จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 32

บทที่ 31 เปิดฉาก

บนเวที พิธีกรเดินไปที่ขอบเวที พนักงานหญิงสวมชุดกี่เพ้าสีแดงเดินยกหินก้อนนั้น เธอยิ้มและเดินตามหลังเขามาติดๆ

“คุณผู้ชายครับ ยินดีด้วยครับที่ประมูลได้วัสดุหินก้อนนี้ ขออนุญาตถามนะครับว่าจะเปิดตอนนี้เลยไหม” พิธีกรถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

ตรงข้ามเขา จินหยวนเป่ายิ้มกระหยิ่มพร้อมกล่าวว่า “จะเปิดทำไมกันล่ะ มันก็พังน่ะสิ”

“หุบปาก” หลี่เหยนเหลือบไปมองจินหยวนเป่าด้วยความโกรธ

จินหยวนเป่าพ่นขวัญบุหรี่ที่อยู่ในปากไปทางหลี่เหยน เหมือนกับอันธพาลยังไงอย่างงั้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ฉันจะพูด ฉันจะพูด แกจะทำไม”

หลี่เหยนทำอะไรเขาไม่ได้จริงๆ

“ช่างเถอะหลี่เหยน อย่าไปยุ่งกับคนแบบนี้ ดูว่าวัสดุหินก้อนนี้ของนายจะได้กำไรหรือขาดทุนดีกว่าไหม” หวางเสี่ยวซีรีบร้อนอยากรู้ว่าหินก้อนนี้ข้างในเป็นอัญมณีล้ำค่าหรือไม่

พนักงานสาวผู้นั้นนำวัสดุหินก้อนนั้นยกไปข้างๆ เวที ตรงนั้นมีผู้ที่ทำหน้าที่ตัดโดยเฉพาะ

พิธีกรตะโกนด้วยเสียงที่ดังว่า “วัสดุหินก้อนแรกจะเปิดในตอนนี้ หวังว่าคุณผู้ชายท่านนี้จะได้โชคนะครับ”

คนตัดหินตัดค่อยๆ ขัดเงาด้วยความระมัดระวัง พอขัดเงาเสร็จ ภายในก็เป็นสีเขียวมากขึ้นทุกขณะ

“นี่มันคือสัญญาณบอกถึงความเป็นอัญมณีชั้นดีนี่” เซียนครึ่งซุนอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้น สองตาจ้องมองไปที่คนตัดหินที่กำลังขัดเงาอยู่

หลี่เหยนกับจ้าวกางและอีกหลายคนต่างก็ตื่นเต้นจนต้องยืนขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความรอคอย

มีเพียงเว่ยเทียนหมิงที่ยังคงนั่งอยู่ มองไปที่หลินหยุนด้วยความเย็นชา

จินหยวนเป่าสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เขามองไปที่หลินหยุนพร้อมเอ่ยถามด้วยเสียงเบาๆ ว่า “หลินหยุน ดูจากสถานการณ์ วัสดุหินชั้นนี่น่าจะราคาพุ่งสูงเลยนะ นายดูผิดหรือเปล่า”

หลินหยุนสีหน้าราบเรียบ ตอบด้วยน้ำเสียงเฉยชาว่า “ดูต่อไป”

จินหยวนเป่าเงียบไปสักพัก

พิธีกรตะโกนด้วยเสียงดังว่า “อั๊ยย่ะ คุณผู้ชายท่านนี้ นี่คือสัญญาณแห่งกำไรที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ ครั้งก่อนมีคุณผู้ชายท่าหนึ่งก็เปิดออกมาได้หยกจักรพรรดิ เหมือนกับหินก้อนนี้เลยครับ”

หลี่เหยนยิ่งมั่นใจมากขึ้น อดไม่ได้ที่จะพูดประชดจินหยวนเป่าและหลินหยุน “คุณชายจิน ขอบคุณมากนะที่หลีกทางให้หินก่อนนี้เป็นของผม”

จินหยวนเป่าตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่ต้องเกรงใจ!”

แต่ว่า ไม่นาน รอยยิ้มของพิธีกรหยุดชะงัก สีเขียวที่เพิ่งจะโดนขัดออกมาเริ่มกลายเป็นสีอ่อนๆ

“ฮ่าๆ เสียแล้ว เสียแล้ว!” จินหยวนเป่าสายตาแหลมคม เขาหัวเราด้วยความตื่นเต้นดีใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความสะใจ

คนที่อยู่รอชมต่างก็ยืดคอเข้าไป พอมองไปที่สีเขียวที่เริ่มจางลงไปทุกที ต่างก็พากันส่ายหน้ากันยกใหญ่

“ตอนแรกนึกว่าจะออกอัญมณีชิ้นดี แต่กลับเสียไปซะแล้ว”

“เสียแล้ว เสียแล้ว ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ ต่อให้เปิดออกมาว่าใช่ สุดท้ายราคาก็อยู่ที่ไม่เกินล้าน”

“ใช่ครับ เสียกำไรหมด ดีที่พวกเราวางมือตั้งแต่แรก โชคดีที่เราล้มเลิกความคิดนั้น

สายตาของบางคนมองไปที่หลี่เหยน ต่างก็เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

สุดท้าย หินก้อนนั้นโดนตัดออกจนหมด เป็นเพียงหยกที่ยังถือว่าอยู่ในระดับดี ราคาไม่เกินร้อยล้าน

รอยยิ้มของพิธีกรดูเก้อเขินขึ้นมา เขาพูดว่า “โบราณกล่าวไว้ว่า แพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดาของนักรบ คุณผู้ชายท่านนี้ไม่ต้องท้อใจนะครับ ไม่แน่นะครับหินก้อนต่อไปอาจจะเอากำไรมาสมทบทุนคืนให้กับก้อนนี้ก็ได้”

จินหยวนเป่าออกมาซ้ำเติมต่อว่า “ฮ่าๆ หลีเหยีนนายโดนลาถีบหัวมาหรือไง ถึงได้ซื้อหินก้อนราคาตั้งแปดล้านนี่”

หลี่เหยนเหมือนว่าจะไม่ได้ยินในสิ่งที่จินหยวนเป่าเยาะเย้ย เขาอยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก “เป็นแบบนี้ได้ยังไง เมื่อกี๊ยังบอกว่าจะออกมาเป็นหยกจักรพรรดิอยู่เลย ทำไมเป็นแบบนี้แล้วล่ะ”

“เอาเงินแปดล้านไปซื้อของราคาแค่ล้านเดียว ขาดทุนไปตั้งเจ็ดล้าน เรื่องนี้ถ้าให้พ่อรู้ ไม่ตีฉันให้ตายคงเป็นเรื่องแปลก”

เว่ยเทียนหมิงใช้เท้าถีบหลี่เหยนที่กำลังยืนงงงวยอยู่ เขาถึงได้มีสติขึ้นมา

มองไปที่จินหยวนเป่าและหลินหยุนด้วยสายตาอาฆาต เขากัดฟันแล้วพูดว่า “เหอะ แค่เงินไม่กี่ล้าน ฉันมีปัญญาเล่น”

“พอเถอะ ทุกคนเงียบหน่อย ต่อมาคือหินก้อนที่สอง” พิธีก้อนยิ้มพร้อมกล่าว แล้วน้ำผ้าสีแดงที่คลุมหินออก