จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 31

บทที่ 30 ให้นาย

จินหยวนเป่ามองหลินหยุนอย่างไม่เข้าใจ แล้วถาม： “ทำไมล่ะ? นี่เป็นหินที่เปาเสินทั่นกับเซียนครึ่งซุนจ้องเอาไว้อยู่นะ！”

จินหยวนเป่าคิดว่าหลินหยุนไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของสองคนนั้น แล้วพูดเสริมให้อีกครั้ง： “พวกเขาสองคนเป็นคนฝีมือดีในแวดวงพนันหินอัญมณี สายตาเฉียบแหลม หินที่พวกเขาจับจ้อง ธรรมดาแล้วได้กำไรทั้งนั้น！”

หลินหยุนไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน ยังคงทำสีหน้านิ่งเฉยเช่นเดิม แล้วพูด： “ถ้าหากนายเชื่อฉัน ก็ไม่ต้องเพิ่มแล้ว！”

จินหยวนเป่ามองไปที่หินผิวสีเขียวก้อนนั้น และหันกลับมามองหลินหยุนที่สีหน้านิ่งเฉย

สุดท้าย จินหยวนเป่าก็เลือกที่จะเชื่อหลินหยุน： “ได้ นายคือไอดอลของฉัน ฉันเชื่อนาย！”

“แต่ก็ จะให้ไอ้โง่หลี่เหยนได้ไปแบบถูกๆ ไม่ได้！” ที่จริงแล้วในความคิดว่าจินหยวนเป่า เชื่อเปาเสินทั่นกันเซียนครึ่งซุนมากกว่า

ที่ฟังหลินหยุน นั่นเพราะว่าก่อนหน้านี้ที่กาสิโนหลินหยุนทำให้จินหยวนเป่าถึงกับอึ้ง

หลินหยุนสีหน้าไร้อารมณ์ และมองไปที่หินก้อนนั้นอย่างนิ่งๆ

ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจเรื่องพนันหินอัญมณี แต่ว่า อาศัยที่เขาเป็นผู้บำเพ็ญเซียนการรับรู้ถึงพลังสวรรค์และโลก หลินหยุนก็พอจะรู้สึกได้ว่าด้านในหินก้อนนี้มีพลังที่อ่อนมาก

แต่ว่าในบรรดาหินที่วางเรียงกันอยู่นั้น มีหินอยู่บางก้อนที่รู้สึกได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งมากๆ

หลินหยุนตัดสินจากสิ่งนี้ อัญมณีล้ำค่าพวกนั้น น่าจะอยู่ในหินก้อนที่มีพลังพวกนั้น

แตกต่างกันแค่คุณลักษณะ เพราะงั้นจึงออกมาในรูปแบบที่ไม่เหมือนกัน

อย่างเช่นธาตุไฟ นั่นก็จะเป็นอัญมณีสีแดง ธาตุไม้ ก็จะเป็นหยกจักรพรรดิ์เป็นต้น

แต่หินพวกนั้นถูกเรียงอยู่ด้านนอก ภายนอกดูเหมือนหินธรรมดาทั่วไป ไม่ได้ออกสีเขียว เพราะงั้นจึงไม่ถูกสนใจ

อย่างเช่นหากมีหยกจักรพรรดิ์ซ่อนอยู่ในหิน ถ้างั้นหินก้อนนั้นภายนอกจะต้องมีสีเขียวลอดออกมา นี่คือสิ่งที่ผู้คนส่วนใหญ่ใช้วิเคราะห์ราคาของหิน

แน่นอน ว่ามีคนเก่งที่สามารถวิเคราะห์ได้จากวัสดุของหิน แต่ว่าคนแบบนั้นมีน้อยมาก และปกติคงจะไม่มาเล่นพนันหินอัญมณีแบบนี้ ส่วนใหญ่พวกเขาคงได้รับการว่าจ้างด้วยเงินเดือนสูงๆ เพื่อไปสำรวจเหมืองแร่

พวกหลี่เหยนยังคงเพิ่มราคากันต่อไป ชั่วพริบตาหินก้อนนี้ราคาก็ขึ้นมาอยู่ที่หกล้านสามแสนเหรียญ

แต่ ถ้าหากเปิดเจออัญมณีล้ำค่าจริงๆ ล่ะก็ ราคาก็จะเพิ่มขึ้นเป็นหลายสิบล้าน หรือแม้แต่ร้อยล้าน เพราะงั้น หินก้อนนี้ยังพอจะมีพื้นที่ให้เพิ่มราคาอยู่

เปาเสินทั่นยกมือขึ้น และบอกราคาอีกครั้ง： “หกล้านห้าแสน！”

เซียนครึ่งซุนจ้องไปที่เขา แล้วหึออกมา： “หินก้อนนี้อย่างมากราคาก็อยู่ที่เจ็ดล้าน ถ้าหากเพิ่มอีกจะมีความเสี่ยงสูง ถ้าเกิดเปิดเจอของไม่ดี นั่นคงเข้าเนื้อ”

“ฉันให้หกล้านหกแสน！”

เปาเสินทั่นส่ายหน้า แล้วพูด： “ฉันกับนายมองไม่เหมือนกัน พนันหินอัญมณี ที่เพิ่งก็คือคำว่าพนัน ถ้าหากเปิดเจอหยกจักรพรรดิ์ขึ้นมาจริงๆ นั่นก็ได้กำไรมากเลยไม่ใช่เหรอ?”

“แต่ว่ามากสุดฉันเพิ่มให้อีกแค่หนึ่งแสน หกล้านเจ็ดแสน！”

เซียนครึ่งซุนพูด： “หึ ให้นายแล้วกัน ด้านหลังจะต้องมีที่ดีกว่านี้！”

หลี่เหยนมองไปทางเว่ยเทียนหมิง แล้วถาม： “คุณชายเว่ย คิดว่าจะยังเพิ่มได้มั้ย?”

เว่ยเทียนหมิงมองไปที่หินก้อนนั้น คิดหนักอยู่ครู่ แล้วพูด： “ถึงยังไงมันก็คือการพนัน แน่นอนว่าต้องเอาให้สุด อีกอย่างหลายรอบที่ผ่านไปเมื่อกี้จินหยวนเป่าไม่ได้เรียกเลย ฉันคิดว่าเขารอให้ถึงรอบสุดท้าย ประมูลเป็นคนสุดท้าย！”

หลี่เหยนพยักหน้า ชูมือแล้วตะโกน： “ฉันให้หกล้านแปดแสน！”

ผู้คนรอบข้างมองไปที่หลี่เหยน บางคนส่ายหน้า บางคนถอนหายใจ เห็นได้ชัดว่าตัดสินใจยอมแพ้แล้ว

เปาเสินทั่นกับเซียนครึ่งซุนก็ยอมแพ้เช่นกัน

“หกล้านแปดแสนเหรียญครั้งที่หนึ่ง หกล้านแปดแสนเหรียญครั้งที่สอง มีคนให้มากกว่านี้มั้ยครับ?”

ทันใดนั้น จินหยวนเป่าก็ยิ้มร้ายที่มุมปาก จู่ๆ ก็ชูมือขึ้น แล้วพูดขึ้นอย่างขี้เกียจ： “เจ็ดล้าน！”

ทุกคนหันไปมองจินหยวนเป่า มีคนรู้ถึงฐานะของจินหยวนเป่า