จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 245

“ดินแดนทิ้งร้าง? ” หลินหยุนถามขึ้นด้วยความสงสัย: “ทำไมพวกเขาถึงเรียกขานที่แห่งนี้ว่าดินแดนทิ้งร้างด้วยล่ะ? ถูกผู้ใดปล่อยทิ้งร้างเอาไว้? ”

ชนเผ่ามารมายาพูดว่า: “เรื่องนี้ข้าก็ไม่ทราบอย่างแน่ชัด คนเหล่านั้นก็เพียงได้ยินมา ตอนที่ข้ามาถึงที่แห่งนี้ ดินแดนแห่งนี้อยู่ในยุคน้ำแข็ง”

“ถ้าหากนายต้องการที่จะทราบว่าสถานที่แห่งนี้ถูกผู้ใดปล่อยทิ้งรกร้าง เกรงว่าคงจะต้องสืบเสาะไปในยุคสมัยที่โบราณยาวนานมากกว่านี้! ”

ยุคน้ำแข็ง!

“ถ้าเป็นตามที่พูด ตอนที่นายมาถึงบนโลก ดินแดนแห่งนี้ยังไม่ถือกำเนิดมนุษย์ขึ้นอย่างนั้นน่ะสิ?” หลินหยุนถามขึ้น

“ไม่ใช่ ตอนที่ข้ามาถึงที่นี่นั้น ที่นี่คือสังคมทาสแล้ว แต่หากจะให้เจาะจงว่าเป็นยุคสมัยใดข้าก็จำไม่ได้แล้ว” ชนเผ่ามารมายาพูดขึ้น

“ยุคน้ำแข็งก็มีสังคมทาสแล้วอย่างนั้นเหรอ? ” เวลานี้ ขนาดหลินหยุนเองก็เริ่มจะงุนงงแล้ว

เขารู้สึกมาโดยตลอดว่าประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้นั้นไม่ธรรมดา ถึงขนาดที่ว่ายังมีคำถามปริศนาอยู่อีกมากมาย แต่ความจริงของประวัติศาสตร์นั้นยากต่อการค้นหาคำตอบ ต่อให้เป็นผู้บำเพ็ญเซียนก็ไม่สามารถที่จะทำสำเร็จได้

ถ้าเป็นไปตามที่ชนเผ่ามารมายาเล่า โลกในยุคน้ำแข็งก็มีสังคมทาสแล้ว ถ้าอย่างนั้นประวัติศาสตร์เกี่ยวกับการถือกำเนิดขึ้นของมนุษย์บนโลกนี้ ก็คงจะต้องถูกลบล้าง

“เล่าเรื่องราวที่นายทราบ ออกมาให้หมด” หลินหยุนพูด

ชนเผ่ามารมายาครุ่นคิด แล้วก็ส่ายศีรษะ: “ไม่มีแล้ว ข้ามาถึงไม่นานก็พบกับศัตรู หลังจากจิตวิญญาณหลบหนีออกมาได้ ก็ไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ข้าจึงฟื้นคืนสติขึ้น และเมื่อฟื้นขึ้นมาแล้ว เรื่องราวภายนอกข้าก็มองไม่เห็น สิ่งที่ข้ารู้รับทราบก็มีเพียงเท่านี้”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นนายก็ถึงเวลาหลับพักผ่อนให้สบายแล้ว”

“นาย นายไม่ถือสัจจะคำพูด......อา! ”

เมื่อพูดจบ หลินหยุนก็กลืนจิตวิญญาณชนเผ่ามารมายานี้เข้าไป ซึ่งช่วยเพิ่มพละกำลังให้กับเขาไม่น้อยเลยทีเดียว นอกจากนี้ การดำรงอยู่ของเขานั้น ไม่เหมาะสมที่จะอยู่บนโลกใบนี้ มิเช่นนั้นจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่ตามมา

จิตของหลินหยุนออกมาจากจี้หยกแล้ว ส่วนภายนอกนี้เพิ่งผ่านพ้นไปเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น

“หมอเทพหลิน เป็นอย่างไรบ้าง? ” นายท่านเสี้ยงถามขึ้นอย่างเคร่งเครียด

หลินหยุนตอบว่า: “สำเร็จแล้ว เดี๋ยวข้าขอตรวจดูอาการในร่างกายของท่านหน่อย”

“นี่มันสำเร็จแล้ว? ไร้สาระ! ” เสี้ยงจื๋อหนานยิ้มเย็นชาด้วยความเหยียดหยาม: “นายจะรับประกันได้อย่างไร? ”

นายท่านเสี้ยงจ้องไปที่เขา เสี้ยงจื๋อหนานก็ไม่กล้าที่จะบุ่มบ่ามอีก

“หมอเทพหลิน เชิญ! ” นายท่านเสี้ยงกล่าว

หลินหยุนตรวจดูร่างกายของนายท่านเสี้ยง ร่างกายของเขานั้นบำรุงรักษาเป็นอย่างดี นอกจากพลังชีวิตที่ถูกดูดกลืนทำให้มีอาการป่วยหนักแล้ว อย่างอื่นไม่มีอะไรที่ต้องน่าเป็นห่วง

ยากลั่นสำหรับรักษาพลังชีวิตและจิตใจหลินหยุนก็สามารถที่จะกลั่นยาได้ แต่ที่สำคัญคือสมุนไพรนั้นหาค่อนข้างยาก

แต่ว่า ตอนนี้วิญญาณเผ่ามารมายาได้ถูกกำจัดสูญสิ้นไปแล้ว แม้ว่าจะไม่กินยากลั่น ร่างกายของนายท่านเสี้ยงก็สามารถที่จะค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับคืนสู่สภาพปกติได้

“ข้าจะปรับสมดุลร่างกายให้ท่านหนึ่งรอบ”

หลินหยุนใช้ฝ่ามือกดทับลงไปที่แผ่นหลังของนายท่านเสี้ยง พลังทิพย์ที่อ่อนโยนได้แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของนายท่านเสี้ยง เพื่อซ่อมแซมเซลล์ที่เสียหายของเขา

นายท่านเสี้ยงรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน สีหน้าแสดงออกถึงอาการตกตะลึงโดยพลัน: “หมอเทพหลินเก่งยอดเยี่ยมจริง ๆ ด้วย”

สิบนาทีผ่านไป หลินหยุนปล่อยมือลง

“เรียบร้อยแล้ว ต่อไปความเจ็บปวดรวดร้าวเหมือนถูกฉีกขาดวิญญาณจะไม่ปรากฏขึ้นอีกแล้ว” หลินหยุนกล่าว

“จริงเหรอ? ” ตอนแรกที่ได้ยินคำพูดนี้ นายท่านเสี้ยงมีความรู้สึกว่ายากที่จะเชื่อถือได้

หลินหยุนพูดว่า: “สิ่งของที่สกปรกชั่วร้ายในจี้ชิ้นนี้นั้นได้ถูกกำจัดออกไปหมดสิ้นแล้ว นี่คือเรื่องจริง”

แววตาของเสี้ยงจื๋อหนานปรากฏความโหดเหี้ยมขึ้นแวบหนึ่ง

“คุณพ่อ บริษัทยังมีงานค้างอยู่เล็กน้อย ฉันขอตัวไปก่อนแล้วกัน! ” เสี้ยงจื๋อหนานพูดขึ้น

“ไปเถอะ! ” นายท่านเสี้ยงพยักหน้า

เสี้ยงจื๋อหนานพาหมอเทพหวางจากไป หลินหยุนหันไปมองเขาเล็กน้อย แล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

หยางหยิงถามขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า: “อาจารย์ผู้มีพระคุณ ท่านรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง? ”

นายท่านเสี้ยงขยับเคลื่อนไหวร่างกายเล็กน้อย พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า: “ข้ารู้สึกว่าร่างกายและจิตใจสดชื่น! ”

“ดีมากเลย! ” หยางหยิงพูดขึ้นด้วยความดีอกดีใจ

นายท่านเสี้ยงมองไปที่หลินหยุน: “ครั้งนี้ต้องขอบคุณหมอเทพหลินที่ช่วยเหลืออย่างมากจริง ๆ! ”

หลินหยุนจ้องมองไปที่จี้หยกในมือ ถามขึ้นว่า: “นายท่านเสี้ยง จี้ชิ้นนี้ท่านได้มันมาจากที่ไหน? ”

นายท่านเสี้ยงคิดชั่วครู่: “เหมือนว่าลูกชายของข้าเป็นผู้มอบให้”