จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 308

ส้งจี้ซานได้ล้วงแว่นขยายออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ตรวจดูโดยละเอียด

หนึ่งนาทีต่อมา ส้งจี้ซานกล่าวอย่างมั่นใจ “นี่ก็คือผลงานที่ฉินจ้องจุ่ยวาดเลียนแบบ เป็นของจริง ราคาในท้องตลาดก็ประมาณสองพันห้าร้อยหยวน”

“เพียงแต่ ฉันเห็นกระดาษภาพวาดนี้มีความพิเศษอยู่บ้าง หากน้องชายไม่เอา ฉันให้หนึ่งหมื่นหยวน แล้วให้ภาพนี้กับฉันเป็นไง?”

หนึ่งหมื่นหยวน!

ภาพวาดนี้ราคาตลาดแค่สองพันกว่าหยวน

ศาสตราจารย์ส้งต้องเห็นว่าพวกเราขาดทุน ดังนั้นจึงจงใจอยากจะชดเชยให้พวกเรา

ศาสตราจารย์ส้งเป็นคนที่จิตใจกว้างขวางมากจริงๆ

หลินหยุนส่ายหัว “ขอโทษครับ ไม่ขายครับ”

ไม่ใช่มั้ง!

ไอ้หนุ่มคนนี้จะไม่ขาย!

เขาโง่หรือเปล่า?

ราคาตลาดแค่สองพันกว่าหยวน ศาสตราจารย์ส้งให้ราคาตั้งหนึ่งหมื่นหยวน กลับไม่ขาย!

หนึ่งหมื่นหยวน แม้จะเทียบราคาของเข็มเทพห้ามังกรไม่ได้ เหมือนเศษหนึ่งส่วนสิบ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์

ศาสตราจารย์ส้งกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สองหมื่นหยวน แบบนี้น่าจะได้แล้วมั้ง!”

หลินหยุนยังคงยืนกรานส่ายหัว “ผมบอกแล้ว ไม่ขาย”

“สองหมื่นแล้วนะ ไอ้หนุ่ม ได้ราคาดีก็ขายเลย!”

“ใช่ นี่มันเกินราคาของตลาดมาสิบเท่าแล้วนะ มันคือความเมตตาของศาสตราจารย์ส้ง ก็เพราะว่าสงสารนาย ไม่อย่างนั้นนายไปขายที่ไหนที่จะได้ราคาสูงแบบนี้!”

“คว้าโอกาสเอาไว้ให้ดีนะไอ้หนุ่ม ผ่านโอกาสนี้ไป ก็จะไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว”

โจวเฟินก็กล่าวโน้มน้าว “เสี่ยวหยุน ไม่งั้นเราก็ขายมันไปเถอะ เก็บเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์ ขายได้หน่อยก็คือหน่อย”

ตอนนี้เซี่ยเจี้ยนโก๋ใช้เงินเก็บของครอบครัวไปจนหมด ยังมีค่ารักษาพยาบาลและค่าชดเชยที่ต้องชดใช้ให้กับคนอื่น สองหมื่นแม้ว่าจะไม่เยอะ ไม่แน่มันอาจจะบรรเทาความจำเป็นที่เร่งด่วนได้ชั่วคราว

หลินหยุนยิ้มแล้วกล่าว “น้าเฟิน ราคาภาพวาดนี้ มันมากกว่าสองหมื่นหยวน น้าเชื่อผม!”

ศาสตราจารย์ส้งยิ้มแล้วกล่าว “เห่อๆ น้องชาย หากภาพวาดนี้เป็นภาพวาดของถังหยิ่น ราคาก็ต้องมหาศาลอยู่แล้ว แต่มันเป็นเพียงภาพวาดที่ฉินจ้องจุ่ยวาดเลียนแบบเท่านั้น แม้จะเป็นของจริง แต่มูลค่านั้นไม่สูงจริงๆ”

“หากนายไม่เชื่อฉัน ตอนนี้นายสามารถลองถามคนที่อยู่ตรงนี้ดูก็ได้”

ในกลุ่มคน ชายชราคนหนึ่งได้ก้าวออกมา แล้วกล่าว “ไอ้หนุ่ม ศาสตราจารย์ส้งพูดถูกแล้ว ผลงานของฉินจ้องจุ่ย หลงเหลือไว้ค่อนข้างเยอะ อีกอย่างส่วนใหญ่ก็ถูกรักษาไว้อย่างสมบูรณ์ ดังนั้นมากสุดก็มีมูลค่าแค่สองพันหยวน ราคาที่ศาสตราจารย์ส้งให้นั้น ถือว่าสูงมากแล้ว”

หลินหยุนกล่าวอย่างหนักแน่น “ผมพูดไปแล้ว ไม่ขาย พวกคุณไม่ต้องพูดมากแล้ว”

เถ้าแก่อ้วนยังคงได้ยินหลินหยุนไม่ขาย ทันใดนั้นก็ยิ้มเยาะในใจ “ไอ้หนุ่มคนนี้ หรือมันจะคิดว่าเก็บสมบัติได้จากร้านของฉัน สองหมื่นหยวนยังไม่ยอมขาย!”

“เดี๋ยวก่อน นายไม่ขาย ฉันขาย! ศาสตราจารย์ส้ง ในร้านผมยังมีผลงานของฉินจ้องจุ่ยหลายชิ้น ผมจะเอาออกมาให้คุณดู”

ส้งจี้ซานพยักหน้ากล่าว “ได้สิ รบกวนคุณแล้ว!”

ในกลุ่มคนก็มีคนหัวเราะเยาะความทุกข์ของคนอื่นทันที

“เห่อๆ ไอ้หนุ่มคนนี้ เมื่อกี้สองหมื่นหยวนไม่ขาย ตอนนี้เสียใจก็ไม่ทันแล้ว หากจะขายก็ขายก็คงต้องขายในราคาสองพันแล้ว”

“โลภมากลาภหายก็แบบนี้แหละ สมน้ำหน้า!”

เถ้าแก่ก็รีบวิ่งไปหยิบภาพวาดออกมาหลายภาพ “ศาสตราจารย์ส้ง ภาพเหล่านี้ล้วนเป็นผลงานของฉินจ้องจุ่ย ล้วนเป็นของแท้ คุณชอบภาพไหน หนึ่งหมื่นผมก็ขายแล้ว”

ศาสตราจารย์ส้งเปิดดูทีละภาพ แล้วกล่าวด้วยความเสียใจ “แม้ว่าจะเป็นผลงานจริงของฉินจ้องจุ่ย แต่เมื่อเทียบกับภาพเมื่อกี้ ก็ยังรู้สึกว่ามาขาดอะไรบางอย่าง”

ศาสตราจารย์ส้งมองหลินหยวนอีกครั้ง แล้วกล่าว “น้องชาย สามหมื่นฉันจะเอาเลย นี่เป็นราคาครั้งสุดท้ายแล้ว นายคิดดูให้ดี”