จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 23

บทที่ 23 ทำให้เป็นเรื่องยาก

หลินหยุนเดินไปที่ด้านหน้ารถของเว่ยเทียนหมิง เซี่ยหยู่เวยนั่งคันนี้ เขาก็ต้องนั่งคันนี้

แต่ว่า เซี่ยหยู่เวยก็พูดขึ้น： “นายไปนั่งรถคันอื่นเถอะ！”

เมื่อได้ยินเซี่ยหยู่เวยพูดแบบนั้น หลี่เหยนที่อยู่ด้านหลังก็รีบชะโงกหน้าออกมาแล้วพูด： “รถฉันเต็มแล้ว”

บนหน้าของหวางเสี่ยวซีก็มีรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้น： “รถฉันก็นั่งไม่ได้แล้ว ถ้างั้นนายกลับไปเถอะ！”

“พวกเธออย่าทำแบบนี้สิ！” อีหลิงเริ่มทนดูไม่ไหว เห็นๆ อยู่ว่าที่นั่งเหลืออีกตั้งเยอะ

“หลินหยุน นายมานั่งกับฉันนี่มา！” อีหลิงช่วยหลินหยุน

ถึงแม้อีหลิงดูภายนอกจะเหมือนผู้หญิงเย็นชา ที่จริงแล้วเธอเป็นคนที่ใจดีมาก ไม่ชินกับการที่เห็นพวกหลี่เหยนรังแกหลินหยุน

เมื่อเห็นอีหลิงโกรธ หวางเสี่ยวซีจึงต้องยอมแพ้ไป

หลี่เหยนก็ไม่กล้าทำให้อีหลิงไม่พอใจ จึงทำได้แค่พูดอย่างไม่สบอารมณ์： “ขึ้นมา！”

หลินหยุนมองไปที่อีหลิง แล้วรีบผงกหัวให้เล็กน้อย： “ขอบคุณสำหรับความหวังดีของเธอนะ！แต่ว่าถึงยังไงฉันก็จะนั่งกับภรรยาของฉัน！”

หลินหยุนพูด เขายืนอยู่ด้านข้างรถ แล้วมองเข้าไปมองเซี่ยหยู่เวยที่นั่งอยู่ในรถอย่างนิ่งๆ

“ฉันรับปากน้าเฟินแล้ว ว่าจะดูแลเธอให้ปลอดภัย ไม่ว่ายังไง ฉันควรจะนั่งกับเธอ” สีหน้าของหลินหยุนเรียบเฉย น้ำเสียงมีความแน่วแน่

เซี่ยหยู่เวยจ้องไปที่หลินหยุนอย่างเย็นชา และดูด้วยสีหน้าเย็นชา： “ความปลอดภัยของฉันไม่จำเป็นต้องให้นายมาดูแล”

เว่ยเทียนหมิงที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับก็หรี่ตาลง สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา จากนั้นหันหน้าไปคุยกับหลินหยุน： “นายคิดว่าฉันปกป้องเซี่ยหยู่เวยไม่ได้?”

หลินหยุนมองเว่ยเทียนหมิง แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง ตอบว่า： “ใช่แล้ว”

ถึงแม้เมื่อชาติที่แล้วหลินหยุนไม่ได้พาเซี่ยหยู่เวยไปงานวันเกิดของหวางเสี่ยวซี แต่ว่าหลังจากนั้นเขาก็ได้ยินว่าเรื่องครั้งนี้

เหมือนว่าคนพวกนี้ไปยั่วยุบุคคลท่านหนึ่ง แม้แต่เว่ยเทียนหมิงก็ไม่ไว้หน้า อีกฝ่ายล้มคนพวกนี้ได้อย่างง่ายดาย

จากนั้นเหมือนว่ารองนายกเว่ย ของเมืองหลินโจวต้องขอร้องบุคคลท่านนั้นด้วยตัวเอง ถึงจะปล่อยพวกเว่ยเทียนหมิงกลับมา

ประโยคที่หลินหยุนบอกว่าใช่แล้ว ไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกเว่ยเทียนหมิง แต่แค่พูดออกไปตามจริง

แต่ เห็นได้ชัดว่าเว่ยเทียนหมิงไม่ได้คิดแบบนั้น เขาคิดว่าหลินหยุนกำลังดูถูกเขา

ตาของเว่ยเทียนหมิงเหมือนกับมีควันฟุ้งออกมา： “ไอ้หนู อย่ามาทดลองความอดทนของฉัน ไม่งั้น ผลที่ได้นายจะรับไม่ไหว！”

“เหรอ? ฉันก็อยากจะเห็นจริงๆ ว่าจะเป็นยังไง” พูดจบ หลินหยุนก็มองเว่ยเทียนหมิงอย่างยั่วยุ

เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูตั้งแต่อดีตชาติ ถึงแม้ในชาตินี้หลินหยุนจะไม่เอาเขามาใส่ใจก็ตาม แต่ว่าในใจของเขาก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่

หลินหยุนไม่สบายใจ แน่นอนว่าจะให้เว่ยเทียนหมิงอยู่อย่างสบายใจไม่ได้เช่นกัน

“รนหาที่ตาย！” เว่ยเทียนหมิงทำท่าเหมือนจะลงจากรถ

เซี่ยหยู่เวยรีบพูดขึ้น： “เทียนหมิง！ให้เขาขึ้นมาเถอะ ยังไงเขาก็มากับฉัน ถ้าหากนายทำร้ายเขากลับไปฉันก็อธิบายให้แม่ฟังลำบาก！”

เว่ยเทียนหมิงจ้องหลินหยุนตาเขม็ง น้ำเสียงเย็นยะเยือก： “ไอ้หนู หยู่เวยขอร้องแทนนาย ครั้งนี้ฉันจะปล่อยนายไป ถ้ามีครั้งต่อไป นายได้เห็นดีแน่！”

หลินหยุนยักไหล่ แล้วยิ้มนิ่งๆ เอาไม่ได้ใส่ใจเว่ยเทียนหมิงเลย

พอขึ้นรถ หลินหยุนกับเซี่ยหยู่เวยก็นั่งอยู่เบาะหลัง

เซี่ยหยู่เวยขยับชิดด้านข้าง พยายามอยู่ให้ห่างหลินหยุน แล้วมองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่พูดอะไรสักคำ

หลินหยุนเอนหลังพิงเบาะ แล้วหลับตา เพราะเขาตอบรับคำน้าเฟินไปแล้ว ว่าจะดูแลความปลอดภัยของเซี่ยหยู่เวย เขาจึงไม่อยากเสียเวลาไปกับคนพวกนี้

“เมืองศตวรรษต้าฮัว พวกฉันไปก่อนและน้า！” หวางเสี่ยวซีตะโกนบอกรถสองคันที่อยู่ด้านหลัง

จ้าวกางผิวปาก ก่อนจะเหยียบคันเร่งมิดเท้า เสียงออกตัวของรถสปอร์ต และควันดำที่ฟุ้งออกมา รถก็ได้แล่นออกไป

“เหอะ อยากจะทิ้งห่างพวกเรา ประตูยังไม่มีเลย！” หลี่เหยนอยากจะโชว์เท่ต่อหน้าอีหลิง เขาตบไปที่พวงมาลัยอย่างแรง และขับแซงหน้ารถของเว่ยเทียนหมิง ตามคันหน้าไป