จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 25

บทที่ 24 คิดเงิน

เมื่อพูดออกไป แต่ละคนก็มองไปที่หลินหยุน

หลี่เหยนหัวเราะก๊ากอย่างดูถูก： “หลินหยุน ใครก็รู้ว่านายมันไอ้คนไร้ประโยชน์ที่ตกถังข้าวสาร นายจะไปเอาเงินมาจากไหน?”

“อย่าบอกนะว่าอีกแป๊บหยู่เวยเลือกเสื้อผ้าเสร็จ แล้วให้นายไปคิดเงิน และนายก็หาข้ออ้างเอาตัวรอดอ่ะ！”

จ้างกางพูดเสียงเข้ม： “คนบางคนไม่ต้องทำหน้าใหญ่ก็ได้นะ เดี๋ยวไม่มีเงินจ่ายขึ้นมา นั้นไม่ได้ทำให้หยู่เวยหน้าแตกไปด้วยหรอกเหรอ?”

หวางเสี่ยวซีตรงยิ่งกว่า หล่อนมองไปที่หลินหยุนแล้วถาม： “หลินหยุน นายมีเงินเหรอ?”

อีหลิงก็ไม่เชื่อว่าหลินหยุนจะมีเงิน เธอคิดว่าหลินหยุนโดนพวกเว่ยเทียนหมิงทำให้โมโห จึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมา

“หลินหยุน ของที่นี่ไม่ถูกนะ นายต้องคิดให้ดีนะ อย่าเพราะว่าวู่วาม แล้วไปตอบรับสิ่งที่เกินความสามารถของตัวเอง”

ชาติที่แล้วอีหลิงก็เคยช่วยหลินหยุน ชาตินี้ ผู้หญิงที่สง่างามราวเทพคนนี้ ก็ยังคงใจดีเหมือนเดิม

หลินหยุนส่งยิ้มบางๆ ให้อีหลิง แล้วพูด： “วางใจเถอะ ฉันตอบตกลงไปแล้ว ก็ต้องทำได้”

เซี่ยหยู่เวยจ้องหลินหยุนอย่างเย็นชา แล้วพูดเสียงเข้ม： “อย่าฝืนเลย นายจะไปเอาเงินมาจากไหน?”

ตอนที่จินซื่อหรงมอบบัตรทองม่วงให้หลินหยุน เซี่ยหยู่เวยไม่ได้อยู่ด้วย ถึงแม้ที่ร้านไห่หลานจะเห็นหลินหยุนนำบัตรทองม่วงออกมา แต่เธอก็ไม่รู้ว่ามีเงินที่จินซื่อหรงมอบให้เขาอยู่ห้าล้าน

“เธอไม่ต้องสนใจ อยากซื้ออะไรก็ซื้อไป” สีหน้าของหลินหยุนเย็นชา เซี่ยหยู่เวยยั่วโมโหเขาได้สำเร็จ

ที่จริงเซี่ยหยู่เวยอยากจะเตือนหลินหยุนว่าไม่ให้ฝืน เดี๋ยวจะหันหลังกลับไม่ได้ มีแต่จะทำให้อับอายมากขึ้นเท่านั้น

แต่ว่า เมื่อเห็นท่าทางยิ่งผยองของหลินหยุนแล้ว จู่ๆ เซี่ยหยู่เวยก็ไม่อยากพูดอะไรแล้ว เขาอยากจะฝืนมากใช่มั้ย งั้นก็จะให้เขาอับอายขายหน้าต่อหน้าทุกคนไปเลย！

เมื่อเห็นว่าหลินหยุนติดเบ็ด ทันใดนั้นหลี่เหยนก็ยิ้มออก แล้วพูด： “สาวสวยทั้งสาม พวกเธอเลือกเสื้อผ้าที่พวกเธอต้องการได้แล้ว จำไว้นะ ไม่ต้องประหยัดเพื่อพวกเรา โอกาสมีแค่ครั้งเดียวนะ！”

“ป่ะ ครั้งนี้เอาให้กระเป๋าพวกเขาทะลุไปเลย！” หวางเสี่ยวซีขยิบตาให้หลี่เหยน แล้วพาเซี่ยหยู่เวยกับอีหลิงเดินไปยังราวแขวนชุดที่แพงที่สุด

หวางเสี่ยวซีคุ้นเคยกับที่นี่ดี ไม่นานก็พาเซี่ยหยู่เวยกับอีหลิงที่ถือของเต็มไปเต็มมือกลับมา

“ป่ะ！ไปคิดเงิน！” หวางเสี่ยวซีมองไปที่หลินหยุน ในตาเผยให้เห็นถึงความรอคอย หล่อนอยากจะเห็นหลินหยุนอับอาย

อีหลิงมองไปที่หลี่เหยน พูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด： “ขอโทษ ฉันชอบแค่ชุดเดียว แต่เสี่ยวซียัดใส่มือมาให้เยอะขนาดนี้ เดี๋ยวฉันจ่ายเองดีกว่านะ！”

หลี่เหยนแกล้งโมโหแล้วพูด： “อีหลิง เธอคิดว่าฉันจ่ายไม่ไหวเหรอ? เมื่อกี้พูดแล้วนี่ พวกเธอเลือกได้ตามใจ ผู้ชายอย่างพวกเราออกเงินเอง！ฉันคิดว่าเธอซื้อน้อยไปด้วยซ้ำ?”

“ใช่แล้วเสี่ยวหลิงหลิง คุณชายหลี่โง่แต่เงินเยอะ ถ้าไม่คว้าของฟรีเดี๋ยวจะไม่มีโอกาสนะ！” หวางเสี่ยวซีรู้ว่าหลี่เหยนอยากจีบอีหลิง แต่อีหลิงก็นิ่งเฉยใส่เขามาตลอด หล่อนจงใจสร้างโอกาสให้หลี่เหยน

อีหลิงไม่พูดอะไรต่อ

หลี่เหยนมองไปทางหลินหยุน บนหน้าของเขามีรอยยิ้มเย้ยหยัน： “หลินหยุน ไปจ่ายเงินเถอะ！”

“ถ้าหากไม่มีเงินก็ขอยืมคุณชายเว่ยของเราก่อนได้นะ ฉันเชื่อว่าคุณชายเว่ยเต็มใจช่วยเหลือคนนะ”

เซี่ยหยู่เวยมองไปที่หลินหยุน ด้วยสีหน้ารังเกียจแล้วหันหน้าหนี

หลินหยุนไม่ได้สนใจสิ่งที่พวกเขาดูถูก แล้วเดินไปยังเคาน์เตอร์คิดเงิน จากนั้นก็หยิบบัตรทองม่วงที่จินซื่อหรงให้มาโยนลงบนเคาน์เตอร์

“คิดเงินเถอะ！” หลินหยุนพูดอย่างเย็นชา

“โห จะจ่ายจริงว่ะ！” หลี่เหยนยิ้มชั่ว นัยน์ตาเต็มได้ด้วยความเหยียดหยาม

จ้าวกางหัวเราะเยาะ： “ก็แค่แกล้งทำ ฉันล่ะไม่เชื่อว่าไอ้แมงดาไร้ประโยชน์คนนึงมันจะไปเอาเงินจากไหนมาจ่าย ชุดพวกนั้นเป็นชุดที่เสี่ยวซีเลือก อย่างน้อยก็ต้องหลายหมื่นอยู่”

เซี่ยหยู่เวยขมวดคิ้ว หลินหยุนไม่เคยพกเงินติดตัวเกินสามหลัก ราคาของชุดพวกนี้มากกว่าสามหมื่นหกพัน เขาจะไปมีเงินมาจ่ายได้ยังไง?

“เอาละ ไม่ต้องโชว์ออฟแล้ว ทั้งตัวนายมีเงินอยู่เท่าไหร่ฉันไม่รู้หรือไง? ไม่ต้องทำเป็นหนาใหญ่แล้ว มีประโยชน์อะไร！” เซี่ยหยู่เวยดุ