จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 244

“ช้าก่อน! ”

นายท่านเสี้ยงมองไปที่หลินหยุนด้วยความสงสัย

“หมอเทพหลิน ข้าประกอบธุรกิจมาหลายสิบปี แต่ไหนแต่ไรข้าก็เป็นอเทวนิยม ไม่เคยเชื่อในสิ่งของที่มีพลังอาถรรพ์เร้นลับเหล่านี้”

หลินหยุนไม่อธิบายเพิ่มเติมใด ๆ พูดเพียงว่า: “อย่างนั้นฉันจะรักษาท่านให้หายจากอาการป่วย ทำให้ท่านเชื่อในสิ่งเหล่านี้”

นายท่านเสี้ยงขมวดคิ้ว จ้องมองไปที่หลินหยุน: “ถ้าหากหมอเทพหลินรักษาโรคของข้าให้หายขาดได้ ข้าเองก็ย่อมเชื่อในสิ่งที่หมอเทพหลินพูดมาทั้งหมด”

“คุณพ่อ ท่านอย่าไปเชื่อเขาเด็ดขาด ชัดเจนว่าเป็นนักต้มตุ๋น! ” เสี้ยงจื๋อหนานพูดเสียงดัง

นายท่านเสี้ยงหันมองไปที่เขา พูดว่า: “ถ้าหากรักษาอาการป่วยของข้าได้จริง เขาก็คือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของข้าเอาไว้ ต่อให้เขาหลอกลวงต้มตุ๋นข้าแล้วไงล่ะ? ”

เสี้ยงจื๋อหนานพูดอะไรไม่ออก

นายท่านเสี้ยงมองไปที่หลินหยุน และพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า: “หมอเทพหลิน แค่เพียงนายรักษาอาการป่วยของข้าให้หายขาดได้ ข้าเต็มใจที่จะนำทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งของข้าเพื่อเป็นค่าตอบแทน! ”

“คุณพ่อ ท่านคงเสียสติไปแล้ว! ทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งของตระกูลของพวกเรา นั่นคือตัวเลขมูลค่าที่มหาศาลมากเลยทีเดียว! ” เสี้ยงจื๋อหนานพูดด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง

“หรือว่านายคิดว่าชีวิตของข้านี้มันมีมูลค่าเทียบเท่าไม่ได้กับทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งอย่างนั้นเหรอ? นายท่านเสี้ยงพูดขึ้นด้วยความโกรธเคือง”

“ไม่ใช่ คุณพ่อ ท่านอย่าเข้าใจผิดไป ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้” เสี้ยงจื๋อหนานพูดขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ในตระกูลเสี้ยง นายท่านเสี้ยงมีอำนาจการตัดสินใจเด็ดขาด

“ตกลงตามนี้ ข้าได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว ไม่ต้องมาพูดอะไรกันอีกแล้ว! ” นายท่านเสี้ยงพูดตัดสินใจ

“หมอเทพหลิน ข้าทรมานจากอาการป่วยนี้มาเป็นเวลานาน ทุกครั้งที่อาการกำเริบเจ็บปวดเหมือนกับตายทั้งเป็น ข้าไม่อายที่นายจะเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลก เพราะข้านั้นเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย ถ้าหากนายรักษาอาการป่วยของข้าได้ ฉันเต็มใจที่จะมอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดครึ่งหนึ่งเพื่อเป็นการตอบแทน พูดแล้วไม่คืนคำอย่างแน่นอน! ”

หลินหยุนชูจี้หยกที่อยู่ในมือขึ้น แล้วจ้องมองจี้หยกชิ้นนี้อย่างสงบ

ลักษณะของจี้หยกชิ้นนี้เป็นเจ้าแม่กวนอิมสามหน้า ซึ่งมีความแตกต่างอย่างชัดเจนกับเจ้าแม่กวนอิมทางศาสนาพุทธที่นับถือโดยทั่วไป

“ข้าจะกำจัดสิ่งสกปรกชั่วร้ายที่อยู่ด้านในออกก่อน จากนั้นจะรักษาอาการป่วยของท่าน”

“ตกลง! ” นายท่านเสี้ยงพยักหน้า

จิตของหลินหยุนได้เข้าไปสู่ภายในของจี้หยกแล้ว ด้านในของจี้หยกนี้ เขานึกไม่ถึงว่าจะพบเห็นพระราชวังสีดำขนาดใหญ่หลังหนึ่ง

ตรงกลางของพระราชวัง ประดิษฐานองค์รูปปั้นสามหน้าอยู่หนึ่งองค์ ดูเลือนรางคล้ายคลึงกับลักษณะของจี้หยกชิ้นนั้น

แต่ว่า มองเห็นลักษณะได้ชัดเจนกว่าจี้หยก สามารถมองเห็นใบหน้าสีเขียว และยังมีเขี้ยวแหลมคมที่ยาวอีกด้วย

นี่มันไม่ใช่รูปปั้นเจ้าแม่กวนอิมสักหน่อย แต่มันคือรูปปั้นของปีศาจร้ายตนหนึ่ง

“ฮ่าฮ่าฮ่า” นี่มันก็หลายปีมาแล้ว ในที่สุดก็ได้พบเจอกับผู้บำเพ็ญเซียนอีกครั้ง! วันนี้ ข้าจะสามารถหลุดพ้นจากสภาพอันทุกข์ยากเสียที!

เสียงที่ดังสนั่นก้องกังวาน อึกทึกครึกโครม ดังขึ้นภายในสมองของหลินหยุน

จากนั้น จิตของหลินหยุนมองเห็น ภายในพระราชวังสีดำที่อยู่ในจี้หยก มีเงาดำล่องลอยออกมา และติดตามจิตของหลินหยุนไป จนเข้าสู่ทะเลจิตของหลินหยุนแล้ว

“ยืมซากคืนชีพ? น่าสนใจทีเดียว” หลินหยุนแอบยิ้มเย็นชา กำหนดจิตออกจากจี้หยก กลับมาสู่ทะเลจิต

ในทะเลจิตของหลินหยุน ยักษ์สามหน้าที่มีหมอกควันดำปกคลุมไปทั่วร่างกายตนหนึ่ง ล่องลอยอยู่กลางอากาศในทะเลจิต

“เจ้าเด็กน้อย นึกไม่ถึงว่าแม้แต่ระยะยาทองนายก็ยังฝึกฝนไม่สำเร็จ อ่อนแอมากเกินไปแล้ว” เมื่อยักษ์สามหน้าเปิดปากพูด เสียงดังเสมือนฟ้าร้องลั่น ทั่วทั้งทะเลจิตเต็มไปด้วยภัยอันตราย

จิตวิญญาณของหลินหยุนกลายร่างมีขนาดเทียบเท่ากับร่างกายที่แท้จริง ยืนอยู่เบื้องหน้าของยักษ์สามหน้า ซึ่งมีขนาดเล็กราวกับมด

แต่ว่า ท่ามกลางภัยอันตรายนี้ กลับยืนตระหง่านอยู่ โดยไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

“นายคือผู้บำเพ็ญเซียนคนแรกที่กล้ายืมซากคืนชีพกับข้า” น้ำเสียงของหลินหยุนแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน เหมือนกับว่าเกิดความสงสารยักษ์สามหน้าเล็กน้อย

“นายยังฝึกฝนอ่อนหัดนัก แต่ปากดีไม่เบาเสียเลย ข้าดำรงอยู่มานานถึงหนึ่งแสนหนึ่งพันสามร้อยปี เพราะความประมาทชั่วครู่จึงถูกจองจำในที่แห่งนี้ แม้ว่าพละกำลังของข้าจะมีเพียงเศษเสี้ยวของช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์เต็มที่ แต่จัดการกับผู้บำเพ็ญเซียนที่ไม่ถึงระยะยาทองอย่างเจ้านั้น ก็ง่ายดายเสมือนกับการบีบมดให้ตายอย่างไรอย่างนั้น”

“ข้าขอเตือนให้นายยินยอมให้ข้ายืมซากคืนชีพแต่โดยดี อย่าขัดขืน เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกทรมานอันแสนเจ็บปวดขมขื่น! ”

เมื่อเงาดำนั้นพูดจบ ก็พุ่งเข้าไปสู่ร่างกายขนาดเล็กของหลินหยุน

ร่างกายที่สูงนับร้อยฟุต ยิ่งใหญ่น่าเกรงขาม เหมือนกับท้องฟ้าถล่มทลาย น่าสะพรึงกลัว

“ท่าแรกของสิบแปดท่าต้าเต๋า ท่าสยบเขา!

หลินหยุนชกเข้าไปหนึ่งหมัด ทั่วทั้งทะเลจิตก็เดือดพล่านกันไปหมด ราวกับทั้งชั้นฟ้าชั้นดิน พุ่งทับไปยังร่างเงาดำขนาดใหญ่นั้น

ตูม!

เงาดำนั้นถูกหมัดของหลินหยุนชกจนแตกกระจาย แต่ว่า ท่ามกลางท้องฟ้าที่ไกลออกไปหมื่นเมตร ก็ปรากฏเงาดำนั้นขึ้นอีกครั้ง

“เจ้าเด็กน้อย คิดไม่ถึงว่านายจะมีพลังที่เก่งกาจถึงเพียงนี้! แต่ว่า ในทะเลจิตนี้ ข้าดำรงอยู่อย่างไม่มีวันตาย” เสียงพูดของเงาดำก้องกังวาน เต็มไปด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง

หลินหยุนสีหน้าเฉยเมย หลังจากที่ชกหมัดออกไปเมื่อครู่ เขารับรู้ได้ว่า เงาดำนี้เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ไม่มีตัวตนที่แท้จริง

พูดกันตามตรงก็คือ หมัดเมื่อสักครู่นี้ ชกออกไปโดยไม่ถูกที่ตัวของเขา

ดวงตาสองข้างของหลินหยุน แปรเปลี่ยนเป็นสีดำและสีขาวโดยเหนือการควบคุม และปล่อยพลังดวงตาทำลายล้าง ทุกสิ่งทุกอย่างบนชั้นฟ้าชั้นดิน ต่างก็ไม่รอดพ้นไปจากพลังของดวงตาทั้งสองข้างของหลินหยุน

ภายใต้พลังดวงตาทำลายล้าง ร่างกายที่สูงใหญ่ของเงาดำนั้นได้สูญสลายไป เหลือเพียงคนแคระที่สูงหนึ่งเมตรล่องลอยอยู่ท่ามกลางอากาศ

คนแคระผู้นั้นหน้าตาอัปลักษณ์ สัญลักษณ์ที่ชัดเจนที่สุดคือมีหูสี่ข้าง

ก็คือในแต่ละข้างของหลังหู มีติ่งหูเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง

“เผ่ามารมายา! ”

“คิดไม่ถึงว่า บนโลกใบนี้จะเคยมีเผ่ามารมายาดำรงชีวิตอยู่มาก่อน! ”

ในจำนวนเผ่าผู้บำเพ็ญเซียนนับหมื่น หลินหยุนเคยได้ต่อสู้กับยอดฝีมือของเผ่ามารมายา คนของเผ่ามารมายาส่วนใหญ่จะเป็นคนแคระ เกิดมาก็มีหูสี่ข้าง เชี่ยวชาญวิชาสร้างภาพลวงตา และชอบยืมซากคืนชีพเป็นที่สุด

“หากว่าไม่มีพลังดวงตาทำลายล้าง ต้องการที่จะค้นหาร่างตัวตนที่แท้จริงของคนผู้นี้ จะต้องใช้เวลามากพอสมควร เดิมทีข้าคิดว่าพลังดวงตาทำลายล้างนี้ เป็นเพียงแค่อิทธิฤทธิ์ปาฏิหารย์ที่อ่อนแอ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นอย่างนั้นเสียทีเดียว เพียงแต่ว่าในตอนนี้ข้ายังไม่ค้นพบพลังที่แท้จริงของอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์นี้เท่านั้นเอง”

ในเมื่อสามารถมองทะลุถึงร่างที่แท้จริงของเผ่ามารมายาได้แล้ว เงาร่างของหลินหยุนก็สูญหายวับไปในที่เดิมตรงนั้น

ที่นี่คือทะเลจิตของหลินหยุน พลังความสามารถที่แสดงออกมาทั้งหมดของหลินหยุนนั้น มากเกินกว่าตัวตนที่แท้จริงของเขา

ส่วนวิญญาณเผ่ามารมายาที่ฝึกฝนได้ไม่ถึงเศษเสี้ยวของชนเผ่าในอดีต จึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยุนอย่างแน่นอน

เงาร่างของหลินหยุนปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของชนเผ่ามารมายาอย่างกะทันหัน ใช้มือข้างหนึ่งบีบคอของเขา แล้วก็ชูร่างของเขาขึ้น

ชนเผ่ามารมายาที่รูปร่างแคระแกร็นและอัปลักษณ์ มีสีหน้าท่าทางหวาดกลัว: “นายสามารถมองทะลุวิชาภาพลวงตาของข้าได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ? และยังค้นหาตัวตนที่แท้จริงของข้าเจออีก! เป็นไปได้อย่างไรกัน! ”

“เจ้าหนุ่มน้อย ตกลงนายเป็นเทพเทวดามาจากไหนกันแน่? ”

หลินหยุนพูดอย่างเฉยเมยว่า: “ในเมื่อท่านเคยดำรงชีวิตอยู่มานานเป็นเวลานับแสนปี ซึ่งคงไม่เคยได้ยินชื่อของข้าเป็นแน่”

“แต่ หนึ่งแสนปี พลังความสามารถขั้นสูงสุดของนาย มากที่สุดก็เทียบได้กับระยะเทพ ส่วนระยะเซียนนั้นไปฝึกฝนอยู่ที่ไหนกันเล่า”

ชนเผ่ามารมายาตกตะลึง: “นายก็ยืมซากคืนชีพเพื่อกลับมาบำเพ็ญฝึกฝนอีกครั้งเหมือนกันใช่ไหม? มิเช่นนั้นจะทราบถึงแดนดั่งเทพได้อย่างไรกัน? ”

หลินหยุนไม่ตอบเขากลับไป ค่อย ๆ ใช้พลังฝ่ามือ: “ในเมื่อนายดำรงชีวิตอยู่มานานนับแสนปี นั่นก็คงจะทราบเรื่องราวอะไรบางอย่าง จงบอกเรื่องที่นายทราบทั้งหมดให้ข้าได้รับรู้ หากมีการโกหกเพียงเล็กน้อย ข้าจะจัดการให้วิญญาณของนายสูญสิ้นไป! ”

“นายต้องการทราบเรื่องอะไรเหรอ? ” ชนเผ่ามารมายาเก่งกาจวิชาลวงตา แต่ ตนเองกลับขี้ขลาดตาขาว โดยเฉพาะเกรงกลัวความตาย

หลินหยุนเพียงแค่ข่มขู่เล็กน้อย คนผู้นี้ก็ยินยอมที่จะศิโรราบแล้ว

หลินหยุนถามว่า: “นายเสียชีวิตได้อย่างไรกัน? ”

ชนเผ่ามารมายาตอบว่า: “ข้าตามหาวัตถุดิบกลั่นยา จนมาถึงดาวเคราะห์ดวงนี้ จากนั้นโดนคนลอบสังหาร โชคดีที่ยังมีวิชาลวงตา ข้าจึงใช้จิตวิญญาณหลบหนี และสิงสถิตอยู่ในหยกชิ้นหนึ่ง”

“จากนั้น เจ้าของหยกคนต่อมาก็ได้นำหยกไปแกะสลักเป็นจี้ ใส่ห้อยไว้ติดตัว ทำให้ข้าสามารถดูดพลังแห่งชีวิตได้”

หลินหยุนครุ่นคิดเล็กน้อย: “ผู้ที่จะสังหารนายได้อย่างง่ายดายนั้นยังดำรงอยู่ด้วยเหรอ? อย่างน้อยผู้นั้นคงจะเป็นเซียนระดับแดนสู่ธรรมะ! ในโลกใบนี้ยังมีผู้นี้ดำรงอยู่ด้วยอย่างนั้นเหรอ? ”

“หรือว่าสถานที่แห่งนี้ในอดีต เป็นดาวเคราะห์ขนาดใหญ่สำหรับฝึกฝนบำเพ็ญเซียน? ”

ชนเผ่ามารมายาส่ายศีรษะ: “ไม่ใช่อย่างแน่นอน ตอนที่ข้ามาถึงที่นี่ ชี่ทิพย์ของดาวเคราะห์ดวงนี้อ่อนแอไม่มีกำลัง ไม่เหมาะสมสำหรับการฝึกฝนบำเพ็ญเซียนแน่นอน ข้าเคยได้พบเจอกับผู้บำเพ็ญเซียนที่อยู่ใกล้กับบริเวณแห่งนี้ พวกเขาเรียกสถานที่แห่งนี้ว่าดินแดนทิ้งร้าง”