จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 228

เซี่ยหยู่เวยยิ้มเยาะเย้ย “หลินหยุน นายไม่ต้องมาเสแสร้ง นายก็แค่คิดว่าตัวเองได้เปรียบที่มีทักษะการแพทย์ล้ำเลิศ สามารถช่วยชีวิตผู้คนได้ไม่ใช่เหรอ?”

“แต่ฉันขอบอกนาย คนอื่นอาจจะนับถือนาย แต่ฉันไม่ สิ่งที่ฉันแสวงหาคืออำนาจ และความมั่งคั่ง”

ใบหน้าของหลินหยุนมีรอยยิ้มแหย่ๆ “ช่วยชีวิตคน? เธอคิดผิด สิ่งที่ฉันชอบคือการฆ่าคน!”

ย้อนกลับไปในตอนนั้น หลินหยุนคนเดียวเคยสังหารคนทั้งเผ่าพันธุ์ และทำลายดาวเคราะห์ที่มีสิ่งมีชีวิตสองดวงโดยตรง รวมถึงสิ่งมีชีวิตนับหมื่นล้านบนโลกใบนี้

ชื่อเสียงและอำนาจของมหากษัตริย์ชางฉอง ไม่ได้รับการส่งเสริมจากคนรอบข้าง แต่สร้างขึ้นจากการฆ่าล้างทำลาย

เมื่อเทียบกับการช่วยชีวิตคน หลินหยุนชอบการฆ่าคนมากกว่า

เพียงแต่ว่า เซี่ยหยู่เวยไม่เชื่ออย่างแน่นอน ตอนนี้มันเป็นสังคมที่อยู่ภายใต้หลักนิติธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ชาวจีน การฆาตกรรมต้องชดใช้ด้วยชีวิต

ชาติกำเนิดของเซี่ยหยู่เวย ทำให้มุมมองความคิดเห็นของเธอ ถูกจำกัดไว้กับประเทศนี้ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกว่า หลินหยุนกำลังขี้โม้!

“หลินหยุน พูดตามตรง แม้ว่านายจะประสบความสำเร็จอย่างสูงในด้านทักษะทางการแพทย์ แต่ฉันก็ยังดูถูกนาย”

“ไม่ใช่เรื่องใด แค่ทัศนคติที่นายไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา มันน่าเบื่อจริงๆ!”

เซี่ยเจี้ยนโก๋รีบตะโกน “หยู่เวย ทำไมพูดอย่างนี้! รีบขอโทษหลินหยุนเร็ว!”

เซี่ยหยู่เวยมองเซี่ยเจี้ยนโก๋ และพูดอย่างเย็นชา “คุณพ่อ คุณแม่ ถ้าพวกท่านยังคิดว่าฉันเป็นลูกสาวแท้ๆของพวกท่าน ถ้าอย่างนั้นการแต่งงานของหนูก็ให้หนูตัดสินใจด้วยตัวเอง!”

“อย่าโวยวาย!” ใบหน้าของเซี่ยเจี้ยนโก๋ซีดเซียว เซี่ยหยู่เวยไม่ยอมเชื่อฟังสิ่งที่เขาพูดเลย

สีหน้าโจวเฟินดูกังวลและพูดว่า “เสี่ยวเวย พ่อแม่ไม่ทำร้ายหนูแน่นอน หนูเชื่อฟังสิ่งที่พ่อแม่พูด อย่าตามอำเภอใจเลย!”

เซี่ยหยู่เวยส่ายหัว ใบหน้าของเธอแน่วแน่ “นี่ไม่ใช่การทำตามอำเภอใจ ชีวิตคู่แต่งงานของหนู ต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง”

“บางทีในสายตาของพวกท่าน หลินหยุนเป็นคนสมบูรณ์แบบ แต่ว่า ทัศนคติของเราสองแตกต่างกัน ไปด้วยกันไม่ได้!”

“ไม่ว่ายังไง หนูจะไม่แต่งงานกับเขา ดังนั้นพวกท่านอย่าเสียเวลาอีกเลย”

รองประธานถังและหมอเทพเย่ ต่างมองหน้ากัน มองไปที่เซี่ยหยู่เวยแล้วส่ายหัว หมอเทพที่สามารถรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนได้ ถ้าต้องการอำนาจและความมั่งคั่ง มันยากเหรอ?

เพราะความมีอคติที่เซี่ยหยู่เวยมีต่อหลินหยุน เคยเชื่อในสิ่งที่คิดไว้แล้วว่ามันผิดถึงจะมีสิ่งใหม่ๆเกิดขึ้นก็เปลี่ยนความคิดนั้นไม่ได้!

แปะๆๆเสียงตบมือ！

“ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมมาก!”

เสียงปรบมือที่มีจังหวะดังมาจากประตู

ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาว เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องสองคน

“น้องหยู่เวย พูดได้ดีมาก!” ชายหนุ่มยกนิ้วโป้งให้เซี่ยหยู่เวย

ดวงตาของชายหนุ่มดูก้าวร้าวมาก จ้องไปที่หน้าอกของเซี่ยหยู่เวย ราวกับเสือชีตาห์ที่กำลังมองเหยื่อ

เซี่ยหยู่เวยถูกมองจนรู้สึกโมโหในใจ และตะโกนอย่างเย็นชา “ใครเป็นน้องหยู่เวยของนาย! นายเป็นใคร?”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัย หันไปมองเซี่ยเจี้ยนโก๋ ใช้สองมือประสานกันเพื่อทำความเคารพและพูดว่า “คุณอาเซี่ย ผมคนรุ่นหลังกู่เซิงยู่!"

หลังจากพูดจบ ชายหนุ่มก็มองเซี่ยเจี้ยนโก๋อย่างแปลกๆ ราวกับว่ากำลังรออะไรบางอย่าง

กู่เซิงยู่? ไม่รู้จัก!” ในความรู้สึกของเซี่ยหยู่เวย ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

เพียงแต่ว่าเซี่ยเจี้ยนโก๋มีสีหน้าค่อนข้างแปลกใจ และเขามองกู่เซิงยู่อย่างสงสัย “นายแซ่กู่?”

กู่เซิงยู่หัวเราะ “ดูเหมือนว่าคุณอาเซี่ยจะจำอะไรได้แล้ว!”

“กู่เชียนซานเป็นอะไรกับนาย?” สีหน้าของเซี่ยเจี้ยนโก๋เริ่มเคร่งเครียดขึ้นมา สายตาจับจ้องไปที่กู่เซิงยู่

กู่เซิงยู่พูดอย่างไม่โอ้อวดและไม่ดูถูกตัวเอง “เป็นพ่อของผมเอง!”

เซี่ยเจี้ยนโก๋ยิ่งแปลกใจมากขึ้น เขาเหลือบมองกู่เซิงยู่ จากนั้นก็มองเซี่ยหยู่เวย และถามว่า “วันนี้นายมาหาฉัน ต้องการอะไร?”

มุมปากของกู่เซิงยู่ยกสูง และพูดว่า “คุณอาเซี่ยนี่เป็นคนที่สูงส่งแต่ขี้ลืมจัง! ข้อตกลงระหว่างสองตระกูลของเรา คุณอาลืมไปแล้วเหรอ แต่ท่านพ่อของผมยังจำได้เสมอ! ทุกเวลาไม่เคยลืม”

“นี่ก็ วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบห้าสิบปีของคุณอาเซี่ย ดังนั้นจึงให้ผมมาทำตามข้อตกลงการเดิมพันในปีนั้น”