จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 242

เทพฟ้าผ่าและอีกหลายคนก็มองไปที่หลินหยุนอย่างเป็นกังวล เกรงว่าเขาจะใจอ่อน แล้วจะโดนเถียนชุ่ยชุ่ยหลอกลวงอีกครั้ง

เพราะว่า หลินหยุนเคยโดนหลอกลวงมาแล้วกว่าสองปี มีเหตุการณ์ลักษณะนี้เกิดขึ้นมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง

หลินหยุนมองไปยังหยางหยิง: “วันนี้ขอขอบคุณมากที่ช่วยฉันแก้ไขสถานการณ์คับขัน ต้องการจะให้ฉันทำอย่างไร คุณก็พูดมาเถอะ! ”

หยางหยิงพูดขึ้นอย่างถ่อมตัวว่า: “คุณหลินมีพระคุณกับฉัน เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ไม่สมควรที่จะพูดถึงเลย? ฉันกล้าดีอย่างไรที่จะนำเรื่องนี้เพื่อไปขอร้องคุณหลินได้ล่ะ? ”

“ถ้าต่อไปต้องการแสดงบทบาทอะไร ก็บอกกับฉันมาได้เลย ฉันจะจัดการให้ รับรองว่าคุณหลินต้องพอใจอย่างแน่นอน! ”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย: “ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้นฉันขอตัวไปก่อนแล้วกัน”

“คุณหลินรอก่อนสักครู่! ” หยางหยิงรีบพูดขึ้น: “ฉันมีเรื่องบางเรื่อง ที่จะต้องการขอความช่วยเหลือจากคุณหลิน”

“ที่นี่ไม่เหมาะสมในการพูดคุย ขอเชิญคุณหลินไปที่ห้องพักผ่อนกับฉันสักครู่จะได้ไหม? ”

หลินหยุนมองไปที่อีหลิงกับพวกพ้อง พูดขึ้นว่า: “พวกคุณกลับไปกันก่อนเถอะ เดี๋ยวสักครู่ฉันก็จะตามกลับไป”

“งั้นคุณก็ระมัดระวังหน่อยแล้วกัน! ” อีหลิงพูดกำชับไว้

“อืม”

หลินหยุนเดินตามหยางหยิงออกไป โดยที่ไม่สนใจอะไรกับเถียนชุ่ยชุ่ยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอเป็นเพียงแค่อากาศ ไม่มีตัวตน

ใบหน้าอันสวยงามของเถียนชุ่ยชุ่ยแดงก่ำเป็นแถบ เธอเป็นถึงดาวประจำมหาวิทยาลัยสำรองของ สถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์หลินโจว เดินไปไหนมาไหนก็เป็นจุดสนใจ ซึ่งไม่เคยได้รับการมองข้ามดูถูกแบบนี้มาก่อน!

สำหรับเถียนชุ่ยชุ่ยแล้วการถูกมองข้ามในครั้งนี้ รุนแรงโหดร้ายมากกว่าการทุบตีเธอ ดุด่าเธอเสียอีก

จางซือจู่มองไปที่เถียนชุ่ยชุ่ยด้วยความเหยียดหยาม ใบหน้าแสดงออกถึงรอยยิ้มเยาะเย้ยอย่างเปิดเผย

เทพฟ้าผ่ากับพวกพ้องก็เช่นกัน มองเถียนชุ่ยชุ่ยเป็นเพียงแค่ตัวตลก

“พวกเรากลับไปรอหลินหยุนกันเถอะ! คิดไม่ถึงว่าจะผ่านการคัดเลือกรอบแรกในลักษณะเช่นนี้ พวกเราคงจะต้องแสดงความขอบคุณต่อใครบางคนด้วยจริง ๆ”

จางซือจู่พูดขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางที่ยียวน

“จริงด้วยสิ ถ้าหากไม่มีพวกเขามาสร้างความวุ่นวาย จากลักษณะนิสัยของหลินหยุนแล้ว บางทีอาจจะไม่ใช้เส้นสายความสัมพันธ์ของหยางหยิงเลยก็ได้ ถือว่าเป็นทุกขลาภของพวกเรา ซึ่งต้องขอบคุณกู้ซิวหรั่นพวกเขาเป็นอย่างมาก” เทพฟ้าผ่าพูดขึ้น

“ฮ่าฮ่า ไอ้พวกที่เห็นแก่ตัวเห็นว่าตนเองแน่ ดูถูกพวกที่ไม่มีความสามารถอย่างพวกเรา ไม่มีความสามารถแล้วจะทำไม? พวกเขาคิดวางแผนกลอุบายมากมาย แต่สุดท้ายก็เป็นการปูทางให้กับพวกที่ไม่มีความสามารถอย่างพวกเรา! ”

พวกเขาเดินไปพลางพูดไปพลาง เสียงพูดคุยดังไปเข้าหูของกู้ซิวหรั่นและพวกพ้อง กู้ซิวหรั่นโมโหอย่างหนักจนหน้าเขียว

“ฮึ หลินหยุน หยางหยิง คอยดูต่อไปก็แล้วกัน! ” กู้ซิวหรั่นสีหน้าหม่นหมอง จากนั้นก็หันไปมองเถียนชุ่ยชุ่ยด้วยความเย็นชา

เถียนชุ่ยชุ่ยสังเกตเห็นแววตาของกู้ซิวหรั่น จึงตื่นตระหนกขึ้นโดยพลัน: “คุณชายกู้ คุณ คุณอย่าใส่ใจไปเลย เมื่อครู่ฉันเพียงต้องการพยายาม ที่จะหลอกลวงหลินหยุนไอ้คนที่ไม่ได้เรื่องได้ราวดูอีกสักครั้ง โดยนึกไม่ถึงว่าไอ้นั่นจะเปลี่ยนไปเป็นจนมีเล่ห์เหลี่ยมขนาดนี้! ”

กู้ซิวหรั่นหัวเราะเหอะๆ แล้วก็หันหลังเดินจากไป เถียนชุ่ยชุ่ยโดนเขาขึ้นบัญชีดำเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

หวางหยู่หันยิ้มอย่างเย็นชาและพูดขึ้นว่า: “แกนี่มันขโมยไก่ไม่ได้ ยังเสียข้าวสารอีกกำมือ จะทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังทำเป็นว่าตัวเองฉลาด? เป็นไงตอนนี้ขนาดคุณชายกู้ก็ยังล่วงเกินเข้าแล้ว ต่อไปแกคงจะลำบากน่าดูเลย”

จางเหมิงก็มองไปที่เถียนชุ่ยชุ่ยเช่นกัน แล้วก็หัวเราะเยาะ จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมกันกับเหยียนเสวเหวิน

แววตาที่เสิ่นหย่งมองไปยังเถียนชุ่ยชุ่ย ก็แสดงออกถึงความเหยียดหยาม โดยก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์เพทุบาย แต่เมื่อรู้จักใกล้ชิดมากขึ้น เขาพบว่าเถียนชุ่ยชุ่ยนั้นเป็นคนโง่เขลาที่ไม่มองการณ์ไกล

เสิ่นหย่งแอบตัดสินใจว่า เมื่อได้ครอบครองเถียนชุ่ยชุ่ยแล้ว เวลาผ่านพ้นไปสักพัก ก็จะรีบทิ้งหญิงสาวสวยผู้นี้ทันที

“ช่างมันเถอะชุ่ยชุ่ย พวกเราไปกันเถอะ! ”

เถียนชุ่ยชุ่ยพุ่งเข้าไปยังอ้อมอกของเสิ่นหย่ง: “พี่หย่ง พวกเขาต่างรังแกฉัน ฉันเหลือเพียงแค่คุณคนเดียวแล้ว! คุณห้ามรังแกทำให้ฉันเสียใจอีกเป็นอันขาดนะ”

เสิ่นหย่งมีแววตาที่ร้อนผ่าวขึ้นแวบหนึ่ง ค่อย ๆ ลูบเบา ๆ ไปที่แผ่นหลังของเถียนชุ่ยชุ่ย พูดปลอบใจว่า: “เด็กโง่ ฉันจะเป็นที่พักพิงให้กับคุณตลอดไป”

เถียนชุ่ยชุ่ยสีหน้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจ: “หลินหยุน ไม่วันใดก็วันหนึ่งฉันจะทำให้นายคุกเข่าลงเพื่อขอร้องฉัน! ”

ในห้องพักของหยางหยิง เฉินซีเฟิ่งผู้จัดการนักแสดงได้เดินออกไปด้านนอกแล้ว เหลือเพียงหยางหยิงกับหลินหยุนแค่สองคน

“เชิญดื่มน้ำชา! ” หยางหยิงรินน้ำชาให้หลินหยุนด้วยตนเอง โดยนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของหลินหยุน

หลินหยุนรับแก้วน้ำชา จิบดื่มคำหนึ่ง มองไปที่หยางหยิงแล้วพูดว่า: “ต้องการให้ฉันช่วยเหลืออะไร ก็พูดมาสิ? ”

หยางหยิงพูดว่า: “คุณหลิน คุณทราบดีว่าตระกูลของฉันธรรมดาทั่วไป ที่ฉันสามารถมีวันนี้ได้ ก็เพราะการอบรมสั่งสอนจากอาจารย์ผู้มีพระคุณ ดังนั้น ฉันขอบคุณอาจารย์ผู้มีพระคุณเป็นอย่างมาก! ”

“ตั้งแต่ครั้งก่อนที่คุณช่วยรักษาอาการป่วยของแม่ของฉัน ฉันก็เลยนำเรื่องราวของคุณเล่าให้กับอาจารย์ผู้มีพระคุณฟัง ซึ่งอาจารย์ผู้มีพระคุณได้ยินแล้วตื่นเต้นเป็นอย่างมาก หวังที่จะได้พบเจอกับคุณสักครั้ง”

“แต่ว่า ตอนที่พวกเราแยกย้ายจากกันไปนั้น ฉันได้ให้เบอร์โทรติดต่อไว้กับคุณ แต่คุณไม่เคยได้ติดต่อกลับมาหาเลยสักครั้ง ฉันรอคุณโทรศัพท์มาหาโดยตลอด จนวันนี้ในที่สุดก็ได้พบเจอกับคุณ”