จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 241

หลินหยุนมองไปที่จางซือจู่ที่มีสีหน้าท่าทางโกรธเคือง พูดขึ้นว่า: “ไอ้หมอ นายพูดมาแล้วกัน! ”

ทันใดนั้นจางซือจู่ก็ได้เล่าเรื่องราวที่ผู้ช่วยหลิวได้ใช้วิธีลงมือแก้แค้นอย่างไร กำเริบเสิบสานมากขนาดไหน อย่างตรงไปตรงมา

สีหน้าของหยางหยิงยิ่งดูเลวร้ายมากขึ้น แม้ว่าเธอจะเติบโตมาจากครอบครัวที่ธรรมดาทั่วไป แต่ ตอนนี้สถานะของเธอในวงการบันเทิงนั้นกำลังโด่งดังเป็นที่สุด เธอเองนั้นจึงโดนหล่อหลอมให้มีสภาพการณ์ของอารมณ์ที่ค่อนข้างเด็ดขาดรุนแรง

“ผู้ช่วยหลิว เป็นไปตามนี้ใช่ไหม? ” หยางหยิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หลิวเสี่ยวเกอตกใจจนสีหน้าซีดเซียว และรีบเถียงข้าง ๆ คู ๆ ขึ้นว่า “หยางหยิง คุณอย่าไปฟังที่พวกเขาพูดสุ่มสี่สุ่มห้า ฉันเป็นผู้ช่วยของคุณ จะไปถือสาหาความกับพวกเด็กนักเรียนเหล่านั้นทำไมกันล่ะ? ”

หยางหยิงพูดอย่างเย็นชาว่า: “ความหมายของคุณก็คือ พวกนักเรียนเหล่านั้นใส่ร้ายป้ายสีผู้ช่วยของฉันอย่างนั้นเหรอ? พวกเขาหาญกล้ามากกันเกินไปแล้ว! ”

หยางหยิงหันไปหาผู้จัดการนักแสดงแล้วพูดขึ้นว่า: “พี่เฟิ่ง คุณช่วยไปหาพวกเด็กนักเรียนเหล่านั้นและสอบถามเรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน่อย! ”

“ตกลง! ” เฉินซีเฟิ่งหันมองไปที่ผู้ช่วยหลิว แล้วก็เดินจากไป

“พี่เฟิ่งเดี๋ยวก่อน! ” ผู้ช่วยหลิวสีหน้าซีดเซียว: “ไม่ต้องไปสอบถามผู้ใดแล้ว ฉันยอมรับสารภาพ! ”

“ที่พวกเขาเหล่านั้นพูดเป็นความจริงทั้งหมด ซึ่งฉันเองต้องการจะระบายความแค้นให้กับลูกผู้น้อง จงใจที่จะข่มเหงพวกเขา”

“แต่ว่าหยางหยิง ฉันคือผู้รับผิดชอบการคัดเลือกนักแสดงรอบแรกในครั้งนี้ หรือว่าสิทธิ์เพียงเท่านี้ฉันเองก็ไม่มีเลยหรือยังไงกัน? ก็แค่พวกนักเรียนยากจน คุณคงไม่ถึงกับลงโทษฉันเพราะว่าพวกเขาเหล่านี้หรอกใช่ไหม? ” หลิวเสี่ยวเกอพูดขึ้นด้วยท่าทางที่เศร้าโศกเสียใจจากความแค้นเคือง

หยางหยิงพูดอย่างเย็นชาว่า: “ลงโทษงั้นเหรอ? ฉันไม่ลงโทษคุณหรอก พี่เฟิ่ง รบกวนช่วยเปลี่ยนตำแหน่งผู้ช่วยให้ฉันหน่อย”

“อะไรกัน! ” หลิวเสี่ยวเกอสีหน้าซีดเซียวอย่างที่สุด ร้องตะโกนขึ้นด้วยความตระหนกตกใจ: “หยางหยิง ฉันรับใช้คุณมานานสามปี นับตั้งแต่ที่คุณเริ่มเข้าสู่วงการฉันก็รับใช้คุณมาโดยตลอด อย่างน้อยก็สมควรได้รับเครดิตสำหรับความพยายาม นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะไล่ฉันออกเพราะพวกนักเรียนยากจนเหล่านี้ คุณมีจิตสำนึกมีความเป็นธรรมอยู่บ้างไหม? ”

หยางหยิงมองไปที่หลิวเสี่ยวเกอ พูดอย่างเย็นชาว่า: “นักเรียนยากจน? หลิวเสี่ยวเกอ เกรงว่าตอนนี้คุณก็คงยังไม่ทราบถึงความผิดที่แท้จริงของคุณว่าคืออะไร! ”

หยางหยิงมองไปที่หลินหยุน และพูดว่า: “คุณหลินผู้นี้ คือผู้ที่มาช่วยชีวิตที่อาจารย์ผู้มีพระคุณของฉันกำลังตามหาอยู่! ”

“อาจารย์ผู้มีพระคุณ? ” หลิวเสี่ยวเกอเหมือนกับว่านึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง และมีสีหน้าที่ตื่นตระหนก: “เป็นไปได้อย่างไรกัน! เขาเป็นเพียงแค่นักเรียนทั่วไปของสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์ จะเป็นผู้ที่มาช่วยชีวิตของคุณเสี้ยงได้อย่างไรเล่า! ”

คุณเสี้ยง? ใครคือคุณเสี้ยง? ทำไมหลิวเสี่ยวเกอถึงต้องพูดถึงคุณเสี้ยงผู้นี้ ดูเหมือนว่าจะน่าเกรงกลัวอยู่ไม่น้อย?

กู้ซิวหรั่นและจางซือจู่ทั้งสองคนจ้องมองหน้ากัน พวกเขารู้สึกว่าที่ตัวของหลินหยุน ปกคลุมไปด้วยหมอกควัน

เดิมทีร่างกายของหลินหยุนที่ปกติทั่วไป อยู่ดี ๆ ก็แปรเปลี่ยนไปอย่างคาดไม่ถึง

หยางหยิงมองไปที่หลิวเสี่ยวเกอด้วยความเย็นชา: “คำนึงถึงว่าพวกเรานั้นรู้จักกันมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว ฉันขอเตือนคุณอย่างหนึ่ง หากว่าล่วงเกินตัวฉันนั้นไม่เป็นไร แต่หากคุณไปล่วงเกินอาจารย์ผู้มีพระคุณของฉันแล้ว ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นจะเป็นอย่างไรคุณก็คงรับทราบเป็นอย่างดี! ”

หลิวเสี่ยวเกอตกใจจนตัวสั่น ล้มทรุดตัวลงไปนั่งอยู่กับพื้น เห็นได้ชัดเลยว่าเธอมีความหวาดกลัวต่ออาจารย์ผู้มีพระคุณของหยางหยิงมากแค่ไหน!

กู้ซิวหรั่นกับฉินโส่วและพวกพ้องต่างแอบตกตะลึง อาจารย์ผู้มีพระคุณของหยางหยิงนั้นตกลงคือใครกันแน่? นึกไม่ถึงว่าได้ยินเพียงแค่ชื่อก็ทำให้หลิวเสี่ยวเกอตกใจกลัวมากขนาดนี้!

“หยางหยิง ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องคุณในฐานะที่พวกเรารู้จักกันมานานหลายปี กรุณาอย่าได้นำเรื่องนี้ไปบอกให้กับคุณเสี้ยงได้รับทราบ! ” หลิวเสี่ยวเกอร้องขอความเมตตาด้วยสีหน้าท่าทางที่หวาดกลัว

หยางหยิงมองไปที่หลิวเสี่ยวเกอด้วยความเย็นชา: “ฉันสามารถปล่อยคุณไปได้ แต่ ผู้ที่คุณล่วงเกินนั้นไม่ใช่ฉัน! ”

หลิวเสี่ยวเกอก็นับว่าเป็นคนฉลาดหลักแหลม จึงเข้าใจได้ในทันที

“คุณหลิน ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษท่านด้วย ขอร้องท่านได้โปรดเมตตาให้อภัย! ฉันยินยอมที่จะชดเชยค่าความเสียหายที่เกิดขึ้นต่อท่าน”

กู้ซิวหรั่นมีสีหน้าที่ดูไม่ดีเอาเสียเลย เมื่อครู่เขายังกระหยิ่มยิ้มย่อง ดุด่าข่มเหงหลินหยุนอย่างไม่มีชิ้นดี แต่เพียงแวบเดียวลูกผู้พี่ที่เขานับถือนั้น นึกไม่ถึงว่าแทบจะคุกเข่าอ้อนวอนร้องขอความเมตตาอยู่เบื้องหน้าหลินหยุน!

แล้วอย่างนี้จะให้กู้ซิวหรั่นทนรับสภาพได้อย่างไรกัน?

“ลูกผู้พี่ คุณไม่ต้องไปร้องขออ้อนวอนเขา! มีเรื่องอะไรเดี๋ยวฉันจะช่วยคุณแบกรับเอาไว้เอง! ” เบื้องหลังของกู้ซิวหรั่นคือตระกูลกู้ ที่เป็นวงศ์ตระกูลสูงศักดิ์ยิ่งใหญ่มานานนับหลายสิบปี แม้ว่าในวงการบันเทิงจะมีสถานะที่เทียบเท่าไม่ได้กับหยางหยิง แต่ในภาพรวมแล้วมีอำนาจอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่กว่าหยางหยิงหลายเท่าตัวนัก

แต่ว่า หลิวเสี่ยวเกอกลับส่ายศีรษะ พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่หวาดกลัวว่า: “ไม่ นายแบกรับไม่ไหว! แม้ว่าตระกูลกู้ของนายเองก็แบกรับไว้ไม่ไหวเช่นกัน ซึ่งหากได้ล่วงเกินคุณเสี้ยงแล้ว ฉันก็คงจะต้องตายสถานเดียว ตลอดชีวิตนี้ไม่มีทางที่จะทำมาหากินในวงการบันเทิงได้อีกต่อไป! ”

กู้ซิวหรั่นตกตะลึงยิ่งนัก: “ลูกผู้พี่ ที่คุณพูดว่าคุณเสี้ยงตกลงเขาคือใครกันแน่? เขาถึงขนาดที่ว่าจะไม่ให้เกียรติไม่ไว้หน้าต่อตระกูลกู้ของฉันบ้างเลยเหรอไง? ”

“นอกจากนี้ ตระกูลกู้ของฉัน ไม่เกรงกลัวคุณอย่างแน่นอน! ” กู้ซิวหรั่นมีสีหน้าท่าทางที่หยิ่งผยอง

หยางหยิงมองไปที่กู้ซิวหรั่น พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “ตระกูลกู้ถึงแม้ว่าจะมีอำนาจบารมีที่ยิ่งใหญ่ แต่ตระกูลกู้ไม่สามารถเข้ามามีอิทธิพลเกี่ยวข้องกับวงการบันเทิงได้ และยิ่งจะมาจัดการทำอะไรกับฉันหยางหยิงก็ไม่ได้เสียด้วย”

“พี่เฟิ่ง ดำเนินการเดี๋ยวนี้! ” หยางหยิงไม่ให้เกียรติไม่ไว้หน้ากันแม้แต่น้อย

“ตกลง” เฉินซีเฟิ่งรีบโทรศัพท์จัดการเรื่องที่เกี่ยวข้องในทันที

เถียนชุ่ยชุ่ยเริ่มกระวนกระวายใจขึ้นบ้างแล้ว เธอแตกต่างกับจางเหมิงและหวางหยู่หัน หวางหยู่หันหลงรักในตัวของกู้ซิวหรั่น วงศ์ตระกูลก็พอมีชื่อเสียง หากจะพลาดโอกาสในครั้งนี้ก็ไม่เสียหายอะไร

ส่วนจางเหมิงก็เป็นหนึ่งในดาวของมหาวิทยาลัย วงศ์ตระกูลสูงศักดิ์กว่าหวางหยู่หันเสียอีก ยิ่งไม่ต้องกังวลอะไร

แต่ตัวเธอนั้นแตกต่างกับพวกเขาทั้งสอง เธอมีวงศ์ตระกูลที่ธรรมดาทั่วไป ซึ่งก็ต้องอาศัยกลอุบายแผนการต่าง ๆ ที่เหนือกว่าคนอื่นจนมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้ ไม่ว่าโอกาสอะไรเธอก็จะต้องไขว่คว้าเอาไว้ทั้งหมดทั้งมวล

“คุณหยาง คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้เป็นพวกพ้องเดียวกันกับพวกเขาสักหน่อย! ฉันคือแฟนคลับของคุณ คุณคงไม่บันทึกชื่อของฉันไว้ในบัญชีดำหรอกใช่ไหม! ” ภายใต้สถานการณ์ที่ฉุกเฉินนี้ เถียนชุ่ยชุ่ยก็ไม่สามารถที่จะไปสนใจว่าจะเป็นการล่วงเกินต่อกู้ซิวหรั่นหรือไม่อย่างไรแล้ว

กู้ซิวหรั่นมองไปที่เถียนชุ่ยชุ่ยด้วยความโกรธเคือง ใบหน้าแสดงออกถึงรอยยิ้มเย็นชาและเหยียดหยาม

หยางหยิงมองไปที่เถียนชุ่ยชุ่ย แล้วก็หันมองไปที่หลินหยุน เหมือนกับว่าขอรับฟังความคิดเห็นจากหลินหยุน

เถียนชุ่ยชุ่ยแสดงออกถึงท่าทางอันน่าสงสาร ซึ่งหากผู้ชายทั่วไปทุกคนพบเห็นก็คงต่างพากันเกิดความรู้สึกอาทรสงสาร

“หลินหยุน ก่อนหน้านี้ฉันเคยทำผิดไว้กับคุณ แต่ว่าฉันก็ได้รับการลงโทษแล้ว หวังว่าคุณคงจะให้อภัยกับฉัน! ”

“การคัดเลือกรอบแรกในครั้งนี้ถือว่าเป็นโอกาสที่สำคัญมากของฉัน ฉันไม่ต้องการจะสูญเสียมันไป ขอให้คุณช่วยเหลือฉันหน่อยเถอะ จะได้ไหม? ”

หลินหยุนเงียบไม่พูดไม่จา แม้แต่จะมองก็ยังไม่หันไปมองเถียนชุ่ยชุ่ยแม้แต่น้อย ทำเหมือนกับว่าเธอไม่มีตัวตนอย่างไรอย่างนั้น

จางซือจู่มีท่าทางที่เหยียดหยาม พูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า: “หลินหยุน นายห้ามหลงกลผู้หญิงคนนี้อีกเป็นอันขาด ตอนที่เธอต้องการจะหลอกใช้นาย ก็ทำตัวอ่อนแอน่าสงสาร ตอนที่ไม่ต้องการนาย ก็ถีบส่งอย่างไม่ไยดี ผู้หญิงคนนี้จิตใจร้ายกาจดั่งงูพิษ ไม่มีความจริงใจกับนายอย่างแน่นอน”