จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 248

ลูกน้องของเฉียนเจียเหาทั้งหกคน ถูกหลินหยุนตบเรียงตัวทีละคน กระเด็นลอยไปไกล และชนกระทบกับเก้าอี้หลายตัว

ที่สำคัญคือ ช่วงเวลาแค่สูดลมหายใจสั้น ๆ ลูกน้องทั้งหกคนก็ถูกตบกระเด็นลอยไปไกล

นี่มันคือพละกำลังที่รุนแรงอะไรขนาดนี้!

หยางหยิงมองไปที่หลินหยุน อุทานขึ้นด้วยความตกใจ: “คุณหลิน! ”

“ฉันคิดว่าคุณหลินมีเพียงวิชาการแพทย์ที่สูงส่ง ไม่นึกว่าจะมีฝีมือการต่อสู้ที่เก่งกาจมากขนาดนี้ด้วย! ”

เฉินซีเฟิ่งกับทีมงานต่างก็มองไปที่หลินหยุนด้วยความตกตะลึง ทักษะการต่อสู้ระดับนี้ พบเห็นได้เพียงตอนที่ถ่ายทำละครเท่านั้น

“ไอ้หนุ่มน้อย แกเป็นใครกัน? กล้ามายุ่งกับเรื่องของข้า! ” เฉียนเจียเหามองไปที่หลินหยุนด้วยสีหน้าที่หม่นหมอง ลูกน้องทั้งหกคนของเขาถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ผู้ที่เก่งกาจอะไร แต่ก็โหดเหี้ยมคนเดียวสามารถต่อกรได้กับสามคน

ขณะนี้ นึกไม่ถึงว่าเพียงเวลาชั่วพริบตาเดียว กลับโดนชายหนุ่มผู้หนึ่งชกคว่ำนอนกองอยู่ที่พื้น

พละกำลังของชายหนุ่มเบื้องหน้าผู้นี้ ทำให้เฉียนเจียเหาเกิดความหวาดกลัวขึ้นบ้าง!

หลินหยุนมองไปที่เฉียนเจียเหา ในสมองปรากฏภาพในชาติที่แล้วที่เขากำลังข่มเหงรังแกตนเองอยู่เป็นฉาก ๆ

ชาติที่แล้ว เฉียนเจียเหาชอบกลั่นแกล้งตนเองอย่างมาก ทุกครั้งจะต้องทำให้หลินหยุนอับอายขายขี้หน้าต่อหน้าสาธารณชน

ตอนนั้น หลินหยุนโกรธเคืองอย่างมาก แต่เป็นเพราะส้งอันหมิงปกป้องเฉียนเจียเหา หลินหยุนจึงทำอะไรเขาไม่ได้ ทำได้เพียงอดทนอดกลั้นความโกรธแค้นนั้นเอาไว้

ในชาตินี้ สำหรับหลินหยุนแล้วเฉียนเจียเหานั้น ก็เป็นเพียงแค่มดตัวน้อยที่จะบีบให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้

หลินหยุนมองไปที่เฉียนเจียเหาอย่างเฉยเมย สายตาแฝงด้วยความดูถูกเหยียดหยามอย่างมาก: “แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงกล้าดีที่จะจับกุมคนต่อหน้าข้า? ”

ทุกคนโดยรอบต่างหันมองสบตากัน มีบางคนที่หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา: “ไอ้หนุ่มคนนี้มันเป็นใครมาจากไหนกัน? ถึงกล้าที่จะมาด่าว่าเฉียนเจียเหาเป็นใครกัน? คำพูดนี้ขนาดส้งอันหมิงยังไม่กล้าพูดออกมาเลย! เพราะว่าอำนาจบารมีของบริษัท QC entertainment ก็มองข้ามไม่ได้ทีเดียว! ”

“คาดว่าคงจะเป็นบอดี้การ์ดที่หยางหยิงจ้างมาทำงาน ไม่ทราบถึงสถานะของเฉียนเจียเหา โดยที่ยังหนุ่มยังแน่นถึงไม่เกรงกลัวความตาย ก็พอเข้าใจกันได้! ”

“อย่างนั้นไอ้หนุ่มน้อยผู้นี้คงจะตายเป็นแน่ ขนาดหยางหยิงเองก็ยังเอาตัวไม่รอด แล้วใครจะมาช่วยเหลือเขากันล่ะ! ”

หยางหยิงอยู่ด้านหลังของหลินหยุน กระซิบเตือนว่า: “คุณหลิน นี่มันคือเรื่องส่วนตัวของฉัน คุณอย่าเข้ามาข้องเกี่ยวเลย ฉันไม่อยากจะเดือดร้อนถึงคุณ! ”

หลินหยุนไม่ได้หันกลับมามอง สีหน้าท่าทางแปลกประหลาด: “พัวพันเดือดร้อน? จะเป็นไปได้อย่างไรกันล่ะ! ”

หลินหยูนเคลื่อนสายตามองไปที่เฉียนเจียเหาที่มีสีหน้าหม่นหมอง พูดขึ้นว่า: “ไอ้คนประเภทนี้อย่างเขา ข้าตบเพียงฝ่ามือเดียวก็ตายกันทั้งกลุ่ม! ”

หยางหยิงเงียบกริบ เธอเคยเห็นหลินหยุนแค่ในสภาพที่ไม่สนใจอะไรสักสิ่งอย่าง โดยไม่เคยเห็นในสภาพที่หยิ่งผยองโหดเหี้ยมอย่างนี้มาก่อน

คิดไม่ถึงว่าตอนที่หลินหยุนบ้าระห่ำขึ้นมา จะดูรุนแรงดุเดือดกว่าเฉียนเจียเหาหลายพันหลายหมื่นเท่าเลยทีเดียว!

แต่ว่า ความโอหังของหลินหยุน กลับไม่ทำให้คนรู้สึกรังเกียจ เหมือนกับว่าเดิมทีหลินหยุนนั้นสมควรจะมีท่าทีเช่นนี้อยู่แล้ว!

สีหน้าของเฉียนเจียเหาดูแย่อย่างที่สุด จิตใจโกรธเคืองอย่างมาก แต่ว่า เขาหวาดผวาในทักษะการต่อสู้ของหลินหยุน จึงไม่กล้าที่จะไปสู้กับหลินหยุน

“ไอ้หนุ่มน้อย ข้าจะหาคนมาจัดการนายเดี๋ยวนี้! ”

เฉียนเจียเหาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร

ด้านหลัง ในห้องพักรับรอง

หลิวลี่หัวมองไปที่ส้งอันหมิง พูดขึ้นด้วยท่าทางที่สนใจ: “คุณชายส้ง นี่มันคือใครมาจากไหนถึงไม่เกรงกลัวความตายขนาดนี้! นึกไม่ถึงว่าจะบ้าระห่ำกว่าเฉียนเจียเหาเสียอีก พวกเราจะช่วยเหลือเฉียนเจียเหากันหรือไม่? ”

ส้งอันหมิงเขย่าแก้วไวน์ที่มีไวน์เต็มแก้วในมือ แล้วพูดขึ้นกับลูกน้องคนหนึ่งที่ยืนอยู่ที่ประตู: “อาเหลียง เรียกคนที่มีฝีมือไปจัดการหน่อย ไปช่วยหนุนหลังเฉียนเจียเหา”

“รับทราบ! ” ชายหนุ่มอาเหลียงหมุนตัวแล้วเดินออกไป

เฉียนเจียเหาเพิ่งจะโทรติดเพื่อขอความช่วยเหลือส้งอันหมิง โดยอาเลียงก็ได้พาลูกน้องสี่คนมายังสถานที่เหตุแล้ว

“พี่เหา พวกข้ามาช่วยคุณแล้ว! ”

เฉียนเจียเหารู้จักอาเหลียง ทราบว่าเขาคือลูกน้องคนสนิทที่มีความสามารถของส้งอันหมิง จึงดีอกดีใจขึ้นโดยพลัน

“มากันก็ดีแล้ว! ”

“ไอ้หนุ่มน้อยผู้นี้ทำร้ายคนของข้า พวกนายช่วยข้าสั่งสอนเขาอย่างหนักหน่อย! ” เฉียนเจียเหาวางสายโทรศัพท์ และพูดตะโกนเสียงดัง

เฉียนเจียเหามองไปที่หลินหยุนด้วยสีหน้าที่โหดเหี้ยม: “ไอ้หนุ่มน้อย แกตายแน่! ”

คุณแม่!

คำนี้เกือบที่จะพูดหลุดปากออกไป แต่ กลับถูกหลินหยุนอดกลั้นเอาไว้

เวลาผ่านมาแปดร้อยปี ได้พบเจอกับแม่บังเกิดเกล้าของตนเองอีกครั้ง ต่อให้เป็นหลินหยุน ก็อดไม่ได้ที่คิดว่าเป็นเพียงแค่ความฝันภาพลวงตา

ชาติที่แล้ว หวางซูเฟินเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำเสียชีวิต หลังจากที่คุณพ่อหลินตงหัวรับทราบเรื่อง ก็ป่วยหนัก ซึ่งไม่นานก็ตายตามกันไป

เหลือเพียงหลินหยุนผู้เดียวที่พยุงดูแลบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป ยังดีที่ยังมีพี่ฉินหลันคอยให้การช่วยเหลือเขา เขาจึงสามารถบริหารจัดการต่อไปได้

หลินหยุนมองไปที่เงาร่างที่ผอมบางนั้นอีกครั้ง แววตาอ่อนโยนอย่างน่าแปลกใจ

ชาติที่แล้ว หลังจากที่เขากับหวางซูเฟินพบเจอกันแล้ว จึงมาอาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยอย่างสิ้นเชิง โดยได้ประสบผ่านพ้นการทำร้ายและหักหลังจากเซี่ยหยู่เวย ทำให้หลินหยุนมีการป้องกันทางจิตใจที่หนักแน่นมาก

ส่วนฉินหลัน พยายามทำทุกวิถีทาง จนเป็นคนแรกที่อยู่ในใจของเขา!

ถึงขนาดที่ว่า ในใจของหลินหยุนเอง ก็ยังมีความเสน่หาที่ซับซ้อนต่อฉินหลันด้วยเช่นกัน

เพียงแต่ว่าฉินหลันในชาติที่แล้ว ได้แต่ยุ่งจัดการเรื่องราวของบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปอยู่ตลอด ให้ความสำคัญกับทุกเรื่องของหลินหยุนเหนือสิ่งอื่นใด ส่วนเธอเองได้กำหนดสถานะไว้เป็นเพียงลูกน้องของหลินหยุน

ไม่กล้าที่จะล่วงเกินแม้แต่น้อย

จนในที่สุด บริษัท ตงหวาง กรุ๊ปถูกบีบบังคับกดดันจากบริษัท หัวอัน กรุ๊ปจนหมดหนทาง ฉินหลันที่ต้องการปกป้องหลินหยุน จึงยอมจำนนอย่างฝืนใจต่อส้งอันหมิง

แต่ผลสุดท้าย ส้งอันหมิงผิดคำสัญญา ทำความอัปยศอดสูกับฉินหลันต่อหน้าสาธารณชน ฉินหลันผิดหวังอย่างที่สุด จึงกรีดข้อมือฆ่าตัวตาย

แม้ว่าต่อมาหลินหยุนจะกลายเป็นมหากษัตริย์ชางฉองที่มีอำนาจบารมีแผ่ไพศาล แต่เรื่องราวที่เจ็บปวดรวดร้าวเหล่านี้ก็ยังคงตราตรึงในจิตใจไม่เคยลืมเลือน ยังคงที่จะทรมานเขาอยู่ตลอดเวลา กลายเป็นความเสียใจที่มิอาจลบล้างออกจากจิตใจตลอดกาล

ตอนนี้ ได้พบเห็นคุณแม่หวางซูเฟินกับฉินหลันที่มีชีวิตยืนอยู่เบื้องหน้าของตนเอง หลินหยุนจึงต้องการที่จะขอบคุณภัยอัสนีขึ้นในทันที

ขอบคุณภัยอัสนีที่ให้โอกาสเขาได้ชดเชยความเสียใจของเขาอีกครั้ง

มิเช่นนั้น เขาคงจะนำความเสียใจจากชาติที่แล้วติดตัวเขา ไปตลอดชั่วชีวิต พร้อมกับทนทุกข์ทรมานไปตลอดกาล