จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 27

บทที่ 26 ฟรี

“นี่มันจะล้อเล่นเกินไปหน่อยแล้วนะ！” หลี่เหยนถลึงตา

เมื่อได้ยินเว่ยเทียนหมิงอธิบาย และเห็นสีหน้าที่ย่ำแย่ของเว่ยเทียนหมิง หวางเสี่ยวซีกับจ้าวกางก็เริ่มหน้าถอดสีใบหน้าที่เย็นชาของอีหลิงก็แสดงให้เห็นถึงความตกใจ หลินหยุนที่ดูธรรมดาๆ ที่แท้มีเบื้องหลังแบบนี้ด้วย

ตอนที่เซี่ยหยู่เวยเห็นบัตรใบนี้ครั้งแรกที่ร้านไห่หลาน ยังคิดว่าเลขาหยางคนนั้นปฏิบัติต่อบัตรใบนี้โอเว่อร์เกินไป

วันนี้ เธอเห็นว่าแม้แต่เว่ยเทียนหมิงก็มีสีหน้าจริงจังขนาดนั้น เธอจึงได้รู้ว่าบัตรทองม่วงใบนั้นมีค่าขนาดไหน

แต่แค่ เธอคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ หลินหยุนมีดีอะไร ถึงทำให้จินซื่อหรงมอบบัตรที่มีค่านี้ให้กับเขา

“หลินหยุน ในที่สุดฉันก็เข้าใจแล้ว！ไม่น่าล่ะตั้งแต่นายกลับมาจากคฤหาสน์ตระกูลจิน ก็เอาแต่ทำท่าหยิ่งผยอง ที่แท้ก็เป็นเพราะบัตรใบนี้！” เซี่ยหยู่เวยมองไปทางหลินหยุน แล้วพูดอย่างเย็นชา คิดว่าตัวเองมองหลินหยุนออก

“แต่ว่าฉันก็ยังพูดคำเดิม ของของคนอื่นยังไงมันก็เป็นของคนอื่น มีแต่ความสามารถของตัวเองที่จะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งได้จริงๆ ตระกูลจินช่วยนายได้แค่ระยะนึง แต่ไม่ได้ช่วยนายไปทั้งชีวิต！”

“เพราะงั้น ฉันอยากจะให้นายสำเหนียกตัวเอง อย่าเอาแต่พึ่งตระกูลจิน แล้วไปทำให้คนที่ไม่ควรยุ่งไม่พอใจ！”

หลี่เหยนกับจ้าวกางและคนอื่นเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ที่จริงพวกเขาโดนบัตรทองม่วงใบนั้นของหลินหยุนทำให้ตกใจ แต่เมื่อได้ฟังคำของเซี่ยหยู่เวยแล้ว พวกเขาก็ดึงสติกลับมาได้ในทันที

ถ้าหากไม่มีตระกูลจินคอยช่วย หลินหยุนก็แค่ไอ้ไร้ประโยชน์คนนึง ถึงแม้จะมีบัตรใบนี้ ก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้ นอกจากว่าจินซื่อหรงจะออกหน้าแทนเขาได้ทุกครั้ง

จินหยวนเป่าทนดูสิ่งที่เซี่ยหยู่เวยกำลังทำอยู่ต่อไปไม่ไหว จึงหัวเราะออกมา： “ผู้หญิงอย่างเธอนี่น่าสนใจนะ เอาแต่ช่วยพูดแทนคนนอกเพื่อที่จะว่าสามีตัวเอง！”

“เธอแค่อยากจะพูดว่าหลินหยุนยั่วยุคุณชายเว่ยไม่ได้ใช่มั้ย? ไม่ต้องพูดอ้อมค้อม พูดไปตรงๆ ก็จบแล้วไม่ใช่ไง?”

เซี่ยหยู่เวยหน้าซีด แต่ก็ไม่ได้สนใจจินหยวนเป่า แค่มองหลินหยุนอย่างเย็นชา

หลินหยุนมองเธออย่างเย็นชา และไม่ได้อธิบายอะไร เขามองเธอราวกับยักษ์ที่มองมด： “สิ่งที่ฉันพึ่งพา ไม่ใช่สิ่งที่เธอคาดคิดได้”

พูดจบ หลินหยุนก็ไม่ได้สนใจเธอ แล้วพูดกับผู้จัดการคนนั้นอย่างเย็นชา： “คิดเงินเสร็จแล้วใช่มั้ย?”

“เสร็จแล้วครับ เสร็จแล้ว” ผู้จัดการคนนั้นรีบก้มหัวโค้งตัวใส่หลินหยุน ด้วยท่าทีเคารพมากกว่าเว่ยเทียนหมิงสิบเท่า

“ไม่ใช่สิ ไม่ครับ ยังไม่เสร็จครับ คุณผู้ชายท่านนี้กรุณารอสักครู่ครับ！”

รีบพูดจนจบ ผู้จัดการก็รีบใช้สองมือหยิบบัตรทองม่วงขึ้นมา แล้วไปจัดการที่ด้านหลังคอมพิวเตอร์

“คุณผู้ชาย ท่านคือแขกผู้สูงศักดิ์ที่สุดของท่านประธานจินของพวกเรา ต่อไปขอแค่ท่านถือบัตรใบนี้ ท่านสามารถใช้บริการในเครือของบริษัทชิรงกรุ๊ปได้ไม่ว่าจะเป็นห้างสรรพสินค้าหรือว่าโรงแรม ได้ฟรีทั้งหมดนะครับ！”

“เงินของท่านผมคืนเข้าบัญชีท่านไม่ขาดไปสักบาทเรียบร้อยแล้วครับ การเข้าใจผิดเมื่อครู่หวังว่าคุณผู้ชายจะให้อภัยนะครับ！” ผู้จัดการทำสีหน้าประจบมองไปทางหลินหยุน ใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง เขากำลังขอให้หลินหยุนให้อภัย

หลินหยุนไม่ได้สนใจเขา ถ้าหากที่นี่ไม่ใช่ร้านในเครือบริษัทของจินซื่อหรง ถ้าหากว่าเขาไม่ได้บังเอิญมีบัตรใบนี้ งั้นวันนี้เขาก็ต้องโดนพวกนั้นแกล้ง

เพราะงั้น ผู้จัดการคนนี้ไม่มีค่าพอที่จะเห็นใจ หลินหยุนไม่ได้คิดบัญชีกับเขา ก็ถือว่าเป็นการให้อภัยของเขา

หลินหยุนเก็บบัตรทองม่วงกลับคืนมา คิดไม่ถึงว่าบัตรใบนี้จะใช้ได้ดี

เขาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มแล้วมองไปทางพวกของเว่ยเทียนหมิง สุดท้ายก็มองไปทางเซี่ยหยู่เวย แล้วพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์： “ไปได้แล้วใช่มั้ย”

“ไปเถอะๆ แค่ซื้อเสื้อผ้าต้องโวยวายอะไรใหญ่โต เสียอารมณ์จริงๆ ！” หวางเสี่ยวซีบ่นมานึงประโยค ก่อนจะลากจ้าวกางไปคิดเงิน

พวกเขาอยากจะทำให้หลินหยุนอาย สุดท้ายทำไม่สำเร็จ แต่กลับทำให้หลินหยุนได้หน้า แถมตอนนี้ยังมีหลินหยวนเป่างานยากโผล่มาอีก

คิดเงินเสร็จ หลี่เหยนเห็นเว่ยเทียนหมิงสีหน้าไม่แฮปปี้ จู่ๆ ก็ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

“ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันที่หอเฟยชุ่ยเปิด พวกเราไปหาอะไรตื่นเต้นๆ เล่นกันหน่อยมั้ย?”

“หลินหยุน นายมีเงินแล้วจะขึ้นไปเล่นด้วยกันมั้ย?” หลี่เหยนมองหลินหยุน แล้วพูดอย่างไม่ดีไม่ร้าย

ทันใดนั้นหวางเสี่ยวซีก็จับมือเซี่ยหยู่เวย แล้วพูด： “ใช่แล้วหยู่เวย ฉันได้ยินชื่อเสียงของหอเฟยชุ่ยมานานแล้ว แต่ไม่เคยได้ไปเลย พอดีเลยวันนี้พวกเราไปลองดูกัน！”

“เสี่ยวหลิงหลิงด้วย ห้ามปฏิเสธ！”