จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 309

หลินหยุนฉีกกรอบกระดาษของภาพวาดออก ด้านในกลับเป็นภาพวาดผู้หญิงที่ไม่เหมือนกับภาพเมื่อกี้

ภาพวาดหญิงงามด้านนอกเมื่อกี้ เป็นหญิงงามที่ถือพัดไว้ในมือ ใช้พัดบดบังความงามของใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง แต่ภาพที่อยู่ด้านใน เป็นภาพวาดของหญิงงามที่รูปร่างอวบอ้วน กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่

ศาสตราจารย์ส้งมองภาพวาดที่อยู่ในมือของหลินหยุนอย่างตื่นเต้น ตะโกนด้วยน้ำเสียงที่สั่น “ไม่ผิด ไม่ผิด นี่มันเป็นภาพวาดจริงของถังหยิ่น!”

“ลักษณะแบบนี้ เสน่ห์แบบนี้ มันเป็นสไตล์การวาดภาพของถังหยิ่นเลย!”

“คิดไม่ถึงภาพจริง กลับถูกเก็บไว้ข้างใน ภาพวาดชั้นนอกที่เป็นผลงานเลียนแบบ กลับเป็นเพียงกรอบภาพ!”

ผู้คนที่มองดูอยู่ ล้วนปากอ้าตาค้างกันไปหมด

“นี่มันอะไรกัน? ภาพวาดจริงของถังหยิ่น!”

“มันจะมีมูลค่าเท่าไหร่เนี่ย!”

“ฉันจำได้ว่าภาพวาดของถังหยิ่นภาพที่แล้ว ในงานประมูลผานหลงที่กรุปปักกิ่ง ประมูลออกไปในราคาที่สูงถึงแปดสิบล้านหยวน ภาพนี้ คาดว่าก็น่าจะไม่ต่ำกว่าภาพนั้นนะ!”

“โอ้มายก็อต! แปดสิบล้าน สองพันหยวนจู่ๆก็กลายเป็นแปดสิบล้านแล้ว! ไอ้หนุ่มคนนี้สายตาไม่เลวจริงๆ!”

สายตาของผู้คนที่มองหลินหยุน เต็มไปด้วยความชื่นชมและอิจฉา

เจ้าของร้านก็ตกใจอย่างมาก มองศาสตราจารย์ส้งอย่างไม่อยากจะเชื่อ ถามอย่างสงสัย “ศาสตราจารย์ส้ง นี่เป็นภาพวาดของถังหยิ่นจริงๆเหรอ ทำไมถึงใช้ภาพที่วาดเลียนแบบห่อหุ้มเอาไว้ล่ะ? ไม่เข้าใจเลยจริงๆ!”

ศาสตราจารย์ส้งหัวเราะเห่อๆ “สมญานามของถังหยิ่นคือหัวหน้าของสี่ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีความสามารถในเจียงหนาน และเจียงหนานเป็นเมืองที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยปลา กุ้ง และข้าว อากาศชื้น เวลานานเข้า จะมีผลทำให้พวกภาพวาดเสียหายได้ สำหรับภาพวาดที่มีมูลค่าสูง วิธีที่เก็บรักษาดีที่สุดก็คือการเก็บในกรอบกระดาษ”

“อีกอย่าง คนจีนอย่างพวกเรา ในอดีตก็มีคำพูดที่ว่ามีเงินทองห้ามโชว์ให้คนอื่นดู เอาภาพจริงใส่ในกรอบกระดาษ เพื่อป้องกันความโลภของคนชั่ว”

“เพียงแต่ว่า ระหว่างนั้นอาจจะมีสาเหตุบางอย่าง ที่ทำให้เจ้าของภาพวาด ไม่ทันเอาภาพวาดไปด้วย และคนอื่นก็ไม่รู้ว่าภาพวาดนี้จะเป็นภาพวาดจริง ดังนั้นก็จัดการมันตามที่เข้าใจว่าเป็นผลงานลอกเลียนแบบของฉินจ้องจุ่ย”

ศาสตราจารย์ส้งมองหลินหยุนอย่างชื่นชม กล่าวด้วยรอยยิ้ม “เป็นน้องชายคนนี้ที่มีสายตาแหลมคม ที่มองเห็นความลึกลับของภาพวาดนี้! ใช่แล้ว น้องชาย ภาพนี้ใส่กรอบกระดาษได้อย่างมิดชิดขนาดนี้ แม้แต่ฉันเองยังมองไม่เห็นข้อบกพร่องแม้แต่นิดเดียว นายสังเกตเห็นได้ยังไงล่ะ?”

หลินหยุนดูออก ศาสตราจารย์ส้งขอคำแนะนำจากใจจริง ไม่มีความหมายอื่นใด

“วัสดุของภาพวาดนี้ มุมซ้ายบนกับมุมขวาล่างไม่เหมือนกัน หากดูอย่างละเอียด ก็สังเกตเห็นไม่ยาก”

หลินหยุนได้ชี้ตำแหน่งสองจุดนั้นให้ศาสตราจารย์ส้งดู

จริงๆแล้วนี่เป็นสิ่งที่หลินหยุนสังเกตเห็นในตอนหลัง เขาสามารถที่จะมองเห็นความผิดแปลกของภาพวาดนี้ เพราะว่าบนภาพวาดนี้มีพลังโบราณสองแบบที่ไม่เหมือนกัน

พลังโบราณชั้นนอก เป็นผลงานลอกเลียนแบบของฉินจ้องจุ่ย ดังนั้นพลังโบราณนั้นเบาบางกว่า

แต่ผลงานของถังหยิ่นที่อยู่ด้านใน อายุปีนานกว่า พลังโบราณจนเข้มข้นกว่า

นี่ก็คือสาเหตุ

ศาสตราจารย์ส้งจ้องมองตำแหน่งสองตำแหน่งที่หลินหยุนชี้ออกมาอย่างละเอียด เมื่อมองแบบนี้ ก็พบความแตกต่าง

“น้องชาย นายมันเก่งมากจริงๆ! จุดที่ละเอียดขนาดนี้นายยังสามารถสังเกตเห็น ฉันชื่นชมอย่างมาก!”

ในที่สุดทุกคนก็ชื่อว่าภาพวาดนี้เป็นภาพวาดจริงของถังหยิ่น

เจ้าของร้านถามด้วยสีหน้าที่คับข้องใจ “ศาสตราจารย์ส้ง ภาพวาดนี้ราคาประมาณเท่าไหร่?”

ศาสตราจารย์ส้งคิดไปครู่หนึ่ง กล่าว ภาพวาดของถังหยิ่นนั้นน้อยมาก ฉันคาดว่ามูลค่าของภาพวาดนี้น่าจะอยู่ที่ประมาณหนึ่งร้อยล้านหยวน "

หนึ่งร้อยล้าน!

เถ้าแก่หน้ามืดทันที เท้าเซไปข้างหลัง เกือบจะเป็นลมล้มพับ

“หนึ่งร้อยล้านนะ ฉันได้มอบภาพวาดราคาหนึ่งร้อยล้านออกไปแล้ว!”

เซี่ยเจี้ยนโก๋ที่ใบหน้าตกตะลึง ตื่นเต้นจนมือสองข้างสั่น ลูบภาพวาดนี้อย่างระมัดระวัง บ่นพึมพำอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นี่คือภาพวาดของถังหยิ่นของจริงๆเหรอ?”

ใบหน้าของเซี่ยหยู่เวยไม่เปลี่ยน แต่ในใจนั้นตกใจอย่างมาก ภาพวาดที่ราคาสองหมื่น พริบตาเดียวกลายเป็นหนึ่งร้อยล้าน!

ตระกูลเซี่ยแม้ว่าจะไม่จนมาก แต่ก็เป็นครอบครัวธรรมดาครอบครัวหนึ่ง หนึ่งร้อยล้านสำหรับพวกเขา มันเป็นเงินที่มหาศาลมาก!

หากมีเงินหนึ่งร้อยล้านแต่เนิ่นๆ บางทีนิสัยของเซี่ยหยู่เวยก็จะไม่หลงใหลความจอมปลอมและเห็นแก่ตัวขนาดนี้ เพราะว่านักศึกษาที่เธอรู้จักพวกนั้น ส่วนมากเป็นคนที่มีฐานะร่ำรวย ทำให้ผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบอย่างเธอรู้สึกถึงความไม่ยุติธรรม ดังนั้นเธอจึงได้พยายามเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของตัวเอง