จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 26

บทที่ 25 จินหยวนเป่า

ผู้จัดการพูดขึ้นอย่างเกรงใจ： “ครับ กรุณารอสักครู่นะครับ ผมจะคืนเงินให้คุณผู้ชายอีกท่านนะครับ！”

หลินหยุนมองไปที่ผู้จัดการคนนั้น แล้วพูดอย่างเย็นชา： “แล้วถ้าผมไม่ยอมล่ะ?”

ถึงแม้ว่าผู้จัดการจะซ่อนไว้ได้ดี แต่หลินหยุนก็มองจากสายตาของเขาออก ถึงความเคารพที่เขามีต่อเว่ยเทียนหมิง

“ผู้หญิงของฉันซื้อของ คนนอกมีสิทธิ์อะไรมาจ่ายแทน” หลินหยุนมองไปทางเว่ยเทียนหมิง สีหน้าเย็นชา

หลี่เหยนพูดขึ้น： “หลินหยุน นายอย่าไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเลย คุณชายเว่ยยอมจ่ายแทนนาย นั่นเป็นเรื่องที่นายต้องภูมิใจนะ นายควรจะขอบคุณเขาตั้งหาก！”

“ใช่แล้ว ครั้งนี้ให้คุณชายเว่ยออกไปก่อนเถอะ！เงินนั่นหลินหยุนนายหามาอย่างยากลำบากตั้งนาน ประหยัดหน่อยก็ดีนะ！” หวางเสี่ยวซีพูดเหน็บแนม

เซี่ยหยู่เวยก็พูดกล่อม： “หลินหยุน เอาเงินคืนไปเถอะ เงินแค่นั้นของนาย อย่าพยายามเลย อย่าทำให้คุณชายเว่ยไม่พอใจ”

หลินหยุนมองเซี่ยหยู่เวยอย่างเย็นชา แล้วถามกลับ： “พวกเธอสนใจแต่ว่าเขาจะไม่พอใจ แล้วมีใครเคยถามฉันบ้างมั้ยว่าพอใจหรือเปล่า?”

หลินหยุนสีหน้าเย็นชา ไม่ได้กลัวสายตาขุ่นมัวของเว่ยเทียนหมิง แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา： “เขาจะพอใจหรือไม่พอใจฉันไม่สน ฉันพอใจก็โอเคแล้ว”

“พูดได้ดี！” อยู่ๆ ก็มีเสียงที่ฟังดูตื่นเต้นดังขึ้น

ชายผู้นึงสวมเสื้อเชิ้ตลายดอก ราวกับชายหนุ่มในทุ่งดอกไม้ กำลังยืนโอบสาวสวยคนนึง ยืนอยู่ด้านหลังของหลินหยุนเล็กน้อย

หลินหยุนมองไปทางคนที่เพิ่งมา ก็จำได้ในทันที ชายหนุ่มผู้นี้คือลูกชายของจินซื่อหรง จินหยวนเป่า

ดูจากใบหน้าที่มีเลือดฝาดของเขาแล้ว เขาน่าจะดีขึ้นมากแล้ว

“ฉันคืออยู่ใครนะที่ว่างมากกล้ามายุ่งเรื่องของคุณชายเว่ย? ที่แท้เป็นจินหยวนเป่านี่เอง คุณชายจิน！” หลี่เหยนถือว่าเว่ยเทียนหมิงอยู่ เลยพูดเหน็บแนมขึ้น

พ่อของเว่ยเทียนหมิงคือรองนายกเมืองหลินโจว ส่วนพ่อของจินหยวนเป่าคือจินซื่อหรงนักธุรกิจที่มีอิทธิพลที่สุดของเมืองหลินโจว จะพูดยังไงก็มีบทบาทในมณฑล

ทั้งสองอยู่ในแวดวงสังคมที่สูงที่สุดของหลินโจว แต่ว่าในแวดวงนี้เว่ยเทียนหมิงเป็นคนมีเกียรติ แต่ว่าจินหยวนเป่านั้นเป็นคนเสเพล กลายเป็นเรื่องน่าขำในแวดวงสังคม และคนนอกก็ให้ฉายาแก่จินหยวนเป่า

ตอนนี้กล้าโผล่มายืนข้างหลินหยุน มาเป็นศัตรูกับเว่ยเทียนหมิงอย่างไม่รู้ถึงผลที่ตามมา ก็คงจะมีแต่คนดื้อด้านอย่างจินหยวนเป่า

จินหยวนเป่าโมโห ชี้หน้าด่าหลี่เหยนอย่างไม่สำรวม： “ไอ้ลูกหมาหลี่ ลองพูดอีกคำฉันจะให้คนของบริษัทชิรงกรุ๊ปหยุดให้ความร่วมมือกับบริษัทของตระกูลนาย！”

ด้วยนิสัยอย่างจินหยวนเป่า ถ้าหากต้องแกร่งแย่ง ถึงจะได้อยู่รอด ก็คงจะไม่มีใครรัก ใครสนใจ

แต่ว่า เขาดันเป็นลูกชายคนเดียวของจินซื่อหรง ในอนาคตทุกสิ่งของตระกูลจินก็จะเป็นของเขา ดังนั้นถ้าหากจินหยวนเป่าต้องการจะยุติความร่วมมือกับตระกูลของหลี่เหยน จินซื่อหรงยังไงก็ยอม

หลี่เหยนถึงจะเป็นลูกเศรษฐี แต่ว่าอย่างมากก็แค่ชนชั้นที่สองของแวดวงสังคมในหลินโจว ถึงแม้มีเว่ยเทียนหมิงคุ้มกะลาหัวอยู่ เขาก็ยังไม่กล้าทำจินหยวนเป่าทายาทรุ่นที่สองนี้ขุ่นเคืองใจ

หลี่เหยนหน้าแดง หลบอยู่หลังเว่ยเทียนหมิง ไม่กล้าพูดอะไร

จินหยวนเป่าทำหน้าพอใจ กวาดสายตาดูถูกมองเว่ยเทียนหมิงกับหวางเสี่ยวซีและพรรคพวก และพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ： “ชิชิ พวกนายนี่น่าขายหน้าจริงๆ นะ！ฉันมองดูอยู่นาน รู้สึกละอายใจกับการกระทำของพวกนายมาก！”

“น่าเสียดายที่นายเป็นถึงชายหนุ่มที่มีหน้ามีตาในแวดวงสังคมระดับสูงที่สุดของหลินโจว กลับต้องมารังแกคนธรรมดาคนนึง ไม่ว่าวิธีการอะไรก็เอาออกมาใช้ได้”

“ตอนแรกพวกนายก็คิดไว้แล้วว่าเขาไม่มีเงิน เพราะงั้นจึงจงใจให้เขาจ่าย ถือโอกาสทำให้เขาขายหน้า”

“แต่พวกนายคิดไม่ถึงว่าเขามีเงินใช่มั้ย เพราะงั้นไอ้หมอเว่ยหน้าไม่อายนั่น รอให้เขาจ่ายเสร็จแล้วค่อยเสนอหน้าออกมาแย่งจ่าย ทำให้ตัวนายดูดีขึ้นมาใช่มั้ยล่ะ！”

“แต่ว่าผู้หญิงของชาวบ้านเขา นายมีสิทธิ์อะไรไปออกเงินแทนล่ะ? นายไปเกี่ยวอะไรกับเขา！ตอนที่พวกเขาทั้งสองคนทำกิจกรรมบนเตียง หรือว่านายเข้าไปยืนดูอยู่ด้วย?”

คำพูดของจินหยวนเป่านั้นชัดเจนมาก ทำเอาผู้หญิงทั้งสามคนหน้าแดง