จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 316

“คุณชายโจว เจ้าหมอนี่อวดดีขนาดนี้ พวกเราจะปล่อยมันไปง่ายๆไม่ได้นะ!”

“ถูกคุณชายโจว เรื่องนี้พวกเราจะเลิกราแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาดนะ! จะต้องไล่เขาออกไปจากเจียงหนาน!”

อารมณ์โกรธของกลุ่มบรรดาเศรษฐีหนุ่ม ค่อนข้างรับไม่ได้กับวิธีการของคุณชายโจว

คุณชายโจวเหลือบมองทุกคนแวบหนึ่ง กดเสียงต่ำ: “มีใครที่ไม่อยากฟังฉันพูด ยืนออกมา พวกคุณสามารถลองไปหาเขาเองได้”

“นี่.......”

หลายคนที่ยังบ่นว่าอยู่ในตอนแรกเหล่านั้น ไม่กล้าพูดจาทันทีแล้ว

หลินหยุนมองคุณชายโจวแวบหนึ่ง มุมปากโค้งขึ้นเป็นวง: “นับว่าแกฉลาด”

“ไปซะ!” หลินหยุนพ่นสองคำออกมาเบาๆ คุณชายหวางสองคนบนพื้น รู้สึกทันทีว่าแรงกดดันบนตัวผ่อนคลาย

คุณชายหวางสองคนลุกขึ้นทันที วิ่งกลับมาข้างกายคุณชายโจวและคนอื่นๆ โค้งเอว หอบหนัก สีหน้าเกิดความหวาดกลัวในภายหลัง

“คุณชายหวาง พวกคุณไม่เป็นไรนะ?” คุณชายโจวถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ขอบคุณคุณชายโจว!” คุณชายหวางกล่าวขอบคุณ

“เจ้าหมอนี่ประหลาดเกินไปแล้ว เกรงว่าพวกเราคนเหล่านี้จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา พยายามอย่าเพิ่งไปยั่วยุเขาเลย!” คุณชายหวางแอบกระซิบเบาๆข้างหูคุณชายโจว

คุณชายโจวพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม มองหลินหยุนแวบหนึ่งด้วยสีหน้าหวาดกลัว กล่าวกับทุกคน: “พวกเราไป!”

“ก็จากไปอย่างนี้หรือ?”

“แบบนี้ก็ช่างขายหน้าเกินไปแล้วนะ!”

“พูดมาก แกไม่พอใจจะขายหน้าแกก็ไปสิ! ไม่เห็นว่าอยู่ต่อหน้าหมอนั่นแม้แต่คุณชายหวางก็ไม่มีทางตอบโต้ได้หรือ?”

“อยากเอาชนะเจ้าหมอนี่ เกรงว่าจะทำได้เพียงเชิญคนที่มีฝีมือสูงส่งมาเท่านั้น”

คุณชายโจวพาบรรดาเศรษฐีหนุ่มเจียงหนาน กลับไปที่เดิม

คนเหล่านี้มาด้วยอารมณ์ที่ฮึกเหิม กลับมาด้วยความพ่ายแพ้ แต่ละคนสีหน้าดูไม่ได้

ในใจกู้ซิวหรั่นไม่ยอม: “แม่งเอ้ย เจ้าพวกเจียงหนานเหล่านี้ขี้ขลาดจริงๆ เจ้าหมอนั่นแค่เผยฝีมือ ก็ทำให้คนเหล่านั้นกลัวจนหนีแล้ว”

“คุณชายโจว พวกเราจะเลิกแล้วกันไปแบบนี้จริงๆหรือ?” คุณชายหวางมองคุณชายโจว สีหน้าไม่พอใจ

คนอื่นก็มองไปทางคุณชายโจวทั้งหมด แต่ละคนเผยสีหน้าแห่งการตั้งตารอออกมาบนหน้า

คุณชายโจวก้มหน้าเล็กน้อย สีหน้าครุ่นคิด: “แน่นอนว่าไม่สามารถเลิกราแบบนี้ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้าหมอนั่นมีความประหลาด อยากต่อสู้กับเขา พวกเราคนธรรมดาเหล่านี้เกรงว่าจะไม่ได้ จำเป็นต้องมีคนที่มีฝีมือสูงส่งออกโรงถึงจะได้”

“ถูก จากการคาดเดาของฉัน เจ้าหมอนั่นน่าจะไม่ใช่คนธรรมดาที่ง่ายดายขนาดนั้น มันน่าจะเป็นนักบู๊ผู้หนึ่ง” คุณชายหวางทำสีหน้าไตร่ตรอง

“นักบู๊!” สีหน้าของคุณชายโจวเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขารู้ถึงความคงอยู่ของนักบู๊

เวลานี้ ชายหนึ่งหญิงหนึ่งเดินเข้ามาจากประตูใหญ่ ผู้ชายหล่อเหลามาก ผู้หญิงก็สวยงามมาก แต่ เหมือนกับว่าผู้หญิงจะไม่ค่อยพอใจ สีหน้าหงุดหงิด เดินไปพลางยังบ่นๆด่าๆไปพลางอีก

สองคนนี้ ก็คือสองพี่น้องตระกูลป๋ายที่ถูกหลินหยุนทิ้งลงถังขยะ

คุณชายโจวเห็นทั้งสอง สีหน้าดีใจทันที

“นั้นไม่ใช่ป๋ายรุ่ยเหวินหรือ? เขาเรียนสำเร็จกลับมาแล้ว!”

“ป๋ายรุ่ยเหวิน! สิบปีก่อนไม่ใช่ว่าเขาถูกคนมีฝีมือสูงส่งท่านหนึ่งพาไป รับเป็นศิษย์แล้วหรือ? ครั้งนี้เขากลับมา ต้องเรียนสำเร็จแล้วเป็นแน่!” คุณชายหวางอุทานอย่างตกใจ

สายตาของคุณชายโจวและคนอื่นมองไปทางป๋ายรุ่ยซินที่อยู่ด้านข้าง ป๋ายรุ่ยซินสวมเสื้อผ้าค่อนข้างตามสบาย ดูแล้วราคาถูกมากๆ ไม่เหมาะกับกาลเทศะแบบนี้ในวันนี้เป็นอย่างมาก

ตามหลักการแล้วตระกูลป๋ายไม่ควรจะจนขนาดนี้ถึงจะถูก

“วันนี้สไตล์เสื้อผ้าของคุณซินซินแปลกนิดหน่อยนะครับ!” คุณชายโจวยิ้มแล้วถาม

ในตาของป๋ายรุ่ยซินมีความขุ่นเคือง กล่าวอย่างเย็นชา: “ทำเลอะเทอะระหว่างทางโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันเปลี่ยนชุดทั้งตัวเฉพาะกาล”

ป๋ายรุ่ยเหวินรีบช่วยน้องสาวทำให้จบลงด้วยดี ยิ้มแล้วกล่าว: “คุณชายโจว ผมกับพวกเพื่อนๆไม่ได้เจอกันนาน นั่งลงคุยกันดีๆ คุณเล่าเรื่องใหญ่ๆอะไรก็ได้ที่เกิดขึ้นในเจียงหนานในไม่กี่ปีนี้ให้ผมฟังหน่อย!”

“ได้ คุณชายป๋ายเชิญ!”

ทุกคนเพิ่งจะนั่งดีๆ ป๋ายรุ่ยเหวินถามฉับพลัน: “ถูกแล้ว ทำไมไม่เห็นคุณชายเย่ล่ะ? วันนี้แบบนี้ เขาจะไม่พลาดนี่!”

คุณชายโจวกล่าวด้วยสีหน้าแปลกประหลาดเล็กน้อย: “คุณชายเย่ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย ได้ยินว่าถูกคนต่อยตี ดังนั้นช่วงนี้ไม่เหมาะจะปรากฏตัวในสังคม จึงติดตามอยู่ด้านหลังคุณพ่อของเขา”

ป๋ายรุ่ยเหวินตกใจทันที ถามด้วยความเหลือเชื่อ: “คุณชายเย่ถูกคนต่อยตีงั้นหรือ? ใครกล้าหาญขนาดนี้? หรือว่าเป็นคนในตระกูลที่ยิ่งใหญ่สุดยอดทั้งสี่ของเมืองหลวง?”

คุณชายโจวส่ายหน้า: “รายละเอียดเป็นใครพวกเราก็ไม่รู้ พวกเราถามแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรคุณชายเย่ก็ไม่ยอมพูด”

“เดี๋ยวฉันจะถามด้วยตัวเอง ถ้าไม่ใช่คนในตระกูลที่ยิ่งใหญ่สุดยอดทั้งสี่ของเมืองหลวงทำ ฉันจะระบายความโกรธแทนคุณชายเย่!” ป๋ายรุ่ยเหวินสีหน้าเคร่งขรึม กลิ่นอายที่แข็งแกร่งระเบิดออกมา ทำให้คุณชายโจวและคนอื่นๆตกใจ

ในใจคุณชายโจวแอบคิด: “ดูเหมือนว่าคุณชายป๋ายจะได้ร่ำเรียนฝีมือที่แท้จริงแล้ว หลินหยุน สมน้ำหน้าแกที่นายดวงซวยนะ!”

คุณชายโจวเปลี่ยนหัวข้อสนทนาฉับพลัน ยิ้มแล้วถามอย่างประหลาดเล็กน้อย: “คุณชายป๋าย คุณไม่กลับมาล่วงหน้า ไม่กลัวมาทีหลัง จงใจเลือกกลับมาตอนที่คุณอียอมรับลูกสาว เพราะคิดอยากให้ตระกูลอีปฏิบัติตามสัญญาการหมั้นหมายที่นายท่านทั้งสองตกลงไว้สินะ?”

ป๋ายรุ่ยเหวินรินชาให้ตัวเองแก้วหนึ่ง ยิ้มแต่ไม่พูดจา

ด้านข้างป๋ายรุ่ยซินเปล่งเสียงไม่พอใจอย่างเย็นชา: “นั้นก็แน่นอน นี่เป็นถึงสัญญาการหมั้นหมายในปีนั้นของคุณปู่ของฉันและคุณปู่อีเชียว คุณหนูอีหลิงคนนี้เป็นพี่สะใภ้ในอนาคตของฉัน พวกคุณคนเหล่านี้ ก็ไม่ต้องคิดจะหมายปองอะไรแล้ว”