จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 292

หวางเต๋อหรง ลูกคนที่สี่ของตระกูลหวาง น้องสาวของหวางซูเฟิน มองไปที่หวางจิงหลงอย่างระมัดระวัง ถามอย่างไม่แน่ใจว่า “พ่อคะ ทางพี่สามนั้น พ่อคิดจะจัดการยังไงเหรอคะ?”

หวางจิงหลงปรายตามองหวางเต๋อหรง ดวงตาเย็นชา ราวกับเสือร้ายกระหายเลือดที่ลงมาจากภูเขา ตะเบ็งเสียงดังว่า “ใครคือพี่สามของแก?”

“พี่สามของแกตายไปตั้งนานแล้ว! นังลูกสาวไม่รักดีนั่น มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลหวางทั้งนั้น! แกจำใส่กะโหลกไว้ให้ดี!”

“รับทราบ!” ลูกหลานทุกคนในตระกูลหวาง ต่างพากันก้มหน้า ไม่มีใครกล้าต่อกรความยิ่งใหญ่เผด็จการของหวางจิงหลงได้

สีหน้าของหวางจิงหลงคลายลงไปเล็กน้อย แต่น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา: "ในฐานะหัวหน้าตระกูลหวาง จะต้องไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น การทำทุกอย่างเพื่อตระกูลหวาง นับเป็นเรื่องสำคัญยิ่งเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด!"

“เจ้าใหญ่ ทางตงหวางกรุ๊ปนั่น แกจงไปจับตามองไว้ให้ดี! พวกนั้นเพิ่งพ้นจากคราวหายนะ คงจะระแวดระวังตัวมากขึ้น อย่าเพิ่งรีบร้อน ให้รอโอกาสเหมาะ ๆ ค่อยลงมือโจมตีแบบครั้งเดียว กำจัดให้ราบไม่มีเหลือ! "

หวางโส่วเหรินยืนขึ้น ก้มศีรษะพลางตอบรับ "ขอรับ!"

“เอาล่ะ แยกย้ายกันไปเถอะ!” หวางจิงหลงลุกขึ้นยืน หันหลังแล้วเดินออกไป

หลังจากที่หวางจิงหลงออกไป น้องสี่หวางเต๋อหรง ก็รีบมองไปที่พี่ใหญ่หวางโส่วเหริน: “พี่ใหญ่ พ่อตัดสินใจเด็ดขาดขนาดนี้ พวกเราจะผลักพี่สามไปสู่ทางตันจริง ๆ น่ะเหรอ?”

หวางโส่วเหรินสีหน้าจริงจัง ปรายตามองหวางเต๋อหรงพลางถอนหายใจ: "ในเมื่อพ่อมีคำสั่งเด็ดขาดมาแล้ว พวกเราก็ไม่อาจขัดขืนได้"

หลังจากหยุดชะงักไปชั่วครู่ หวางโส่วเหรินก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “แต่ยังไงน้องสามก็เป็นญาติของเรา เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ รอเมื่อตงหวางกรุ๊ปถูกทำลายแล้ว ฉันจะพยายามหาทางปกป้องเธอ แล้วพาเธอกลับมาที่นี่ละกัน”

“พอถึงตอนนั้น เราค่อยมาช่วยกันเกลี้ยกล่อมน้องสาม ให้เธอยอมรับความผิดกับพ่อ ก็หวังแค่ว่าพ่อจะให้อภัยเธอได้ล่ะนะ!”

หวางเต๋อหรงเผยสีหน้าจนใจ พูดว่า: “ก็คงทำได้แค่เท่านี้จริง ๆ แล้วล่ะ!”

“ไปกันเถอะ!” หวางโส่วเหรินกล่าว

กลางดึก หวางเจ๋อนั่งเงียบ ๆ อยู่ในห้องหนังสือ พลิกดูเอกสารบางอย่าง

เพียงไม่นาน โทรศัพท์สีดำบนโต๊ะก็ดังขึ้น

มุมปากของหวางเจ๋อยกโค้งขึ้น รับโทรศัพท์ทันที: “ว่ามา!”

“คุณชายหวาง คนที่คุณสั่งให้ผมไปสืบประวัติ ผมสืบมาได้เรียบร้อยแล้วครับ”

“เด็กคนนั้นคือหลินหยุน เรียนอยู่ที่สถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์หลินโจว แล้วก็เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลคนรวยตระกูลหนึ่ง คุณให้ผมไปสืบประวัติไอ้แมงดา เกาะผู้หญิงกินทำไมกันเหรอครับ?” เสียงจากปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์ แสดงความรู้สึกดูถูกเล็กน้อย

หวางเจ๋อยกยิ้มประหลาด: “เกาะผู้หญิงกิน? แกรู้หรือเปล่าว่าไอ้แมงดาที่แกว่าคนนี้ มันสร้างพลังอันยิ่งใหญ่ขนาดไหนในการประชุมสุดยอดจงโจว ทั้งยังทำลายความดีงามของตระกูลหวางของฉันจนป่นปี้ ทั้งยังฆ่าปรมาจารย์ของตระกูลหวางของเราไปอีกคน!”

"อะไรนะ! คุณชายหวาง อย่าล้อเล่นสิครับ มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน?" ชายหนุ่มที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์แผดเสียงร้อง ราวกับแมวที่โดนเหยียบหาง

หวางเจ๋อยิ้มค้าง รอให้คนที่อยู่ปลายสายสงบลง ก่อนจะถามต่อไปว่า “แกได้ตรวจสอบความสัมพันธ์ของเขา กับบริษัทตงหวางกรุ๊ปชัดแล้วหรือยัง?”

“สืบมาชัดแล้วครับ เขาไม่เคยมีการไปมาหาสู่อะไรกับตงหวางกรุ๊ปมาก่อน แค่ได้มาพบกันในการประชุมสุดยอดจงโจวนี่เองครับ”

ใบหน้าของหวางเจ๋อปรากฏสีหน้าประหลาดวูบ: "แกแน่ใจหรือว่าพวกเขาเพิ่งได้มาพบกันในการประชุมสุดยอดจงโจวเท่านั้น?"

“แน่ใจเต็มร้อยเลยครับ! ถ้าผมสืบหาเรื่องนี้ไม่ได้ ผมจะยังมีหน้าเป็นพี่เป็นน้องของคุณชายหวางได้ยังไงกันล่ะครับ!”

“โอเค ขอบใจที่เหนื่อยทำเรื่องนี้ให้ วางสายก่อนล่ะนะ!”

หลังจากวางสาย ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของหวางเจ๋อ

"ได้พบกันครั้งแรกที่การประชุมสุดยอดจงโจว ทำเพื่อช่วยตงหวางกรุ๊ปเผชิญหน้ากับตระกูลหวางของฉัน!"

“น่าสนใจดีนะ?”

"ดูเหมือนว่า ไอ้เด็กนี่จะให้ความสำคัญกับบริษัทตงหวางกรุ๊ปน่าดู!"

หวางเจ๋อดูเหมือนจะพบทิศทางของจุดอ่อน ที่จะใช้เจาะทำลายอีกฝ่ายได้เข้าแล้ว

สองวันต่อมา หลินโจว คฤหาสน์เย่หยาหู

หลินหยุนตื่นขึ้นจากการปิดด่านฝึก

พลังชี่ทิพย์แผ่กระจายสาดออกมาจากทั่วทั้งร่าง ชำระฝุ่นไคลทั้งตัวจนสะอาดเอี่ยม

พูดให้ถูกคือ เขาถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น

หมายเลขผู้โทรคือ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลประชาชน โจวชิงเหอ

หลินหยุนกดรับสาย: “สวัสดีครับ?”

“คุณหลิน สะดวกที่จะออกมาสักครู่ไหมครับ?” โจวชิงเหอถามด้วยรอยยิ้ม

“ส่งที่อยู่มาให้ผมแล้วกัน” หลินหยุนตอบกลับ

หลังจากส่งหลินหยุนออกไปแล้ว ซูชิงเหยียนก็คว้าตัวโจวชิงเหอเข้าไปกอดอย่างตื่นเต้น: "เหล่าโจว เพราะคุณช่วยออกหน้าให้แท้ ๆ เลยนะเนี่ย!"

โจวชิงเหอยิ้มพลางพูดว่า “อย่ามาเพ้อเจ้อน่า หมอเทพหลินเป็นผู้เป็นคนมีคุณธรรมน้ำมิตร! จริงๆ แล้วอาจเป็นเพราะสวรรค์เมตตาหลินโจวของพวกเรา ถึงได้ประทานหมอที่มีความสามารถระดับอัจฉริยะแบบนี้ ให้มาปรากฏตัวในวงการแพทย์ของหลินโจวเราก็เป็นได้!”

ในวันเดียวกันนั้นเอง หลินหยุนก็กลับมาที่สถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์หลินโจว

พวกจางซือจู่ไม่อยู่ หลังจากสอบถามดู ถึงได้รู้ว่าหยางหยิงได้ให้บทพวกเขาไปคนละบท ทำให้แต่ละคนตอนนี้ น่าจะกำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวกันจนหัวหมุนแน่ ๆ!

หลินหยุนไม่ได้ไปที่ห้องเรียน แต่ไปนอนอยู่ในหอพักรอพวกเพื่อน ๆ กลับมา

การรอครั้งนี้ ลากยาวไปจนถึงช่วงบ่าย

คนแรกที่เดินกลับเข้ามาในหอพัก คือเทพฟ้าผ่า

เมื่อเห็นหลินหยุน เทพฟ้าผ่าก็เผยสีหน้าประหลาดใจไปชั่วขณะ: “หลินหยุน! ทำไมแกถึงกลับมาแล้วล่ะ!”

จางซือจู่เข้ามาเป็นอันดับสอง พอเห็นหลินหยุน ก็ร้องอุทานอย่างเซอร์ไพรส์สุดๆว่า: “ไม่จริงน่า! หลินหยุน ทำไมแกถึงกลับมาแล้วล่ะ?”

จากนั้น คนอื่น ๆ ก็ค่อยทยอยเดินเข้ามากันทีละคน ๆ

หลินหยุนมองจางซือจู่อย่างงุนงง ถามออกไปว่า "ทำไม? ไม่ต้อนรับฉันงั้นเหรอ?"

“ไม่ใช่โว้ย! แกไปกับซุปตาร์หยางหยิงเชียวนะ เธอไม่ให้บทอะไรแกสักบทเลยรึไงฮะ? แค่ให้แกกลับมาเฉย ๆ ทั้งยังงี้เลยเนี่ยนะ?” จางซือจู่ถึงขั้นใช้สายตากวาดมองหลินหยุนขึ้น ๆ ลง ๆ ทำราวกับเขาต้องการจะสำรวจดูว่า หลินหยุนได้ซ่อนอะไรไว้ในตัวหรือไม่

“ตอนนี้ฉันไม่สนใจเรื่องการแสดงน่ะ” หลินหยุนตอบ แล้วก้มหน้าลงเล่นโทรศัพท์มือถือ จางซือจู่เผยสีเศร้าโศกพลางพูดว่า: "หลินหยุน นี่แกรู้ตัวรึเปล่าเนี่ย? ว่าแกปล่อยเงื่อนไขดี ๆ ทิ้งไปอย่างเปล่าประโยชน์ขนาดไหน! รู้มั้ยว่ามีคนที่อยากรู้จักหยางหยิงตั้งมากเท่าไหร่ ? รู้มั้ยว่ามีคนกี่คนที่อยากได้รับบทดี ๆ สักบทหนึ่งจากหยางหยิง ? โอกาสที่วิเศษขนาดนี้แกดันไม่คว้าไว้ แต่กลับปล่อยมันเสียทิ้งไปเปล่า ๆ ยังงี้เนี่ยนะ!"

"ฉันละหมดคำจะพูดกับแกจริง ๆ ว่ะ!"

หลินหยุนยกเท้าขึ้นเตะจางซือจู่ไปทีหนึ่ง พูดเรียบ ๆ ว่า "เอาน่า อย่ามัวพูดจาไร้สาระ ฉันกลับมาครั้งนี้เพื่อจะมากำชับพวกแกสักประโยค แสดงให้ดีๆ ล่ะ อย่าทำให้ฉันขายหน้า!"

“ฉันยังมีธุระที่ต้องจัดการ ขอไปก่อนนะ”

โดยไม่รอให้จางซือจู่พูดจบ หลินหยุนก็เดินออกจากหอไป

สถานที่ที่ตกลงกันไว้ ถูกเปลี่ยนเป็นโรงแรม ซึ่งอยู่ใกล้กับสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์ หลินหยุนจึงฝึกวิชาอยู่ในโรงแรมนั้น

เช้าวันรุ่งขึ้น ซูชิงเหยียนขับรถไปรับหลินหยุนด้วยตัวเอง แล้วจึงตรงไปที่มหาวิทยาลัยแพทย์หลินโจว