จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 223

โม่หัวถิงเดินไปข้างตัวหลินหยุน หยุดยืน แล้วก็เหมือนกันกับโจวชิงเหอ โค้งคำนับให้หลินหยุนอย่างเคารพนับถือ “กราบสวัสดีคุณหลิน !”

“ท่านโม่โปรดเงยหน้าเถอะครับ” หลินหยุนกล่าวเรียบๆ

โม่หัวถิงยืดตัวขึ้น โจวชิงเหอประสานมือทักทาย “กราบสวัสดีท่านโม่ !”

“ผู้อำนวยการโจวเกรงใจเกินไปแล้ว !” โม่หัวถิงเองก็ประสานมือตอบกลับ

โม่หัวถิงมองไปทางหลินหยุน แล้วพูดว่า “คุณหลิน หากไม่ใช่เพราะผู้อำนวยการโจวบอกมา ผมคงถูกคลอบอยู่ในกะลาตลอดไป ที่แท้คุณก็คือยอดฮีโร่ของวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจวของพวกเรานี่เอง !”

หลินหยุนพูดเรียบๆ “ท่านโม่เกรงใจเกินไปแล้ว แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

เซี่ยเจี้ยนโก๋ทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ เลยประสานมือให้โม่หัวถิง แล้วถามว่า “ท่านโม่ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมพวกท่านสองคนถึงได้ทำตัวเคารพต่อหลินหยุนขนาดนี้ ?”

โม่หัวถิงกับโจวชิงเหอมองตากันทีหนึ่ง แล้วโม่หัวถิงก็หัวเราะออกมา “น้องเซี่ย นายเป็นถึงพ่อตาของคุณหลิน นายได้ลูกเขยที่สุดยอดขนาดนี้ ไม่รู้เลยเหรอว่าทำไมพวกเราถึงได้ทำตัวเคารพต่อคุณหลินขนาดนี้ ?”

สีหน้าของเซี่ยเจี้ยนโก๋เต็มไปด้วยความสงสัย ก้มหน้าแล้วพูดว่า “ผมไม่ทราบจริงๆครับ ท่านทั้งสองโปรดบอกผมเถอะครับ !”

ทันใดนั้นไอ้แก่หยางที่อยู่ในฝูงชนก็เดินออกมา แล้วมองไปทางเซี่ยเจี้ยนโก๋ด้วยสีหน้าตื่นเต้น ขนาดเสียงก็ยังสั่นไปด้วย “น้องเซี่ย นายนี่โชคดีเป็นบ้าเลย ! ฉันล่ะอิจฉานายจะตายอยู่แล้ว !”

เซี่ยเจี้ยนโก๋ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “พี่หยาง คำพูดนี้หมายความว่ายังไง ?”

ไอ้แก่หยางพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “หมอเทพหลินท่านนั้นที่นายเอาแต่พูดถึงไง แถมยังพูดอีกว่าถ้ารู้ว่าหมอเทพหลินคนนั้นเป็นใคร จะไปขอพบด้วยตัวเองด้วย !”

เซี่ยเจี้ยนโก๋พยักหน้า “ใช่ ฉันนับถือหมอเทพหลินคนนั้นมาก สูงยิ่งกว่าขุนเขา ลึกยิ่งกว่าทะเล แต่ว่าฉันก็ยังไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของพี่อยู่ดี !”

ไอ้แก่หยางหัวเราะเสียงแห้ง “ตอนนี้หมอเทพหลินที่อยู่ไกลสุดขอบฟ้า กลับอยู่ใกล้แค่ตรงหน้า น่าเสียดาย ที่พวกเรากลับดูไม่ออก !”

เซี่ยเจี้ยนโก๋เหมือนว่าจะคิดอะไรออกขึ้นมา เลยสะดุ้งขึ้นมาทันที แววตาที่มองไปทางหลินหยุน เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“พี่หมายความว่า......”

“ไม่ จะเป็นไปได้ยังไง !” เซี่ยเจี้ยนโก๋คาดเดาเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่อยากจะเชื่อจริงๆ

ไอ้แก่หยางเพิ่มระดับเสียงขึ้น ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น “จะเป็นไปไม่ได้ได้ยังไง ! หมอเทพหลินคนนั้นอายุยังไม่มาก อายุราวๆยี่สิบปีเท่านั้น จากท่าทีที่ท่านโม่กับผู้อำนวยการโจวมีต่อเขา นายยังมีข้อสงสัยอะไรอีก ?”

เซี่ยเจี้ยนโก๋เหมือนถูกฟ้าผ่า หมอเทพหลินที่เขาคอยเฝ้าใฝ่หา และหมอเทพหลินที่เคารพนับถือเป็นที่สุด กลับกลายเป็นหลินหยุนลูกเขยที่ไม่ได้ความในสายตาเขา !

นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง !

นี่ยังจะหาเหตุผลได้หรือไม่!

ต้องรู้ว่าตั้งแต่ตอนที่เซี่ยเจี้ยนโก๋ได้ยินเรื่องที่หมอเทพหลินช่วยรักษาชีวิตเด็กทั้งยี่สิบแปดคนนั้นแล้ว ก็รู้สึกเคารพนับถือหมอเทพหลินผู้ไม่เปิดเผยโฉมหน้าคนนั้นเป็นที่สุด

ตอนนี้พอรู้ว่าหมอเทพหลินที่เขาเคารพนับถือเป็นที่สุดคนนั้น กลับกลายเป็นหลินหยุนลูกเขยที่เขารู้สึกว่าเป็นไอ้ตัวไร้น้ำยามาตลอด จู่ๆเซี่ยเจี้ยนโก๋ก็รู้สึกเหมือนฝันสลายขึ้นมา

อีกอย่าง เมื่อกี้เขาเพิ่งจะตอบยินยอมเรื่องที่ลูกสาวของตัวเองจะหย่ากับหลินหยุน ตอนนี้กลับมาบอกเขาว่าหลินหยุนก็คือหมอเทพหลิน เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็แทบอยากจะกระอักเลือดออกมา

ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้ของเซี่ยเจี้ยนโก๋ ก็คือสักวันหนึ่งจะได้กลับไปที่ตระกูล เพื่อให้คนพวกนั้นที่เคยขับไล่เขาออกมาต้องเสียใจภายหลัง

ความฝันนี้ไม่มีใครช่วยให้เขาสมหวังได้แม้ว่าจะมีอำนาจค้ำฟ้าแค่ไหนก็ตาม มีเพียงคนที่มีทักษะทางการแพทย์เป็นเลิศเท่านั้นถึงจะทำได้

เซี่ยเจี้ยนโก๋ขนาดหลับฝันก็ยังคงรำพึง ว่าทำไมหมอเทพหลินคนนั้นถึงไม่ใช่ลูกของตัวเอง ถ้าเป็นลูกของตัวเอง ในช่วงชีวิตของเขา จะต้องได้กลับไปที่ตระกูลแน่

เหมือนว่าสวรรค์จะได้ยินคำอธิษฐานของเขา ถึงได้ส่งหมอเทพหลินมาให้เขา แต่ว่า เขากลับผลักไสความหวังนั้นออกจากบ้านไปด้วยมือของตัวเอง !

ความรู้สึกของเซี่ยเจี้ยนโก๋ในตอนนี้ไม่ต้องคิดก็คงรู้ !

เซี่ยเจี้ยนโก๋มองไปทางโม่หัวถิงกับผู้อำนวยการโจวด้วยสีหน้าซับซ้อน แล้วถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ท่านโม่ ผู้อำนวยการโจว เขาคือหมอเทพหลินที่ช่วยรักษาเด็กทั้งยี่สิบแปดคนนั้นจริงๆเหรอครับ ?”

ผู้อำนวยการโจวพยักหน้า จนถึงตอนนี้แล้ว ถึงเขาอยากจะปกปิดก็คงปิดไม่อยู่แล้ว

โม่หัวถิงยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว เขาก็คือหมอเทพหลิน !”

เซี่ยเจี้ยนโก๋เข่าอ่อนทันที จนทรุดลงบนเก้าอี้ สีหน้าเต็มไปด้วยความช็อก

“ไม่ นี่มันเป็นไปไม่ได้ ! เขาจะเป็นหมอเทพหลินไปได้ยังไง !” เซี่ยเจี้ยนโก๋รู้สึกช็อกมาก ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าคือเรื่องจริง แต่กลับบังคับตัวเองไม่ให้เชื่ออย่างนั้น