จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 30

บทที่ 29 ไม่ต้องเพิ่มแล้ว

หอเฟยชุ่ย เป็นชื่อของที่พนันหินอัญมณี

ด้านหน้ากาสิโน ที่จริงถูกออกแบบมาเพื่อให้เข้ากับการพนันหินอัญมณี การพนันหินอัญมณีถึงจะเป็นแหล่งโกยเงินของหอเฟยชุ่ย

พื้นที่ในส่วนที่พนันหินอัญมณีนั้นใหญ่กว่ากาสิโนที่หลินหยุนและคนอื่นไปเล่นมาเมื่อกี้กว่าสองเท่า ห้องโถงใหญ่ๆ กว้างๆ ตรงกลางเป็นส่วนที่ไว้และเก็บหินอัญมณี

หินอัญมณีทุกเม็ดมีชื่อและราคาติดไว้ แต่ว่าหินอัญมณีที่วางไว้ด้านหน้านี้ ล้วนแต่ไม่เป็นที่ชื่นชอบที่สุดนัก

ในส่วนของหินอัญมณีที่มีค่าจริงๆ จะถูกเก็บเอาไว้ก่อน จากนั้นเมื่อถึงเวลาประมูล ด้วยวิธีการเสนอราคา ก็จะได้รับผลประโยชน์สูงสุด

เมื่อทุกคนมาถึง ก็มีพนักงานสาวสวยใส่ชุดกี่เพ้าสีแดง ดูโดดเด่นเดินเข้ามา หล่อนส่งยิ้มเชิงธุรกิจให้แล้วพูด： “แต่ละท่านมาได้เวลาเหมาะเลยค่ะ การประมูลหินอัญมณีรอบใหม่กำลังจะเริ่มพอดีเลยค่ะ ได้ยินมาว่าหินอัญมณีในครั้งนี้ส่งตรงมาจากพม่าเลยนะคะ ไม่แน่อาจจะเป็นหินอัญมณีที่ดีที่สุดเลยค่ะ！”

“อ่อ งั้นดีเลย！” หลี่เหยนยิ้มเล็กน้อย แล้วมองไปทางหลินหยุนกับจินหยวนเป่า แล้วยิ้มเยาะ： “คุณชายจิน เชิญ！”

“ฉันไม่กลัวนายหรอก！” จินหยวนเป่าโอบสาวสวย พลางสูบซิการ์ แล้วเดินก้าวยาวๆ เข้าสนามประมูลไป

หลี่เหยนกับเว่ยเทียนหมิงและคนอื่นก็เดินตามจินหยวนเป่าเข้าไป

ขณะนั้นอีหลิงก็เต็มไปด้วยความอยากรู้ในตัวหลินหยุนทันที ในขณะที่ไม่รู้ตัวนั้น เธอกลับรู้สึกเป็นห่วงหลินหยุน

อีหลิงจงใจแกล้งเดินข้างหลัง เมื่อหลินหยุนเดินถึงด้านข้าง ก็แอบพูดเตือนหลินหยุนเบาๆ

“หลินหยุน ฉันได้ยินมาว่าการพนันหินอัญมณีนั้นเสียเปรียบมาก พนันสิบครั้งแพ้เก้าครั้ง นายอย่าทำอะไรตามอารมณ์ อย่าตกหลุมพรางพวกนั้นนะ！”

พูดจบ อีหลิงก็รีบเดินตามเซี่ยหยู่เวยและคนอื่นๆ ไป

หลินหยุนมองแผ่นหลังที่งดงามของอีหลิง ก็เกิดรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า： “ยัยอีหลิงคนนี้ ยังคงมีน้ำใจเหมือนเดิมนะ！”

“แต่น่าเสียดายชาติที่แล้วจุดจบของเธอนั้นเศร้าเกินไป ในชาตินี้ฉันจะต้องเปลี่ยนโชคชะตาเธอให้ได้！”

“แต่ว่าในตอนนี้พวกเรายังไม่สนิทกัน ทำได้แค่หาโอกาสเตือนเธอเท่านั้น ให้เธอไม่ทำผิดซ้ำเหมือนชาติที่แล้ว”

ด้านหน้าห้องโถงมีเวทีอยู่ ด้านล่างมีเก้าอี้ตั้งอยู่หลายสิบตัว มีคนนั่งอยู่ไม่น้อยแล้ว

หลินหยุนและจินหยวนเป่าหาที่นั่งลง เว่ยเทียนหมิงกับเซี่ยหยู่เวยนั่งลงอีกฝั่ง ทั้งสองจงใจเว้นระยะห่างจากหลินหยุน

หลี่เหยนเห็นหลินหยุนทำสีหน้านิ่งเฉย ก็อดไม่ได้ที่จะฮึดสู้ในใจ ที่หลินหยุนได้สร้างรอยแผลไว้ในใจเขาในกาสิโนก่อนหน้านี้

“จ้าวกาง นายว่าไอ้นั่นมันจะพนันหินอัญมณีเก่งมั้ยวะ?” หลี่เหยนถาม

จ้าวกางนิ่งอยู่ครู่ แล้วพูด： “ไม่หรอก มันก็แค่คนไร้ประโยชน์ไม่ใช่เหรอ? การพนันหินอัญมณีที่ผลาญเงินแบบนี้ หมอนั่นจะเล่นได้ยังไง?”

หวางเสี่ยวซีพูดขึ้น： “ฮึ่ย พวกนายอยากจะรู้ว่าหลินหยุนเล่นเป็นมั้ย ก็ถามเซี่ยหยู่เวยก็สิ้นเรื่อง?”

“ใช่แล้ว หยู่เวยน่าจะรู้จักไอ้ไร้ประโยชน์นั่นดีที่สุด！” หลี่เหยนพูดอย่างมีความสุข

สายตาของเว่ยเทียนหมิงก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางเซี่ยหยู่เวย

เซี่ยหยู่เวยมองไปทางหลินหยุนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วพูด： “เขาไม่เคยเล่นพนันหินอัญมณี แม้แต่กฎกติกาพื้นฐานเขายังไม่รู้ พวกนายวางใจได้！”

หลี่เหยนถอนหายใจ แล้วหัวเราะ： “เป็นงั้นฉันก็วางใจแล้ว”

ด้านฝั่งนี้จินหยวนเป่าก็เริ่มพูดความรู้พื้นฐานของการพนันหินอัญมณีให้หลินหยุนฟัง

“ทุกคนจะต้องออกเงินซื้อหินธรรมดามาหนึ่งก้อน ถ้าหากด้านในมีอัญมณี นั้นก็ได้กำไรแล้ว ถ้าหากไม่มี นั่นก็เข้าเนื้อ พูดแบบนี้นายพอเข้าใจมั้ย?”

จินหยวนเป่าทั้งมือทั้งเท้าออกท่าทางอธิบายให้หลินหยุนฟัง

หลินหยุนพยักหน้าตอบ： “เข้าใจแล้ว”