฟินพูด

อยู่ๆ ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก เซี่ยหยู่เวยที่ผมเผ้ายุ่งเล็กน้อยก็ชะโงกหน้าออกมาพูด： “หนูไม่ต้องการให้เขาไปเป็นเพื่อน หนูไปเองได้ค่ะ”

โจวเฟินพูดขึ้น： “ไม่ได้ เมื่อกี้พ่อหนูเพิ่งจะว่ากล่าวเสียวหยุนไป ตอนนี้หนูก็เป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว เที่ยวเล่นอยู่ด้านนอกคนเดียว จะให้พวกเราวางใจได้ยังไง?”

“ถ้าไม่ให้เสียวหยุนไปด้วย งั้นก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ！” โจวเฟินทำท่าทีเด็ดขาด

เซี่ยหยู่เวยหมดหนทาง ทำได้แค่ยอมๆ ไป เธอปิดประตูห้อง ดังปัง

หลินหยุนอยากจะบอกปัด แต่โจวเฟินก็พูดขึ้นอีก： “เสียวหยุน นายดูเวยเวยหน่อยนะ ห้ามให้เวยเวยดื่มเหล้าเด็ดขาด！”

เมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงของโจวเฟิน คำพูดปฏิเสธของหลินหยุนพวกนั้น ก็พูดออกมาไม่ได้แล้ว

“น้าเฟินวางใจเถอะครับ ผมจะดูแลหยู่เวยให้ปลอดภัยเอง！”

ลูกห่างจากอ้อมแขนแม่เป็นห่วงแทบขาดใจ แม่ออกห่างจากลูกลูกกลับไม่กังวลเลย ชาติก่อนหลินหยุนไม่มีโอกาสเข้าใจว่าความรักของผู้เป็นแม่ยิ่งใหญ่ขนาดไหน แต่ในชาตินี้หลินหยุนนั้นรักษามันไว้อย่างหาที่เปรียบไม่ได้

เซี่ยหยู่เวยแต่งตัวแต่งหน้าไปหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ

เซี่ยหยู่เวยที่เบื้องหน้าหลินหยุนนั้น สวมชุดเดรสลายทางสีขาวเปิดไหล่เลยเข่า เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่สวยงาม

ผมเก็บรวบไว้อยู่ ที่ข้อเท้าเธอสวมเครื่องประดับที่ทำจากคริสทัล และสวมรองเท้าส้นสูง

เซี่ยหยู่เวยที่ดูเป็นผู้ใหญ่อยู่แล้ว การแต่งตัวแบบนี้ทำให้เธอยิ่งดูสง่าขึ้นไปอีก เธอยืนอยู่ด้านหน้าหลินหยุน ความสูงพอๆ กับหลินหยุน

แต่ว่า เซี่ยหยู่เวยมองหลินหยุนด้วยสายตารังเกียจอย่าหาที่เปรียบไม่ได้ มันทำให้หลินหยุนรู้สึกโกรธในใจอย่างยากที่จะระงับมันได้

ในเวลานั้น จู่ๆ หลินหยุนก็มีความอยากที่จะสยบผู้หญิงคนนี้ขึ้นมา！

เมื่อเห็นเซี่ยหยู่เวยแต่งตัวเรียบร้อย โจวเฟินก็พูดพลางหัวเราะ： “เสียวหยุน ภรรยาสวยขนาดนี้ นายวางใจให้ออกไปไหนมาไหนคนเดียวเหรอ?”

ขณะนั้น จู่ๆ โทรศัพท์ของเซี่ยหยู่เวยก็ดังขึ้น

เซี่ยหยู่เวยรับสายแล้วก็พูดคุยกันไม่กี่ประโยค จากนั้นเธอก็กดวางสายไป เธอพูด： “แม่ เสี่ยวซีกำลังขึ้นมา！”

โจวเฟินพูดอย่างร้อนรน： “มาเร็วจัง แม่เก็บกวาดโซฟาก่อนนะ！”

“แม่คะ ไม่ต้องหรอก เสี่ยวซีมารับหนูเฉยๆ ” เซี่ยหยู่เวยบอก

“อ๋อ งั้นก็แล้วไป พวกลูกเที่ยวกันระวังด้วยล่ะ อย่าเล่นกันจนดึกเกินไปนะ！” โจวเฟินเตือน

ไม่นาน เสียงกริ่งก็ดังขึ้น

“แม่ไปเปิดประตู” โจวเฟินเดินไปเปิดประตู

ร่างที่สวมของแบรนด์เนมทั้งตัว สะพายกระเป๋าหลุยส์ ไว้ผมสั้น เด็กผู้หญิงรูปร่างหน้าตาสะสวย ก็กระโดดเข้ามา

“สวัสดีค่ะน้าเฟิน หนูคิดถึงน้าจัง！” พูดจบ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็โผเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของโจวเฟิน

“เสี่ยวซียิ่งโตยิ่งสวยนะเหนี่ย” โจวเฟินยิ้มไปเยินยอไป

หลังจากกอดทักทายโจวเฟินแล้ว หวางเสี่ยวซีก็หันไปทักทายเซี่ยเจี้ยนโก๋： “สวัสดีค่ะลุงเซี่ย！”

“ฮ่าๆ เสี่ยวซี หนูไม่ได้แวะมาตั้งนานเลย” เซี่ยเจี้ยนโก๋พูดพลางยิ้ม

“งั้นต่อไปหนูจะแวะมาฝากท้องทุกวันเลย！” หวางเสี่ยวซีพูดพลางหัวเราะ

“หยู่เวย อีหลิงกับเว่ยเทียนหมิงพวกเขารออยู่ข้างล่างนะ เธอเร็วหน่อยสิ！”

เมื่อได้ยินชื่อของเว่ยเทียนหมิง หลินหยุนก็รู้สึกถึงสายตาของเซี่ยหยู่เวยที่เป็นประกายอยู่ครู่

“ฉันเตรียมตัวเสร็จแล้ว ไปกัน！” เซี่ยหยู่เวยพูด

“งั้นก็ดีลุงเซี่ยน้าเฟิน พวกเราไปก่อนนะคะ！” หวางเสี่ยวซีโบกมือลาสองสามีภรรยาเซี่ยเจี้ยนโก๋