สรุปตอน บทที่ 226 ที่พึ่งที่แท้จริงของฉัน – จากเรื่อง จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ โดย จูผาซู่
ตอน บทที่ 226 ที่พึ่งที่แท้จริงของฉัน ของนิยายใช้ชีวิตเรื่องดัง จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ โดยนักเขียน จูผาซู่ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
โจวเถียนเถียนมองไปที่ท่านรองประธานถังอย่างใจลอย และหลังจากนั้นไม่นานก็ตั้งสติได้ “ห้าร้อยล้าน ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม!”
“พี่! พี่ได้ทำลายเครื่องมือหาเงินด้วยมือของตัวเอง!”
โจวเถียนเถียนทนไม่ไหวอยากที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อแย่งหลินหยุนกลับมา หนังสือธรรมดาก็สามารถขายได้ในราคาเล่มละห้าร้อยล้าน เซี่ยหยู่เวยกลับไม่ต้องการ!
ปกติโจวเถียนเถียนจะชื่นชมวิสัยทัศน์ของเซี่ยหยู่เวยมาโดยตลอด และตอนนี้ก็เริ่มหวั่นไหว
เมื่อมองเซี่ยหยู่เวยที่อยู่ไม่ไกลมีใบหน้าที่ขมขื่นใจเหมือนกำลังจะมีหยดน้ำไหลลงมา โจวเถียนเถียนก็ยิ้มแหย่ๆ “พี่ ฉันคิดว่าคราวนี้คุณมองคนผิดไปจริงๆ!”
ทุกคนพากันสนทนากัน
“ห้าร้อยล้าน!”
เมื่อกี้จื่ออู่ยี่สิบสี่เข็มที่คุณชายเว่ยได้มอบให้ เมื่อเทียบกับวิชาฝังเข็มนี้ ก็เป็นแค่ขยะ!”
“หึหึ เมื่อสักครู่เป็นเรื่องน่าตลกที่เซี่ยเจี้ยนโก๋ได้โยนสมบัติอันล้ำค่าเล่มนี้ทิ้งไว้ข้างๆ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะหลินหยุนเข้าข้างเขา ฉันคิดว่าเขาจะไม่สามารถเก็บสมบัติล้ำค่านี้ไว้ได้!”
เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็เหมือนกับลูกสาวของเขา คือประเภทมีตาหามีแววไม่ ฉันคิดว่าความสำเร็จของหลินหยุน นั้นสูงกว่าลูกชายของท่านรองนายกเว่ยอย่างแน่นอน!”
เมื่อได้ยินการสนทนาของทุกคน เซี่ยหยู่เวยกำมือแน่น เหมือนเกิดพายุในใจ
เธอทุ่มเทแรงใจวางแผนกับเกมของวันนี้ เพียงเพื่อเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของหลินหยุน ทำให้หลินหยุนอับอายในที่สาธารณะ และจะทำให้หลินหยุนกลับสู่รูปแบบไอ้เศษสวะคนเดิม
เพียงแต่ว่า สิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คือ หลินหยุนปรับสถานการณ์กลับโดยสิ้นเชิง และกลับทำให้เธอหน้าแตก ทำให้เธอหน้าแตกจนเหมือนมีเสียงออกมาจากใบหน้า
ตอนนี้ หลินหยุนไม่ได้กลายเป็นไอ้เศษสวะตามที่เธอคาดหวัง คนชั่วช้า ตรงกันข้าม เธอกลายเป็นตัวตลกในสายตาของทุกคน
บางทีหลายคนอาจจะหัวเราะเยาะเธอว่าเธอมีตาหามีแววไม่!
เพียงแต่ว่า เซี่ยหยู่เวยไม่รู้สึกเสียใจ แม้ว่าจะให้เธอเลือกอีกครั้ง เธอก็ยังจะเลือกทำเช่นนี้!
ใบหน้าของเว่ยเทียนหมิงแดงก่ำ กำหมัดไว้แน่น และดวงตาของเขาจ้องไปที่หลินหยุนไม่ยอมกะพริบ
“พ่อหนุ่ม นายทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆ! คุณหลิน หมอเทพหลิน มีทักษะทางการแพทย์ที่เหนือชั้น และทักษะที่ยอดเยี่ยม ที่แท้ นี่คือต้นทุนของนายก็คือการที่ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา!”
“เพียงแต่ว่า ฉันเชื่อว่าสักพักฉันจะต้องเหนือกว่านาย เพราะสิ่งที่ฉันครอบครองคืออำนาจ!”
โจวเฟินก็ตกใจเช่นกัน มองหลินหยุนที่อยู่ข้างๆ และบ่นพึมพำ “เสี่ยวหยุน ฉันฟังผิดหรือเปล่า? ห้าร้อยล้าน!”
หลินหยุนอมยิ้ม และพูดว่า “น้าเฟิน คุณฟังไม่ผิด ห้าร้อยล้านมันไม่มาก!”
ราวกับจะยืนยันคำพูดของหลินหยุน หมอเทพเย่ค่อยๆพูด “ท่านรองประธานถังพูดถูก ห้าร้อยล้านดูเหมือนจะมีราคาสูงเสียดฟ้า อันที่จริงก็ไม่ได้มากมาย”
“เงินทองมีค่า ชีวิตไม่มีค่า! สมุดทักษะการแพทย์ที่อัศจรรย์เล่มหนึ่ง สามารถช่วยชีวิตผู้คนได้นับไม่ถ้วน ในบรรดาคนเหล่านี้ จะมีมหาเศรษฐีเท่าไหร่?”
ดังนั้น จากวิชาฝังเข็มนี้สามารถรักษาเด็ก28คนที่ป่วย มูลค่าของมัน แม้จะมีห้าพันล้านก็ยังไม่เพียงพอ!”
ห้า ห้าพันล้าน!
ทุกคนรู้สึกหายใจติดขัด และรู้สึกเวียนหัว
เซี่ยเจี้ยนโก๋ดวงตาแดงก่ำ และความเชื่อที่เขายึดถือมาโดยตลอด ขณะนี้มีสัญญาณของการหวั่นไหวเกิดขึ้น
ใช่ ตลอดเวลาความฝันของเขาคือการกลับไปที่ตระกูลของเขา
เพียงแต่ว่า การกลับไปในตระกูลเขานั้นมันไกลเกินไป
ทักษะทางการแพทย์ในตระกูล มันดีกว่าทั่วไป แม้ว่าเขาจะเรียนรู้เทคนิคการฝังเข็มนี้ ก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถประสบความสำเร็จได้
เพียงแต่ว่า ถ้ามีเงินห้าร้อยล้านนี้ มันก็เพียงพอแล้วที่จะสร้างตระกูลใหม่ในโลกมนุษย์
เมื่อถึงเวลานั้น เขาจะได้เป็นหัวหน้าตระกูลเซี่ย และทุกสิ่งในตระกูลเซี่ย เขาจะเป็นคนตัดสินใจทุกอย่าง และจะไม่มีใครสามารถขับไล่เขาออกไปได้อีก
เพียงแต่ว่า ความคิดนี้คงอยู่เพียงนาทีเดียว เซี่ยเจี้ยนโก๋อายุ 50 ปีแล้ว และไม่มีพลังเพียงพอที่จะสร้างตระกูลใหม่
เขาเพียงต้องการช่วงที่ยังมีชีวิตอยู่ ได้กลับเข้าไปในตระกูล ได้รับการยอมรับจากผู้อาวุโสของตระกูล
แค่นั้นเอง!
“ท่านรองประธานถัง ความหวังดีของท่านผมซาบซึ้ง แต่ผมไม่ได้ทำเพื่อเห็นแก่เงินจริงๆ……”
“หมอเทพหลิน หนังสือเก่าๆมีค่าห้าร้อยล้าน หึหึ นายเก็บซ่อนไว้ได้ดีจัง!”
“จินซื่อหรงในบริษัทซริงกรุ๊ป เจี่ยงสงผู้มีอิทธิพลในหลินโจว แม้แต่หยุนจินไซของควีนจินผู้มีเกียรติ ยังให้เกียรติและเคารพนายมาก หากนายมีทักษะทางการแพทย์ที่น่าทึ่ง ถ้าอย่างนั้นทั้งหมดนี้ก็สมเหตุสมผล”
อันที่จริงเซี่ยหยู่เวยกำลังพูดกับหลินหยุน แต่เหมือนคุยกับตัวเองมากกว่า
บางคนที่อยู่ในเหตุการณ์ อย่างเช่นโจวจิ้ง โจวฝูฯลฯ ในที่สุดก็เข้าใจ ทำไมหลินหยุนถึงกลายเป็นบุคคลที่น่านับถือที่สุดของจินซื่อหรง
หมอเทพที่สามารถช่วยชีวิตคนในช่วงเวลาวิกฤติได้ ไม่ว่าจะเป็นผู้มีอิทธิพลหรือมหาเศรษฐี จะต้องให้เกียรติอย่างแน่นอน
เรื่องที่ไม่เคยเข้าใจมาก่อน ตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว
แม้แต่เว่ยเทียนหมิงก็ดูตกตะลึง ในตอนแรกเขายังไม่เข้าใจ ทำไมท่านเจี่ยงถึงให้ความเคารพต่อหลินหยุนขนาดนั้น ตอนนี้ทุกอย่างกระจ่างขึ้น
หลินหยุนมองเซี่ยหยู่เวย โดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ ปล่อยให้เธอพูดกับตัวเอง
ใบหน้าของเซี่ยหยู่เวย แสดงท่าทางดูหมิ่นอีกครั้ง “หลินหยุน แม้ว่านายจะเก่งกาจในทักษะทางการแพทย์แล้าทำไม? ในสายตาของฉัน นายเทียบไม่ได้แม้แต่นิ้วมือนิ้วเดียวของพี่เทียนหมิง”
“ทั้งชีวิตนี้สิ่งที่ฉันใฝ่หาคืออำนาจและเงิน ทักษะทางการแพทย์ที่น่าภาคภูมิใจของนายนั้น ในสายตาของฉัน ไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง!”
“นายเคยพูดว่าอำนาจและเงินที่ฉันแสวงหา ในสายตาของนายมันก็เหมือนขยะ แต่สิ่งที่นายแสวงหา ในความคิดของฉันแล้วมันจะไม่ใช่ขยะหรือ?”
“อันที่จริง ครั้งที่แล้วสิ่งที่นายพูดค่อนข้างถูก พวกเราเหมือนอยู่กันคนละโลก เพียงแต่ว่า การแสวงหาของนายไม่ได้สูงส่งไปกว่าของฉัน!”
“ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นเพียงสิ่งที่นายคิดไปเอง ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา! สำหรับนายในความคิดของฉัน เป็นได้แค่ไอ้เศษสวะไปตลอดชีวิต!”
ผู้หญิงคนนี้ มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะแก้แค้น คำพูดที่หลินหยุนพูดทำร้ายจิตใจเธอในโรงน้ำชา เธอฝังใจมาตลอด
ตอนนี้ คำพูดเหมือนเดิมแต่รูปแบบเปลี่ยนคือพูดคืนให้หลินหยุน
สีหน้าของเว่ยเทียนหมิงผ่อนคลายลงมาก เห็นได้ชัด คำพูดของเซี่ยหยู่เวย เป็นสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจ
ทันใดนั้นหลินหยุนก็หัวเราะ มองเซี่ยหยูเว่ยด้วยสายตาที่น่าสงสาร “เซี่ยหยู่เวย คนที่คิดไปเองไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเธอ”
“ถ้าเธอหลงตัวเองอยู่อย่างนี้ ทั้งชีวิตนี้ จะไม่มีวันรู้ที่พึ่งพิงที่แท้จริงของฉัน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
จบแค่นี้จริงดิ ไม่มั้ง เหมือนคนเขียนโดนตัดจบใน 5 ตอน อะไรกันนี่ อ่านถึงประมาณตอนที่ 1,500-1,600 พอละ หลังจากนั้นเละ ช่วงสุดท้ายนี่มั่วบ้านงานมั่ก ๆ...
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...