จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 224

ฝูงชนต่างก็อึ้งกิมกี่ !

ถึงแม้พวกเขาจะมีชื่อเสียงในวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจวอยู่บ้าง แต่ว่าพอออกนอกเมืองหลินโจวส่วนใหญ่แล้วพวกเขาก็เป็นแค่คนไร้ชื่อเสียงเรียงนาม

แต่ว่า พวกผู้เชี่ยวชาญที่มาจากเมืองหลวงพวกนี้ แต่ละคนต่างก็มีชื่อเสียงในวงการสมาคมการแพทย์แห่งประเทศจีนทั้งนั้น !

“ศาสตราจารย์อู๋จากโรงหมอหุยชุนแห่งเมืองหลวง !”

“ผู้ยอดฝีมือเจิ้งจากโรงหมอเมี่ยวโส่วแห่งเมืองหลวง !”

“ยังมียังมี พวกนี้ต่างก็เป็นหมอมีชื่อจากเมื่อหลวงทั้งนั้นเลยนี่นา !”

“ให้ตายเถอะ ทำไมจู่ๆหมอมีชื่อจากเมืองหลวงพวกนั้นถึงได้พากันมาที่เมืองหลินโจวของพวกเรากันหมดได้ !”

“เซี่ยเจี้ยนโก๋จะหน้าใหญ่เกินไปแล้วหรือเปล่า !”

เหล่าหมอจากที่วงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจวที่มาร่วมงานวันเกิดของเซี่ยเจี้ยนโก๋ก่อนหน้านี้นั้น ต่างก็อ้าปากตาค้างกันไปหมด สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง !

ส่วนพวกของไอ้แก่หยางนั้น ด้วยความที่ก่อนหน้านี้เคยเข้าร่วมทีมรักษาของเมืองหลินโจว เลยรู้ว่าหมอมีชื่อจากเมืองหลวงพวกนี้ แท้จริงแล้วเป็นสมาชิกจากทีมผู้เชี่ยวชาญ ไม่เพียงไม่รู้สึกแปลกใจ แต่กลับมีสีหน้าไม่แยแสด้วย

เพราะอย่างไรก็ตาม ทีมรักษาที่เมืองหลินโจวก่อตั้งขึ้น ต่างก็ถูกทีมผู้เชี่ยวชาญจากเมืองหลวงพวกนี้ขับไล่ไปทั้งนั้น !

“หึ หมอมีชื่อจากเมืองหลวงอะไรกัน ? สุดท้ายก็ต้องมาพึ่งพาแสงสว่างจากหมอเทพท้องถิ่นของเมืองหลินโจวอย่างฉันอยู่ดีไม่ใช่หรือไง ? มีดีแค่ชื่อเท่านั้นแหละ !” ไอ้แก่หยางพูดอย่างขุ่นเคือง

สมาชิกของทีมผู้เชี่ยวชาญต่างก็มีสีหน้าเลิ่กลั่ก แต่สิ่งที่ไอ้แก่หยางพูดนั้นคือความจริง พวกเขาเลยไม่อาจโต้แย้งได้

อีกอย่าง ที่พวกเขามาในครั้งนี้ ก็เพื่อมาดูวิชาฝังเข็มอันแสนวิเศษของหลินหยุน

ต้องอดทนไว้

เซี่ยเจี้ยนโก๋เดินเข้าไป ตบบ่าของไอ้แก่หยาง เพื่อปลอบไม่ให้เขาโมโห

ไอ้แก่หยางแค่โมโหพวกทีมผู้เชี่ยวชาญแค่นี้ ยังถึงขั้นทนไม่ไหว แล้วเขาที่เป็นขับไล่ความหวังที่จะได้กลับตระกูลไปกับมือตัวเองนั้น จะไปให้ใครปลอบได้บ้าง ?

แต่ว่า ในเมื่อคนพวกนี้มาในนามของคนที่มาอวยพรวันเกิด เซี่ยเจี้ยนโก๋เลยไม่อาจทำตัวเสียมารยาทได้

“ทุกท่านอุตส่าห์เดินทางมาแต่ไกล ลำบากทุกท่านแล้ว ! รีบเชิญนั่งก่อนเถอะ !” เซี่ยเจี้ยนโก๋กล่าวต้อนรับ

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ที่พวกเรามาที่นี่ หนึ่งก็เพื่อมาอวยพรวันเกิดน้องเซี่ย สองก็เพื่อมาแสดงความขอบคุณต่อหมอเทพหลินโดยเฉพาะ !” อู๋เสี้ยวหลินของโรงหมอหุยชุนกล่าว

“อย่างนั้นเองเหรอ งั้นทุกท่านก็เชิญตามสบายเลย !” เซี่ยเจี้ยนโก๋รู้อยู่แล้ว ว่าคนพวกนี้ไม่ได้มาหาเขาหรอก เขาไม่ได้มีหน้ามีตาขนาดนั้น

อู๋เสี้ยวหลินและพวกหมอมีชื่อจากเมืองหลวงทั้งหลาย เลยรีบตรงเข้าไปหาหลินหยุนทันที

“หมอเทพหลิน วันนั้นคุณรีบร้อนกลับไป ปล่อยให้พวกเรารับคุณงามความดีไปทั้งหมด ที่พวกเรามาในวันนี้ ก็เพื่อมาแสดงความขอบคุณกับคุณโดยเฉพาะเลย !”

“หมอเทพหลิน พอจบเรื่องพระท่านก็เสด็จไป ปิดบังชื่อและบารมี ช่างเป็นเยี่ยงอย่างที่ดีให้แก่พวกเราเสียจริงๆเลย พวกเราต่างก็ชื่นชมเป็นที่สุด ชื่นชมเป็นที่สุดจริงๆ !”

หลินหยุนยิ้มบางๆแล้วพูดว่า “ทุกท่านไม่ต้องเกรงใจ คนเป็นหมอต้องเมตตา อีกอย่างผมทำเพื่อช่วยเหลือเด็ก ไม่ได้ทำเพื่อช่วยเหลือพวกท่าน”

ทุกคนต่างก็สีหน้าแข็งทื่อไป บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

หลินหยุนเป็นคนที่ไม่รู้จักการสนทนาเอาเสียเลย ! ทำแบบนี้มันก็เท่ากับเป็นการตัดจบบทสนทนาแล้วไม่ใช่หรือไง ?

ทุกคนต่างก็ถ่อมเนื้อถ่อมตัว จากนั้นก็พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องธุรกิจกันไม่ดีหรือไง ? ทำไมนายถึงไม่เดินตามสูตรเล่า !

และบังเอิญที่ขณะนั้นเอง ตรงหน้าประตูก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “คุณหลินอยู่ไหม ? กระผมเย่มาเพื่อเยี่ยมเยียน !”

ทุกคนต่างก็ชะงักไป แล้วนี่เป็นท่านเทพคนไหนอีก ?

หมอเทพเย่ในชุดรำมวยจีนสีขาว เดินเข้ามาพร้อมกับเย่เซิ่งหมิง แต่คนส่วนใหญ่ไม่ได้รู้จักเขา

แต่ว่า พวกไอ้แก่หยางและอีกหลายคน กลับเคยได้เจอกับหมอเทพเย่มาแล้ว

ไอ้แก่หยางกระเด้งตัวขึ้นมาทันที วิ่งเข้าไปแล้วยืดคอยาวมองไปทางหมอเทพเย่ เนื้อตัวสั่นเทาเพราะความตื่นเต้น “ท่าน ท่านคือหมอเทพเย่ใช่ไหมครับ ?”

“ฉันเอง แล้วท่านคือ ?” หมอเทพเย่มีท่าทีนอบน้อม ไม่มีการวางท่าเลยแม้แต่น้อย

ไอ้แก่หยางโค้งตัวลงต่ำแล้วพูดว่า “ผมเป็นแค่ผู้น้อยไร้ชื่อเสียงที่อยู่ในวงการวิชาชีพแพทย์แห่งเมืองหลินโจวคนหนึ่งเท่านั้นครับ ไม่มีค่าพอให้เอ่ยถึง แต่ว่า ผมนั้นชื่นชมในชื่อเสียงของหมอเทพเย่มานานแล้ว วันนี้ได้มาเจอตัวจริง ช่างถือเป็นบุญวาสนาเสียจริงๆ !”

“คุณเกรงใจเกินไปแล้ว ทุกคนต่างก็เป็นผู้ร่วมอาชีพ ถึงแม้เวทมนตร์จะไม่เหมือนกัน แต่ถิ่นกำเนิดก็เหมือนกัน ทุกคนต่างก็ทำเพื่อช่วยเหลือชีวิตผู้คน จะไปมีสูงมีต่ำได้อย่างไร ?” หมอเทพเย่พูดพร้อมรอยยิ้ม